Lost in my мιη∂

Een dreigende schaduw overheerste het bos of er donkere krachten en hoger staande machten overhand van het bos hadden genomen. Het was donker, maar niet zó donker, dat niks te onderscheiden was door het daglicht dat zich door de toppen naar beneden wrong. Groteske bomen stonden in rijen onheilspellend naast elkaar en torende boven de beesten uit die beneden de bladertoppen slopen. Dit deel van het bos was triestig, ánders. Zelfs het geluid van de wind dat door de bladeren een symfonie van geluiden kweekte was anders.
De hengst keek om zich heen, hij probeerde de plotselinge verandering van het bos in zich op te nemen. Eigenlijk paste hij precies in het geheel. Zijn okerbruine vacht kleurde goed bij de duisternis en de groene bladeren die tijdens deze tijd van lente uit te takken gegroeid waren. Maar dat niet alleen... Hij was een lijk. Slechts een week geleden had hij zich in een gevecht met de roetzwarte merrie , waarvan de naam hem onbekend was, gewrongen. Er was niet eens een reden geweest voor de hardnekkige aanval op de schedelmerrie. Hij had niet gewonnen, noch onderspit gedolven maar het zorgde wel voor de nodige drama in zijn leven dat ab-so-luut het enige middel was om een échte kick te krijgen. En dat was de lust die hem in leven hield. Echter zat er wel een negatief randje aan. Het vlees op zijn botten was weggerot en er staken deels wat bleke botten uit. De littekens bij het kapotte deel van zijn hoofd waren nog eens opgehaald en zowel zijn goede oor als de plaats waar een oor zou moeten zitten waren wonden aangebracht. Over zijn vacht waren ook nog wat krassen verspreid. Geen van de wonden was dodelijk meer maar bij elke stap trok er toch een pijn door zijn lichaam en het duurde altijd even voor het weer beter was. Het áller ergste was nog de beschaming. Hij schaamde zich dood dat dit gevecht verloren had. Dom beest dat hij was! Hij had best het gevecht met een veel-te-kleine achterlijke merrie kunnen winnen.
Toch was er iets in de passen van de hengst dat hem verwaand, vol van zichzelf maakte. Het was brutaal, gewaagd. Krullend trok een mondhoek omhoog en krulde hij zijn hals op. Met inspanning van het overgebleven oor had hij het naderen van een ander paard gehoord. Er werd geen moeite gedaan om te kijken wat of wie er naderde, hij liet het gewoon op zich afkomen. Het kon hem weinig schelen.

[&Een ander paardje dat een post van deze lengte kan trg typen aub]

De merrie galoppeerde met krachtige passen door het bos. Haar schaduw achtervolgde haar bij elke pas. iets in het bos trok haar aandacht, het geluid van de adem van een naderend paard. Zo te ruiken een hengst. Ze kon niet plaatsen wie het was, verder deed ze ook geen moeite om er achter te komen wie het was. Ze maakte haar passen korter en langzamer tot ze overging naar een sierlijke draf. Ze boog haar hals lichtjes en draafde verder. Op eens gooide ze haar hoofd omhoog en stopte ze abrupt met lopen. Ze hinnikte luid e schril en steigerde hoog, Gevaarlijk maaide ze met haar hoeven door de lucht. Weer hinnikte ze, haar luide hinnik vulde het hele bos. Het hoge geluid weerklonk tegen elke boom die het passeerde. Ze daalde weer langzaam en stopte met hinniken-toen ze eenmaal de grond raakte-. Ze boog haar hals naar de grond en trok er een pluk gras uit. Ze kauwde langzaam de paar sprietjes door en slikte. Ze nam even de tijd om te kijken hoe het er hier uitzag. Weer hoorde ze het gedreun van de passen van een paard. Ze negeerde het geluid. Zacht zakte ze door haar voorbenen naar de grond en toen door haar achterbenen. Toen ze eenmaal lag ,sloot ze haar ogen en genoot van de warmte die haar vacht verwarmde.
Ze zuchtte en opende haar ogen weer. Ze keek naar de vogels die speels door de lucht vlogen. De één volgde de ander en andersom. Haar groenige ogen -wieuw ik vind dat dat kan- keken het woud rond. Wat was het geen dat haar hier naar toe zeilde? Ze kende het hier niet, of wilde ze het niet kennen? Ze liet haar gedachten wat afdwalen. Ze staarde naar de blaadjes die zacht op en neer deinde in de lichte wind. Ze voelde de wind door haar manen en staart gaan. De zon streelde haar gezicht, haar lichaam, haar benen en haar oogleden ,die dicht gevallen waren. Ze hield haar ogen gesloten, ze was lui of moe, ze wist het niet. Het kon haar ook niks schelen. Weer hoorde ze de passen van het paard ,ze zuchtte. Ze probeerde weinig aan het baderende paard te denken. Het kon haar ook niks meer schelen al was het een hengst, ze was altijd al doodsbenauwd voor hengsten. Haar ogen vlogen open, het paard naderde haar sneller en sneller