Cogito ergo sum [Ik denk , dus ik ben]

Dít was een van de donkerste, dicht begroeide stukken bos langs de rivier. Hierdoor was het beschermt tegen ook maar de lichtste vorm van daglicht. Wazige flarden mist werden chaotisch meegetrokken door de wind die krakend over de grond waaierden. Langzaam leek of deze deken van rook een vaste vorm begon aan te nemen. Een donkere plek vormde zich en tekende het silhouet van een merrie, een gracieus gebouwde fries. Het was het duister dat tot leven kwam en háár creëerde. Op het gezicht van de furieuze merrie stond niks meer dan duisternis en triomfant op te lezen. Het sierde haar maar maakte haar tegelijk tot een beestachtige nachtmerrie. En in haar strijd was het pure wezen ongenaakbaar, legde ze velen harten het zwijgen op, liet hen hun laatste adem uitademen , zonder ook maar één realistische emotie te tonen.
Het sensationele paard was niet langer meer opgeslokt door de duisternis maar stapte zonder angst uit de mist en onthulde nu haar hele lichaam met álle details. Vooral vielen haar juweelachtige azuurblauwe ogen die meteen als een soort bosbrand op je wiste in te werken, ze waren half verscholen achter haar lange wimpers. Haar manen vielen dan nog als een deken , krullend en golvend over haar hals heen. Lokken gitzwart haar vielen speels langs haar gezicht en plukjes stonden alle kanten uit. In haar veerkrachtige tred stapte ze dan door, spieren rolde mee in haar bewegingen en accentueerde haar sierlijke, goed gebouwde lichaam. Elke beweging was in haar macht en was volkomen genadeloos. Haar hoeven verpletterde de natte grond en gooide klonten modder de lucht in.
Dit wezen , gevuld met kwaad, was hier met een rede. Ze zocht levens, zielen en dan niet zómaar zielen; maar diegene die gelijk waren aan de duivel. En zij waren niet zo snel te vinden, daarom kwam ze naar deze duistere plek welke misschien door wat kleine diertje bewoont werd maar verder niet omdat er te weinig zonlicht was om er echt plantjes te laten groeien en er dus eigenlijk geen voedsel was. Hoewel er dan wel weer genoeg water was , méér dan genoeg eigenlijk. Het griezelige bos lag aan de rivier en die was zo vaak overstroomd dat de grond zompige modder was waar als je je hoef erop zetten grootte slurp geluiden te horen waren. Dit was de perfecte plek om haar ras te vinden. Hoewel... Het was niet de eerste keer dat Ivida een waardeloze imitatie van het slechte ras tegenkwam. Eigenlijk was het schande dat paarden zoals die gemaakt werden. Het waren de fouten van de duivel en ze zouden nóóit in de hel geaccepteerd worden. Deze wezens waren het niet waard over de aardbol rond te lopen en zo hun onzin over de volkeren uit te zaaien en enkel problemen te veroorzaken.
Eigenlijk vroeg deze merrie zich wel eens af of ze zoiezo zeker kon weten of ze écht bestond. Als ze goed nadacht besloot ze alle dingen waaraan ze kon twijfelen over te zeggen dat ze niet zeker waar waren. Ze begon bij haar zintuigen. Hieraan kon ze twijfelen. Dan aan de werkelijk. Ook deze hield ze uit haar rijtje, misschien leefde ze wel gewoon in een droom. Zelfs van haar lichaam wist ze niet of deze echt bestond maar dat ze misschien gewoon voor de gek gehouden werd. Dan bedacht ze zich dat als ze ál deze dingen kon bedenken er zoiezo één ding was dat echt bestond; haar ziel. Ik denk dus ik bestá. Of de werkelijkheid bestond? Wie weet.
Dan kwam ze bij de duivel. Hoe wist ze zeker dat deze bestond? Ook hier had ze een antwoord op. Men kende het woord 'almacht'. Maar was er ook maar íets op deze wereld dat echte almacht had? Ook op die vraag was het antwoord simpelweg nee. Niemand hier had alles in zijn macht. Dat betekende dat de defenitie 'almacht' ergens wanneer zij wezens gecreëerd werden, in het hoofd gestopt was, hoe was het anders verzonnen? Dit had de duivel gedaan.
Een grom verliet haar keel en ze bewoog haar lichaam soepel in een snellere tred. Benen werden grotesk onder haar lichaam geplaats en haar voorbenen werden koninklijk naar voren gestrekt, ze liep in een goddelijke pas. Plots bewoog een van haar nachtzwarte oren naar voren, kwam ze rustig tot stilstand. Trots was haar hoofd nu in de lucht geheven en haar hals lichtjes opgekruld. Haar ogen keken veneinig voor zich uit, of ze elk moment kon toehappen. Een paard was genaderd, en ze was wel eens benieuwd of deze van het ras was dat ze zocht.

[& REBIRTH]

>Gegevens< >Reactie< Haar bovenlip vertrok tot een arrogante streep toen een friese hengst langzaam haar blikveld binnenliep. Hij was haar al even genaderd voor hij zijn hoofd pas goed naar haar toe draaide om haar echt goed te bekijken. Ivi zag er dan wel uit als een wezen van zijde, van binnen was ze van vuur. Het kwaad dat er bij haar van binnen ingepropt zat vond nooit rust en was volkomen genadeloos. Deze personificatie van de nacht was een onmenselijk monster dat slechts door haar furieuse ogen op een beest te leggen ze zich soms al bedreigd voelden. Ze trok gewoon een bepaalde sleur met zich mee wat leek op een soort wazige deken van duisternis. Als je bij haar in de buurt was voelde je gewoon de sterke , onstuimige krachten die met je speelden, als een stroom die je hersens doorsluisde en je probeerde te beïnvloeden. Niemand kon dit mystieke gebeuren precies uitleggen, daarvoor moest je het eerst zelf meegemaakt hebben. Een koel windje speelde met haar manen , tilde ze op en liet ze langs haar hals meedeinen. Haar ogen, die vicieus tot spleetjes waren geknepen, werden nog een tikje dichter geknepen zodat haar wimpers haar ogen nu beter beschermde tegen het briesje. `Hallo daar´ waren de neutrale woorden. Het was voor ivi nu makkelijk te zeggen dat dit óf een paard was zich voordeed als een slechte óf een paard dat écht slecht was. De merrie had altijd al het mysterieuze vermogen gehad de potentie in een paard te zien en het was haar meestal vrij duidelijk wanneer een paard tot háár soort behoorde. Deze was in iedergeval alles behalve goed, dat kon ze meteen uitstellen. Ivi bewoog haar schouders even ophalend van boven naar beneden, spieren rolde onrustig over haar hals, lenderen en romp. Ze verachtte het stilstaan en was liever in beweging, vooral in deze tijd van kou en wit spul dat overal over de grond verspreid lach. BÂH. Het vervelendste was nog de sneeuw. Het bleef in klonten aan haar sokken hangen en plakten aan haar manen. Als het sneeuwde bereikte dat haar vacht en smolt daar vaak weer weg waardoor ze eruit zag als een poesje dat in het water was gevallen. Vandaag zat het weer wel redelijk mee. De temperaturen waren rond de 5, wat betekende dat de sneeuw op de grond smolt en er geen uiterst koele winden door haar haren meer waaiden. Tevens had het niet gesneeuwd of geregend waar ze de duivel voor bedankte. Ivi besloot toch haar lichaam vrijuit te geven en maakte wat dynamische drafpassen waarin ze soepel naar voren bewoog. Haar manen waren vurige lokken die leken te vechten met de wind en er tegelijkertijd mee samen leken te werken. De tirannieke inborst van de merrie was nu duidelijk te zien. Haar ogen straalde pure dominantie uit maar was tegelijkertijd gemengd met een ondeugende glinstering. De blik van een paard dat zich amuseerde maar toch zo slecht was als de kleuren die opstaken in het holst van de nacht. In haar uitspatting had het friese creatuur naast haar even geen aandeel, maar ze was toch alert op hem zonder dat dit zichtbaar was. Haar lichaam leek een paradox van massa en gewichtloosheid , gebouwd om als een pijl door de lucht te glijden. Hoewel ze niet geweldig groot en eigenlijk heel dun en licht gebouwd was voor haar soort, was ze een enorm egocentriek gevaarte. Terwijl ze haar vurige dansje uitvoerde leek ze in haar gedachte te zijn verzonken, waarschijnlijk omdat ze strak voor zich uit keek en niet naar de hengst. Dan begonnen haar lippen klanken te vormen, het was slechts een kwestie van tijd voor deze eruit zouden rollen: `Welkom vreemdeling~´. Iedere klank was spatzuiver en werd uitgesproken met haar zoete stem waar paarden zo graag naar luisterde, maar het was ook gepaard met het hectische geluid van een duivel. Verhit draaide de merrie daar haar hoofd naar hem toe en nu werd pas duidelijk hoe de inhoud van haar ogen in enkele seconden veranderd was. Ze keek hem scherp aan, fel of ze boos op hem was terwijl ze toch kostbare juwelen leken waar een dief een moord voor zou doen, het was de blik van ivi...