Still spring.. | Open

Hij stapte in een goed tempo tussen de bomen door. Zijn oren lagen plat in zijn nek en hij keek niet echt vrolijk uit zijn ogen. Hij keek eigenlijk nooit vrolijk uit zijn ogen maar zo keek hij normaal niet. "Die rot beesten" zei hij brommend. Hij had al een aantal nachten niet geslapen door de vogels die actief worden in de lente. Ze durfde ook nooit naar beneden te komen, anders waren ze allang dood geweest. dacht hij bij zichzelf. Hij had een hekel aan de lente. Alles werd zo vrolijk groen, de bloemen gingen bloeien. de beesten werden weer actief en vooral die stinkende paarden. Ja de Goodies ja. Als het lente werd en langer licht bleef kwam je ze overal tegen. Soms was het wel leuk om er eentje wat bang te maken, maar na een aantal dagen had hij er altijd wel genoeg van. Ze probeerde altijd zo'n goed gesprek te starten en hoe ongeïnteresseerd je ook over probeerde te komen, ze bleven praten. Nou ja genoeg nagedacht over die stomme lente. In een stevig tempo stapte hij door. Hij liet zijn hals zakken en snoof een keer goed aan de grond. Geen spoor van een of ander vrolijk dier te bekennen. Gelukkig maar want dat zou hem niet goed doen. Hij verveelde zich dood. Er was gewoon niets leuks meer te doen in DH. Geen leuk gevecht ofzo helemaal niets. Misschien was het toch niet zo'n slecht idee om een 'mede haat aan lente maatje' te zoeken. Dan konden ze er samen toch wat van maken. Maar ach, volgens hem was hij de enige hier die de lente haatte. Hij ging over naar draf en bewoog behendig tussen de bomen door. Na wat rond gedraafd te hebben maakte hij een snelle overgang naar stap en ging stilstaan. hij stapte met zijn been, beet richting zijn buik en sloeg met zijn staart tegen zijn flanken. Nog een nadeel aan de lente. Die verschrikkelijke kriebel beesten. Hij schoot op en deed zijn rechter oor wat omhoog, Hij hoorde wat geritsel in de bosjes. Hij hief zijn hoofd en legde zijn oren weer plat. Hij maakte een beetje een brommend geluid wat van achter uit zijn keel kwam..


~Open voor reacties

Lente. De tijd van het jaar waarin alle dieren nog drukker bezig waren dan dat zijn ouders ooit waren geweest. De periode waarin er meer nieuwe dieren kwamen dan dat dit gebied aan kon. Vreselijk, vond hij het altijd. De bloementjes en de bijtjes, de zon die vol op scheen. Nee, van hem hoefde het allemaal niet. ’Stel je niet zo aan, het is anders prachtig weer. ‘’ mompelde de stem van Devadas. De vrouwelijke hert was helaas vaker in zijn hoofd aanwezig dan Devaraja. Sinds de dag dat hij gestopt was met zoeken, waren de stemmen plots in zijn hoofd terecht gekomen. En nu was er niks anders dan het constante gekwebbel van de twee herten in zijn hoofd, meestal was het Devaraja die Devadas compleet de grond in trapte, wat hem eerlijk gezegd nog een klein beetje vermaakte. ’Vrouw, jij houdt alleen maar van kleine mormels’ Devaraja probeerde er zoveel mogelijk humor er in te stoppen, maar zoals altijd was dat een mislukte poging. De grijze hengst draafde aan, boog zijn lichaam soepel om de bomen heen. Het voordeel van zijn slanke Arabische lichaam was dat hij meer atletisch was, terwijl het Andalusier gedeelte in zijn bloed hem het moeilijke maakte met zijn grotere hoofd. Hij was een van de weinige Arabieren zonder dat belachelijk rare kuiltje in zijn neus, iets wat hem anders maakte. Zijn lichaam was iets waar hij trots op was; het was licht gespierd, had een goeie kleurenverloop. Maar toch was het niet iets waar hij mee stond te pronken, hij was immers het paard met stemmen in zijn hoofd, en daar maak je niet gauw vrienden mee.

Het was ook niet zo dat hij vrienden nodig had; integendeel, hij liep hier compleet gestoord met twee permanente stemmen in zijn hoofd. Ookal waren het niet zijn vrienden, ze hadden zijn ziel van hem afgenomen, iets dat gelijk was aan zijn leven, kon hij er wel mee leven. 'At least you woke up. Some people didn't' galmde de stem door zijn hoofd. Devaraja was altijd degene met de wijze woorden; hij had meestal het beste advies. Een diepe zucht verliet zijn mond, misschien moest hij zichzelf ook maar gelukkig prijzen dat hij deze ochtend wakker was geworden; er waren genoeg paarden die er nu niet meer waren. Vermoord, of overleden aan ouderdom, ook hij zou ooit aan zijn einde komen. Het fascinerend om daar aan te denken, hoe zijn leven zou eindigen, en het was dan ook iets dat vaker in zijn hoofd tolde.

De zwakke geur van een hengst drong zijn neus binnen, en gelijk trok zijn gezicht strak. Báh. Nu moest hij ook nog eens sociaal gedrag vertonen. De hengst priemde zijn ogen vol haat, sloeg de grijns van zijn gezicht; ruilde hem in voor een hatelijke, strakke streep. Hij zag hoe het dier zijn hoofd hief en zijn oren plat legde. Het maakte een soort brommend geluid wat aan gaf dat het dier misschien wel de zelfde gedachtes had als hem. 'Well, well. Een paard, wat plezierig' verstoorde de stem zijn gedachtes. 'Laten we vandaag alsjeblieft niemand ombrengen, ik heb het nou wel eens gehad met al die bloed spetters' haar stem klonk nors, maar hij negeerde haar verzoek. 'Rood is niet bepaald mijn favoriete kleur' merkte de merrie op toen zijn gedachtes terug gleden naar het bloed van de hengst. 'Kameraad'' klonk de krachtige stem van Devaraja. 'Ik zal je nooit iets verbieden' De hengst negeerde de twee, die kibbelende verder gingen, en trok richting de hengst. 'Well, well' sprak zijn ijskoude stem. 'Welke naam komt er op jou grafsteen te staan? Úgh. Deze zin werd zo passé. Hij moest nodig opzoek naar een nieuwe openingszin. Hij onderdrukte de neiging om het dier hard in zijn gezicht te slaan; het staarde hem niet bepaald respect vol aan. Verveeld begon hij aan zijn voorbeen te krabben, nog steeds met zijn zwart blauwe ogen op het lichaam van de hengst gericht.

ER kwam een paard aan gelopen. 'Well, well' Sprak hij met een kille stem. Vanity brieste een keer en keek de hengst aan. 'Welke naam komt er op jou grafsteen te staan? Sprak de hengst weer. Zozo, hij probeerde dus wat stoer te doen. 'Doet mijn naam ertoe? Maar ja als je het zo graag wil weten.. Vanity is de naam. Sprak hij met een chagrijnige stem. Zijn ogen gleden over de hengst tot hij bij zijn ogen aankwam. Hij staarde de hengst recht in zijn ogen aan met een kille blik. 'Maar eh, als ik onder die grafsteen lig.. Ben jij al lang dood.' Sprak hij arrogant. De hengst begon te kappen maar bleef hem aan kijken. Zijn blik zakte weg en hij keek omhoog. Hij zag dat het al wat begon te schemeren, hij was het besef van tijd helemaal kwijt door de lente. Hij keek om zich heen, het was stil, wel heel erg stil voor deze tijd. Ach wat kon het hem ook schelen, hij kon zich beter concentreren op de hengst voor zijn neus. 'Maar jij weet nu hoe ik heet, maar hoe heet dat ding hier voor me dan wel..' Zij hij met een rustige stem. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij was benieuwd hoe de hengst voor hem hierop zou reageren. Misschien was hij zo'n flipkip die voor ieder ding kwaad werd, maar misschien spaarde hij zijn woede wel op. Vanity was niet bang, en al helemaal niet voor de dood. Wat kon hem het schelen, en andere al helemaal niet. Niemand die om hem gaf, dus niemand waar hij naar om moest kijken. De meeste slechte paarden die bang zijn voor de dood kregen er dan ook snel mee te maken, het zijn dan geen echte slechte paarden. Diep in ieder paard zit een slechte kant, maarja als je opgroeit in een kudde vol goodies dan kan je niet echt kiezen. Maar er waren natuurlijk uitzonderingen, zoals hij zelf natuurlijk. Zijn moeder en vader zijn allebei goodies, hij wilde niets meer met hun te maken hebben. Hij wenste ze dood, ze probeerde er alles aan te doen om hem goed te krijgen maar een slecht paard zijn zit in je bloed en krijg je er niet uit. Het erge is dat als je geboren bent in een kudde, je er niet echt slecht uitzag. Je lichaamsbouw was wat anders en je vacht. Het was wel een prima dekmantel voor iets.

-sorry flutje-

'Doet mijn naam ertoe? Maar ja als je het zo graag wil weten.. Vanity is de naam. Sprak de stem, niet bepaald vrolijk. Hij voelde zijn blik over zijn lichaam glijden. Devadas weer hield hem er van om te zeggen 'bevalt het wat je ziet?' Maar ze had gelijk, dat klonk behoorlijk gáy. Hij voelde zijn ogen prikken, de blik in zijn ogen veranderde niet anders dan het zwart dat zijn ziel het bood. 'Maar eh, als ik onder die grafsteen lig.. Ben jij al lang dood.' De hengst gooide zijn hoofd naar achter, drukte een hard, ironische lach naar buiten. Deze hengst verspilde zijn tijd, met zijn stoere praatjes. Vreselijk, dat soort wannebe's. 'Indeed. Indeed' mompelde haar stem. Even wou hij schreeuwen dat het dier haar mond moest houden; dit was zijn moment. 'Maar jij weet nu hoe ik heet, maar hoe heet dat ding hier voor me dan wel..' Volgde de hengst met een grijns. Wat verwachtte hij? Dat Aegir zijn zelfbeheersing zou verliezen en zichzelf op het dier zou werpen? 'Misschien zou je dat moeten doen, dan houdt dat beest zijn mond is.' Simpel. Het klonk zo simpel; zichzelf op de hengst storten, hem flink toetakelen tot het dier om genade vroeg. Maar de arrogante houding van het dier zorgde voor een prikkel, een prikkel die sommige paarden zouden voelen als een dreiging, maar hij als plezier. Paarden die dachten dat ze beter waren als hem? Geweldig. 'Ik pak de popcorn' klonk de grijnzende stem van Devaraja. Even glipte er een grijns rond Aegir's lippen, die direct door gleed naar de grond. 'Dude, you've got a face for the radio.' Straal vergeten dat ze ergens ver in zijn hoofd zat, klonk de stem van Devadas vol arrogantie. Misschien..Nee. 'Do i get bonus points if i act like I care?' klonk zijn droge stem. Mwáh. Zijn keel was droog, he needs water.

And ofcourse, bevond zijn grijze lichaam zich tussen een aantal bomen. Perfect. Wáít. Wat had de hengst gevraagd? Zijn naam, niet waar? Hij likte zijn lippen, bracht vervolgens zijn voorbenen enkele stappen naar voren. 'Aegir' probeer hij uit te spreken zonder dat al zijn speeksel richting het paard vloog. Excuse me. Helaas mislukt. De grijns glipte weer tevoorschijn, Smile on your face even though your heart is frowning. Hij wierp zijn blik op de lucht. Use to tell me sky's the limit, now the sky's our point of view. Oh hij voelde zich zo goed. Er was niets dat hem nu een ander gevoel kon geven, awesome. the grass ain't always greener on the other side, it's green where you water it. 'Indeed. So, let's stay like this. Devadas met haar verrekte engels. Een had kuch verliet zijn keel, hij schraapte hem, richtte vervolgens zijn blik weer op de hengst. “I want to live my life in such a way that when I get out of bed in the morning, the devil says, "aw shit, he's up!” Devaraja bracht hem naar het heden, hield hem zijn doel voor. Ohja. Hij gooide zijn blik door het gebied, richtte hem vervolgens nogmaals op de hengst. 'Doden?' las Devadas zijn gedachte. Mwáh. 'Pieuw, Pieuw ~ bracht hij langzaam uit. Éw. Ooh zo vaag. ~