It's cold here.

Zijn hoeven zette bij iedere stap een hoefafdruk in de zachte sneeuwondergrond en zorgde er zo voor dat hij een soort van spoort achterliet. Kearn’ hals liet hij naar beneden glijden en terwijl hij liep liet hij zijn neus over de grond heen glijden zodat er een laagje koud sneeuw op zijn neus terecht kwam. Eerlijk gezegd was deze sneeuw erg koud en was hij al lang niet meer in een gebied geweest waar sneeuw lag dus zo’n koude plek was hij niet echt meer gewend. Zijn staart sloeg even tegen zijn beide flanken en hij sprong aan in een drafje omdat hij zag dat de sneeuw ineens hoger werd en hij er anders niet door kon komen. Toen Kearn een soort van heuveltje opmoest deed hij dat ook even in draf en ging hij daarna weer over naar stap. Op zijn gezicht was er heel de tijd geen enkele emotie af te lezen en zijn uitdrukking was hard geweest. Zijn donkerbruine ogen zagen dat er voor hem een grot was die met sneeuw bedekt was en als je naar de ingang keek dat er aan de bovenkant lange, dikke ijspegels hingen. Kearn haalde ongeïnteresseerd zijn hoofd op en liep de grot maar even in om binnen te gaan kijken. Hij voelde zijn benen een soort van kloppen omdat hij lang en ver had gelopen. Hij keek even ofdat er niemand anders in de grot was en liet zijn lichaam toen maar even op de grond zakken. Zijn donkerbruine vacht hing een beetje tegen de zijwand van de grot aan en hij keek strak naar de ingang van de grot. Kijkend en wakend of er niemand anders kwam. Hopelijk niet. Maar je wist maar nooit, tegenwoordig leek het erop dat hij andere paarden aantrok en ze naar hem kwamen ofzo. Maarach, hij zal wel zien.

39. De ijsgrotten.

Het enige wat te zien was , was een heleboel wit en dan ergens waren twee cyaan blauwe puntjes te zien. En als je dan nog beter keek zag je dat die twee puntjes ogen waren en er een cremé kleurig paard aan vast zat. Als je haar zag zonder al die sneeuw zou je denken dat sneeuwwit was, maar dit bewees toch echt het tegendeel. Haar vacht was wit met een licht tintje oranje. Een soort gebroken wit. Hoewel deze kleur mooi was en het de zon afstootte zat er ook een nadeel aan. Je maakte je zo énorm snel vies! Dan zat je vacht opeens weer helemaal onder de bruine vlekken. Tot nu toe had ze hem redelijk schoon gehouden maar soms kon ze de verleiding niet weerstaan zich even op haar rug te laten rollen en het koele gevoel tegen haar rug te voelen. Hoewel het niet aan het stormen was lag er een behoorlijke laag sneeuw en het was moeilijk lopen en soms moest ze werkelijk even moeite doen haar benen hoog genoeg op te tillen. Anders sjokte ze zo lelijk. Ze bleef een merrie van klasse en dan moest ze dan ook uitstralen. Opeens viel haar oog op een grot, een ijsgrot. Langzaam maar sierlijk liep ze erheen. Een bruine stip tegen de wand van de grot viel haar meteen op. Duidelijk , daar lag dus een paard. `Opstaan! Ik wil erlangs´. Fel klonken haar woorden. Statig, fier hief ze haar hoofd in de lucht.

[21. 250 woorden]

Hummer snuffelde met haar snoetje aan het ijs. Het was nogal koud. Ze liep verder en dacht: wat heb ik toch een hekel aan dat koude gedoe. Ze was chagrijnig. Ze liep verder, in de hoop dat ze iemand zag. Ze hinnikte. In de hoop dat ze iemand hoorde. Ze spitste haar oren, maar niemand antwoordde. Ze had dorst. Ze liep naar een meertje toe, maar die was bevroren. Ze schopte met haar hoef ertegen aan. Er kwam een klein gaatje, maar die was net genoeg om er met haar tongentje tussen te komen. Ze slurpte een beetje water op uit het gaatje. Het water deed zeer aan haar tanden, zo koud was het. Ze zuchtte. Nu had ze gelukkig geen dorst meer. Ze spitste haar oren, hoorde ze dat nou goed?, waren er andere paarden. Ze ging in een rustig drafje naar het geluid toe.