Zoek de symfonie | SoulSpirit

Een donkerbruine merrie stapte in een vlot tempo door de korenvelden. Haar lange manen en staart deinde zachtjes op het ritme van de wind. De wind die floot door de hoge bergen en de lage dalen. De bladeren die door de wind ritselden in het daglicht. Die geluiden kwamen van ver, ver weg van hier. Hier was het stil. Geen struikje dat ritselde, geen vogels die floten. Enkel en alleen het geluid van een hoeven die zachtjes in de mulle grond plofte.

De merrie slaakte ene diepe zucht en stopte even. Ze bekeek de omgeving en hief haar pientere hoofdje de lucht in. Ze brieste en hinnikte toen, hoog, schril. Ze keek de omgeving rond met haar fel blauwe ogen. Ze kwam weer langzaam in beweging en begon plots te draven. Ze draafde met grote passen door het veld heen. Ze verlengde haar passen maakte vervolgens een galop sprong. Ze galoppeerde door het hoge veld. De steeltjes kriebelde langs haar buik, vlogen langs haar manen. De merrie hinnikte weer, dit keer was de hinnik vrolijk en blij.

Plots hoorde ze een naderend paard. Ze spitste haar oren en begon te stappen. Genoeg gegaloppeerd voor vandaag. Ze bleef stappen en keek of ze het paard zag....

Dat rotte verleden bleef maar hangen, net als die akelig droom, wat had die te betekenen?
Met grote sierlijke passen vloog ze over het korenveld, trapte het net plat met haar hoeven terwijl de wind met haar lange zwarte manen speelde, net als met haar staart.
Ze was weer geneigd om opzoek te gaan naar gezelschap, een onbekende bevrienden.
Haar ogen vonden een ander paard en ze draafde er rustig naar toe.
Eenmaal bij de donkere merrie stopte ze.
,,Hallo." Sprak ze vriendelijk,

De merrie keek achterdochtig naar de andere merrie, ze was weinig gezelschap gewend. De afgelopen vier jaar had ze alleen door gereisd. Ze zuchtte en sprak toen met een heldere stem:
,,Hallo...wie ben jij?"
Ze keek de merrie et haar ijs blauwe ogen aan. Ze probeerde haar in en ander paard te verplaatsen, dat ze kende. Ze kende het paard niet. De merrie was volledig onbekend.

Tosca schudde wild met haar manen en keek naar merrie. Ze durfde haar de rug niet toe te keren. Stel dat ze slecht was? Dan was ze er geweest! Ze bleef de merrie doordringend aanstaren. Zelf haatte ze het als paarden haar zo aan keken, maar dat kon haar nu weinig schelen

Eén rondje stapte ze om de donkere merrie die ze enkele tellen geleden ontmoet, wie was zij? Was de vraag die de merrie stelde.
,,SoulSpirit." Een grimas speelde op haar lippen en er vonkelde iets speels in haar helderblauwe ogen.
,,En jij dan, merrie? Welke naam draag jij met je mee?" Vroeg ze nieuwsgierig aan haar.
Wat kon ze verwachten?
Heel even dacht ze na en inspecteerde de merrie voor haar een keer goed. Iets, Italiaans? Mh, Wat dan?

Tosca keek de merrie onderzoekend aan. Ze inspecteerde alles wat de merrie deed en zei. Ze brieste en keek haar met haar ijs blauwe ogen aan. De merrie zei haar dat haar naam Soul Spirit was. Ook vroeg ze wat haar naam was. Ze bekeek de merrie nog maals goed voor ze antwoord gaf
,,Ik? Ik ben Tosca" Zei ze toen zonder enig teken van aarzeling.

Tosca liet haar ogen door de korenvelden glijden. Haar donkere vacht was goed zichtbaar in het lichte veld. Haar manen lichte pikzwart op in de blauwe lucht. Plots gooide ze haar voorbenen de lucht in en hinnikte ze. Haar hinnik dwaalde door het veld. Het overstemde elk klein geluidje en klonk angstaanjagend in de middagzon....

Tosca, aha, van Toscana, Italiaans. Muhahaha, ze had gelijk >D
Een grijns verscheen op haar kop en ze keek even naar de merrie.
Geïnteresseerd luisterde ze naar de hinnik die van de merrie kwam.
Mh, waarom zou ze dat doen?