Dream of you

Zucht. Het was de laatste tijd echt supersaai in Dreamhorses. De bonte merrie bewoog traag tussen het hoge gras en de bloemen door, staarde naar bijen die druk bezig waren met stuifmeel en al die zooi. Ze had behoefte aan gezelschap, zoals altijd, maar op dit moment was er niemand te bekennen. En dat terwijl het hier vroeger altijd stikte van de paarden. Oude vrienden waren vertrokken, er kwamen een heleboel nieuwe, onbekende paarden bij. Natuurlijk was het leuk, maar ze miste de goeie ouwe tijd ook wel, vooral haar maatje Coktail. Haar beste vriendin, ze had haar al in tijden niet meer gezien en miste haar ontzettend erg. Een tijdje had ze er over na gedacht om achter Coktail aan te gaan. Maar daarvoor moest ze Dreamhorses verlaten en dat wou ze écht niet, de paarden die hier nog wel waren, waren haar te dierbaar en ze kon hen niet zo maar achterlaten. Soms leek het alsof niemand haar nodig had en dat was nog hetgene dat ze het meest miste. Iemand die haar kwam opzoeken, die haar graag wou zien, en lol met haar had. Ze liet haar hoofd zakken en trok een groep grassprietjes uit de grond, het gras was hier echt heerlijk, sappig en zoet. In een reflex schoot haar hoofd weer omhoog, ze hoorde iets ritselen. Opeens werd alles om haar heen heel donker, behalve één boom. Ze hoorde een fluisterende stem, maar ze had geen idee van wie de stem was. “Ik zweer dat ik mijn naam hoorde,” zei ze verbijsterd. Ze schrok zich naar toen opeens al haar vrienden tegenover haar stonden. Uit het niets galoppeerde ze weg, eigenlijk had ze geen idee waarom. Na een tijdje werd alles om haar heen weer licht, ze schrok wakker. Haar ogen verkenden haar omgeving. Ze was nog gewoon in het bloemenveld. Ze staarde naar de zon die hoog aan de lucht stond. Had ze nou gedroomd? Eenzaam bleef ze staan, toen er opnieuw een geluid klonk. Maar deze keer wist ze zeker dat het geen droom was. Ze glimlachte lichtjes om de vreemdeling te begroeten, maar eigenlijk voelde ze zich niet echt vrolijk op dit moment. Zonder Coktail leek de oude Mischa wel heel ver weg…

48. 'Ik zweer dat ik mijn naam hoorde.'

[Duimelijntjeee ]

De kleine pony zuchtte. Na een lange dag doorgebracht te hebben in de droge woestijn. Was ze op weg naar het bloemenveld. Ze was doodmoe, echt moe. Ze gaapte eens en slenterde door het bloemenveld. Haar oren stonden naar voren gericht en haar bruine ogen staarden hopeloos naar de grond. Ze had dorst, echt dorst. Ze wilde nu zeker en vast geen zand meer zien. Ze snoof luid en gooide haar hoofd de lucht in. Haar bruine ogen gleden kort eens over het bloemenveld. Ze draaide haar oren opzij om nog wat geluiden te vinden. Ze rook een onbekende geur van een paard. Ze hinnikte zacht. Gelukkig was ze nu niet alleen. Duimelijntje vertrok en liep verder in het bloemenveld. Ze hief haar hoofd hoog op om alles te kunnen zien. Ze hinnikte nogmaals en zag verderop een bonte merrie staan. De merrie draafde in haar richting en stopte bij de merrie. "Goedenavond" zei ze vriendelijk tegen de merrie. De kleine merrie zwiepte met haar dikke staart en keek vriendelijk naar de bonte merrie. Deze leek enorm eenzaam en dat was heel erg. Zijzelf was soms ook eens eenzaam. Maar de meeste dagen was Pinocchio wel in haar buurt. Hij was altijd bezorgd dat er iets met haar zou gebeuren. Stiekem begreep ze hem, maar soms ging het echt te ver. Dan leek het alsof ze niet voor zichzelf zou kunnen zorgen. Duimelijntje briesde luid en keek naar de merrie. "Mijn naam is trouwens Duimelijntje, aangenaam" zei ze vriendelijk.

21. 250 woorden