New place

Voetje voor voetje liep ze de vallei in. Waarom was ze hier nog nooit geweest? Een beetje opgewonden liep ze door. Het was een kleine, groene vallei omgeven door steile rotswanden. Het was eigenlijk een gat in het landschap. Maar aan een kant was er een schuinere ingang. Nog steeds wel vrij steil, maar je kon er overheen stappen. En voor een bergpony was het natuurlijk geen probleem. Ze had zich niet kunnen bedwingen om eens een kijkje te gaan nemen. En nu liep ze onderaan. Het was toch wel een beetje eng, zo alleen zonder andere paarden. Dat was ze bijna nooit, maar nu moest ze wel. Ach ja, ze zou het vast wel overleven. Aan haar oude kudde wilde ze nu nog even niet denken. Ze keek nog een keer vluchtig om zich heen. Plotseling kreeg ze genoeg van al dat uitkijken en volledig onvoorzichtig stapte ze naar een beekje. Heel onverstandig. Daardoor merkte ze pas veel te laat het paard op. Bang keek ze naar het dier. Het ging haar toch niet pijn doen?

[moet er nog een beetje inkomen.]

Het wit in haar ogen was te zien. "Wat nou merrie? Ben je beng? Ja, dat zou ik ook zijn, in mijn aanwezigheid." sunset slikte en stapte bang naar achter. Wat deed die hengst hier? Dit was goed gebied! "Ach ik verspil mijn tijd" sprak de hengst en hij liep langs haar weg, beet haar en grinnikte toen hij in de verte verdween. Sunset stond te trillen op haar benen. Uit haar hals kwam bloed. Sunset beet op haar lip en liep verder, schrok bij elk geluidje. Toen ze een ander paard rook bleef ze geschrokken staan. Het dier kwam in zicht, het was ook een pony, een welsh zo te zien. Zij was ook geschrokken van haar. Voorzichtig stapte ze op de kleine pony af. "Ehh, hoi, ik ben Sunset." zei ze zachtjes.