Of ik je naam zou mogen weten || Ravena

De lucht was lichtgrijs. Het miezerde zachtjes, de Valley zag er verlaten uit. Met trage stappen trok een lichtgrijze merrie voort. Ze liet haar hoofd laag hangen, zag er een beetje levenloos uit in de sombere sfeer van de Valley. Haar vrij korte manen waren doorweekt, haar vacht stond wild door de regen en omdat de lente er aan kwam. Winterhaar was niet echt meer nodig. Het moest plaatsmaken voor haar glanzende zomervacht: maar haar wintervacht leek te wachten. Glanzen kon Sheere op dit moment niet. Alhoewel de merrie echter niet levenloos was en terwijl ze voor zich uitstaarde was ze in diepe gedachtes verzonken. Ze was al een lange tijd niemand tegen gekomen en het werkte haar op haar zenuwen. Ze was moei geworden van het vele en eenzame rondstruinen. Sinds ze haar geboorteplaats had verlaten wist ze dat niemand meer naar haar omkeek. Niet dat er anders wel veel naar haar werd omgekeken: niet dat het uitmaakte dat niemand meer naar haar omkeek. Dat niemand wist hoe ze heette, waar ze vandaan kwam. Heerlijk toch zo'n nieuwe start? Aan de andere kant, het was vervelend. Omdat ze het hier niet kende. Ze was geen vriendjes-maker, ze leefde met zichzelf en had daar niemand voor nodig: ze had alleen wel anderen nodig om te kunnen heersen. Als een virus. Ghehe. Iets wat ze van haar vader - haar dooie vader inmiddels - had geleerd. Heersen. Alhoewel dat een beetje moeilijk ging op onbekende plaatsen. Dat was trouwens ook het enige wat haar vader haar had geleerd. De merrie zuchtte verveeld, bleef even staan en tilde haar hoofd op. Ze knipperde, zag ze daar nou iets? Ze liet haar hoofd weer zakken, deed alsof ze absoluut niets gezien had. Acteren, ze was er goed in geworden. De merrie draaide een beetje van richting en stapte met een boog van het iets dat ze had gezien. Haar voorpluk viel langs haar ogen en ze hield 'het' goed in de gaten. Het was een paard. Goh. Grijs, wit, net zoiets als Sheere zelf. De merrie grijnsde in zichzelf. Leuk, gezelschap. Ze sloeg haar ogen weer af en bleef stil staan, zuchtte opnieuw en tilde haar hoofd op. Keek het paard - of voor Sheere het slachtoffer - dat daar, slechts twintig meter van haar vandaan, stond, met een blik die barstte van de onschuldige nieuwsgierigheid aan, alsof het paard Sheere nu pas op viel. ‘Hallo daar,’ mompelde de merrie stilletjes, kon nog een grijns onderdrukken. Ze keek het dier voor haar vriendelijk aan, op zo'n typische goodie - of braveheart, zoals ze het zelf noemde - manier. Leuk toch, dit.

- sry, flutje, weet het, heb geen inspiratie :p

Rustig slofte ze langs de kolossale vulkaan op. De schaduw bedekte haar volledig. Hier in deze plaats met al die schuil plekken was ze niet veilig tegen overvallen van degene die haar weg wouden hebben. De laatste dagen had ze geen onverwachtse aanvallen meer gehad, iets wat haar enigzins zorgen baarde. Meestal was het zo dat je jezelf juist veilig voelt als je niet overvallen was. Maar bij Ravena was het net iets anders, immers kende ze haar vroegere leiders maar al te goed en wist ze zo ook heel goed dat het niets voor hun was zomaar te stoppen met aanvallen voor ze hun doel bereikt hadden. Misschien had haar moeder toch gelijk, maar het was zo verwarrend, de blik in de ogen van haar moeder. Dat soort spijt, dat verdriet in haar ogen. Het maakte Ravena ongerust, en ze wist bijna zeker dat ze beter geen bezoekje aan haar oude gebied kon brengen want degene die haar een beetje kende kon dit verwachten. Immers stond haar moeder erom bekend dat ze goed toneel kon spelen. Plots stond Ravena stokstijf stil, ze was verraden... Verraden door haar bloed eigen moeder. Haar moeder zou zoiets nooit gewillig doen dat wist ze gewoon 100 procent zeker. Ravena zuchtte liep door. Ze was gedwongen door iets of iemand, en Ravena moest tot op het randje uitzoeken door wie. Zo ver was het gebied dan ook weer niet naar Dream Horses. Het lag er zowat naast, en je kwam er met nog geen vijf uur flink door galopperen als je wist waar de verborgen routes waren. Want Ravena wist immers dat er ergens in Dream Horses bij de vallei een doorgang was naar het gebied van haar. Eentje die zwaar bewaakt werd aan het einde. Maar dit maakte alles weer een uitdaging gaf wat extra pit aan haar missie. Iets waar ze wel van hield. Plots stond ze weer stokstijf stil. Een merrie was voor haar op gedoemd. Ravena stond daar zelfverzekerd en kalm, luisterde naar de woorden van de merrie. Het eerste wat door haar heen schoot; Goed. Een van die standaard goed zakjes, of te wel; niets aan. Dit waren dat soort paarden waar niets mee te beleven viel. Was Ravena van mening.
,,Juist... Dat ja.''
Waren haar woorden enkel, waarna ze nog wat na gromde. Niet in de al te beste stemming.
,,Wie ben je?''
Klonk haar stem luid en duidelijk, zelfverzekerd en kalm. Niets anders dus in feite.