Is het wie ik denk dat het is? [Gracefull und Sirene only]

De kleine witte merrie danste door het zand, haar witte manen en staart wapperden als een vlag die zijn stok bij zich probeert te houden. Ze had haar hals wat gebogen, al met al een is ze een pracht van een paard. Al zei ze het zelf. Ze liet het zand onder haar hoeven op stuiven als een kleine tornado in een helse storm. Gracefull draafde nog steeds als een echte danseres door het zand.

Gracefull snoof de heerlijk zoutige lucht door haar neus gaten naar binnen en die verkoelde haar hele lichaam. Deze plek deed haar denken aan vroeger, toen haar moeder nog leefde, toen ze haar broer en zus nog had. Ze zuchtte kort. Ze mistte Sirene en Pippin, allebei. Even veel als dat ze nodig hadden. Ze had Pippin nog gezien in Dream Horses, maar het was haar toen niet opgevallen dat het echt Pippin van vroeger was. Ze vond het toevallig dat ze dezelfde naam hadden, maar het kwartje viel gewoon niet. Ze vroeg zich af of ze Sirene wel direct zou herkennen als ze haar zou zien of ze zou weten dat zij het was, maar dat ze niet zou blunderen als ze het niet was. Dat zou erg zijn! Als ze dacht dat een paard dat op Sirene leek Sirene was en dat ze dan helemaal enthousiast zou gaan doen en dan * poef * was ze het helemaal niet. Ja, dat zou erg pijnlijk zijn.

Gracefull haalde eens diep adem. Daar, daar voor haar lag een hindernis. Een omgevallen en holle boomstam daagde haar uit. Ze moest er gewoon over heen springen. Ze galoppeerde sierlijk aan en haalde nog eens diep adem. Nog vier passen, nog drie, nog twee, nog één... Ze zette zich af en sprong er overheen alsof het een peulen schil was. Eigenlijk was dat het ook wel, voor ieder paard. Het was misschien vijftig centimeter hoog geweest. Ze landde, perfect. Triomfantelijk draafde ze weer verder. Ze hield haar hoofd hoog toen ze een geur rook. Een bekende geur een enorm bekende geur. Ze maakte een overgang naar stap en zag daar een witte merrie. Die verdomde veel leek op... “Sirene?”.

Haar witte oortjes stonden naar voren gericht, naar de horizon. Haar lange, sierlijke benen bewogen zich door de sterke stroming van de blauwe golven en een glimlach sierde haar gezicht zoals altijd.
De zon brandde op haar witte vacht terwijl de wind langs haar hoofd suisde, het was een comfortabele combinatie, één van de fijnste die er was.
Hoewel het midden op de dag was en klaarlicht kon ze niet wachten tot het weer nacht was. Tot in tegenstelling van haar oude jeugdvriendin SoulSpirit vond Sirene de nacht geweldig. De prachtig schitterende sterren en haar vriend de maan, of zoals Sirene de maan noemde; Luna.
Sirene was een beetje abnormaal, gestoord beter gezegd. Welk paard heeft de maan nu als vriend en geeft haar een naam?
Ach ja, ze kende wel meer gestoorde beesten, ze zou ze niet eens op haar vier hoeven op kunnen tellen, zelf niet op de haren van haar voor pluk.

Een klein vogeltje had haar verteld dat Gracefull hier ook rond zwierf en dat maakte haar uitermate vrolijk. Haar lieve- aardig gekke- zusje hier in DreamHorses!
Een droom die zo uit zou komen, een droom die al jaren door haar gestoorde hoofd zweefde. Maar niet elk kleine vogeltje was te vertrouwen, daar was ze na deze leerzame jaren wel achter gekomen. Iemand had haar ooit verteld dat haar aller beste vriendin dood was, en de volgende dag kwam ze die gene gewoon weer tegen!
Toch voelde ze ergens diep in haar hart dat Gracefull echt in de buurt was, en als ze zoiets voelde dan wist ze hoe dan ook zeker dat het wel waar móést zijn.

De golven kletterden tegen haar witte benen die inmiddels al aardig bruin waren van het zand dat in modder was veranderd.
Sirene haar spitse oortjes vingen een geluid op en haar neusgaten werden groot toen ze een zeer bekende geur rook.
Dit keer legde ze haar oren tegen haar schedel en wandelde argwanen weg van de golven, ze draaide haar rug naar de horizon toe en steigerde hoog.
Wild maaiend met haar voorbenen en schuddend met haar lange manen hinnikte ze haar schrille hinnik.
In de verte zag ze de merrie die haar zo deed denken aan haar zuster Gracefull en ze hoorde haar naam duidelijk.
Sirene kwam weer neer op de grond, modderig zand spetterde omhoog en opnieuw sierde een glimlach haar gezicht. ‘Gracefull?’ Sprak ze zachtjes.

Precies 400

Sirene, de merrie waar Gracefull maanden lang naar gezocht had. De merrie waarvan ze gedacht had haar nooit meer te zien. Nooit meer. Gracefull hief haar hoofd bij het horen van haar naam. Ja, dit was Sirene. Ze had al te vaak andere paarden aan gezien voor Sirene en iedere keer had ze gefaald. Gefaald. Ze haatte dat woord. Het deed haar denken aan haat jeugd. Het falende gedoe van haar toen ze haar moeder achter liet, het falende gebeuren van het nemen van de verkeerde afslag. Het falende gebeuren dat haar leven moest voor stellen. Ze was verliefd op een hengst die nooit op haar zou vallen als zij op hem deed. Ze had nooit kunnen denken dat ze verliefd zou worden op een hengst die ze amper kende. Ze kende hem misschien vier uur. Als het niet minder was. Maar om de één of andere rede was hij speciaal. Op een manier die ze nog niet kende. Ze kon niet zeggen dat ze hem van binnen en buiten kende, maar hij.. Nou het was wel duidelijk niet? Het stoorde haar wel, dat hij waarschijnlijk met een andere merrie dan zij in zijn gedachte zat dan zij op dit moment. Ze dacht teveel aan hem. Ze moest even met haar kop ergens anders bij zijn. En nu was het geniale moment daar voor. Gracefull dacht serieus aan een hengst terwijl ze hier met haar verdomme verloren zusje stond! Het moest niet gekker worden! Grace wendde zich weer tot Sirene. Een glimlach gleed over haar mooie snoetje. Gracefull keek Sirene aan. “Sirene!” . Zei ze opgewekt. Gracefull keek haar dusdanig blij aan dat het misschien bijna eng was. Maar het boeide haar niet. Gracefull keek nog steeds uitzinnig blij naar Sirene. “Ik had nooit gedacht jou hier tegen te komen! Ik heb je zo gemist.. Ik heb je maanden lang gezocht maar kon je nooit vinden.. En hoe gaat het nou met jou? Dream Horses is echt een geweldige plek geloof me! “. En ze ratelde maar door.

Pff flut ;o

Gracefull kon wel springen, maar ze deed het niet. Haar oren draaide alle kanten op. Ze zocht iets. Ze kon niet plaatsen wat, maar ze miste iets. Ze schudde met haar kop en keek weer naar Sirene die ondertussen weer begonnen was met praten. Gracefull keek haar aan. Haar elegante hoofd reikte net tot haar kin, ze was kleiner, veel kleiner. Waarom was zij altijd de kleinste? Dat was met iedereen zo, althans diegene die ze kende. Ze kon niemand op noemen die kleiner was dan zij. Gefrustreerd sloeg ze met haar staart naar een vlieg die haar ontzettend aan het stalken was. Sirene had het erover dat ze alle gebieden door gezicht had naar haar. Dat was pijnlijk. Grace had geen moment gedacht dat haar zus hier kon zijn. Nee, dat was niet waar. Ze had het wel gehoopt. Ze had er nachten van wakker gelegen. Omdat de onwetendheid haar kwelde. Sirene vroeg, nee constateerde eerder, dat zij vast ook wel veel had mee gemaakt. Nou, ze kon wel een My Fair Lady Koffiekopje verhaal over zichzelf aan knopen. Maar ze had er even geen behoefte aan om over haar zelf te praten. En dat was vreemd. Grace voelde zich al dagen vreemd. Ze kon niet eten, ze kon niet slapen, ze wilde niet meer over zichzelf lullen. Ze voelde zich.. vreselijk. Ze had continu van die vreselijke gedachte die haar lieten twijfelen aan zichzelf. Ze prees zichzelf de hemel niet meer in. Ze was niet meer de beste. Ze was geen paard dat veel mee gemaakt had. Ze was.. Niets. Weer schudde de merrie kort haar mooie hoofdje. Het was akelig om zo op die manier over je zelf te denken. Het voelde verkeerd. Het voelde zo alsof ze beter een einde kon maken aan al het gezeur. Maar dát zou ze nooit kunnen doen. Te bang voor de gevolgen, te bang voor de pijn die ze haar vrienden aan zou doen, te bang voor... De reacties van sommige mensen. Weer schudde ze met haar pientere koppie. Ze moest antwoorden. Ze dwong zichzelf tot een redelijk antwoord. “Ja! Op zich..” . Zei ze zachtjes. Ze keek een beetje angstig naar haar zus toen ze het vogeltje zag. Ook al was het nog zo klein. Ze was altijd al bang geweest voor vogels. Hoe klein ook. Grace deed een kort stapje naar achter.