Walking my sorrows away. -remember-

In een hoog tempo draafde Liberty de steile hellingen van de drakenberg op. Even alle zorgen van zich aflopen. Nouja, alle zorgen. Eigenlijk was het er maar een. En die bracht gewoon veel zorgen mee. Pepper. Inmiddels zijn ex. Het was ook wel zijn eigen schuld geweest. Hij had haar laten zitten met hun 2 veulens die ze pas hadden gekregen. Waarschijnlijk was de druk gewoon te veel.Maar hij kan zichzelf nog steeds niet begrijpen hoe hij zo stom had kunnen zijn. Wie liet nou zo'n geweldige merrie zitten, met 2 veulens, waarvan hij nog niet eens kon zeggen of ze geweldig waren omdat hij ze nooit had ontmoet. Hij was de slechtste vader die iemand zich kon voorstellen. opzich wel logisch dat Pepper het niet meer zag zitten en zich had laten meesleuren door de kwade kant. Hij kon zich gewoon niet voorstellen dat Pepper een goede badass was. Maar dat wist hij natuurlijk niet. Hij had Pepper wel een keer, meegemaakt als badass, maar bij hem was ze waarschijnlijk niet de echte badass die ze was geworden. Opeens zag Liberty een ontzettend steile hellingen uit de mist opdoemen. Vlug maakte hij een krachtige overgang naar galop. Hij hield wel van bergen, en van hellingen. Dat kwam doordat zijn afkomst. Hij was opgegroeid in de bergen. Ze noemden hem ook niet voor niets een rocky mountain horse. Na nog een stuk of tien minuten hellingen op en af gegalopeerd te hebben in een redelijk hoog tempo, stopte hij even op een vlak stukje om een beetje uit te rusten. Toen zijn ademhaling weer een beetje rustig was, en dat was al redelijk snel, omdat hij ook in de winter zijn conditie een beetje bij gehouden had, stapte hij weer verder. Al snel drong een tot nu toe onbekende geur zijn neus binnen. Hij spitste zijn oren en keek nieuwsgierig om zich heen, waar het paard was die hij had geroken.

-remember-

Zijn hoeven glibberden boven de rollende stelen. Hij draaide zich vliegensvlug om, en racete toen tegen de richting in van de kant waar heen de stenen rolde. Het ging wel is waar niet snel, maar het hield hem in evenwicht. En zorgde er dus voor dat hij niet naar beneden viel. De berg waar hij op rende werd steiler en steiler. En Remember moest zich steeds harder afzetten tegen de stenen, het leek alsof er geen eind aan het rollen kwam, alsof het niks beters te doen had. Wat hoog waarschijnlijk ook zo was. Hij was nog amper iets verder van de grond, eindelijk ging het rollen langzamer. Steeds verder en verder kwam hij omhoog. Maar nog steeds bleef de berg groeien, alsof het niet meer kon stoppen. En toen eindelijk dook er een einde op tussen de mist door. Hij brieste, zette een laatste sprint in. En kwam hijgend bij de top aan. Waar hij door liep. Een geur liep stiekem in zijn neusgaten, en kietelde hem nu, vragend om aandacht. Zodat Remember de geur zou volgen, de geur die werd meegebracht door de wind die liederen in zijn oren zong. Die zachtjes aan zijn manen trok. Hij glimlachte breed, stormde hoe moe hij nou ook was, richting de geur. Maar toen hij de hengst zag, ging hij toch maar stappen. Met zijn hals licht gebogen naderde hij het paard hijgend. Voor hem stopte hij. ''Remember is de naam.'' Zei hij vriendelijk maar toch echt buiten adem. ''Ah...'' Begon hij toen hij eindelijk weer tot rust gekomen was. ''Zeg eens... Wat doe jij hier op deze vreselijke plek?'' Remember was niet bang om iemand vreselijk te noemen. Hij had een hekel aan sarcastische opmerkingen.

Liberty zag een witte hengst uit de mist naar hem toe komen. Het was sowieso geen slecht paard. Dat lichtte hem wel op. Niet dat hij bang van ze was, maar hij vond ze gewoon ontzettend irritant met hun altijd en eeuwige sarcastische opmerkingen. Je kon nooit eens een normaal gesprek met ze hebben of je werd weer voor alles uitgemaakt, en overladen met sarcasme. "remember is de naam." stelde de witte hengst zichzelf voor. Hij was duidelijk buiten adem van het bergen oplopen. "zeg eens... Wat doe jij hier op deze vreselijke plek?" vroeg remember vriendelijk. "ach gewoon... Zorgen weglopen, voor zover dat gaat..." hij dwong zijn gedachten niet weer terug te dwalen naar Pepper. "ik kom oorspronkelijk uit de bergen, dus hier word ik altijd rustig, ook al is dit gebied van de badasses." legde Liberty rustig uit. Hij wist eigenlijk bijna niets meer van zijn tijd in de bergen, maar toch stelden bergen hem altijd weer op zijn gemak. "ik ben trouwens Liberty." hij vergat zichzelf bijna voor te stellen. "en wat doe jij hier, als je het zo'n vreselijke plek vind?" vroeg Liberty nieuwsgierig.

-bedrijf nogal inspiloos. Sorrydus boor kortheid. -