Just going to a better place

Nu hij het gebied zo zag, en de kou op zijn vacht voelde wilde hij dat hij ergens anders Dream Horses binnen was gekomen. Waarom moest hij nou de Drakenbergen tegen komen, die hebben beklommen om zich vervolgens door deze kou te slepen? Had hij daarom gevraagt? Het enige wat zijn dag nog een beetje goed maakte was zijn ontmoeting met Gracefull. Hij vond haar aardig, dat moest hij toegeven. En ze was ook knap. Ehh.. Van dat ze veel wist. Ofzo.. Aragorn schudde met zijn hoofd. Hij wilde geen partner, dat had hij al besloten. Het zou hem alleen maar afgepakt kunnen worden. De hengst zuchtte en begon zijn weg over het bevroren meer. Nu het toch koud was, was het meer steviger. Hoopte hij. Voorzichtig zette hij zijn hoeven op het ijs en begon te lopen.

-flut, open-

I won't give up

---

" 'Nee. Nee. Nee, dat wil ik niet' zei het kleintje kwaad. 'Je moet' werd er bazig naar het het veulentje gesnauwd. 'Maar? Mama? Nee. Laat haar met rust!' werd er hard uitgeroepen. 'Jij beslist niks. Ik wel. Ik beslis over je mama. En nog een woord en het is meteen gedaan met haar. Begrepen?' kwam er bijtend achter. Het zwarte veulentje barsten in tranen uit. Nee. Mama... Gedaan. Zo een hard woord. Net zoals zijn leven. Hij mocht niet opgeven. Hij moest haar redden. Dus ging hij maar lopen. Zoals hem gevraagd was. Hard lopen. Ook al was hij kapot. Tot hij de kans kreeg. Hij greep de kans en hij ging de struiken in. 'Mama' fluisterde hij. Zijn moeder lach daar. Stil. Lichtjes aan het ademen. Ineens kwam de grote hengst. Hij zag het kleintje niet. En... Nee! "

Ventus schrok in een keer op, maar de nachtmerrie bleef doorgaan. Hij zag nog steeds voor hoe.. zijn mama.. Dood werd gemaakt. Hij had nog geroepen. Gebeten. Alles wat hij kon. Maar hij was niet sterk genoeg. Hij weet nog goed hoe de hengst had gezegd: 'Dat komt er nou van, als je was blijven trainen. Dan was je sterk genoeg geweest om me tegen te houden. Nu heb jij aar vermoord. Niet ik. Jij ging de struiken in. Monster.' En dan nog had hij e achter gefluisterd toen hij weg stapte 'Jij hebt haar vermoord.' Die zin bleef voor altijd in zijn hoofd. Net zoals het beeld vaan zijn moeder. Vol met bloed. Helemaal kapot. Ventus was zo bang geweest. Hij zei nog hardop 'Ik heb haar vermoord. Sorry mama. Ik kon.. Ik ben een monster.' Daarom zou hij nooit meer opgeven. Nooit. Als spijt.
Ventus schrok weer op toen hij een paard zag. Zachtjes stapte hij dichter naar het paard. Hij zei niks. Hij was er toch nog niet helemaal bij. Hij was in een super droevige beu. Mocht je hem nu kwaad krijgen... Door een woord.. Je zou kunnen doodvallen. Net zoals als iemand over zijn moeder begon. Hij keek het paard ook eerst niet aan. Dit paard was waarschijnlijk.. Is denken... 4 tot 3 jaar oud. Net zoals hij. 3.. 2 Jaar geleden was dit ook gebeurt..
Nu moest hij stoppen. Genoeg gedacht. Genoeg pijn. Gedaan. Hij schudde zijn hoofd en zette zijn hoeven beter. Een keek het paard aan. Zonder enge gevoelens te tonen. Beter.
Toen hij voor zich keek, zag hij pas dat hij op het ijs stond. En dat het super hard kraakte als hij bewoog. Oeps. Voorzichtig stapte hij een beetje naar achter.

432 woordjes c;

Aragorn zag een zwart paard, misschien een jaar of drie, vier. Hij liep op hem af, maar zei niets. Aragorn liet het maar zo, hij had zelf ook geen behoefte om te praten. Zijn hoofd zat nog vol verse herrinneringen. Zijn kudde, vallend in het ravijn, de overige die werden afgemaakt. Het bloed, de lijken. Alles leek zo levend echt. De hengst zuchtte en schudde zijn hoofd om van de beelden af te komen. De zwarte hengst zat duidleijk ook ergens mee. Ach, als hij het hem wilde vertellen zou hij wel wat zeggen. En zo niet, tja, dan zouden ze hiet wat staan, wachtend tot het ijs zou breken. Aragorn schrok toen er een krakend geluid van onder de hoeven van de hengst kwam, die een stap opzij zette, op nog dunner ijs. "Pas op!" riep hij. Hij had al gezien waar het ijs wel en niet dik genoeg was. Zo snel mogelijk liep hij naar de hengst toe en trok hem aan zijn manen op dikker ijs.

Hij zei momenteel ook niks.. Net zoals hij was hij precies ver weg. Tot het ijs kraakte. Toen trok hij zijn mond fel open; "Pas op!" en trok hij hem vie zijn manen weg, wat Ventus in het begin totaal niet door had omdat hij zo verweg zat. Achja, toen hij losliet had hij het pas door en zei hij zacht "dankje" dat zei hij bijna nooit dus daarom was het zacht. "Ik ben Ventus, Latijn voor wind. Niet dat het boeit. Aangenaam" zei hij zacht. Hij bleef vriendelijk voor de eerste keer. Maar de hengst kon zijn humeur nog altijd verpesten. Door een woord. Of iets anders. Ventus snoof even en keek omzich heen. Het blauwe ijs glinsterde mooi. Maar het was niet te vertouwen, je kon elke seconden door het ijs zakken. Ventus keek naar links, een klein ijsgrotje, vreemd. Hij keek de zwarte hengst weer aan. Wat zou zijn verleden zijn? Hij zat er wel mee. Maar Ventus vroeg nooit naar iemands verleden. Nu dus ook niet.

flutt, snorrii ;o

"Dankje." het woord was bijna niet te horen, maar dat kende hij wel van zichzelf. "Niets te danken. Ik laat geen paard zomaar bevriezen. Maakt niet uit of ik hem ken of niet." zei hij. De hengst stelde zichzelf voor als Ventus. "Die naam heb ik niet vaak gehoord. Ik ben Aragorn, maar ik sta bekend als Stapper." zei hij. De hengst schudde zich uit en voelde weer een pijnlijke steek in zijn schouder en strekte zijn hals. Het zou nog wel even pijn blijven doen. "Kom, laten we even van dit ijs af gaan." stelde Aragorn voor. Hij liep via de goede paden naar de rand van het meer, wat grensde aan de Sneeuwvlakte. Daar waren ze wel veilig. Het was koud, natuurlijk. Maar Aragorn had zijn winter vacht nog een beetje. Omdat hij veel door koude gebieden had gereisd.

"Niets te danken. Ik laat geen paard zomaar bevriezen. Maakt niet uit of ik hem ken of niet." had de hengst hem gezegd. Een glimlach verscheen op zijn snoet. Ventus luisterde verder "Die naam heb ik niet vaak gehoord. Ik ben Aragorn, maar ik sta bekend als Stapper." Dat is eigenlijk wel. Ventus is een onbekende naam. "Okejj, Stapper. Koud weertje ea?" grapte hij al wat blijer. "Kom, laten we even van dit ijs af gaan." had Stappertje gezegd. Ventus knikte en volgde hem.Gelukkig had Ventus een wintervacht want het is hier vreselijk koud. Hij rilde zacht. "Zit je allang in Dreamhorses? Ik ben je namelijk dus nog nooit tegegekomen en ik zwerf vaak rond" was Ventus weer aan het brabbelen. Een glimlach volgde weer.

Volgende word langer, beloofd ;D Ik moet nu namelijk bijna afluiten (a)

"Okejj, Stapper. Koud weertje ea?" grapte hij al wat blijer. Aragorn trok zijn wenkbrauw op, maar wel buiten het zicht van Ventus. De hengst volgde hem het ijs af. Ineens had hij veel minder zin in zijn gezeldschap. Hij was stil toen hij hem tegen kwam. Daar hielt Aragorn van. Hij hielt niet van die hyper actieve paarden die als maar rond sprongen als hypere... paarden. Maar hij had van ieder paard in zijn kudde gehouden. "Zit je allang in Dreamhorses? Ik ben je namelijk dus nog nooit tegegekomen en ik zwerf vaak rond" Aragorn schudde zijn hoofd. "Ik ben redelijk nieuw. Ben gister in de Drakenbergen aangekomen. Ik ben op weg naar de warmere gebieden." zei hij. "Je zult mij dan ook nog vaak tegen komen in je zerf tochten. Ik blijf nooit vaak op een plek." zei hij er achter aan. "Zit je in een kudde?" vroeg hij toen. Hij wilde zelf niet veel hoeven zeggen. Luisteren was toch zijn sterkere punt.

-bleg-

Nou, hij leek niet meer echt blij. Wat Ventus zijn humeur weer helemaal om had gekeerd. "Ik ben redelijk nieuw. Ben gister in de Drakenbergen aangekomen. Ik ben op weg naar de warmere gebieden." zei Stapper. Ventus knikte gewoon als antwoord. Nu had hij er ook geen zin. Zo was het ongezellig, hij snoof zacht. Wat had hij ineens? Ventus zijn hoofd ging omlaag. Niet helemaal, gewoon iets lager dan normaal. "Je zult mij dan ook nog vaak tegen komen in je zwerf tochten. Ik blijf nooit vaak op een plek." zei hij nog. Interessant hoor. Hij vroeg enkel of je nieuw was. Ik moet geen vervelend verhaal hoor. Ventus schudde zijn hoofd zacht. Rustig Ventus, niet overdrijven. Hij zuchtte diep en zijn hoofd ging omhoog. Maar hij keek de hengst niet aan, zijn blik was recht naast hem. Aragorn wou wel meer over Ventus weten precies, want hij vroeg aan Ventus "Zit je in een kudde?" Ventus schudde zijn hoofd. “Nee. Ik zit bijna altijd op mijn eentje. Jij?” vroeg hij om toch maar beleefder over te komen. Hij voegde er nog aan toe; “Je bent nieuw dus dat is misschien een goed idee. Ben je goed, neutraal of slecht” Het laatste hoogstwaarschijnlijk niet. Ventus was eigenlijk niets. Hij was aardig en onbeleefd. Maar soms ook onaardig en beleefd? Hij was eigenlijk een vreemd iets. Dit hadden waarschijnlijk veel paarden niet. Ventus was zoals altijd weer apart. Zoals hij altijd was. Vreemd en apart. Achja, Ventus zuchtte. Hij keek even weer naar de hengst, die nog steeds geen antwoord had gegeven, maar keek al snel weer weg. Anders werd hij slecht gehumeurd. Zoals net, en nu eigenlijk ook nog… Een beetje. Hij sloot zijn ogen, wat had hij een zin om weg te gaan… Naar de heuvels ofzo. Lekker rond galopperen, heerlijk.
Toen Ventus zijn open weer open deed leek alles fel, al die sneeuw. Het deed pijn.. Hij had maar even zijn ogen dicht gedaan. Maar het leek eeuwen.. Hij keek weer na de hengst die nu wel had geantwoord. Als het niet in zijn gedachten was… Ventus was en bleef nog wat dromerig. Maar dat zag je niet direct

Bam. Sawry als je het niet goed vindd ;d Ventus is wat pissig, dus drm dat einde xd

Aragorn merkte dat het humeur van de hengst ineens weer omsloeg. Fijn, dat kon er ook wel bij. Op Aragorns vraag of de hengst in een kudde antwoorde hij; “Nee. Ik zit bijna altijd op mijn eentje. Jij?” Aragorn keek de hengst aan. "Redelijk, maar ik had vroeger een kudde. Maar ik wil hier ook weer in een kudde. Ik had gehoord dat er drie zijn." zei hij. “Je bent nieuw dus dat is misschien een goed idee. Ben je goed, neutraal of slecht” Aragorn twijfelde. "Tussen neutraal en goed in, denk ik." antwoorde hij. Aan de ene kant wilde hij zich niet met oorlogen bemoeien, maar als er een aan de gang was, kon hij het niet laten om toch de goede kant te helpen. Zo was het altijd gegaan. Misschien dat hij dan wel goed was? Of was hij gewoon neutraal met een neiging naar goed?