Ik denk, dus ik besta~Open

De bonte merrie sloot haar ogen. In de donkerblauwe avondlucht was elke ademhaling waar te nemen als kleine witte dampwolkjes die vervolgens in het niets verdwenen. Een onbekende weg afreizend, niet wetend waar ze zouden eindigen. Onvoorspelbaar. Het was ergens te vergelijken met haar leven. Niets bleef een tijd hetzelfde: Op momenten waar je je een moeilijke situatie niet kon veroorloven rukten deze juist de veilige toestand van je weg.
'Hmmm.'
Met een zachte murmel dommelde Pearl verder in, vergezeld door het vage, haast onnatuurlijk lijkende licht wat de maan uitstraalde. De wereld van bizarre dromen deed zijn best zich aan haar brein te verklampen, haar zo in deze fantasieën te slurpen. Tevergeefs. De twee groen-glanzende ogen werden onmiddelijk geopend bij het horen van een stem in het duister.
Maar half georiënteerd door het duister en door haar half slaperige toestand schudde Pearl haar hoofd en bekeek het gebied rondom haar. Het beeld van enkel donkergroen en een afwisselende hoogte liet weten dat ze zich bij de heuvels bevond. In eerste instantie wat wispelturig viel haar blik om een soortgenoot, een merrie, die haar bovenaan een van de heuvels begaf. De koele avondlucht zorgde wel voor het beetje aan "wakkerheid" dat ze nodig had om de nodige stappen te verzetten. Niet dat ze persé contact moest zoeken met de onbekende merrie op een aantal meter afstand, maar ze had ergens het gevoel dat er iets niet pluis was - of het op een goede of slechte manier was, wist ze niet. De laatste woorden die ze uitsprak leken op de wind mee te varen en melodisch bereikten ze haar oren. Pearl liep in de richting van het wezen en verminderde in enkele seconden de meters tussen hen. Ze hield voor even afstand: Ze besloot alsnog een meter of twee achter de merrie te blijven. De wind gierde in het rond en greep haar manen wanneer ze erbij konden en met een zacht gesnuif werd de stilte die heerste verbroken.

De sterren en de maan waren een goede compagnie voor een eenzame ziel zoals zij zelf, iemand die van naturen beter af was op zichzelf,
Toch kon ze dit niet alleen, ze had hulp nodig, natuurlijk niet van goede beesten of neutrale dieren, alleen slechte.
In haar zichtveld verscheen een bont paar, de witte vlekken waren aardig makkelijk te spotten met het enigszins felle licht die de maan en de sterren gaven.
Ze kende de merrie wel, Pearl, partner van Sultan, de merrie kende haar vast en zeker niet, dat deed bijna niemand. Over Sultan had ze aardig wat mooie verhaaltjes gehoord maar, die deden er nu niet toe, die deden er eigenlijk helemaal niet toe.
Rond Magnolia’s lippen speelde een naar gemeen- grenzende grijns en haar blik was kort gericht op het gevlekte dier. Boven de roan merrie cirkelden enkele kraaien die een krijsend geluid uitstootten.
Zonder twijfels bleef ze met haar hoeven aan de top van de berg genageld, als de bonte merrie nieuwsgierig was, kwam zij maar naar Magnolia.
Langzaam liet ze haar oogleden zakken, noch wakker noch slaperig en verbrede de grijns op haar snuit, voor haar ogen verschenen weerzinwekkende beelden.
Ze zag zichzelf, heersend en berucht maar, toch ook onverslaanbaar, zoals ze het zelf altijd al had willen zien. De wind danste vurig met haar lange, sierlijke manen en ze miste het geratel van de ingevlochten tanden. Zo langzaam als ze haar ogen gesloten had, opende ze die ook weer, haar blik weer gericht op Pearl, een merrie waar ze vreemd genoeg weinig van wist.
Langs haar benen lag het vos- dier waarvan zij dacht dat het haar vriend was, Zorro was zijn naam, en ze was trots dat op haar nieuwste vriend, één die ze vertrouwen kon.
Iets binnen in haar vertelde haar dat de beste vriend de ze ooit had kunnen hebben terug zou keren naar Dreamhorses, net zoals zij zelf en Salomon dat hadden gedaan(God vervloek Salomon, de piraat die ook haar hart gestolen had).
Het was haar andere broer, Berenklauw, de beste broer en vriend ooit, een blind dier die net zo slim was als zij zelf was.
Vanaf het moment dat haar broer hen verliet had ze hem gemist en gewenst tot diep in de nacht dat hij terug zou keren, iets vertelde haar dat hij echt zou komen.
Haar grijns werd breder, Zorro kwam langzaam overeind maar Magnolia suste het dier, er zou niks gebeuren. Deze naderende merrie wist niet dat Magnolia een mogelijk gevaar vormde.