It's time to meet you #

Daar stond hij dan. Voor de grote berg vol glad ijs. Zijn donkere ogen gleden van boven naar beneden terwijl hij zocht naar een goede weg. Het was een gebied waar hij vroeger nooit had durven lopen, maar nu zat dat wel anders. De jonge hengst snoof even en zette zijn hoeven op het ijs. Hij gleed weer naar beneden, maar voor hij weer beneden was sprong hij naar voren. Zijn oren gleden tot zijn nek en zijn blik was strak naar boven gericht. Hij zette zijn hoeven één voor één neer op het ijs of op een steen. Het was niet makkelijk om op te lopen, maar hij was geen bange haas. Hij was niet bang om uit te glijden en te vallen. Hij was nooit bang. Zijn blik gleed kort naar de grond om weer een paar makkelijke plaatsen te vinden om zijn hoeven neer te zetten. De grijze hengst sloeg met zijn donkere staart heen en weer terwijl hij zijn passen versnelde. Hij sprong nog eens goed naar voren en na een paar passen kwam hij op de top aan. Hij schudde zijn dikke vacht uit en bekeek de omgeving. De zon ging langzaamaan onder. Goedzakken zouden smelten van het prachtige gebied en de rode gloed. Hij niet. Hij rolde eens met zijn ogen en draaide zijn rug ernaartoe. Hij wachtte wel tot het donker was. Dan was het hier veel interessanter dan die rode gloed en romantische blablabla. Hij draaide een oor opzij en zocht naar iets, maar ook nu wist hij niet wat. Hij snoof eens luid en volgde de witte zachte damp die uit de neus kwam. Hij rook iets. Hij grijnsde breed bij de gedachte toen de geur duidelijk toonde dat het van een merrie kwam. Hij liet zijn donkere ogen over de gletsjer heenglijden en verderop zag hij een schim lopen. De merrie kwam duidelijk wel in zijn richting. Of het leek maar zo. Rustig bleef de grijze hengst staan terwijl zijn blik strak naar voren gericht was. Hij had langs de ene kant helemaal geen zin om te praten, maar als ze slecht was kon hij haar wel wat bieden. Of omgekeerd. Wie weet. De hengst sloeg met zijn hoef op de grond en rolde met zijn ogen. Hij schudde de gedachte en woorden in zijn hoofd dan ook meteen weg. Rustig wachtte hij dan ook af op de donkere merrie die nu steeds dichter kwam.

Flut.
Streya ~

Langzaam maakte ze haar perfecte pas af, waarna ze tot stilstand kwam. Ze snoof eventjes. Bekeek het gladde gebied waarin ze zojuist terechtgekomen was. De gletsjer werd het genoemd. De plek van de neutralen paarden. Iedereen zei dat het er vreselijk glad was. Streya zou nog wel eens zien, hoe glad het er nou werkelijk was. Langzaam bracht ze haar goed gevormde brede spieren weer in beweging. Ze brieste eventjes. Een ijzige wind sneed door de lucht heen. Bracht haar dikke manenbos in beweging. Haar hoeven gleden weg, maar ze zette stug door. Haar ogen over het gebied flitsten. Haar oren waren naar achteren gericht. Maar toch bewogen ze volop, om alle geluiden op te vangen. Haar neusgaten waren wijd open gesperd, om alle eventuele geuren op te vangen. Ze vloekte luid toen haar hoeven weggleden en ze met een smak op de grond belande. Geweldig.. Snel krabbelde ze overeind, haar neusgaten nu normaal. Een schim en een geur vormde zich boven haar. Ze keek er strak heen, en haar spieren bracht ze weer in beweging. Terwijl ze soepel, en dit keer extra voorzichtig naar de hengst toe liep. Die duidelijk op een oppervlakkig stuk stond. Streya mepte wat met haar staart. Haar benen bewogen zich soepel, en tegelijk sierlijk. Met haar Friese, en Andalusische ras was ze breed gebouwd. Maar ook sierlijk. En met haar spieren erbij gerekend leek ze op een echte krachtpatser die je liever niet wou tegenkomen. Maar dat bepaalt iedereen voor zichzelf. Streya was altijd wel in voor een leuk spelletje, of een goede uitdaging. Ze naderde de hengst snel en soepel. Haar manen en staart dansten mee op het ritme. Voor de hengst bleef ze stug staan, op zo'n drie meter afstand. verder dan twee meter moest de hengst niet komen. Niet vandaag. Ze bleef de hengst stug en strak aankijken. Streya was geen prater, dus mocht de hengst beginnen. Ze stampte heel eventjes met haar hoef op de grond als teken dat hij beginnen mocht. Want Streya zou dit zeker niet doen.

Een breed gebouwde merrie kwam in zijn gezichtsveld. De hengst snoof eens luid en bekeek haar eens goed. Ze was duidelijk wel slecht te noemen. Ze had veel spieren en had getraind. Ze was sierlijk en mooi, ondanks de brede bouw van haar. Ze leek daarom niet perfect op een merrie, maar ze was het wel. En slecht. Rustig bekeek hij haar nog een paar keren waarna zijn blik op de merrie zelf gericht werden toen ze stampte. Haar hoef zorgde voor een plek in de sneeuw. Zijn blik gleed van de grond naar haar ogen en een lichte grijns sierde zijn lippen. Hij sloeg met zijn donkere staart heen en weer terwijl zijn grijns weggeveegt werd. Het was rustig en hij wist heus wel dat hij mocht beginnen. Ze leek geen prater, maar hij kreeg er wel wat uit. Hij kon alles in deze dingen. De hengst snoof kort en keek haar rustig aan. "Hallo, merrie. Mag ik uw naam weten? Of ben ik dat niet waard?" Zijn stem was kalm, maar je hoorde dat er verder geen enkele emotie achterzat. Hij drukte zijn oren stevig in zijn nek en bekeek de merrie weer. Ze had duidelijk Fries en Andalusisch bloed in haar. De brede bouw en haar kleur gaven de Fries aan en toch de sierlijkheid was van de Andalusier. Een mooie mix. Hijzelf was ook een Andalusier, maar dan vermengd met Arabisch bloed. Niet dat hij problemen had met een Arabier, toch had hij liever wat breder geweest. Maar dit was zijn lichaam en dit was zichzelf. De hengst snoof even en richtte zijn blik weer op de merrie terwijl hij weer wachtte op een reactie. Hij was natuurlijk weer iets vergeten. "Mijn naam is trouwens Vulcan. Zo hoef je die vraag al niet meer te stellen." Zijn donkere ogen gleden over haar heen, maar nadien hield hij haar blik vast. Hij snoof kort en wachtte meteen weer op een reactie. Respect was te vinden in zijn blik, maar de rest was pure haat. Hij was nog steeds een slecht paard en dat mocht iedereen weten. Al waren merrie's zijn zwakke plek af en toe.

De hengst was zo te zien een Andalusiër maar had ook Arabisch bloed. Streya zelf was breed gebouwd. En had veel spieren, waardoor ze een krachtpatsertje leek. Haar tweeling zus was een gevlekte merrie. En de enige die Streya tot nu toe vertrouwde, en mocht. Enkele littekens ontsierde haar hier en daar. De litteken op haar schoft was nog vers. Maar gelukkig was de tand er al wel uitgegroeid. Streya wist het gevecht met de groep leeuwen nog goed. En het had zich ook maar al te goed in haar geheugen geprent. Dat was een gevecht met roofdieren dat ze nooit vergeten zou. Al snel begon de hengst te praten. Streya rolde duidelijk met haar ogen. Ze brieste eventjes. ''Streya is de naam.'' Sprak ze kalm. Door haar gedachtes flitsten nog. Nee, nu eigenlijk nog niet in ieder geval. Maar so be it. Ze had haar naam nu verteld en kwam er immers niet meer onderuit. Niet dat ze dat gewild zou willen. Ze zag respect in zijn blik. Zelf had ze dat nu zeker niet voor de hengst. De hengst leek wel een beetje vol van zichzelf. Streya brieste eventjes kort. Haar ogen boorden zich in die van de hengst. Soms verplaatste ze haar gewicht eventjes. Geweldig. Weer een vraag minder. Nu was ze natuurlijk uitermate blij, en meteen onder de indruk van de hengst. Not. Ze mepte met haar staart. ''Zeg eens. Vulkanie, wat moet je hier in dit... Gebied?'' Sprak ze, met haar normale stemgeluid. Gebied lichtelijk minachtend uitgesproken. Dit gesprek kon nog wel eens leuk worden...

Hij bekeek haar nog een keer goed. Ze leek enorm hard op de gevlekte merrie die hij tegengekomen was. Als hij haar naam nu nog zou weten wist hij wie ze was. Niet dat ze die meteen zou vrijgeven. Wie weet. De hengst snoof kort en keek om zich heen. Het was rustig nu. Niet elk dier kwam zomaar op de top geklommen. Iedereen gleed eraf of was bang voor het gebied. Hij niet. Hij was niet bang om in een diep gat te vallen en dood te zijn. Hij was nooit bang. De hengst draaide zijn ene oor naar voren en bekeek de merrie terwijl hij wachtte tot ze zou antwoorden. En dat deed ze. Ze stelde haar voor als Streya en natuurlijk kwam die naam erg bekend voor. Hij grijnsde. De zus van die arrogante trut, gezellig. Benieuwd of ze hetzelfde was. Hij rolde met zijn ogen en hoorde de vraag. Die had de andere merrie ook gesteld. Jezus, wat hadden ze met die vraag? Hij snoof. "Ik ben hier geboren dus ik leef hier." Zijn stem was kalm, maar je hoorde dat hij duidelijk niet blij was met die vraag. Hij begon de vraag toch maar te haten. Hij vond het maar een idiote vraag. Vulcan snoof even en keek weer naar de merrie, die haar blik in de zijne geboord had. Net zoals die andere gedaan had. "Ik weet wie je bent. Je bent de zus van die Sherise. Ze was op zoek naar je zei ze." Zijn stem was kalm en een kleine grijns sierde haar lippen. Hij had geen idee hoe het zat tussen die twee. Soms zat het slecht tussen zussen, maar bij deze vast niet. Ze leken teveel op elkaar en zouden een tweeling kunnen zijn. Fijn. Hij schudde de gedachte weg. Geen vooroordeel nemen. Wie weet viel zijzelf mee. Hij sloeg met zijn staart heen en weer en keek de merrie aan.

Nogmaals bekeek ze hem goed. Niks opvallend. Enkel een simpele Andalusiër. Streya was geen prater, en meestal moesten andere het woord voor haar nemen. Maar soms hadden anderen mazzel en zei ze wel degelijk wat. Streya had nog een wel degelijke hele carrière voor haar. En maakte ze er gebruik van? Ja, en nee. Streya zei alles wat ze wou, en trok zich niets van iemand aan. Ze hield haarzelf enkel en alleen in toom bij haar zus. En voor haar zus, De relatie tussen die van haar en haar tweeling zus was apart. Het was geen hechte relatie maar ook weer wel. Streya schudde haar zelf uit. En weer kwam die vreselijke grijns van hem terug op zijn misselijk makende smoel. Blergh.. Streya snoof eventjes minachtend. ''Haal die stomme grijns eens van je smoel, zo grappig ben je niet hoor.'' Sprak ze minachtend en arrogant. Jazeker, ze was net zo arrogant als haar geliefde zuster. Mocht de hengst haar zus hebben gezien, zou hij wel denken dat ze veel op elkaar leken. Al snel beantwoorde de hengst zijn vraag. Streya zuchtte eventjes. ''Koekkoek.'' Sprak ze droogjes. ''Waar zijn die harsens van je gebleven meneertje. Het was toch duidelijk dat ik deze... Gladde plek bedoelde.'' Sprak ze kalm. Extra langzaam en extra luid. Zodat hij het extra goed zou begrijpen. Ze mepte eventjes met haar staart. En staarde verveeld naar de hengst. Eventjes gaapte ze uitgebreid. Ze strekte haar benen. En haar hals. Toen hij over Sherise begon te praten, was ze weer een en al oor. Ze tilde haar hoofd wat verder op. En bekeek de hengst aandachtig. Alsof hij een leuk televisie programma was, die ze nu pas voor het eerst zag. Dus Sherise was opzoek naar haar. Eventjes kurlden haar mondhoeken op, tot een kleine sinistere glimlach. Daarna stonden ze weer strak. Ze bleef de hengst maar aankijken, zonder ook maar een spiertje te bewegen. Of ook maar een ding te zeggen.