The time comes and goes

De kleine gevormde hoeven van de merrie maakten afdrukken in het natte gras. Het had geregent. De geur van natte bladeren en nat gras kroop haar neus binnen. De kleine merrie was hier graag als het geregent had. Maar daar kwam ze nu niet voor. Ze had gehoord van de nieuwe kudde in Dream horses. Utopia, onder leiding van Nanami. Ze had nog nooit een paard met de naam Nanami gezien. Het was een naam die je niet vaak hoorde.

Salida draafde door, dieper het Meander in. Daar hinnikte ze naar Nanami. Nu was het hopen dat de merrie haar in haar kudde wilde. Ze wilde een thuis, vrienden. En bescherming. Alles waar je als kudde paard mee te maken kreeg. Waar zij dus totaal geen ervaring mee had. Ze wilde juist nieuwe ervaringen op doen. En daarvoor zou ze hopelijk de kans krijgen. Als Nanami haar die kans zou willen schenken. Het was wachten. Wachten en hopen.

-Nanami dus!-

Ze was één keer eerder op deze plek geweest, het was niet haar favoriete plek maar ze haatte het zéker niet. Het was er wel mooi en het liep er fijn met een beperkt aantal heuveltjes en gaten. Het kon geen kwaad om ieder hoekje van Dream Horses te kennen, eerst hoe DH in elkaar zat en daarna helemaal de gebieden. Alleen was ze nog niet op elke plek van DH geweest, maar het kon geen kwaad om dit gebied al een stuk beter te kennen. Ze knikte instemmend op haar eigen gedachte, een slechte eigenschap van haar die voor eeuwig bij haar blijft. Zo leek het iniedergeval aangezien ze vaak genoeg geprobeerd had om er vanaf te komen, drie keer scheepsrecht zeggen ze soms. Nou, bij haar was dat dus echt niet gelukt. Zes keer scheepsrecht en negen keer scheepsrecht ook niet. Dus had ze het maar opgegeven, iets wat ze niet vaak deed, maar dit was een uitzondering. Bovendien zou ze er alleen maar tijd mee verspillen. Een zucht verliet haar mond en rond dat zelfde moment klonk er een hinnik, een glimlach sierde haar lippen. De hinnik was voor haar bedoeld, ze twijfelde geen moment en ging direct op het paard af. Waar die zich ook bevond, het Meander was ook de plek waar Ravena haar had geroepen. Het Meander en het Bos waren blijkbaar de populairste plekken, agh, ze had er niet zoveel problemen mee. Al was het wel leuker als er wat meer variatie in was. Na een tijd stappen maakte ze een overgang in draf aangezien de geur niet bepaald veel sterker werd.

Zo extreem hard was de hinnik ook niet dus ze vermoedde dat het paard nog verder was, de geur werd langzamerhand steeds sterker. Agebroken takjes kraakte onder haar hoeven, waarvan er sommige braken en sommige heel bleven. Het bleef bijzonder hoe mieren en die wezens niet dood gingen als je ze vertrapte en die takken braken ook al niet altijd. De natuur was raar, evenals bijzonder. Het was een mooi iets. Terwijl ze in gedachte verzonken was werd de geur steeds sterker, hopelijk stapte het paard in haar richting. Dat zal een hoop moeite schelen. Naarmate ze dichterbij kwam viel haar nog iets op, het was een merrie. Wéér een merrie, niet dat ze er problemen mee had maar een hengst was ook wel leuk om een keer te zien. "Dus jij riep. Ik neem aan dat je in Utopia wilt, aangezien je dat wilt zou je vast wel je reden willen vertellen, niet waar?" ze glimlachte naar de merrie, ze was nog jong en als ze lid zou worden zou ze zeker nog een Rookie zijn. Drie Rookie's hadden ze dan, helaas kon ook zij nog geen leraar krijgen. Maar ze wist zeker dat er een moment kwam waarop dat wel zou kunnen.

De witte merrie kwam al snel aangelopen. Salida voelde de zenuwen in haar buik. Vlinders, maar dan anders. "Dus jij riep. Ik neem aan dat je in Utopia wilt, aangezien je dat wilt zou je vast wel je reden willen vertellen, niet waar?" ze glimlachte naar haar. Salida knikte verlegen. "Ja, ik riep voor Utopia inderdaad. Ik wil graag in de kudde omdat ik een thuis wil, vrienden en iets om voor te knokken, als je begrijpt wat ik bedoel." ze wist eigenlijk niet zo veel te zeggen. Het was de eerste keer dat ze Nanami echt zag. Ze had wel verwacht dat het makkelijk zou zijn, maar ze was nu wel heel erg gespannen. Was dit nog gezonde spanning? Of was ze gewoon bang om afgewezen te worden?

Rustig, maar tegelijkertijd gespannen om op alles te kunnen reageren stond de merrie tegenover een nog jonge pony. Nanami had een gespierde bouw, maar ook elegant. Ze vond het prima zo; elegant maar sterk. Wat wou een merrie nog meer? Toen ze dacht dat de merrie klaar was met praten gaf ze een knik en dacht na. Een thuis, ze vond het altijd al een mooi idee en vrienden zou ze zeker kunnen vinden. Dát is ook belangrijk aan een kudde, iets wat hen samenhoudt. Ergens om voor te knokken, hé? Ze begreep het, maar persoonlijk zocht ze nooit naar een reden daarvoor. Tuurlijk had ze er redenen voor, maar ze zócht er niet voor. Waarom zou ze? "Oke. En je naam is?" tuurlijk had ze het eigenlijk eerder moeten vragen, maar ze had het ook zelf kunnen zeggen. Maar ze was nog jong, dus ze vergaf haar wel. Voor deze éne keer dan. "Je bent vanaf nu een Rookie in Utopia, als je vier jaar wordt ben je automatisch een Member." ze hield even een pauze zodat de merrie haar woorden kon verwerken. "Je zal de andere leden ontmoeten tijdens de komende activiteit, je wordt daar snel genoeg voor geroepen." weer een lid erbij. Weer een stap dichterbij haar plan, alleen had ze daar écht een paar trouwe en sterke leden voor nodig. Maar ook een grote en sterke kudde, anders had haar plan geen zin. Ze had geduld en zal maar wachten tot ze genoeg leden hadden, ooit zal die tijd wel komen. "Bij deze vertrek ik weer en zie ik je bij de activiteit." er was weer een jong lid in de kudde, helaas kon ook zij nog geen leraar toegewezen krijgen. Maar ook die tijd zal ooit komen. De merrie knikte haar nog toe en draaide zich vervolgens om en liep weg. Het leek alsof de kudde steeds sneller begon te groeien, het was een goed iets maar ze had het wel een stuk drukker. Ze had het over voor Utopia, het was haar alles, haar leven.

"Oke. En je naam is?" Salida keek op. Ze zat er in! He, had ze niet eens haar naam verteld. Schaamtelijk... "Mijn naam is Salida." antwoorde ze. "Je bent vanaf nu een Rookie in Utopia, als je vier jaar wordt ben je automatisch een Member." zei Nanami. Salida knikte als teken dat ze het begrepen had. "Je zal de andere leden ontmoeten tijdens de komende activiteit, je wordt daar snel genoeg voor geroepen." ging Nanami verder. "Bij deze vertrek ik weer en zie ik je bij de activiteit." sloot de witte merrie voor haar af. "Bedankt Nanami. Ik zal er zijn." zei Salida. De witte merrie knikte haar toe en liep vervolgens weg. Salida glimlachte opgelucht. Ze zat er in. Ze was lid van Utopia!