Mirrors everywhere. It's so cold...

Prins stapte rustig een ijsgrot binnen. Overal hingen van die rare dingen. Hij had het nog nooit gezien. Het was iets ,maar hij wist het niet zeker. De dingen waren doorzichtig . Hij liep naar zo een ding en strekte zijn hals om bij zo een ding te komen. Hij stak zijn tong uit en likte er aan. Hij stopte snel met likken,omdat het zo ijskoud was. Hij kreeg er rillingen van. Een lach sierde zijn lippen en Prins grinnikte. Hij liep wat verder en keek wat rond. Zijn blik bleef op iets glads in een ijswand hangen. Het vertoonde zijn spiegelbeeld. Hij schrok en sprong achteruit. Een gil kwam uit zijn mond. Was hij dat? Hij bekeek zich van top tot teen. Mmmh,hij was wat aan de magere kant . Hij bibberde heel hard ,je zag het aan zijn benen en hoofd. Het trilde gewoon. Prins was hier namelijk om een paard te ontmoeten. Hij zat vol spanning. "Hallooo daar! Ben je daar? Ik sta hier!". Hij trippelde op één plaats en wachtte op de hengst.

~Tornado~

Tornado had de vallei verlaten voor een hengst te ontmoeten in de ijsgrotten, maar hij moest heel ver gaan. Hij galoppeerde en galoppeerden, alsof zijn leven er van afhing. Hij draafde stilletjes naar de ijsgrotten, het was daar ook ijskoud en het waaide heel hard. Hij hoorde een hengst roepen... "Hallo daar! ben je daar? ik sta hier!" Tornado legde zijn oren plat, hij haat geschreeuw, zoals hij het ijs en de koude haten. Hij stapte binnen en ging naast de hengst staan en schudde zich uit. "Haha, nu heb ik hem nat gemaakt, wat ben ik toch slecht!" Dacht hij stilletjes in zijn hoofd. Hij zetten zijn oren op en keek de hengst aan vanuit zijn ooghoeken. "Ik ben Tornado trouwens, ik ben zo snel en vurig als een 'tornado', vandaar de naam die mijn moeder mij heeft gegeven." Hij zei het op zo'n kille manier dat hij het zelfs zo koud kreeg. Zijn mond hoeken krulde een beetje omhoog voor een gemene lach. Hij moest en zal het paard testen, hoever hij kan raken met het slechte paardje uit te halen. Hij keek nog altijd naar de bruine hengst, via zijn ooghoeken. Hij wilde nog geen oogcontact houden. Zijn donkere ogen verleten even de hengst om daar de ijzige omgeving te kijken. Hier leek het nog winter. Hij keek naar de ijspegel die tussen hem en de bruine hengst stond en zag dat hij doorzichtig was als water. Zijn donkere ogen schoven weer naar de bruine hengst. Hij maakte nog altijd geen oogcontact...

Toen kwam eindelijk de hengst aan. Prins was bijna zijn geduld aan het verliezen. Hij keek de hengst rustig aan. Mmh. Hij was zwart,zoals de meeste paarden. Prins zag aan het paard dat hij slecht was. Dat zag je gewoon aan hem,aan zijn lichaamstaal. Oren plat,enzo. Goede paarden liepen altijd met hun oren rechtop en in een super goede bui. En neutrale paarden zoals hem,liepen er gewoon neutraal bij. Hij zat ooit in een kudde,een slechte kudde. Maar op één of andere manier zat hij er niet meer in,of de kudde bestond gewoon niet meer. Dat kon ook. Hij keek ook naar de ijspegel. Er was hier anders toch niet interessants te zien. Hij hoopte stiekem ook dat er een goed gesprek ontstaat. Waarschijnlijk wel. "Zo,dus ben je zo vurig en snel als een Tornado,Tornado? Nou ik ben Prins,een Prinselijk paard,nou je ziet maar hoe je me noemt,gewoon Prins,niets anders." Hij grijnsde naar Tornado. Allez,wat je een grijns kon noemen. Hij staarde wat in het rond en maakte wat oogcontact. Maar niet te veel. Hij zuchtte en wachtte op een reactie.

De bruine hengst was ongeduldig, dat zag je! De zwarte, slechte hengst stond voor zich uit te staren tot de hengst iets zei, toen keek hij uit zijn ooghoeken naar hem. hij zei zijn naam. "Een echte prins" Dacht hij... "Dat gaan we testen en of hij mij verdraagt." Tornado begon direct, eerst legde hij zijn oren plat en zijn staart (van vurigheid) deed hij wat hoger. Daarna duwde Tornado de Prins, zo noemde hij hem, tegen zijn schoft, niet hard maar ook niet zacht. Hij maakte nu oogcontact met de bruine hengst genaamd prins. Hij keek en keek, hij wou weten of de Prins boos werd. Hij schudde even met zijn hoofd. Er was een sneeuwvlokje in zijn neus terecht gekomen en het kietelde een beetje, met gevolg dat hij niesde. Hij zetten zijn oren recht op en keek de hengst aan en glimlachte naar hem. "Sorry..." Zei hij met een afdalende stem. Hij legde zijn oren weer plat en snoof luid. Hij ving geuren op van de Prins en nog een rare geur... "Ik moet hem testen, een manier vinden of hij goed, slecht of neutraal is..." Zo dacht hij de hele tijd en hij keerde zijn hoofd weer weg van hem en keek voor zich uit. hij had niet echt het gevoel dat hij goed of slecht is. Afwachten maar.

Prins keek de hengst nog altijd aan. Hij was er absoluut niet bang van. Hij zuchtte en legde zijn oren plat. Hij werd door hem tegen zijn schoft gedrukt en hij slaakte een kreet. Hij hield niet van aanrakingen van een vreemd paard. De hengst schuudde zijn hoofd omdat er een sneeuwvlokje in zijn neus kwam. Prins grinnikte en keek eventjes weg om zijn lach in te kunnen houden. Toen keek hij Tornado weer aan en zweeg. En toen niesde de hengst en hij bood zijn exuses aan. "Maakt niet uit hoor,iedereen niest wel eens." Maar hij glimlachte niet terug. Er kwam een geforceerd lachje uit zijn mond. Hij keek de hengst weer aan en wendde zijn blik niet af. En toen werd de hengst weer kwaad. Soort van dacht hij. Of hij was gewoon een dominant type en hij daagde hem gewoon uit omdat hij misschien wou vechten. Maar daar had Prins niet veel zin in. Hij was moe en wou alleen maar rusten. Hij geeuwde en slaakte weer een zucht. Nou,nou,het was tijd om te gaan slapen. Hij was bijna aan het knikkebollen.

Hij bleef naar de bruine hengst die naast hem stond kijken. Tornado wou niet vechten hij veranderen zijn humeur. Zijn oren kwamen terug omhoog en zijn staart ging laag hangen. 'Hoe is jou dag?' Vroeg hij aan de bruine hengst met zijn kalme stem. Zijn ogen waren nog altijd zonder emotie. Daar kon hij niks aan doen. En zijn duisteren gedachten? Nee, zo is hij gewoon, duister en kil. Hij ademde in en uit het leek zo kou dat er wolkjes naar boven gingen die uit zijn neus kwamen. Hij keek naar de bruine hengst via zijn ooghoeken. Hoe het komt dat hij zo duister is geworden vragen veel paarden zich af. Hij is zo opgegroeid. Zijn moeder was slecht zijn vader... weet hij het niet van. Zijn moeder liet hem vechten en leerde het ook aan hem. Hij weet ook veel zwakke plekken liggen. Natuurlijk vertelt hij het niet door. Hij is ook is aan gevallen geweest door een hengst toen hij juist één jaar was. Hij vermoorden zijn moeder en Tornado werd kwaad er kwam bijna vuur uit zijn ogen en neus. Hij ademde luid en snel. Hij versloeg hem, door zijn zwakke plekken pijn te doen. De bruine hengst lag dood op de grond en hij ging bij zijn bijna dode moeder liggen. Hij knuffelde haar en toen... zakte ze ineen. Vanaf toen loop hij zonder emotie rond, sommige denken ook dat hij geen ziel meer heeft. Zijn kille blik gaat dwars door hem heen en zijn kille stem, daar krijg je kippenvel van. Hij is vriendelijk op zijn manier. Maar hij heeft vriendelijk op andere paarden hun manier moeten leren. Vanaf toen kan hij vriendelijk zijn. En vandaag doet hij dat ook, tegen de bruine hengst die naast hem staat. 'De Prins' zoals hij hem noemt. ' zeg Prinske wat doe je hier eigenlijk? Van waar kom je?' Vroeg hij met zijn kille stem tot 'De Prins'.

Prins keek de hengst aan. De hengst noemde hem 'De Prins'. Waarom eigenlijk? hij was toch geen prins,alleen noemde hij zo. Zijn vroegere eigenaars hadden hem die naam gegeven toen hij klein was. Hij leefde vroeger op een farm,met andere paarden. Maar hij was gevlucht voor zijn vader. En hij had zomaar zijn moeder achtergelaten. Maar hij kon niet anders. Zijn vader was groot en eng en gevaarlijk. Prins zijn moeder durfde niets doen tegen zijn vader. Maarja,om het even. Hij zuchtte en keek Tornado aan."Mijn dag,nou hoe zou je het noemen,gewoon zoals andere dagen zeker? En...hoe is jouw dag?" Hij knikte eventjes en gaapte toen. "Sorry,maar ik ben behoorlijk moe van al dat reizen." Prins zocht een comfortabel plaatsje en ging daar wat luieren. Liefst in de zon natuurlijk.

Fluuuut postjee

Tornado was hevig omdat de lente doorbrak. De hengst die naast hem stond, 'De Prins', zoals hij zei. Zei iets tegen hem, over zijn dag. Hij vroag het maar om aardig te lijken, zoals hij geleert heeft, hij wou niks weten over zijn dag. Hij vroeg ook hoe zijn dag was. 'Bangelijk.' Zei hij met een kille stem. Hij keek even weg en schudden zich uit. Even later zei de bruine hengst naast hem, iets over dat hij moe was. 'slaap dan, ik waak wel, voor als de wolven komen!' Zei hij met een bangmakende, kille stem. Wolven waren zijn ontbijt, middag en avond eten. Hij had ze graag om te testen of hij goed kan vechten. Zijn leven? Dat was niks voor hem. Hij wilde wel een veulen als nakomenling. Dan is zijn levens doel geslaagt. De bruine hengst naast hem... Kon hem niet zoveel maken. Hij is dan ook een goede, hij heeft lieft iemand op zijn niveau.

Prins schudde met zijn hoofd en keek Tornado aan. Nee,hij zou niet gaan liggen en rusten. Dat hield hij voor bekeken. Hij gaapte gefrustreerd en keek toen weg van Tornado. Met een kille stem zei hij : "Neeneen,moet niet hoor,ik ga wel op een andere keer slapen,ergens in een grot ofzo" Hij glimlachte. Zou Tornado in een kudde zitten? Hij dacht er diep over na. Misschien,nee,hij dacht het zeker,hij zat waarschijnlijk wel in een kudde. Nou,hij ging het gewoon vragen. "Nou,zit je eigenlijk in een kudde? Je lijkt wel een soort teamspeler of nee,toch niet,neenee,ben je een goed paard? Nou,ik ben een neutraal paard." Vroeger zat Prins wel in een kunnen. Die van Cobra dacht hij. Ja,zeker en vast wel. Prins zat vandaag met veel vragen in zijn hoofd. Maar hij ging ze niet allemaal afvuren op Tornado.

De Prins zei dat een andere keer wel is ging slapen. 'Ok, mij best.'Zei hij met een kille stem. Hij bekeek de hengst via zijn ooghoeken. Hij zag dat de hengst was aan het denken. Toen begon de hengst vragen testellen. Of hij in een kudde zat, hij leek wel een teamspeler, daarna het ergste, of hij een goed paard was. Zijn ogen gingen open en keek kwaad naar de hengst. 'Vraag één: ja ik zit in een kudde, in de kudde Horcrux. Vraag twee: zie ik er goed uit?'Zei hij met een kwade, kille stem, dat voor een rare combinatie zorgde.Hij beet bijna de neus van het paard af. Kom op, ziet hij er goed uit? Hij is slecht vanbinnen, zijn hart is van steen, zijn emoties zijn gevlucht uit zijn lijf, zo gemeen is hij, zo slecht is hij. Als hij een neutraal paard is, voor hem, maar denken dat hij goed is, dat is er over. Hij keek even weg van de bruine hengst. Hij probeerde zichzelf te kalmeren en draaide een paar keer rond zijn eigen as. Daarna keek hij in de lucht. Zijn oren die eerst diep in zijn manen lagen, kwamen nu naar boven, alsof hij iets had gezien dat hem boeide en dat was ook zo, zijn moeder. Zijn vader kende hij niet. Zijn moeder... was zijn alles, zijn leven, zijn lucht, zijn goedheid, dat op zijn één jaar ook verdween, zijn moeder liet hem vechten tegen haar, om zicht later te kunnen beschermen. En dat was nu wel nodig.