Take al the freedom you can get, before its sneaking away~

Langzaam sloop ze dichterbij, haarzelf verguld met de schaduwen van de nacht sloop ze langs de bomen op bewoog ze mee met de schaduwen van de wolken met de schaduwen van dingen op de vaste grond, zo klom ze de berg op tot ze aan de top was, een gigantische kudde strekte zich voor haar uit, het leek net een kampement voor mensen met de grotten waar de paarden slapen en de wachten die uitgezet waren en nu de omgeving af speurde. Soms hoorde je een vogel fluiten of een steen afbrokkelen uit de bergen die achter de kudde lagen en waar ook de grotten stonden die bezet werden door de paarden. Maar verder was het doodstil. Ravena’s ogen speurde het gebied goed rond alles in zich op nemend het was niet veel veranderd sinds ze weggegaan was, de grootste grot en de gene die over alle grotten uitkeek, ten westen van haar, was nog steeds bezet door de leiders, er waren enkele grote grotten bij, bezet door geërde paarden, in een van die grotten sliep haar moeder altijd wist ze te bedenken, en gelijk dacht ze er eventjes aan hoe haar moeder haar gewaarschuwd had. Eventjes sloot ze haar ogen en zuchtte in gedachte, dit was niet bepaald wat haar moeder bedoeld had, maar Ravena moest het doen om aan al die eeuwige invasies op haar een eind te maken. Weer keek ze rond, er zaten normale grotten tussen de meeste waren van die grootte waar de normale paarden leefde. Er was natuurlijk niet genoeg plek voor iedereen en zo zag je ook sommige paarden onder bomen slapen. De meeste van die paarden waren er gekomen terwijl alle grotten bezet gehouden werden, dan werd bijgehouden in welke volgorde ze kwamen en telkens als een normale grot vrij kwam mochten er weer twee of drie paarden in. Of ze elkaar nou kende of niet, ook zag je een groepje met paarden die niet onder bomen mochten slapen, ‘de nieuwelingen’ . En je zag enkele groepjes paarden die zwaar bewaakt werden door stevige gespierde paarden, slaven en gevangen wist Ravena te herinneren. Waarvoor ze slaven nodig hadden wist ze nog steeds niet, maar meestal werden deze gebruikt als je jezelf moest afreageren op iets of iemand ze waren allemaal fragiel gebouwd en zaten onder de littekens en schrammen.

En toen was Ravena terug gerend om hier de volgende dag en nacht rond te brengen, bij het meander, aangezien ze morgen terug zou gaan om eens een hartig woordje te spreken met degene die besloten had dat Amenia dood moest gaan. Ze snoof verontwaardigd, het was niet lang reizen, ongeveer een uurtje of twee, dat hield ze wel vol met soms eventjes een kleine rustpauze, veel haast had ze toch niet gehad aangezien ze in de avond vertrokken was en pas in de nacht als de schaduwen lang waren een tochtje bij de kudde gemaakt had. Ze had een paard of tachtig geteld dacht ze, een grote kudde dus… Langzaam bracht ze haar lippen naar het water en dronk het stilletjes op, terwijl haar blik de omgeving afspeurde, zolang ze haar sporen maar niet gevolgd hadden, maar zo slim waren ze niet en ze voelde zich totaal niet bedreigd door één paard, dom…

~Da da... Naam kwijt, jij niet dus ~

Ze snoof eventjes, het was verbazingwekkend stil zonder Amenia. Ze voelde zich eenzaam en machteloos zonder de opgewekte aanwezigheid van de altijd vrolijke raaf, die altijd overal het voordeel in zag. Ze miste de tijden samen wanneer ze samen door de gierende wind trokken en elkaar bij stonden in moeilijke tijden. Ze waren vrienden zoals de meeste ze nooit zullen hebben, ze waren vriendin door dik en dun. Eigenlijk was het eerst verboden geweest met een raaf op te trekken, maar haar nieuwschierig heid, en de dwang om iets te doen dat juist niet mocht maakte hun vrienden en uiteindelijk waren ze erachter gekomen en toen ze erachter waren gekomen vereerde iedereen haar. Het was zo verwarrend geweest, haar hele leven was verwarrend geweest. Ze dacht terug aan de tijden van vroeger, toen ze nog een vrolijk veulen was een onnozel wezen dat niets van de wereld afwist. Toen was ze altijd vrolijk huppelde ze altijd vrolijk rond, tot haar eerste jaar. Op de dag van haar geboorte een jaar daarna werd ze ruw wakker gemaakt en meegenomen, ze had amper tijd gehad om afscheid te nemen, iets wat iedere moeder wou aangezien het altijd maar de vraag was of haar kind het zou overleven. Toen werd ze naar een grote grasvlakte met veel obstakels gebracht, met modder en grote keien. En toen moest ze trainen, dag in dag uit, eerst haar conditie, iets wat ze nu nog steeds had. En toen de spieren iets wat minder succesvol ging, doordat de spieren training zo slecht gingen moest ze ergens anders naar toe, naar een plek daar ver vandaan, waar ze leerde om onopgemerkt te bewegen en dichterbij te komen, om een te worden met de schaduwen. Daar waar je leerde om spion voor het rijk te worden het was een harde training geweest en ze kwam pas terug toen ze drie was. Ze was compleet veranderd, ze was niet meer die vrolijke en opgewekte Ravena die ze ooit was. Ze was omgetoverd tot een nors en serieus wezen, die maar zelden glimlachte, en als ze glimlachte dan kon je die glimlach beter in je gezicht praten want vaak kreeg je hem niet te zien. Plots werd ze uit haar gedachte gewekt, ze keek het paard voor haar kalm en zelfverzekerd aan.
,,Hallo.’’

______

Sorry beetje kort..

Het was zo stil zonder Amenia, zo saai. Weer blonken er eventjes tranen in haar ogen, iets wat de hengst vast en zeker al was opgevallen, ze dwong de tranen terug en keek de hengst strak aan. Ze zag er altijd zo nors en serieus uit, maar als je haar beter kende dan merkte je vanzelf dat ze een uitstekend gevoel voor humor had, en ging je vanzelf om haar geven. Eigenlijk was ze ondanks haar norsigheid haar serieusheid en haar subtiele licht sarcastische gevoel voor humor, best aardig. Zeiden sommige paarden, nou ja best veel paarden zeiden dat. De bruinige hengst begon te praten ze keek hem kalm . Knipperde eventjes verwoed met haar ogen, richtte eventjes een blik op het riviertje. Toen de hengst was uitgepraat liep ze erheen en dronk een klein beetje, ze had de laatste tijd belachelijk veel dorst. Dat werd dus maar eventjes geen bezoekje aan de woestijn... Iets waar ze best naar zat uit te kijken. Maar goed... Ze wou nog lang niet sterven of spastisch worden van de plotselinge hitte en uitdrogen gebeuren.
,,Ik? Wat maakt het ook uit...’’
Dat laatste klonk misschien een beetje bot maar dat was het niet, dat was immers niet haar bedoeling geweest. Zonder Amenia was er toch niemand meer die om haar gaf, dus wat maakte het andere ook uit waarom ze ergens was?
,,Genieten van de rust die de avond mij in dit dal meestal schenkt.’’
Zei ze uiteindelijk na een korte stilte. Ze trok één wenkbrauw op toen de hengst zijn spieren spande. Daarna zakte de wenkbrauw weer.
,,Ontspan jezelf eens. Ik doe onschuldige paarden heus niets. En mij deugt me dat jij onschuldig bent.’’
Het laatste was niet echt een vraag, maar het was altijd prettig om meer kennis over een ander te hebben, misschien dat de hengst deze gedachte met haar deelde?
,,De naam is Ravena en Amenia.’’
Ze begon een pest te krijgen aan het feit dat ze niet gewoon meer kon zeggen dat Amenia er was. Nee, Amenia was er niet meer, ze was van de aardbodem geveegd door één merrie. Één verrekte merrie, en ook nog eens een merrie die Ravena boven alles verafschuwde. Ze wild haar van de hoogste berg afgooien, in de rivier duwen, laten doodgaan in de woestijn. Ze wilde zich wreken, ze wilde de merrie haar woede laten proeven. Maar de merrie was sterker, dat zeker. Het had allemaal geen nut, ze zou zich nooit kunnen wreken nooit zou ze de kans krijgen. Maar ze wou zo graag... Zo graag...
,,Laat Amenia maar zitten, die is er niet meer.’’