Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » O O S T E N » De Watervallen » Remember My Name

Remember My Name

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Remember My Name Empty Remember My Name za 6 jul - 9:09

Coeur

Coeur

Zijn hoeven droegen hem ver weg van de plek. Zijn blik was leeg, zijn zicht was troebel. Hij volgde de rivier stroomafwaarts om dit land wat beter te verkennen. Zijn ogen schoten van links naar rechts en iedereen die zijn blik zag dook weg. Behalve de roofdieren, ookal wisten ze dat zij dat zij de prooi waren. Een roedel wolven, geleid door een zwarte wolvin met een zilveren staart had haar zinnen gezet op onze -lieve- hengst. Haar zwarte poten kwamen vantussen de struiken vandaan, hij grijnsde, zij ook. Blijkbaar waren ze beide geamuseerd door deze zet. De wolvin stapte dichter, hij wist al lang dat zij hem volgde. Ze had geen kans, maar blijkbaar waren roofdieren erg dom. Maar toen hoorde hij nog geluiden, zijn oren schoten naar voren. Uit de struiken kwamen nog die andere wolven. Twee reu'tjes en een teefje. De reuen waren beide bruin met zwarte strepen. Maar de teef was eerder wit, sneeuwwit. Zijn grijns werd breeder en hij stoof naar voren. De zwarte wolvin had de zet niet zien aankomen en stapte achteruit. De hengst grijnsde, ging door zijn voorbenen, maakte een klein sprongetje, waarna zijn voorbenen de grond terug raakte, trok hij zijn spieren samen. Zijn achterbenen trokken samen en zette zich sierlijk af, duidelijk hoger en verder. De wolvin keek er verward naar en keek toen naar de teef. Zij knikte, stoof naar voren samen met de bruine wolven. Hij grijnsde en liet zo zijn hoeven vallen op de zachte grond. De sneeuwteef piepte omdat zij het dichtst bij de landing bevond. Hij liet zijn hoofd zakken en maakte gebruik van haar verlamming door zijn tanden rond haar nek te plaatsen en haar weg te gooien. De teef vloog weg, hij had zijn tanden als klemmen gebruikt en ookal waren ze bedoeld voor planten, er waren sterke spieren aan bevestigd die overal heen konden. De teef piepte nog harder toen ze landde. Hij hoorde gekraak, ze was blijkbaar op haar kop gevallen of haar nek, want vanuit zijn stand kon hij haar duidelijk stil zien liggen. En ze bloedde. Hoe dan ook, zij was geen bedreiging meer. En dat gebeurde allemaal in een paar seconden. Hij sloot zijn ogen en draaide zich om, snel en trok zijn oogleden toen weer open. De bruine rue sprong op, wilde op zijn rug landen, maar de hengst liet dit niet toe en kon nog net de wolf wegtrappen door zijn achterbenen op te spannen en hem een flinke klap tegen zijn muil te verkopen, hij schoot naar achter, om naast de zwarte teef te landen, deze keek wat verast naar de bruine hengst, hij grijnsde. Hij zette al zijn gewicht naar rechts en zijn nog vliegende benen vlogen die richting uit. Hij plaatste snel zijn voorbenen goed en zodra zijn hoeven een doffe klap maakte en de grond teder raakte, schoot hij vooruit. De bruine wolf was razend, waarschijnlijk om zijn -waarschijnlijke- broer, hij schoot naar voren en sprong naar het hoofd van het paard. De hengst duwde zijn ogen tot spleetjes en spande zijn achterbenen op, om zich af te zetten. Zijn voorhoeven onder zich houdend. De wolf keek op en de hengst grijnsde, strekte zijn voorbenen en hoorde gekraak toen hij lande. Hij bleef staan. Zijn voorlok verborg zijn gezicht. Hij grijnsde enkel sarcastisch. De zwarte teef grolde, wetend dat het over was. Maar voor ze zich gewonnen gaf, schoot ze naar hem toe. Hij sloot zijn ogen en luisterde goed. Haar lichaam vloog sierlijk naar zijn hoofd, klaar om daar serieus war schade toe te brengen. Toen schoten ze terug open. Hij maakte een kleine steigering en plantte toen zijn voorhoeven nog dieper in het lijk. Zijn achterhoeven klemde zich rond de kop van de rue. Hij spande al zijn spieren op en trok met een ruk de kop los. Met al zijn kracht gaf hij ferme bok. Hij viel naar voor, recht op de springende teef. Ookal lag hij op zijn rug, onder hem lag de ooit zo trotse alpha. Hij grijnsde. Trok zijn voorbenen in en sprong in. Zijn zicht werd nog waziger. Een rode gloed. Hij verloor zijn bewustzijn en begon als een gek te lachen. Maar blijkbaar had hij publiek want één van de wolven was trillend recht gekomen, de bruine die hij enkel een trap had gegeven en de witte wolvin, maar die lag nog neer. Zijn ogen werden rood, hij grijnsde, trok zijn spieren samen en schoot naar hem toe. Angst was af te lezen in de ogen van de wolf. Hij trapte zo zijn schedel in, in volle galop en maakte daarna een slide om tot stilstand te komen. Zijn rode ogen spotte die van de wolvin. Ze trilde helemaal. Hij grinnikte en schoot naar voren, hij sprong op, landde vlak voor haar neus en zette zijn hoef op ribbenkas, voorzichtig. Toen snoof hij aan haar wonde en als een echt roofdier pakte hij haar nek en beet hij de slagader door. Maar hij lostte niet, nee, hij liet het bloed zijn systeem in en genoot van de smaak. Hij begon te grinniken terwijl hij dronk. Hij was compleet gestoord.

(Lol :3)

2Remember My Name Empty Re: Remember My Name wo 10 jul - 10:15

Nar

Nar
Moderator

Er wordt over de Zeven Zondes, de Zeven onvergeeflijke daden die de ziel tot in de kern toe beschadigen en littekens krassen in het verse weefsel. Uiteindelijk zal de hoeveelheid van dat aantal sneden in de geest bepalen waar iemand na zijn dood terecht komt. De Schedelmerrie had zich nooit afgevraagd waar zij nadat zij het leven gelaten had terecht zou komen. Allicht zou er geen plek voor haar in de hemel gereserveerd zijn: ze twijfelde er niet aan dat ze daar teveel zonden voor had begaan. Haar weegschaal was, zonder enige twijfel, uit evenwicht gebracht. Maar desondanks had ze niet het idee dat ze dusdanig slecht was dat haar karakter volledig donker was, dat haar bloed de spreekwoordelijk zwarte, duivelse kleur zou hebben. 
Haar vacht was zwarter, haar ogen hadden dezelfde, diepdonkere kleur, maar Nar had niet het idee dat ze op haar uiterlijk afgerekend zou worden. Echter deden genoeg andere monsters dat wel, hielden genoeg andere wezens zich daarmee bezig. Zij had dat inmiddels al lang en breed verworpen: welke kleur iemands vacht had, dat iemand scheel was of dat iemand een gebroken oor had deed er niet toe.
Nee, het was belangrijk hóe de vacht eruit zag. Een gehavende haardos duidde op een vechtlustig dier. Littekens wezen erop dat het een beest was, vaak snel op de tenen getrapt of op de zogenoemde kast gejaagd. Echter wees een goedverzorgd dier vaak op een goedaardig karakter, of soms zelfs op een ijdeltuit. Nar had beide soorten meegemaakt en was van beide alles behalve gecharmeerd. De paarden die zichzelf als "goed" betitelden, schroomden niet het er duimendik bovenop te leggen en ieder ervan te overtuigen dat alles dat deze wereld vormde, zijn eigen schoonheid kende, mits iemand bereid was om de ogen te openen. Nar had daar nooit de behoefte toe gevoeld en had louter spaarzaam naar de schoonheid op deze Aarde gezocht, maar dat was zo weinig dat het amper noemenswaardig was. 
De merrie had een grotere hekel aan ijdeltuiten en figuren die acteerden alsof ze omhooggevallen waren. Nar was zelf, zonder enige twijfel, lichtelijk arrogant, maar dat had meer te maken met haar eeuwige trots dan dat ze zo vol was van zichzelf. De Schedelmerrie kende haar zwaktes, ze kende haar struikelblokken, maar was zich - soms net iets te goed - ook bewust van haar sterke punten. 
Een scherpe blik van een dier duidde op intelligentie, een doffe oogopslag vaak op depressiviteit of ziekte. In de loop der jaren was de bolle pony scherper geworden in het analyseren van dieren en kon ze aan de hand van kijken conclusies trekken. Een voorbeeld was dat woede zich menigmaal uitte in de zin van het onbewust aanspannen van de spieren, of het plat leggen van de oren en het zwiepen met de staart. Er waren nog wel meer kenmerken, maar Nar voelde nu allerminst de behoefte zich daarover te uiten of het verder toe te lichten. 

Na een tijdje merkte ze dat de lucht lichter werd, de azuurblauwe kleur beter zichtbaar werd naarmate de wolken meer afstand namen. Sjokkend liep ze verder, geenszins de moeite nemend de omgeving verder in zich op te nemen. Ze vroeg zich in stilte af waarom ze hier heengelopen was, daarmee indirect het risico accepterend andere mokkels tegen te komen. 
En die kwam ze, tot haar grote ongenoegen, tegen. Er hing een bloedlucht tussen de zuurstof die door haar luchtpijp sijpelde en zich een weg baande door haar neusgaten heen. Ze likte langs haar droge mondhoeken en voelde de neiging haar lijf kokhalzend te keren. Ook al was ze de kuddeleidster geweest van een groep die zich destijds de Schrik van Dream Horses mochten noemen, de bloeddorst had ze nooit begrepen. Bloed was levensvloeistof en hield de ander in leven. Desondanks zette ze stug door naar de bron van de geur en liep ze in een vlotte pas dichter en dichter naar de oorsprong toe.
Waarom ook niet? Het ergste wat haar zou kunnen gebeuren, was dat het monster dat de doden op zijn of haar geweten had, haar de slagaderen door zou bijten en haar bloedend achterlaten terwijl zij wachtte op haar dood. Maar er waren ergere zaken in deze wereld dan sterven, al leken weinig andere dieren dat te beseffen. Overleven was een instinctieve drang die nauwelijks te onderdrukken was, maar Nar had al een lange tijd geleden besloten dat ze hoe dan ook op de punt van het mes balanceerde wat leven en dood betreft.
Ze zag de hengst, hoorde hem grinniken en voelde een steek van medelijden voor hem. Een naïef wezen, denkend dat hij zichzelf "Meester over Leven en Dood zou mogen noemen, schoot door haar grijze hersencellen heen terwijl ze in een vlaag van spijt besefte dat hij waarschijnlijk ook nooit beter zou weten.
"Over de Doden niets dan Goed, niet, hengst?" begon ze op een neutrale toon. Vanonder de kassen van de schedel die op haar kop geplaatst was, keken haar kogelzwarte ogen naar het mokkel dat zich tegoed deed aan het bloed van enkele wolven, als één of andere idioot grinnikend. 
Ze rolde met haar ogen toen ze hem hoorde slurpen van het bloed dat eerst aan de wolven toebehoord had.
"Heeft je moeke je nooit geleerd dat je de Doden met rust moet laten, ukkepuk?" zei de Schedelmerrie vervolgens met opgetrokken wenkbrauw. Het schouwspel zou menig dier angst aan moeten jagen, maar Nar had vaker soortgelijke taferelen gezien. Het bracht enkel haar wenkbrauwen omhoog en deed haar afvragen waar het heen ging met de wereld wanneer aan dit soort zinloze onzin energie gespendeerd werd. Het was idioot om andermans vlees als een, jawel, herbivoor te eten. Allereerst verstoorde het de balans van het lichaam en een goede stofwisseling wat resulteerde in een gewisse dood op den duur, louter omdat een paardenlichaam niet gebouwd was op het eten van vlees.
Echter leek dit mormel daar nog niet op te zijn gekomen, maar goed: vroeg of laat zou hij ongetwijfeld sterven aan een voedselvergiftiging en daar had Nar geen enkele boodschap aan.

3Remember My Name Empty Re: Remember My Name do 11 jul - 2:02

Coeur

Coeur

Hij spitste zijn oren en kon het dier horen. Zijn grijns bleef, zijn ogen sloten zich. "Over de Doden niets dan Goed, niet, hengst?" begon het dier. Hij brieste, hief zijn hoofd op en keek recht in de ogen van de zwarte merrie. Hij keek enkel naar haar, terwijl bloed van zijn nieuwe hoektanden droopen. Een stekende pijn op diezelfde plek. Hij zag hoe ze met opgetrokken wenkbrauwen naar hem keek. Hij dronk bloed, nou en wat dan nog? Het was heerlijk, het was iets dat hij nodig had... En hij was wel slim genoeg om te weten dat het uiteindelijk zijn dood zou zijn. Misschien was dat ook beter. "Heeft je moeke je nooit geleerd dat je de Doden met rust moet laten, ukkepuk?" Hij brieste. Niemand praatte over zijn moeder. "Wat zal ik zeggen, als je nog nooit iemand hebt gehad, ga je je eigen gang, niet?" Hij stapte op haar af, duidelijk groter dan haar. Hij grijnsde weer en nu werden zijn nieuwe hoektanden duidelijk, niet dat ze dat eerst niet waren. "De naam is Coeur en met wie heb ik het genoegen?" De oudere merrie voor hem leek erg ervaren, niet dat hij dat niet was. Hij was het op een andere manier. Hij leerde van zichzelf. Hij werd verstoten door zijn vader, zijn moeder werd vermoord door zijn tweelingbroer, die hem echter ook wilde doden. Toen hij een veilig plek zocht als veulen schoten steeds meer paarden en monsters hem toe. Ze vielen hem aan en sommige speelden zelfs vals en winde het vertrouwen van het jonge paard om het daarna weer te laten vallen. Hij was steeds weer gebroken. Ookal wou hij het terug opbouwen, ze bleven hem afbreken. Dus was hij de drang om het terug op te bouwen verloren. De hengst had zijn plek gevonden in doden en al snel werd hij gek. Doden was zij vak. Hij had het vroeger gezien als een verachting, maar nu snapte hij al die paarden. Het was een verlossing, wraak. iets wat hij zeker had.
'Beter nu dan nooit,' Had hij vroeger zo vaak herhaald, een doorzetter, tot de Dood ook zijn enige dierbare weghaalde. Verstoten en achtergelaten werd hij aangevallen door een duplicaat van zichzelf. Natuurlijk werd je daar woedend van, als je begint te beseffen dat je zwak bent, weerloos. Dat niemand je wou... Als iedereen dat zegt, dan wordt je dat ook. Het monster dat zij wilden. Misschien was het hun bedoeling niet geweest, maar ze hadden het gedaan en ze zouden ervoor boeten. Het was echter een lang verhaal, die niks anders dan wraak inhield.

4Remember My Name Empty Re: Remember My Name do 11 jul - 8:28

Nar

Nar
Moderator

Nar snoof honend door haar fluwelen neusgaten heen bij wijze van een antwoord: daar ging ze geen woorden aan vuil maken. Als dat mokkel zich te goed voelde te luisteren na een wijze raad, zou dat hem duur komen te staan. De Schedelmerrie had voor betrekkelijk weinig elementen in deze wereld respect, maar de Dood dwong het af. Het was zoiets duisters, zoiets alomvattend en toch was het 't grootste taboe in de geschiedenis. Menigeen geloofde dat de Dood een skelet was die een paard bereed, bewapend met een eeuwenoude, maar desondanks vlijmscherpe, zeis. De zeis scheurde de ziel los van het lichaam nadat de levensdraad gebroken was, nadat het levensdraad opgeraakt was door de loop der jaren heen. Soms brak het uit het niets, soms werd er rakelings een mes langs gehouden en werd het doorgesneden.
De bolle pony had geleerd dat de Doden op hen neerkeken. Ook al had ze afgedaan als complete onzin, ze weigerde het lot te tarten. Vaak genoeg waagde ze het erop, absoluut niet bang plat op haar bek te gaan als dat de uitkomst bleek te zijn. Gevallen was ze al zo vaak dat de neerkomst nauwelijks meer pijnlijk was omdat de broze plekken al tot op het bot gekneusd waren. Een nieuwe steek was praktisch onmogelijk te voelen. Maar het sleep de ziel, net zolang tot er geen scherpe hoeken meer over waren en alles gemakkelijker langs iemand heen ging.
"En dan blijkt toch dat bepaalde types niet zonder een goede opvoeding kunnen," zei Nar op een enigszins bedachtzame toon, bewust niet naar hem wijzend. Hij zou zijn eigen conclusies wel uit haar woorden trekken en hij zag er niet geheel achterlijk uit. Of althans: de ranke hengst leek niet minder intelligent dan een gemiddeld kuddedier. Enkel gehinderd door de bloeddorst die hem tot waanzin leek te drijven, had de Schedelmerrie het idee dat zich toch wel iets in de zin van hersenen zich moesten bevinden in de kop van het monster tegenover haar. Techniek had hij in huis, iets dat de wolvenlijken om hem heen nog eens extra onderstreepten. Geringschattend liet ze haar ogen langs het dier glijden, merkte de gebolde spierstructuur onder zijn roetzwarte vel op. Een rank lijf, hoog op zijn lange benen en scherpe, kleine oren maakten hem tot een levensgevaarlijk schepsel voor eenieder die er niet op voorbereid was of die zijn vechtkunsten niet op gelijk niveau beheersten. Langzaam maar zeker kwam Nar tot de slotsom dat ze enkel met haar stomme verstand een kans zou maken tegen de hengst. Maar goed, het meest verschrikkelijke waar hij waarschijnlijk toe in staat was, was haar dusdanig verwonden dat het haar dood zou worden. Ze vroeg zich in stilte af of ze daar vrede mee zou hebben en was eigenlijk niet heel erg verbaasd toen ze merkte dat het antwoord waarschijnlijk "ja" was.

Coeur, dat was zijn naam? Het had een vreemde, buitenlands proevende tongval die Nar niet kon plaatsen. Onverschillig haalde ze, voor zover mogelijk, haar schouders op. 
"Mijn naam brengt dezer dagen louter spot met zich mee en doet er eigenlijk niet toe. Een naam is slechts een embleempje dat we niet eens zelf gekozen hebben. Zeg nou zelf: waarom zou jij er ook maar iets om malen welke naam mijn godvergeten ouders mij hebben gegeven?" antwoordde de Schedelmerrie met een botte, sarcastische ondertoon. Veelal pasten de namen niet goed bij de karakters en tot wat de kleine wezens later uitgroeiden. Echter leek haar naam met sadistisch veel voorgevoel gekozen te zijn. Een nar, de zot die eenieder aan het lachen maakte, zelfs als hij die intentie niet gehad had. Een nar, de joker onder de samenleving: een woonplaats kende hij niet, net zo min als een joker die kende in het kaartspel. 
De Schedelmerrie leek ook niet bij echt iemand te horen. Te bitter om een goedzak genoemd te worden, te wisselvallig om voor neutraal door te gaan en te week van binnen om als slecht betiteld te worden. Ze was misschien wel enig in haar soort en dat deed haar eenzaam voelen. Alleen zijn had Nar geen problemen mee, maar éénzaamheid was verschrikkelijk. Bedenkelijk hield ze haar kop scheef, peinzend bijtend op haar lip. 
De hengst, of misschien moest ze hem nu Coeur noemen gaan, leek op zijn gemak, ondanks het feit dat hij alleen was. Misschien was het een loner, een einzalgänger in een kudde en voelde hij zich ongemakkelijk te midden van gezelschap. Het maakte de pony bitter weinig uit wat zijn geschiedenis was: ze had genoeg histories van anderen gehoord om te weten dat het zelden haar aandacht vasthield. 
"Ben jij enig in je soort?" vroeg Nar met gefronste wenkbrauwen aan de hengst, in stilte hopend dat hij slim genoeg was om te begrijpen dat ze het niet had over een enig diersoort. Ze achtte hem ertoe in staat, maar haar deducties waren wel vaker mis.

5Remember My Name Empty Re: Remember My Name do 11 jul - 8:59

Coeur

Coeur

De merrie haalde haar schouders op en gaf een erg onnodig antwoord. "Mijn naam brengt dezer dagen louter spot met zich mee en doet er eigenlijk niet toe. Een naam is slechts een embleempje dat we niet eens zelf gekozen hebben. Zeg nou zelf: waarom zou jij er ook maar iets om malen welke naam mijn godvergeten ouders mij hebben gegeven?" Hij begon te lachen. "Daarom dat ik de mijne heb veranderd, zeg nou zelf. Heartbeat voor zo'n monster als ik?" Hij haatte die naam. Had het verbannen uit zijn mond, maar bleef niet onuitgesproken. Het was enkel om de merrie erop te wijzen dat je je naam kon veranderen, het veranderde, net als de ziel, het lichaam en de historie van een persoon. Toen hield de merrie haar kop schuin en leek ze haar hersenen te peinigen over iets. Hij fronste, de hengst was wel nieuwsgierig naar haar naam, maar hij wou haar niet irriteren. Ze leek iets te hebben, dezelfde eenzaamheid die hij al zijn hele leven had gehad. "Ben jij enig in je soort?" vroeg ze. Hij haalde zijn schouders op. "Waarschijnlijk wel, niemand begrijpt me en ik ken niemand met dezelfde pijn... Eén die ik al mijn hele leven draag," Hij zweeg wende zijn rode ogen af en keek beschamend naar de grond. Begrijpelijk, het was het enigste wat hij had. Zijn leven en verder had hij niks. Hij had niemand, was volkomen alleen en kon op niemand steunen. Maar dat had hem met de jaren sterker gemaakt dan de meeste paarden. Maar spijtig genoeg enkel fysic, want mentaal was hij een wrak. Gebroken door duizend ogen, gesneden door duizend mesjes en verbrand door hun lachend vuur. Maar dat vuur is blijven dansen en liet de as van Heartbeat vergaan, om een nieuw soort vlammetje te maken; Coeur. Maar deze vlam zou eeuwig branden, ookal zou zijn lichaam een koud ding zijn.

6Remember My Name Empty Re: Remember My Name vr 12 jul - 4:03

Nar

Nar
Moderator

Bijtend op haar onderlip, liet ze peinzend haar ogen richting de hengst gaan. Hij leek een heleboel te willen zeggen met zijn woorden, wijzer over te willen komen dan dat Nar hem in eerste instantie ingeschat had. Lieten zelfs haar deducties haar nu al alleen? Zijn lach klonk verrassend normaal, het feit meerekenend dat hij pas zijn tanden in het verse vlees van een wolf gezet had en dat het bloed van het gedode schepsel op dit moment in zijn maag verteerd werd, verbrand. 
De merrie gaf geen antwoord op zijn vraag, maar keek hem louter schattend aan. "Hartslag" was in zijn geval een bijna ironische naam. Hadden zijn ouders in de toekomst kunnen zien hoe hun kleine zoontje zich ontwikkelen zou en wilden ze hem met deze naam op het goede pad houden? Er zouden weinig figuren zijn die de benen zouden nemen wanneer ze hoorden dat "Heartbeat" in de buurt was. Maar dat zou een verrassingselement kunnen zijn, iets waar de hengst bijzonder goed gebruik van zou kunnen maken als hij zo slim was als hij nu impliceerde. Maar de Schedelmerrie raakte er langzaam maar zeker steeds meer van overtuigd dat dit geval helemaal niet zo bitterkoud was als hij over wilde doen komen, dat hij helemaal niet zo hard was als dat zijn uiterlijk leek te weerspiegelen. Pittig jammer, maar het leek steeds meer de waarheid. 
De behoefte om zich als een ander voor te doen had Nar nooit helemaal begrepen. Ze snapte dat het soms handig kon zijn om jezelf iets aan te passen zodat de situatie niet uit de hand zou lopen, maar waarom zou iemand zich voor willen doen als een bloeddorstig monster terwijl hij verre van was? Of was dat hier weer een masker, eentje waar ze met open ogen in tuimelde zonder zich er bewust van te zijn.
De Schedelmerrie zag nu pas in dat hij waarschijnlijk gehint had naar het feit dat ze haar eigen naam aan kon passen en op die manier haar eigen toekomst koos. Maar dat wilde ze niet: het leek teveel moeite te kosten en waarom zou men iets aanpassen wat bijna geen waarde had? Een naam was vaak niet meer dan een verzameling letters in een vaak volstrekt willekeurige volgorde gezet. De hele commotie om het kiezen van een naam ging vaak gepaard met het graven in het verleden en een half oog op de toekomst gericht en in beide had Nar geen zin. Áls ze dan toch zich op haar leven moest richten, leefde ze liever in het heden dan in een niet bestaande toekomst of een voltooid verleden tijd.

Fronsend luisterde de Schedelmerrie toen Coeur vertelde over pijn. Pijn. Het woord lag voorin de mond, bekte makkelijker dan menig ander woord, maar leek totaal niet van toepassing op de hengst. Hij, die pijn had? 
De neiging met de ogen te rollen onderdrukkend, brieste Nar met een schampere grijns rond haar mondhoeken. Was dit weer één of ander cliché uit het verleden? Een ellendige geschiedenis bestaande uit het vertrek of de dood van één of beide ouders, een ander die zich over hem ontfermd had maar die uiteindelijk het kwaad zelf bleek te zijn. Triest, sneu, maar alles behalve interessant. Ze had het te vaak gehoord, ze had het te vaak gezien en inmiddels had ervaring haar geleerd dat er twee manieren waren waarop dieren daarop konden reageren. 
Of ze poogden hun emoties vaarwel te zeggen en daarmee alle kans op gelukkig weggooiend. Denkend dat blijdschap een wrede vorm van marteling was, zouden ze daar ook niets meer van willen horen. Het gevolg was dat ze dan verbitterd verder leefden en ieder ander deelgenoot maakten van hun eigen miserie door hen lastig te vallen. Op die manier dachten ze het respect dat tijden terug van hen afgenomen werd terug te winnen, maar ze hielden geen rekening met de haat jegens hen die groeide met iedere keer dat ze iets probeerden uit te halen. 
De andere manier was dat ze compleet omsloegen en ineens het lichtpunt in hun karakter opzochten opdat ze anderen konden behoeden voor het kwaad dat hen was aangedaan. Zingend en de wereld prijzend trokken zij door het land heen, hopend zoveel mogelijk zieltjes te inspireren het goede te doen en de dag te redden. Als een heilige die opnieuw het licht gezien had, trokken ze van oord tot oord. De pelgrims die woorden van verlossing spraken voor eenieder die het nodig had. 
Nar had het op geen van beide soorten, enkel omdat het allemaal nep was voor haar gevoel. Nep, omdat ze overdreven reageerden wanneer dat niet nodig was. Zelden was er een verhaal waarin het slachtoffer gewoon de draad weer oppakte en zijn verleden de rug toekeerde.
Nep, evenals de pijn waar deze hengst over leek te spreken. 
"Niemand?" begon ze, onbewust een licht spottende ondertoon hanterend. "Neem van mij aan, hengst, dat je nooit de enige bent, zelfs al zou je dat willen."

7Remember My Name Empty Re: Remember My Name vr 12 jul - 4:45

Coeur

Coeur

Zijn blik gleed terug naar de merrie, die een spottende grijns op haar gezicht kreeg. "Niemand?" begon ze, de grijns werd breder. "Neem van mij aan, hengst, dat je nooit de enige bent, zelfs al zou je dat willen." Hij sloot zijn ogen en knikte begrijpend. Ja, deze merrie snapte het niet, net zoals zoveel andere. Hij leed pijn, dat was waar, maar snapte ze eigenlijk wel wat die pijn deed? Stel je voor, een barstende hoofdpijn, één waarvan je niet eens uit je bed kan komen, voor de rest van je leven. Wat zou je dan doen? Als je dat wist? Zou je dan nog doe moet hebben iets te verrichten? Iets te doen aan deze koude wereld? Wel nee dus en zo'n pijn zou hij ook nooit hebben. Hij was, zoals eerder vernoemd, fysic in orde. Maar DIE pijn had hij, dezelfde steken en irritante beuken van zijn herineringen in zijn kleine hersenen. Het was ondraaglijk, zelfs irritant om constant naar het verleden gelinkt te worden. Daarom had hij ook zijn naam, zijn verleden en zijn familie zoveel mogelijk uit zijn geheugen proberen te verbannen. Maar slechts een stukje van die nachtmerrie's wilden vertrekken. De rest bleef daar, languit in zijn kopje vielen ze hem aan. Dus had hij enkel nog de echte wereld waar hij vrij kon zijn. Maar een goed lichaam, met een gebroken geest gaat niet samen. Hij zou zijn lichaam willen ruilen met een ander, ziek paard als dat kon, zodat hij kon vertrekken en misschien zelfs terug op aard kon terugkeren om niet langer gestalkt te worden door hen. Hen. Of met andere woorden iedereen. Hij wilde geen wraak, geen vrijheid, geen familie... Hij wou gewoon plezier, fantasieën die hij niet kon permitteren. En misschien speelde wraak daar een grote rol in, het bleef puur voor vermaak.
"Wel, dan is dan fijn voor hen," zei hij, niet echt onder de indruk dat er meer van hem was. Ja hoor. Zijn verleden speelde hier helemaal geen rol in, maar de historie van dit alles. Nu, wat is het verschil? Vrij simpel. De historie van vele generaties terug, steeds opnieuw en die leiden naar hem. Veulens die hem treiteren, gebeurde generaties terug ook. Ouders dood, ook. Broer halfgek, ook. Maar wat hij had gemaakt, was iets uit vele hoeken gegrepen, uit vele historieën, vele verhalen en vele mythen. Er was eens een paard... Met een gebroken ziel, leven en Coeur~

8Remember My Name Empty Re: Remember My Name za 13 jul - 4:01

Nar

Nar
Moderator

Nar snoof, enigszins geprikkeld, door haar neusgaten de zuurstof er harder uit dan nodig was. De hengst was toch minder slim dan dat hij geleken had, iets wat zijn irritatie nogmaals onderstreepte. "Er is niemand zoals ik." "Niemand begrijpt mijn pijn, helemaal niemand!" Zijn hele houding leek de woorden uit te schreeuwen.
Ergens niet bij horen stond niet gelijk aan dat er geen wezen was dat een parallel bestaan leidde. Met zoveel beesten die rondliepen op deze Aarde was het onmogelijk te denken dat niemand een soortgelijke levensloop had gekend. Nergens bij horen betekende niet dat er geen soulmate van je rondliep. 
De Schedelmerrie verwachtte niet dat het de moeite zou lonen hem iets uit te leggen waarvan hij de grote basislijnen nog niet eens begreep, laat staan de desinteresse die hij erbij genomen had. Enkel een hypocriet en alleszins egoïstisch wezen dacht dat hij de enige. 
De dikke pony had eens gedacht dat zij de enige was, maar dat was ze niet. Er waren zelfs meerdere dieren geweest die een schedel op de kop geplaatst hadden, mokkels met een zwarte vacht en figuren met een ontploft kapsel zoals het hare. Ze trok haar wenkbrauw op, sloeg de hengst in stilte afkeurend gade. 
Iedereen was uniek, iedereen was gelijk. Zo ingewikkeld was dat toch niet? Het stond gelijk aan één en één is twee qua moeilijkheidsgraad voor de merrie, maar er leken beesten te zijn die er meer moeite mee hadden. Vaak waren dat ook de dieren die met allerlei theorieën aankwamen waar Nar enkel de woorden "de", "het" en "een" van begreep. Keer op keer stond ze versteld dat haar theorie de grote slimmeriken van de wijs bracht. Het was toch logisch, toch?
"Ik had je slimmer ingeschat," merkte ze mijmerend op met haar kogelzwarte ogen zoekend naar de blik van de hengst. Vermoedelijk zou hij, als hij écht niet geïnteresseerd was, zijn kop wegdraaien of haar negeren. Het maakte Nar niet zoveel uit wat hij zou doen: hij was vrij om te gaan en staan waar hij wilde. Waarschijnlijk zou hij, net als een klein kind, dat ook doen. Rond stampend en gillend als hij zijn zin niet kreeg. Agressief als hij het nodig vond om angst aan te wakkeren in de wereld en het ijzingwekkende geschreeuw in de duisternis te horen. Al met al kreeg de zwarte pony steeds meer de indruk dat dit een egoïstisch monster was die zich nauwelijks bewust was van de omgeving om zich heen. En áls hij dat al was, vooropgesteld dat dat mogelijk was,  zou hij waarschijnlijk enkel gillen om zijn zin te krijgen. Triest, sneu. 
De kop in het zand steken had geen zin, de rug naar je problemen toekeren evenmin. Maar misschien moest de hengst, of Coeur zoals hij zichzelf betiteld had opdat hij zijn verleden achter zich zo kunnen laten, eerst een keer plat op zijn bek gaan voordat hij dat door zou hebben. Misschien zou hij dán begrijpen dat het verstandiger was de koe bij de horens te vatten. 
Hij was, voor zover dat aan zijn uiterlijk af te lezen was, zo groen als het gras dat pas aan de aarde ontsproten was. Een jaar of drie, midden in de bloei van zijn puberteit zoals dat door vele volwassenen genoemd werd. Het werd gezien als de mooiste tijd, maar daar had Nar weinig van begrepen en dat deed ze nog steeds niet.
"Maar à la. Ik zal je alleen laten met je ellende, want je lijkt te impliceren dat geen gezelschap je waardig is. En ik ben arrogant genoeg om te zeggen dat ik me niet af laat bekken, zéker niet door een groentje, ukkepuk."


- Flut, sorry!

9Remember My Name Empty Re: Remember My Name za 13 jul - 7:36

Coeur

Coeur

De stilte beviel de hengst niet. Haar houding, haar woorden, alles beviel hem niet aan deze ontmoeting. Maar wat wist zij? Zij was toch maar één van de duizende paarden die haar rondliep, waarschijnlijk een filosoof of iemand die dacht dat hij zich boven het gemiddelde paard bevond. Haar spottende blik gepaard met de bijpassende houding toonde dat aan. Ze snapte het niet, hé? Net zoals iedereen die hij kende. Niemand snapte het. Niemand zou het ook gaan snappen. Je kon het enkel snappen door herrineringen, niet door woorden. Deze kleine rotpony had daar zelfs nog woorden op. "Ik had je slimmer ingeschat," Hij grijnsde. "Slimmer?" vroeg hij spottend. "Waarom zou ik slim zijn? Ik heb niks om over na te denken, toch? Van observeren en leren wordt je slim... Maar waarom zou ik dat doen? Het blijkt voor jouw echter een leuke bezigheid te zijn, niet?" Hij grijnsde nog breder, zijn blik straalde plezier uit. "Want jij bent nieuwsgierig of niet? Observeren en leren ligt in jouw aard... Heb ik het juist? Want anders zou je wel je instinct zijn gevolgd en niet je geweten naar deze plek, naar mij..." zijn stem werd wat killer. Toen knapte er iets. "Jij bent... Anders..." Hij slikte. Het was waar, zij was anders... Zij rende niet weg, was bang of toonde geen enkele houding van angst. Was zij misschien... Iemand die hij kon begrijpen? Of omgekeerd? Hij wende zijn blik af en begon na te denken. Hoogwaarschijnlijk was ze niet eens een haar anders dan de rest en deed ze maar voor als de stoere pony. Dus zou hij het nu op dit houden. "Maar à la. Ik zal je alleen laten met je ellende, want je lijkt te impliceren dat geen gezelschap je waardig is. En ik ben arrogant genoeg om te zeggen dat ik me niet af laat bekken, zéker niet door een groentje, ukkepuk." Hij keek haar recht in de ogen. Hij wou haar nu de keel omhalen, maar hield zichzelf in. Het was al zo lang geleden dat iemand hem ukkepuk of iets gelijks had genoemd. Heel lang geleden. "Ellende?" zei hij. "Ik voel me helemaal niet ellendig, maar goed. Wat jij wilt," Hij draaide zich om, liep naar het water toe en keek even naar zijn spiegelbeeld. Opgedroogd bloed ging aan zijn nieuwe hoektanden. Zijn ogen hadden een rode glans, toch kon je de chocoladekleur nog een beetje zien. Hij zuchtte, liet zijn lippen het water raken en nam langzaam slokjes van het koude water.

10Remember My Name Empty Re: Remember My Name zo 14 jul - 8:47

Nar

Nar
Moderator

De hengst was nu daadwerkelijk op zijn veel te lange tenen getrapt. Verwonderd sloeg Nar het gade, luisterde aandachtig naar de woorden die over zijn tong heen rolden. Haar woorden verdraaiend benaderde hij haar met spot. De Schedelmerrie hield haar kop scheef en een schampere lach borrelde tussen haar kaken door. 
"Weet je, je hebt nu perfect geïllustreerd dat je geen flauw idee hebt waar je over praat, Heartbeat," zei ze, zwabberend met haar tong langs haar droge mondhoeken. Coeur maakte enkele fouten in zijn redenatie en de pony voelde de drang hem daarop te wijzen sterker worden naarmate hij verder praatte. De nonsens die van zijn woorden afdroop, vloeide bijna over de grond heen. 
Ze had haar kaken al opengeklapt tot er ineens iets wat leek op waarheid tussen de zinnen door vloeide. Met een verbaasd opgetrokken wenkbrauw hoorde ze hoe de stem van de hengst kouder werd bij iedere klemtoon die hij uitsprak. Het was daarom des te vreemder dat de hengst inbond en zich bijna fragiel opstelde. In een korte tweestrijd twijfelde de Schedelmerrie of ze hem misschien wat informatie over haarzelf moest geven om hem ook enige houvast te bieden. Het was niet heel erg aardig van haar geweest om hem direct in het diepe te gooien.
"Heb je enig idee waarom ik observeer vooraleer ik mijn conclusies trek?" vroeg ze uiteindelijk nadat er een stilte gevolgd was.
De spanning die het betoog van Coeur met zich mee had gedragen, hing nog subtiel aanwezig in de lucht, maar Nar besloot dat links te laten liggen. Ergens voelde ze een steek van medelijden met de hengst. Zoveel frustratie, zoveel bittere woede waar hij mee kampte. 
Anders? Nar schudde haar kop bij het horen van die woorden. Ze was niet anders, ze was exact hetzelfde. 
"Iedereen is precies hetzelfde, maar toch totaal verschillend," zei ze uiteindelijk mijmerend, peinzend bijtend op haar onderlip. Misschien was hij nu wél bereid om na haar te luisteren zonder dat hij begon te snauwen.
"Op het eerste gezicht lijkt iedereen op elkaar, maar er zitten grote verschillen voor wier goed kijkt. Wie goed kijkt, kan het karakter van iemand aflezen uit de houding, het gedrag en het uiterlijk van een dier. Vaak kan iemand ook zien of horen wat voor geschiedenis iemand gehad heeft. Begrijp je wat ik hiermee zeg?" 
De intentie de hengst hier te laten voor wat hij was, liet ze varen. Ze zou er verstandiger aan doen nog wat tijd met hem te spenderen. Alleen was ook maar alleen en de pony was lang genoeg alleen geweest. Alleen zijn was prima, maar "alleen" dekte de lading niet. Was het eenzaamheid te noemen? Allicht.
Ongemakkelijk likte Nar weer langs haar droge mondhoeken. "Je leek te impliceren dat je het over je ellende wilde hebben, hengst." Ze stapte naast hem, keek hoe hij zijn neus in de glimmende vloeistof duwde. Het wolvenbloed dat tussen zijn tanden zat, weekte langzaam los in het water en gaf een gek effect op zijn spiegelbeeld.
"Ik bleef trouwens staan omdat ik dingen weten wil. Doordat ik snel redeneer, verveel ik me snel en is het alledaagse niet interessant. Misschien wordt mijn brutaliteit op den duur mijn dood, maar daar zou ik geen problemen mee hebben. Als sterven het ergste is wat mij gebeuren kan, wat dan nog? Het gebeurt dagelijks, dus zoiets bijzonders is dat niet."

11Remember My Name Empty Re: Remember My Name zo 14 jul - 23:14

Coeur

Coeur

De zinnen die de merrie uitpraatte deerde hem niks meer, niks. Toch de eerste niet, iedereen kon hem neerslaan, als was het met woorden, hij zou blijven vechten. In dit geval, met zijn theorieën. Waarschijnlijk had de merrie ook zo haar theorieën over de natuur en het paard, maar dat kom hem echter niet veel schelen. "Heb je enig idee waarom ik observeer vooraleer ik mijn conclusies trek?" Hij antwoorde er niet op. Hij wist het wel... Soort van... Hij was toch 'dom', dus zou het wel verkeerd zijn. "Iedereen is precies hetzelfde, maar toch totaal verschillend," zei ze als antwoord, mijmerend, op zijn conclusie. Hij brieste. "Iedereen wordt hetzelfde geboren, maar jij maakt zelf je weg," zei hij, als een herhaling op haar conclusie."Op het eerste gezicht lijkt iedereen op elkaar, maar er zitten grote verschillen voor wier goed kijkt. Wie goed kijkt, kan het karakter van iemand aflezen uit de houding, het gedrag en het uiterlijk van een dier. Vaak kan iemand ook zien of horen wat voor geschiedenis iemand gehad heeft. Begrijp je wat ik hiermee zeg?" Hij knikte. Dat was duidelijk. Paarden met veel littekens hadden waarschijnlijk een lastig verleden of waren vechters. "Je leek te impliceren dat je het over je ellende wilde hebben, hengst." De merrie kwam naast hem staan. Hij slikte langzaam staarde naar het water en dacht even diep na. Zou hij het wel doen? Zijn verleden blootstellen? Misschien sloeg hij wel door? Ach ja, dat kon hem eigenlijk weinig schelen of hij doorsloeg of juist in tranen uitbarstte. Meestal was het wel het eerste, maar hij had nog nooit zijn verleden, zijn ellende zoals de merrie het hier zo mooi illustreerde, aan een levend organisme vertelt. Misschien moest hij maar zwijgen? Of misschien juist niet? Je hart luchten of het juist in woede omzetten? Nog meer ellende en pijn? Misschien toch maar eens proberen? Misschien was het niet zo slecht. Toen drong de stem van de merrie tot hem door. "Ik bleef trouwens staan omdat ik dingen weten wil. Doordat ik snel redeneer, verveel ik me snel en is het alledaagse niet interessant. Misschien wordt mijn brutaliteit op den duur mijn dood, maar daar zou ik geen problemen mee hebben. Als sterven het ergste is wat mij gebeuren kan, wat dan nog? Het gebeurt dagelijks, dus zoiets bijzonders is dat niet." Hij beet op zijn onderlip en knikte weer, ter bevestiging. Hij hief zijn hoofd en keek haar recht aan. "Weet je hoe het voelt om je hele leven gekleineerd te worden?" Hij zuchtte en keek op. "Ik was deel van een tweeling, ik was de kleinste en zwakste. Vader wilde me niet, broer pestte me enkel voor zwak. Hij had gelijk, de andere veulens ook. Ik groeide niet snel, bleef klein en mager, maar wou wel sterker worden, maar mocht niet. Enkel mijn moeder snapte me. Ik wou bewijzen dat ik sterk was, ging weg van de kudde en vond wilde paarden. Vriendelijk waren ze niet en weer wezen me erop dat ik zwak was, klein. Iedereen lachte me uit toen ik terug was. Mijn broer het meeste. En nog geen maand later, vermoorde hij mijn moeder. Een verbond met een paar paarden die hem trainde. Hij probeerde het ook met mij, maar ik zorgde dat ik wegkwam. Om als jaarling enkel maar meer uitgelachen te worden. Maar toen knapte er iets, ik keerde hen de rug toe, maar na enkele keren besefte ik dat ik ze juist moest aankijken. Dat deed ik ook, mijn eerste moord. Niemand geloofde me, natuurlijk. Ze maakte me op als gek, dom en een leugenaar. Dus ik vluchtte... Weer. Nog geen jaar later leerde ik een andere merrie kennen. Zij was, leuk... En ik werd verliefd..." Er viel een stilte, een lange. "En dan kwam hij terug en zij viel voor hem. Zij bedroog me met mijn eigen broer. Dit was dus alles wat ik had en hij had alles, inclusief wat ik had. Ik werd razend, en doodde haar. En toen sloeg ik door. En zag ik in dat doden met specialiteit was. Niet die van hem, dus nog geen jaar later volgde een gevecht. En raad eens? Ik won en ik genoot van zijn bloed. Snap je? Iedereen maakt mij op als zwak... zelfs diegene waar ik van hield. Wel, dan toon ik ze eens wat van het 'zwak paardje' niet? Heel de tijd lachen ze. Heel de tijd..." Hij bleef de laatste zin herhalen en herhalen, tot het wegstierf en een traan over zijn wang gleed.

12Remember My Name Empty Re: Remember My Name vr 6 sep - 23:09

Nar

Nar
Moderator

Nar keek terug met een fronsende blik, haarzelf in stilte afvragend hoe een gesprek zo snel om had kunnen slaan. Ze nam de hengst nog steeds niet zo serieus als ze misschien zou moeten doen. Ergens beschouwde ze hem nog steeds als een dier die de ware klappen van de zweep nog niet kende en ongewassen was achter zijn oren. Toch had hij zeldzaam wijze uitspraken voor een pony en zeker voor een paard. Het merendeel van de paarden die Nar kende was dan wel gigantisch groot, maar maakte niet tot nauwelijks gebruik van de hersencapaciteit die ze hadden moeten hebben.
De Schedelmerrie besloot haar mening over deze hengst, Heartbeat of Coeur, bij te stellen en hij was, zonder dat ze het door gehad had, al iets in haar achting gestegen. Een hele prestatie, zeker wanneer daarbij opkwam dat hij eerst haar had afgeblaft zonder dat daar een reden toe was geweest.
"Daar spreek je een waar woord, Heartbeat," antwoordde ze. Een paar seconden later drong tot haar door dat het niet haar bedoeling geweest was om hem te beledigen, ondanks het feit dat ze zijn eerdere naam gebruikt had. Maar misschien was het tijd dat hij stopte met het bevechten van zijn verleden en eindelijk zijn blik op de toekomst richtte. 
Wederom verwonderd keek ze toen de hengst zich binnenin bijeen leek te rapen om een heel verhaal et vertellen. Nar had het niet aan zien komen dat ze zich nu in de gelegenheid bevonden om uitgebreid familiedrama's te bespreken, maar dat was prima. Als de hengst zich ertoe geroepen voelde, wie was zij dan om te zeggen dat ze daar geen zin in had? Misschien had ze het zelfs zelf wel uitgelokt met haar mijmerende opmerkingen en haar botte weerkaatsingen op zijn woorden. Of ze er trek in had, in nog meer ellende? Absoluut niet. Nog meer ellende was het laatste waar ze trek in had, maar het leek haar bijzonder onbeschoft om hem nu nog af te kappen met een zwak "Sorry maat, geen zin erin, hou je rotzooi bij je".
De bolle, zwarte merrie vroeg zich af of ze misschien er nu in stilte tussenuit zo kunnen sneaken, maar verworp dat idee net zo snel als dat het gekomen was: het zou niet erg aardig zijn dat te doen.
Met een schietgebedje in de hoop dat het te lang duren zou, hoorde ze het bruine dier aan dat langzaam het woord tot zich nam.
Of ze wist hoe het voelde om continue gekleineerd te worden? Nauwelijks, maar dat had meer te maken met het feit dat Nars ego te groot was en dat ze keer op keer degenen die haar uitscholden terug pakte op hun eigen gevoelige punten die ze zelf met veel zorg hadden geprobeerd te verbergen. Iemand observeren zonder direct conclusies te trekken, leverde op lange termijn veel op. Het kon soms zelfs levensreddend zijn.
Bedenkelijk keek Nar hem aan. Had hij nooit het lef gehad een grote mond terug te geven? Nar was niet gekleineerd, of althans: niet als veulen. Als veulen had iedereen haar slinkse opmerkingen "grappig" gevonden en had ze het hart van velen veroverd. Uiteraard waren er ook figuren die het minder goed konden waarderen dat ze uitgejouwd werden door een kleine opdonder, maar zelfs die had Nar op hun nummer weten te zetten. 
Coeur had daarentegen keer op keer een poging gedaan te vechten, maar bewees dat hij zwak was doordat hij keer op keer weggerend was met de staart tussen zijn poten. Hij had niet moeten vluchten, maar hij had zijn mannetje moeten staan op het moment dat het nodig was. Nar besefte dat het misschien makkelijker was om te zeggen dan dat het daadwerkelijk uit te voeren, maar ze vermoedde dat de hengst geen behoefte had aan haar medeleven, voor zover dat in haar zat. Hij had gelachen, maar daarmee alles achter zich gelaten. 
Het doden had hem enkel van de wereld vervreemd en had hem een buitenstaander gemaakt. Het was verstandiger geweest om hen een keer goed terug te pakken zodat ieder die het maar horen wilde, wist dat er niet met de toen nog kleine Heartbeat te sollen viel. Maar dat was hoe Nar het zou doen, louter omdat ze het doden niet als eerste optie zag om van iemand af te komen. Doden was een laatste uitweg die ze het liefst meed. 
Ze keek hem aan met haar donkere ogen, woog haar woorden zorgvuldig voordat ze uiteindelijk zei wat ze te zeggen had.
"Wel, wederom een bewijs dat de liefde levensgevaarlijk is en waarom ik het op afstand probeer te houden,' zei ze afwezig. Visual had ze oprecht leuk gevonden, maar die had nul komma nul in haar gezien. Maar à la, misschien kwam het ooit nog een keer.


Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » O O S T E N » De Watervallen » Remember My Name

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum