When the winter ends, the spring is coming~

~Merle!~

Opgewekt stapte hij stevig door. Zijn staart mepte druk bezig heen en weer, het was lente. Eindelijk, eindelijk weer het gezang van de vogels, de diertjes die zich geeuwend uit hun winterslaap wekte en weer op pad gingen. Maar bovendien werden er in de lente ook vele jonge dieren geboren, het was altijd fascinerend om dit te weerzien. Sommige vogeltjes waren druk bezig met zich te wassen. Terwijl andere heen en weer fladderden, druk bezig met fluiten. Het vrolijkte Remember enorm op. Hij was te druk bezig met heen en weer kijken om alles op te vangen, zodat hij niet meer dacht. Het maakte hem niets uit, zolang hij maar eventjes niet hoefde te denken. De seizoenen waren en bleven voor hem een mysterieus iets. De ijskoude winterdagen, de vrolijke jonge lentedagen, de warme zomerdagen, en de gure herfstdagen. Allemaal verschilde ze enorm veel van elkaar, maar waren ze toch precies hetzelfde. Het was een werkelijk prachtige dag. Er waren amper wolken aan de lucht, soms dreef er een spierwitte wolk voorbij. De vogels waren vrolijk, net als Remember. Het was zo'n tien graden. En er heerste een zachte wind, het water golfde rustig heen en weer, net als de manen van Remember. De blaadjes die alweer door begonnen te komen aan de bomen waaide zachtjes, knopjes begonnen door te komen. Waar later prachtige rozen uit zouden groeien. Langzaam liet Remember zich hoef voor hoef in het water zakken. Hij brieste eventjes, en al snel zwom hij enkele rondjes door het meer. Hij glimlachte zachtjes, keek nog wat heen en weer, en klom toen uit het water. Oké, misschien had hij het weer iets onderschat. Een koude rilling liep over zijn rug, maar ach wat zou het hem ook. Een goede zwem was hem veel te lang geleden geweest. Toch verkleumden zijn spieren behoorlijk, en kreeg hij het toch aardig warm. Hij vervolgde zijn pas dan ook snel. Zijn staart zwaaide heen en weer, in de hoop de muggen te verjagen die er zo nu en dan al kwamen. Enkele dieren zoemden rond zijn oren, waardoor hij geïrriteerd met zijn oren heen en weer bewoog. Een geur kwam in zijn neusgaten terecht, eentje die sterker was dan de geur van de lente. De wind bries een fris laagje door zijn huid heen. Zijn huid was nat, en zijn manen zaten aan zijn hals vast geplakt.

Dromerig staarde hij voor zich uit. De zin die de hele winter zo'n beetje door zijn hoofd gehangen had was er uiteindelijk uit. Toen de lente kwam was het weg, net als zijn zin vroeg. De lente had de winter weggevaagd, althans niet in alle gebieden. In het noorden heerste de eeuwige winter, net als bij de Gletsjers. In de woestijn heerste de eeuwige zomer. Maar nergens heerste de eeuwige lente of de eeuwige herfst, voor zover Remember zijn kennis streek. Nog steeds staarde hij dromerig voor zich uit. Terwijl hij zich er langzaam van bewust werd dat er een geur zijn neusgaten binnen gedrongen waren. En dat knisperen geluid van wilgen blaadjes hoorbaar was. Hier en daar staken enkele wilgentakken hem in zijn witte vacht wat een geïrriteerde jeuk veroorzaakte. Uiteindelijk kwam de twinkeling weer terug in zijn ogen, keek hij weer zoals altijd. Met een vriendelijke geruststellende blik, die je hem liet vertrouwen. Die tegen je praatte. Die je toesprak dat hij te vertrouwen was dat alles goed was. Een kleine merrie naderde hem. Remember hield zijn hoofd lichtjes schuin en knikte toen meteen, om zijn hoofd meteen weer terug te halen. Hij boog zijn hals eventjes voor haar uit respect. Wat hij als een gewoonte probeerde aan te wakkeren, enkel om te laten zien dat hij wel degelijk respect had voor andere paarden. ''Iets te vroeg.'' Grinnikte hij. Hij zwiepte eventjes met zijn staart, en schraapte met zijn hoef over de grond. Waarna hij in de rust ging staan. Hij schudde zich eventjes uit, waardoor enkele water druppels in het rond vlogen. ''Aangenaam Merle, Remember is de naam.'' Hij was vernoemd naar zijn goede geheugen, dacht hij nu. Het geheugen wat hij zeker had, en hem aanmoedigde, maar ook wat hem pestte met dingen die hij liever niet meer zou willen weten. Dingen die hij het liefste gewoon wou vergeten. Fouten die gemaakt waren, fouten die hij niet had hoeven te maken. Dingen die hij gezegd had, waarmee hij dieren gekwetst had. Allemaal dingen die hij wou vergeten die hij opnieuw wou doen. ''Prachtig de lente, als je het mij vraagt het mooiste seizoen.'' Hij dacht en dacht, opzoek naar een vraag om te stellen. Om te vragen. Plots kwam hij erop, een vraag die hem al de hele tijd kapot maakte. Aan zijn geweten knabbelde, hem antwoorden liet vergeten, een vraag die hem gek maakte, een vraag waarop hij nu een antwoord wou. ''Wat zou er gebeuren als er geen lente meer was?'' Sprak hij meer tegen zichzelf dan tegen de merrie, maar toch was het duidelijk dat hij een antwoord van de merrie verwachte. Hij keek haar vragend aan, met zijn hoofd een beetje schuin, zodat een scheven glimlach zich vormde.