i Follow You deap sea baby [& Soulspirit]

Hij stapte langzaam door de koude sneeuw. Dat gevoel van het gesleep met je hoeven was afgrijselijk. Hij keek even rond en stapte daarna weer verder. Hij stak ondertussen zijn hoofd naar de grond, maar er was geen gras te zien. Hij zag een grote grot waar hij later terug zou komen om te schuilen voor regen of zoiets dergelijks. Ook zou hij er maar gaan slapen, als de nacht aanbrak. Het duister...hij rilde kort. Door de kou maar ook door de gedachte aan het altijd terug kerende duister. Vroeger had hij er even veel hekel aan als nu. Maar nu..hij wist niet wat het was. Hij kon er gewoon niet tegen het gevoel van..van..vast te zitten in het donker. Hij kon zijn vinger er niet goed op leggen, maar hij wist zeker dat het iets was. Hij keek naar de felle zon die hem normaal gesproken zou moeten verblinden, maar het deed hem niks. Hij bleef naar de strak blauwe hemel staren en zijn glanzende ster: de zon.

Hij draafde ineens aan en draafde door en door. Iets zindde hem niet. Hij kon niet zeggen wat maar er was een vreemde geest hier. Een paard dat hij niet/nauwelijks kenden. Hij bleef draven en gooide zijn hoofd de lucht in. Hij snoof en brieste vervolgens. Hij stopte en steigerde hoog en maaide gevaarlijk met zijn hoeven. Hij hinnikte luid en schril naar het naderende paard. Hij bleef steigeren

[&&& SoulSpirit]

Haar lichaam weerspiegelde in het ijs van de grotten. Haar saffierblauwe ogen leken haast op te lichtten.
Druppels gesmolten ijs tikten tegen de grond, een leeg en hol geluid galmde door de grotten.
Een rilling gleed over haar rug, het was toch aardig koud hier.
Langzaam liep ze de grotten uit, haar eigen schim maakte haar meer oplettend dan anders, het leek net of iemand haar achtervolgde.
De merrie liep rustig verder en hoorde een luide hinnik door haar oren suizen.
Ze voelde opnieuw een rilling over haar rug gaan- wat deed ze hier? Ze hield niet van de kou.
SoulSpirit zag een naderend paard en spitste haar grote horen en brieste luid door haar opengesperde neusgaten.
Wild schudde ze met haar lange manen, sierlijk zwiepte ze met haar bijna witte staart.

Langzaam maar zeker daalde hij steeds verder naar de grond, tot hij uiteindelijk met vier benen stevig stond. Hij brieste toen hij zag dat het een merrie was die hem naderde en geen hengst, wat hij verwachte. Meestal mede merrie's deze plek. Hij kwam hier graag en vaak, gewoon om alleen te zijn. Hij staarde naar ene ijspegel die langzaam leek te smelten. Hij bleef ernaar kijken en zag zijn eigen spiegelbeeld erin weerkaatsen. Hij keek nu naar de merrie. Hij stapte heel langzaam op haar af. Hij keek haar aan en praatte zacht, maar goed verstaanbaar en sprak,,Hallo...wie ben jij?"

Ze hoorde zijn woorden. ,,Hallo...Wie ben jij?"
De merrie liep één rondje om de hengst, snoof luid en zwiepte met haar staart.
SoulSpirit wachtte even af. ,,SoulSpirit is de naam." ze grijnsde kort.
,, En de joune?"

Hij keek haar aan toen haar woorden tot hem door drongen. Hij keek nog naar haar toen hij antwoorde: ,,Ik? Ik ben Summer Storm, Soul Spirit" hij brieste en liet zijn hoofd zakken om wat gras uit de grond te plukken, maar hij duwde zijn neus helaas alleen in sneeuw. Hij gooide zijn hoofd de lucht en brieste. Hij hinnikte zacht en klagelijk. Hij schudde zich even uit en keek weer naar Soul Spirit

Een hengst? Mh, de enige hengst die ze kende was Muerto, daar had ze ook niet veel meer van gehoord.
,, Nou, hallo dan. Summer Storm." ze bekeek hem en nam hem in één keer in zich op.
,, En, hengst, wat doe je hier?" sprak ze duidelijk en fel, maar niet vijandig.
Haar saffierblauwe ogen staarden de hengst strak aan.
Sierlijk zwiepte ze met haar staart, wild en vurig schudde ze met haar zijde manen.
SoulSpirit hinnikte luid en schril en keek naar de hengst.

Zwiepte met zijn staart en jaagde de vliegjes weg. Hij hinnikte zacht.
,,Hm..ontvluchten...de drukte wel te verstaan...en jij ?"

Hij keek weer naar haar en toen de sneeuw ,,Waarom kom je naar de ijsgrotten?" hij zuchtte. ,,Het is koud...en..wit..." hij wist niets meer te zeggen eigenlijk. Hij keek haar aan, vriendelijk

,,Tja, waarom is een vraag waarop zelfs ik geen antwoord weet." sprak ze grijnzend.
Twee helderblauwe rondjes staarden naar de hengst die zijn aandacht klaarblijkelijk op de sneeuw had gericht.
Zijn vriendelijk ogen deden haar staart heen en weer doen zwiepen.
Ze schudde een keer wild met haar haast witte manen om de druppels gesmolten ijs er uit te halen.
SoulSpirit hinnikte zachtjes, het galmde door de grotten en één van de vele witte pegels wist zich van de bovenkant los te halen en binnen één lange tel raakte het de grond en brak in een paar honderd kleine stukjes.
Alleen enkele dingen konden haar boeien, en hoewel het koud was, was ijs één van de dingen.
De kleine, vreemde dingetjes. Het was misschien maar bevroren water, maar het boeide haar.

Hij schrok en verstijfde van de ijspegel die kapot viel. Hij briest en duwde zijn hoofd naar voren om de ijspegel proberen te zien. Hij zuchtte een onmogelijke opgaven. Hij ging weer normaal staan en kauwde tevreden op de lucht. Hij keek haar aan hield zijn hoofd lichtjes schuin. Hij glimlachte vriendelijk, naar haar. Hij hinnikte toen zacht. Zijn ogen hadden een vreemd soort zachte onder kleur waardoor het een mengelmoes werd van smeuïge chcola en vanille. Hij glimlachte

Haar saffieren staarden rond, schoten heen en weer.
SoulSpirit liet haar witte staart heen en weer zwiepen.
Hoewel het hier mooi was, het was verschrikkelijk koud.
Meerdere rillingen gleden over haar vos- kleurige vacht.
Ze brieste en begon wat te bewegen. ,,Het is koud" mompelde ze zacht.

Hij grinnikte ,,Weet ik SoulSpirit."
Hij keek haar aan en mompelde iets onverstaanbaars.
Hij wachte even en zei toen ,,Wil je ergens anders heen?"
Hij wachtte geduldig op antwoord en keek naar een ijspegel waar hij in weerspiegelde. Hij hinnikte weer en brieste zachtjes
Hij wist niks meer te zeggen.

Zijn ogen zochten de omgeving af, hij staarde naar het witte zachte landschap wat omhuld werd door een strak blauwe hemel. De ronde hete vuurbal stond eenzaam in de lucht. Het was zo el dat hij dit maal wel verblind werd

,, Ja. Ja dat zou mij fijn zitten. " sprak ze zachtjes.
Haar ogen staarden even naar hem en daarna naar de sneeuwvlakte.
Zachtjes brieste ze, schudde ze met haar manen en zwiepte met haar staart.
Haar vriendelijke gezicht bewoog heen en weer, samen met haar nek.
Ze hinnikte kort en brieste toen opnieuw.

Hij keek haar vragend aan ,,Waar wil je heen?"
Hij wachtte geduldig op een antwoord

Hij schudde zijn manen en knabbelde op zijn schoft; Vervelende jeuk
Hij hinnikte weer, zacht, hij gooide zijn hoofd de lucht in.
Hij snoof en maakte ene soort 'prrght' geluidje xD
Hij keek van de grond naar de lucht en naar Soul Spirit.
Hij zuchtte

,,[color=blue]Kies jij maar uit. Als het maar warmer is." zei ze snel.
Haar ogen schoten van de sneeuwvlakte naar hengst.
Ze hinnikte zacht, met de hoef van haar linkerachterbeen trapte ze tegen een lage pegel aan.
Ook deze raakte de grond en barstte in vele stukjes.
De merrie schudde weer eens met haar manen en zwiepte weer met haar staart.

Sprong op van schrik ,maar herpakte zich snel en vlot. Hij keek haar aan en zei [b],,Wat dacht je van De heuvels?"[b] hij kek haar vragend aan
Zacht knabbelde hji aan zijn buik; hij haatte jeuk
Hij keek haar vriendelijk aan, maar na een tijdje staarde hij de verte in.
Hij probeerde zich voor te stellen hoe het was als je en ijspegel was

,,Mh, ik weet niet.." zei ze langzaam en zacht.
Ze keek even naar de hengst en zwiepte met haar staart die langs het ijs gleed.
Langzaam liep ze de grotten uit, richting de sneeuwvlakte.
Alles was beter dan die grotten die de kou vast hielden.
De merrie zwiepte rustig heen en weer met haar staart zodat deze de sneeuw niet zou raken.
Het wit kraakte onder haar hoeven, hengst zou haar vast wel volgen- als hij wilde tenminste.
SoulSpirit liet haar saffierblauwe ogen heen en weer schieten, ze spitste haar oren, altijd alert.
Zo laag mogelijk liep ze, het was geen dikke sneeuwpak, maar ze voelde zich fijner als ze een beetje laag liep.

Hij keek haar eerst even na. Hij drentelde wat achter haar aan. En ging vervolgens naast haar stappen. Hij trok elegant zijn benen op en snoof. Hij snoof de koude lucht naar binnen en brieste even. Het begon zachtjes te sneeuwen. Eén van de vlokjes kwam in zijn neus terecht. Waardoor hij plots stilstond en enorm met zijn hoofd begon te schudden en te briessen als een gestoorde. Hij brieste nogmaals, een verwoeden poging het sneeuw uit zijn neus te krijgen

Al de hengst achter haar negerend stapte ze verder.
Haar simpele stap ging over in een sierlijke draf.
Ze voelde hoe de pak sneeuw dikker en dikker werd, ze moest haar benen hoger en hoger optrekken en de sneeuw kwam bijna tot haar schouders.
SoulSpirit' haar staart zwiepte sierlijk heen en weer, hoog boven de pak sneeuw.
Opweg naar een warmere plek met de hengst achter haar aan.