Pfoe, it was a dream|| Yara

De hemel was helemaal open en bloot. Geen enkele wolk zweefde helemaal daar boven. Dus kon je mooi alle fonkelende sterren tellen, en kijken naar de maan. Perry keek graag naar de maan. Wat zou ze daar graag een keer heen willen, maar niet dat dat ooit zou gaan gebeuren. Dat wist ze wel. Het was al aardig laat, en ze was moe. Rustig strompelde ze vooruit, opzoek naar een goede slaap plek. Grote fleurige, kleurige bloemen spoten omhoog uit de grond. Perry moest om de grootste gewoon heen, omdat je daar niet over heen kon. Wanneer kwam er een eind aan dit veld van bloemen? Ach ja dan maar hier slapen. Ze liet zich zakken in het gras en viel al snel in slaap.

Nee Jonas, nee niet doen, hoorde ze haar moeder gillen. Wie was die Jonas? Perry stond in het midden van een veld, zo groot als ze nu was. Maar wat deed haar moeder daar dan? Was ze weer terug. Een harde gil was te horen. Perry kwam in beweging, niet weer, niet weer wou ze haar moeder verliezen, ze moest haar redden. Maar waarom kwam ze nou niet dichter bij? Ze zat in galop alleen kwam niet voor uit. Er kwam een hevige wind op zetten, maar in eens was die weer weg. Alles was weg, het hoge gras, de afstand tussen haar en haar moeder. Daar lag ze, maar waarom lag ze stil? Was ze..... nee ze mocht niet dood zijn. Door wie, in eens kwam er een zwart gestalte op haar af. Het was een paard, vast die Jonas. Maar hij stopte niet, een valse grijns zat op zijn gezicht. Hij rende en rende. Recht op haar af. Perry kneep haar ogen dicht en gilde.

Gillend schrok Perry wakker. Ze keek om zich heen, gelukkig geen Jonas te bekennen, maar ook geen moeder. Snel stond ze op en schudde zich uit. Weer keek ze om zich heen. Al het gras waar ze had gelegen was helemaal plat, maar ook dat daar om heen. Ze had vast heel erg lopen trappen enzo.

~Yara

Met haar hoofd op de hoogte van haar borst en haar oren alert heen en weer draaiend maande de merrie zich een weg door het bloemenveld. Op haar neus zat een lelijk litteken, evenals op haar rechter voorbeen. Ze had er nooit echt op gelet, alleen als ze er aan dacht voelde ze wat een pijn het deed. Niet alleen lichamelijk, het voelde alsof iemand met een hamer op haar hart sloeg. Ze woorden van haar broer galmden nog altijd na in haar hoofd; "Je bent waardeloos, een schande voor de familie." Een traan drupte langs haar wang op de grond. Ruw schuurde ze haar hoofd aan haar been. Ze mocht niet huilen. Ze moest sterk zijn.

Ze hoorde een gil. Haar hoofd vloog omhoog en haar oren draaiden zich onmiddelijk in de richting van het geluid. Ze sprong aan in galop en racede naar waar het geluid vandaan kwam. Wat was er aan de hand? Allerlij seccenarios speelden zich af in haar hoofd. Ze was bang voor wat ze aan zou treffen. Niet veel later zag ze een wit paard. Ze stopte en keek bezorgt naar het paard. "Gaat het met je?" vroeg ze zacht. Haar hoofd ging weer terug in haar oude houding, op de hoogte van haar borst. Verlegen en onderdanig was haar houding.

Perry schrok toen ze wat achter haar hoorde. Geritsel. Ze draaide zich om en zag een bont paard. Ze zag er slecht uit. Ze had een litteken op haar neus en op haar voor been, dat zag er niet goed uit. Zou het paard slecht zijn? Dat ze veel had gevochten en zo die littekens had gekregen. Maar ze zag er niet slecht uit. Mooi zo, Perry had dus echt geen goede herinneringen aan slechte paarden. Ze hadden de hele kudde van haar uit gemoord. Niemand had het over leefd. Eigenlijk had ze erge haat aan de verpeste knollen die een slecht hart hadden, net als hun lichaam, hun hersens en de rest. Waarom zou je willen vermoorden? Waarom zou je bloed willen proeven? Dat waren dingen die Perry echt niet begreep. De merrie keek geschrikt naar haar. "Gaat het met je?" Vroeg ze. Perry knikte en slaakte een zucht van verlichting. "Och ja hoor, het was maar een enge droom." Zei ze. "Ik droomde dat iemand mijn moeder had vermoord en mij ook kwam halen, maar toen werd ik gelukkig wakker." Zei ze snel. Waarom ze dat tegen een een wild vreemde vertelde wist ze niet. Maar het voelde wel goed. De merrie liet haar hoofd hangen en zag er sip uit. "Ben je verdrietig?" Vroeg Perry een beetje mee levend. "Wat is er met je gebeurd?" Zei ze down. Ze had medelijden met de merrie. Straks was ze ook nog alleen ofzo, dat vond ze echt zielig. "Ik ben Perry trouwens." Zei ze nog.

"Och ja hoor, het was maar een enge droom." Zei ze. "Ik droomde dat iemand mijn moeder had vermoord en mij ook kwam halen, maar toen werd ik gelukkig wakker." Zei ze snel. Yara knikte. "Ben je verdrietig?" Vroeg de merrie een beetje mee levend. "Wat is er met je gebeurd?" Zei ze down. "Ik ben Perry trouwens." zei de merrie toen. "Ik ben Yara. Bedoel je de littekens?" zei ze. Wat zou de merrie anders bedoelen. "Oke domme vraag, sorry. Laten we zeggen dat mijn broer me niet zo aardig vond, en ik de verkeerde paarden ontmoet heb." ze voelde de behoefte niet haar hele verhaal te gaan vertellen aan een wild vreemde.

"Ik ben Yara. Bedoel je de littekens?" Antwoorde de merrie, die dus Yara heette. Perry knikte, op haar vraagje. Maar dat was niet nodig want ze vervolgde al weer snel. "Oke domme vraag, sorry. Laten we zeggen dat mijn broer me niet zo aardig vond, en ik de verkeerde paarden ontmoet heb." Zei Yara. Ze was zeker voor haar leven gebroken, ze leek niet echt vrolijk en al helemaal niet gelukkig. Perry zou dan ook niet al te vrolijk doen, aangezien ze dat opzich wel was. Maar ze was een vrolijk paard van zich zelf, en dat zou ook zo blijven. Maar ze hoefde het niet echt te laten merken aan Yara. Ook zij liet een beetje haar hoofd hangen en keek haar aan. "Wat erg." Zei Perry maar. Ze wist niet wat ze moet zeggen. Straks zou ze Yara kwetsen, of snaren raken die pijn deden. Ze snoof even aan een kleurige bloem, die er erg aantrekkelijk uit zag om op te eten, maar hij stonk vreselijk, dus ze trok haar hoofd maar weer wat omhoog. Ze keek even naar de lucht. Wat wou ze graag weer gaan liggen, en haar ogen sluiten. Lekker slapen, zonder onderbroken te worden door enge dromen enzo. Wat wou ze graag gelukkig zijn, niet meer alleen in het leven staan. Maar dat was waarschijnlijk de droom van ieder paard.

Ergens was ze bang dat de witte merrie door zou vragen. Maar de merrie liet haar hoofd ook zakken en keek haar aan. "Wat erg." zei ze meelevend. De reactie deed haar verbazen. Geen gezeur van je steld je aan, maar medeleven. Okee, ze had van ieder paard medeleven gekregen, maar het was gewoon dat ze verwachtte dat andere vonden dat ze raar was. Misschien was ze dat ook wel. "Bestaat normaal wel?" zei ze hardop. Geschrokken keek ze naar Perry. "Dat zei ik hardop he? Oeps." een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Nu maar hopen dat Perry het niet verkeerd opvatte.

Perry keek Yara een beetje verbaasd aan. "Bestaat normaal wel?" Zei Yara op eens. "Dat zei ik hard op hé? Opes." Zei Yara er snel achter aan. Een kleine glimlach verscheen bij haar in haar gezicht. Ook Perry glimlachte. "Nee normaal bestaat niet meer." Zei ze nep serieus. "Kijk vroegah toen wij nog kleine veulentjes waren, waren onze voor vaderen normaal, maar onze generatie is gek genoeg on normaal geworden." Zei Perry om de merrie een beetje op te vrolijken. Dit hele verhaaltje zoog ze zomaar uit haar duim. Ze grinnikte even. "Het abnormaal feit is heel erg besmettelijk, je moet er erg voor uit kijken. En weet je hoe je weet of paarden het abnormaal virus hebben?" Zei Perry met een grappig lachje. Het was even tijd voor lol. "Als ze een verhaaltje voor lezen over abnormaal heid." Vervolgde ze. "Kijk maar uit want ze krijgen je wel te pakken." Zei ze weer en keek Yara aan. Ze deed net alsof zij het virus ook had. Maar natuurlijk bestond dat helemaal niet, en het was allemaal maar een grapje. "Nee,volgens mij bestaat nromaal nog wel." Zei ze weer. Even stampte ze met haar hoef op de grond. Ze had zin om haar benen te strekken. "Zullen we een stukje galopperen?" Vroeg ze dan maar. Als Yara geen zin had ging ze zelf wel een klein rondje rennen. Ze moest nu even haar energie kwijt. Er kwam een klein windje op gezet en die blies haar manen ven om hoog.

"Nee normaal bestaat niet meer." Zei ze nep serieus. "Kijk vroegah toen wij nog kleine veulentjes waren, waren onze voor vaderen normaal, maar onze generatie is gek genoeg on normaal geworden." Zei Perry. Yara lachte en wachtte of Perry nog meer zou verzinnen. "Het abnormaal feit is heel erg besmettelijk, je moet er erg voor uit kijken. En weet je hoe je weet of paarden het abnormaal virus hebben?" Zei Perry met een grappig lachje. Het was even tijd voor lol. "Als ze een verhaaltje voor lezen over abnormaal heid." Vervolgde ze. "Kijk maar uit want ze krijgen je wel te pakken." Zei ze weer en keek Yara aan. Met een schuin hoofd keek ze de witte merrie aan. "Nee,volgens mij bestaat nromaal nog wel." Zei ze weer. Even stampte ze met haar hoef op de grond. "Zullen we een stukje galopperen?" Vroeg ze dan maar. Yara knikte. "Is goed hoor." ze steigerde en zette zich krachitg met haar achterbenen af. Ze spurtte naar voor, voelde hoe de bloemen tegen haar benen aan sloegen. Ze keek even naar achter, om te kijken of Perry haar volgde. Ze maakte een noodstop toen de geur van andere paarden haar neus binnen drong. Sléchte paarden...

-Gwn ff die paardjes zelf spelen xd-