Spring is nature's way of saying, "Let's party!"

De merrie draafde opgewekt tussen de donkergroen gekleurde naaldbomen door. Haar oren stonden strak naar voren gericht. Haar passen waren lichtvoetig en uiterst energiek. Ze draafde met hoge benen voorwaarts. Haar lichaam was slanker geworden, en minder gespierd. Maar steeds meer trainde ze zichzelf. Maar een mooie dag in maart, de zon scheen tussen de bomen door, en streelde haar bruinkleurige vacht. Het was hoogtijd voor lente. Dan zou de wereld weer vol leven zijn, en de natuur in bloei zijn. Dan zou alles weer wat meer vrolijkheid uitstralen. De bomen kregen bladeren en kwamen in bloei te staan. De taiga was wel een plek waar ze graag was in de winter. Ja, het was er nog koud, en er was ook sneeuw. Maar het contrast van de naaldbomen, die altijd groen bleven, deed haar goed. Ze zag er dan zelf ook verzorgd uit. Haar manen en staart waren van de klitten uit verwijdert. En uit haar vacht waren de klonten modder gezien. Je kon nu duidelijk zien dat ze duidelijk witte aftekeningen op haar benen had staan.
Ze schudde haar hoofd op rare wijze heen en weer, en sprong aan in galop. Grote hoge sprongen ging ze door het bos heen. Ze zag voor haar een boomstam met uitsteeksels van dode takken. Gele naalden ontsierden het geval. Geschrokken werd haar tempo verlaagd, maar toen duwde ze haar oren zekerder naar achter. Geconcentreerd keek ze weer naar de boom. Haar passen werden weer langer en ze kwam goed uit voor de stam. Ze kwam met haar voorhand omhoog, haar benen plakten tegen haar borst aan. Ze kwam wel een halve meter hoger boven de stam uit. Ze zette krachtig met haar achterbenen af. Alles leek vanaf hier in slow-motion te gaan. Ze vloog over de boomstam heen, haar benen strekten zich weer voor haar uit. Ze landde met haar voorbenen op de grond. Ze kwam goed neer, en galoppeerde verder. Ze keek achterom, en trots zag ze hoe ze verder wegkwam van de stam. Ze schudde haar hoofd toen weer met een zwier naar voren, en galoppeerde in volle galop, met haar oren naar voren verder.
Na enkele tientallen meters maakte de merrie weer een overgang naar draf. Op haar hals en op haar buik en bovenbenen zaten enkele zweetplekken. Maar heel erg was het niet. Ze zwiepte opnieuw met haar lange, zwarte staart en maakte een overgang naar een vlotte stap. Haar hals liet ze tot borsthoogte hangen en ze keek even in het rond. Ze schudde haar manen, wat een verfrissend gevoel opleverde. Ze brieste toen ontspannen. Een galopje in de namiddag was geweldig om even je hoofd leeg te maken en genieten van de natuur die langzaam tot leven kwam. Ze kon al de witte kopjes van de sneeuwklokjes zien die tevoorschijn kwamen. Een briesje koelde haar af. De brieste nogmaals. Ze was in tijden niet meer zo levendig geweest als vandaag. Ze voelde zich sinds tijden weer écht gelukkig.
Plots deed haar neus een nieuwe ontdekking. Haar rechteroor vloog naar buiten. Haar hoofd volgde die beweging en haar oren draaiden zich naar voren. Haar neusgaten sperden zich open en ze snoof de geur van een nieuw, onbekend wezen op. Ze kon vele geuren best herkennen. Ze was lang in Dream Horses, natuurlijk niet zo lang als sommigen hier al waren. Maar nog lang niet iedereen ontmoet. Dat was bijna onmogelijk voor een paard. Als je een kuddeleider was, zou je waarschijnlijk meer paarden ontmoeten. Zij als kuddedier, had ook grote kans op meer ontmoetingen als ze bijeenkomsten hadden of zoiets dergelijks. Maar deze geur, ze wist zeker dat ze deze nog nooit had geroken. Er was een paard op komst, die ze nog nooit van haar leven had ontmoet. En dat wekte enige interesse op. Ze was gestopt met lopen, maar nu kwam ze weer in beweging. Met zelfverzekerde passen naderde ze de geur. Ze schudde nogmaals met haar hoofd, haar voorpluk viel precies tussen haar twee donkerbruine ogen. Haar oren waren nog steeds strak naar voren gericht. Ze was nieuwsgierig, zeer nieuwsgierig. Wat zou haar pad kruizen? Haar hoofd was onbewust meer omhoog gekomen. Het stond nu hoog, en de weinige spieren in haar hals werden zichtbaar. Ze dribbelde lichtvoetig dichterbij. Haar gang was veranderd in een drafje met kleine stapjes. Haar benen bewogen zich nog elegant verder. En de geur werd steeds duidelijker.

~ Open maar voor liefst een onbekende :3

Met ruime passen baande Malibu zich een weg door de taiga.
Zijn staat was zoals gewoonlijk fier geheven. Dat kwam door zijn arabische
bloed, waar hij soms erg trots op was. Hij was al even in Dh maar had nog amper
contact gehad met andere paarden. Hij was misschien de laatste tijd wel te veel
op zichzelf geweest. Hij verlangde erg naar iemand weer ontmoeten. Hij kon zich
al niet eens meer herinneren wanneer de laatste keer was dat hij iemand ontmoet
had.
Malibu was wel blij dat die kou voorbij was! Het was nog
steeds niet heel warm, maar het was al een stuk beter dan het weer van de
afgelopen tijd. Ook was de grond al niet meer zo drassig. Vooral hier in de Taiga
niet, want hij kon zo nog genoeg gebieden bedenken die nog volop drassig waren.
Dat was misschien ook wel een van de redenen dat hij hier was. Hij hield niet
van al die modder, zeker niet als het zijn witte vachtje eruit liet zien alsof
hij een bonte was. Niet dat hij iets had tegen bonte paarden, maar hij was wit,
en zo hoorde hij ook te zijn. Dat had moeder natuur gewoon beslist, of er nou
een reden voor was of niet. Net als dat moeder natuur heeft beslist dat het zo
van de een op de andere dag lente word. Officieel was het nog geen lente, maar
toen hij vanochtend wakker werd door de lichte zonnestralen die zijn vacht
verwarmden, was het enige geluid dat hij hoorde dat van vogels die luid hun vrouwtjes
aan het verleiden waren. En dan moet je
je bedenken dat de vorige dag er nog amper een vogel te horen was. Moeder
natuur was raar. Maar toch hield hij ervan.


Hij versnelde zijn pas nog iets, totdat hij ineens stokstijf
stil bleef staan door een geur die zijn neusgaten binnendrong. Een onbekend
paard voor hem. Dat was ook niet zo heel raar, aangezien hij nog bijna geen
enkel paard ontmoet had in de DH. Hij hief zijn staart trots nog iets verder
op. Maar niet zo dat hij arrogant leek. Hij was trots, maar toch absoluut niet
arrogant. Met zijn oren vrolijk naar voren gespitst draafde hij met gestrekte
benen op het nog onbekende paard af.


~ben een beetje inspiloos nog~