Lost myself (Pepper)

Zijn normaal zo heldere ogen staarden nu dof voor zich uit. Het geklepper
van zijn hoeven op de stenen onder hem klonken als harde dreunen weer door zijn
hoofd. Normaal vond Liberty dat geluid juist heerlijk. Maar nu niet. Of
eigenlijk beter gezegd de laatste tijd niet. Hij had zoveel gehad, en nu had
hij helemaal niets meer. Hij had altijd Pepper gehad waar hij op kon rekenen…
Maar nu niet meer. Hij had te weinig aan hun relatie gedaan en het was
uitgegaan. Hij had gehoord dat Pepper was overgestapt naar de badeenden, en
daar was hij kapot van geweest. Of eigenlijk is hij kapot van. Pepper was wel
de laatste waar hij dat van had verwacht. Hij had er zelfs al over na gedacht
om zelf zijn duistere kant naar boven te brengen. Maar dat ging hem toch even
iets te ver. En hij wist niet eens of hij die wel had. Ze zeiden dat alle
paarden die wel hadden. Maar misschien was hij niet alle paarden. Of misschien
hadden degenen die dat zeiden het wel gewoon mis. Maarja van Pepper had hij het
ook nooit gedacht. Maar hij ging niet overstappen naar de slechte kant. Hij moest
gewoon maar opnieuw beginnen. Maar nu was de vraag hoe.


Soms werd
Liberty echt gek van al die gedachten. Het was allemaal gewoon zo veel! Hij probeerde
even alles uit zijn hoofd te zetten en luisterde naar de rivier die rustig
naast hem kolkte. Op dit stuk was de rivier wel rustig, maar er waren ook
stukken dat als je in de rivier zou gaan kans op verdrinken 100% zou zijn. Hij
had toch liever zo’n rustig kolkend riviertje….


Opeens rook
hij de geur van een ander paard. De geur kwam hem zo bekend voor maar hij kon
hem even niet plaatsen. Maar hij wist toch echt zeker dat dit een geur was van
iemand die hij niet zomaar een keertje eerder had gezien. Hij durfde er haast
niet aan te denken. Het leek Pepper wel. Maar dit was niet de geur van dood en
verderf die badeenden altijd met zich meedroegen. Dit rook gewoon naar bloemen
en al die soort dingen. Nee het kon Pepper niet zijn…?





~Pepper duss…~

De grootste fout die ze was begaan was overstappen naar de slechte kant. De badeenden. Wat had ze zich afschuwelijk gedragen, niet normaal. De vraag was, waarom trok de goede kant haar niet meer aan? Het zei haar niets meer, het neutrale in het leven zei al helemaal niets. Pepper was niet neutraal, en blijkbaar ook niet goed. Maar ze was wel de allerslechtste slechterik die je maar kon voorstellen. Misschien wel wannabe. Of kon je wel een wannabe zijn als je niet slecht wou zijn maar geen keuze had?
Haar voetstappen klonken dof op de besneeuwde grond. Haar ogen twinkelden fier, haar staart zwiepte tegen haar hakken aan. De zachtbruine ogen waren eens zo lief maar ze twinkelden nu op een andere manier. Een manier die ze zelf nog niet eens kende. Niet moordlustig maar iets sterks. Een sterke glinstering. Ze voelde zich in tijden eens sterk, niet meer die slappe slapjanus van niets.
Nadat haar staart eenmalig haar huid in striemde zette ze een galop in. Ze galoppeerde beheerst door het gebied dat zich de rivier had gedoopt. Het was begrijpelijk, naast haar stroomde de grote, brede rivier namelijk.
Een vaag bekende geur drong haar neus binnen. Een geur die haar hoofd op hol liet slaan, van woede maar ook van enige opwinding. Het was van de rocky hengst. De hengst die lange tijd haar partner was geweest.
Pepper wist niet wat ze moest denken. Wat moest ze hierbij voelen? Opluchting of woede. Misschien beiden. Woedend dat hij haar in de steek had gelaten met haar twee veulens ergens ver weg. De hengst die ze niet meer kon vinden. Nu wist ze weer waarom ze de goeden in de steek had gelaten. Dat kwam mede door het vertrek van de bruine hengst.
Pepper snoof zachtjes en schakelde twijfelend over tot een snelle stap. Haar spieren waren bedekt met een grote laag haar. Winterhaar. Stomste seizoen ever. En als je over de duvel sprak; daar stond hij. De hengst die haar hart had veroverd. Nukkig trok ze haar neusgaten ietsjes op en sloeg fier met haar staart. Haar oren draaide ze iets naar achteren. Toen ze vlak voor de hengst stond keek ze strak in zijn ogen. ‘Waar was je?’ ze brieste luid en keek boos naar de hengst.

Met een ruk stond Liberty ineens stokstijf stil. Zijn ogen
waren groot met een verwarde uitdrukking erin af te lezen. Daar stond ze dan.
De merrie die zijn hart voor altijd veroverd had. Ze waren nu dan wel niet meer
bij elkaar, en ondanks dat Pepper nu officieel zijn vijand was had hij nog
steeds gevoelens voor haar. Hij wist dat dat niet kon. Hij mocht geen gevoelens
hebben voor een paard dat aan de slechte kant stond! Die ogen, eens zo gevuld
met liefde keken hem fel aan. Was het omdat hij haar in de steek had gelaten? Of
zou het zijn omdat ze nu aan de slechte kant stond? Misschien was het wel
allebei. Hij kon zichzelf nog steeds niet vergeven dat hij de ooit zo prachtige
merrie in de steek had gelaten. “waar was je?” beet Pepper hem fel toe. Tja…
dat was wel een lastige vraag. Hij keek Pepper twijfelend aan. “Ik weet het
niet…” antwoorde hij enigszins beschaamd, maar vooral bedroefd. Hij wist zeker
dat de bonte merrie met dat antwoord geen genoegen zou hebben. Er schoot van
alles door zijn hoofd. Wat moest hij haar nou zeggen? Wat moest je überhaupt zeggen
tegen de liefde van je leven die opeens niet meer zo vol liefde bleek te zitten.
“Ik weet het niet Pepper. En het spijt me zo dat ik jou en de veulens in de
steek heb gelaten. Maar het was laf van je dat je zo bent geworden.” Het woord ‘zo’
sprak hij vol walg. Alles stortte er opeens uit. “Ik weet het, ik ben ook
ontzettend laf geweest, dus daar hoe je me niet meer op te wijzen. Maar weet je
niet meer hoe jij en ik die badassen altijd haatten? Wat is er met je gebeurd
Pepper?” Zo die emotionele kant was ook redelijk nieuw voor hem. Wat emoties
toch niet met je konden doen…

Pepper snoof eens diep en keek de hengst eens doordringend aan. Toen ze hoorde dat hij het niet wist hief ze haar hoofd. Pijn was er in haar ogen af te lezen. ’Hoezo, weet het niet?’ ze kon het niet helpen, haar stem bibberde verdrietig. Ze hoorde zwijgend de woorden aan van Liberty. ’Enig idee waar je dochters nu zijn? Nee denk het niet he?’ Ze moest op haar lip bijten om niet in tranen uit te barsten. Hoe kon hij. ’Oja? Laf dat ik zo ben geworden? Denk maar goed bij jezelf hoe ik me heb gevoeld toen ik er alleen voor stond. Gevuld met haat en woede. Omdat jij niet bij me was.’ Die laatste zin was per ongeluk uitgesproken, Liberty hoefde niet te weten dat ze hem enorm had gemist tot de dag van vandaag. De woorden drongen tot haar door. De grootste lol was om de slechterikken belachelijk te maken met hun gedrag. Afstandelijk deed ze een stap achteruit en keek strak naar Liberty. ’Antwoord jij eerst. Waar was je?’ Ze gromde eventjes zacht. Haar voorpluk waaide in haar ogen waardoor ze met haar hoofd moest schudden.
Haar blik werd weer hard, fronsend. Nee, niet zozeer hard. Ze kon gewoon niet hard doen tegen de hengst. De tranen stonden in haar ogen. Ze wou hem blijkbaar niet kwijt. Ookal was ze juist door hem naar de slechte zijde gegaan. Opeens wou ze het niet meer. De keuze was trouwens niet eens zo heel moeilijk, de slechte zijde zei haar niets meer. Nu ze wist dat Liberty uberhaupt nog leefde.

Het brak Liberty’s hart om Pepper zo verdrietig te zien. “Hoezo, weet het niet?” Zei Pepper fel, terwijl haar stem bibberde van verdriet. “’Enig idee waar je dochters nu zijn? Nee denk het niet he?” Liberty zag dat Pepper haar verdriet probeerde te verbergen terwijl ze het zei. Maar Pepper was nog niet klaar met praten. “’Oja? Laf dat ik zo ben geworden? Denk maar goed bij jezelf hoe ik me heb gevoeld toen ik er alleen voor stond. Gevuld met haat en woede. Omdat jij niet bij me was.” Omat jij niet bij me was? Die zin galmde wel een stuk of honderd keer door zijn hoofd in die paar seconden dat Pepper was uitgesproken. Ze gaf dus nog wel om hem! Het luchtte Liberty op, maar hij wist eigenlijk ook niet zo goed wat hij er mee moest. Zou Pepper terug komen? De oude Pepper die hij had gekend? Hij hoopte het met heel zijn hart. “’Antwoord jij eerst. Waar was je?” Pepper gromde zachtjes toen ze het zei. Haar voorpluk waaide in haar ogen waardoor ze met haar hoofd moest schudden. Het beeld speelde zich in slow-motion in zijn hoofd af en weer realizeerde hij zich wat een prachtig paard Pepper eigenlijk was. Pepper keek Liberty fronsend aan. Hij hoefde geen moeite te doen om onder die frons een diepe twijfel in haar ogen te ontdekken. "ik zei toch al Pepper.ik weet niet waar ik was, en het spijt me ook zo erg van wat ik gedaan heb." zijn stem zat vol onbekende emoties. "ik zou er alles voor over hebben om de tijd terug te draaien, en het dan opnieuw, goed te doen. Maar helaas kan dat niet, dus ik zal ermee moeten leren leven." Liberty meende elk woord van wat hij zojuist gezegd had. Hij zou niet liegen. Zeker niet tegen Pepper. Zelfs niet tegen de Pepper die ze nu blijkbaar was geworden.