~A place to wander, a place to wonder

Met opgetrokken neus zette de cremello kleurige merrie haar hoeven neer op het ijs. Op de terug weg van de drakenbergen, de laatste sneeuwstormen hadden haar reis vertraagd en haar geduld was even hoog als de temperatuur. Lente kwam in deze gebieden later dan in het zuiden, als er al een lente kwam. Vaak waren de warmste maanden van de zomer nauwelijks in staat om hun greep op dit barre ijsland te krijgen.
…Uitgestorven…
Waakzame melkblauwe ogen namen het verlaten landschap in zich op. Er was letterlijk geen hond te bekennen, wat eigenlijk ook niet vreemd was. Want wat had je hier te zoeken als je goed bij je hoofd was. Chegyo rolde met haar ogen en zuchtte geïrriteerd, het was dat dit de snelste weg terug was naar de Valkyrie, anders was ze nooit via deze kant gegaan. Haar blik dwaalde langzaam af, alsof een magneet ze naar een punt in de verte trok, ook al was er niks te zien. Bijna onzichtbaar tegen de witte achtergrond stapte ze verder. Haar spieren warm door de arbeid die het lopen door de laag sneeuw met zich meebracht. In haar gedachten ging ze over de afgelopen dagen heen. Sinds ze voor het laatst met Fawn had gesproken was er veel gebeurd, ook al was dat soms niet duidelijk voor de buitenwereld. De witte merrie was op verschillende punten geweest, had informatie verzameld en leerde haar vijanden kennen.
Maar dat was niet alles, de herinneringen aan de tocht waarvan ze nu op de terugweg was klonken somber in haar hoofd. Ze moest naar Fawn toe, en hoezeer ze ook wilde omdraaien en het achter zich laten, kon ze het niet. Als lid van de Valkyrie had ze verplichtingen, en die zou ze niet verzaken, het maakte niet uit hoeveel nieuws ze moest doorgeven, hoeveel strategie besprekingen ze moest houden, ze zou er zijn. Voor de perfecte wereld waar haar hart naar uit ging. De duisternis die ze met heel haar lijf omhulde.
Opnieuw werd ze zich bewust van haar omgeving, hoe haar ogen naar dat ene punt werden getrokken. En nu wist ze ook waarom, een donkere schim was zichtbaar geworden aan de horizon. Niet veel meer dan een stipje in de verte had het haar nieuwsgierigheid gewekt. Want wie o wie zou zich –naast zichzelf- op dit onherbergzame landschap begeven? Misschien wel een paard wat een les nodig had in welke gebieden te betreden waren… Hmm… Die gedachte zorgde ervoor dat een mondhoek zich in anticipatie omkrulde. Hoe lang was het nu geleden dat ze de smaak van warm bloed op haar tong had geproefd?

Tough

Het begon lente te worden iets waar Tough vreselijk blij mee was. Om eindelijk weer de warmte te voelen, de zon op zijn zwarte vacht te voelen branden. Het enige nadeel was dat je het soms te warm kreeg. En dat was iets wat hij niet echt fijn vond. Maar toch hield hij van warmte, het fascineerde hem te zien hoe de bloemen groeide. Het fascineerde hem gewoon simpelweg. Alles fascineerde hem, zelfs de manier van denken van sommige paarden. Maar goed uiteindelijk was hij simpel weg een neutraal paard, dat bij het kleinste en het geringste zijn bek opentrok om er iets on zinnigs uit te kalken, en vervolgens een kopje lager geslagen te worden. Wat hield hij ook van zijn leven zo ver het was. Wat hield hij van het geluid van de stilte, het geluid van de drukte. Hij hield simpelweg overal van. Hij hield zelfs van zijn brutale domme opmerkingen. Hij hield ervan een kopje kleiner geslagen te worden. Hij hield van pijn.
Een geur kwam in zijn neusgaten terecht. Hij galoppeerde aan. Toen de merrie in zijn blik kwam en hij voor haar stopte. Trok hij zijn ogen tot spleetjes en bestudeerde haar uitdrukkelijk, geen enkel detail om ging hem. ''Blijkbaar is het tegenwoordig de bedoeling bijna onzichtbaar te zijn, om vervolgens voor iemand te komen opdagen. Hem dan laten schrikken. En er uit zien alsof ze zojuist met de duivel gesproken heeft.'' Hij had geen flauw idee of de merrie er als het laatste uit zag, maar het klonk leuk in zijn ogen.

Om haar eigen vraag te beantwoorden ging ze nogal even terug in de tijd. Veel te lang geleden dus. De laatste tijd had ze andere dingen aan haar hoofd gehad dan een stel paarden dat zich schijnbaar niet bij hun eigen gebieden kon houden. Ze moesten gewoon de uitdaging aangaan en kijken wie er met de minste wonden vanaf zou komen.
Zou het ze een kick geven? Vroeg Ché zich af. De witte merrie stopte al snel nadat het zwarte gevaarte was verschenen. Hij kwam overduidelijk haar kant op, dus waarom zou zij dan moeite gaan doen om naar hem toe te gaan. De bouw van het dier duidde op een fries. Even lomp als zijn galoppade was, was ook zijn halthouden. Sneeuw stoof op van onder zijn hoeven en het duurde enkele ogenblikken voordat Chegyo de zwarte hengst weer kon zien.
Woede kolkte niet diep onder haar oppervlak, ze had al een grondige hekel gehad aan deze reis voordat ze eraan begon. Nu, op de terugweg wilde ze ervan af zijn en het laatste dat ze kon gebruiken was een of andere macho hengst die dacht dat ze een grappig beestje was waarmee hij gezellig tijd kon verdoen. Jammer genoeg voor de Fries zat een tête-à-tête er vandaag niet in. Haar ogen vernauwde zich tot nauwelijks zichtbare streepjes toen ze zijn blik op haar lichaam voelde. Kort ontblootte ze haar tanden en klapte hoorbaar haar kiezen op elkaar. Het mocht duidelijk wezen dat ze hier geen zin in had, en als zijn leven hem lief was kon hij maar beter op zijn tellen gaan passen. ''Blijkbaar is het tegenwoordig de bedoeling bijna onzichtbaar te zijn, om vervolgens voor iemand te komen opdagen. Hem dan laten schrikken. En er uit zien alsof ze zojuist met de duivel gesproken heeft.'' Klonk zijn stem.
Oké… Dit ging haar nu toch echt te ver, hij had niet door dat ze over haar kookpunt zat en dat was de grootste fout die hij in zijn korte leven had gemaakt. Een veilige aanneming, want ze zou ervoor zorgen dat dit halve bakbeest geen daglicht meer zou zien.
Zich voorbereidend op de komende slag trok Chegyo al haar razende emoties binnenboord.
Zou ze nog even met hem spelen? Of het snel afmaken, zoals een pro behoort te doen. Hmm, de verleiding was zeer groot. ‘Haha,’ antwoordde ze, haar stem geforceerd licht, ‘grappig hoor. Wil je het weten?’ De laatste woorden klonken honingzoet, zelfs in haar eigen oren. ‘Ik heb niet zojuist met de duivel gesproken…’ Als een echte merrie stapte ze een half rondje om de hengst heen, deed alsof ze zijn spieren bewonderde, maar bekeek in werkelijkheid zijn zwakke plekken. ‘Ik bén de duivel.’ Bij die laatste woorden verscheen een brede grijns om haar mond. ‘Boy oh boy, your time has come.’ En met die woorden vloog ze de hengst naar zijn luchtpijp, voelde hoe haar tanden ergens omheen sloten.