Here with a mission! {Yara!}

Tarzan liep rustig door het gebied. Wat zou dit hem brengen? Welke verrassingen lagen er op de loer? Hinderlagen? Nee dat zou wel niet, hij kende dit gebied amper maar hij kende het wel zo goed dat er nauwelijks hinderlagen waren. Het boeide hem niet. Hij liep statig en trots door de woestijn. Zijn sokken dansden mee met iedere pas die hij maakte. Tarzan was leider van een geweldige groep, een soort kudde maar dan klein. Alhoewel, sommige echte kuddes waren kleiner maar dit was dus niet echt een kudde. Maargoed, daar was hij dus leider van. Daar was hij trots op en dat liet Tarzan gewoon merken. Hij was een Clydesdale geloofde hij. Met sokken, lange manen en een paar vlekjes op zijn buik en ergens anders nog wat. Het paste wel bij zijn naam vond hij. Ook bij zijn leiderschap. Tarzan snoof even en schudde zijn lange manen. Tarzan hinnikte hard en hief zijn hoofd. Dominantie was ervanaf te lezen nu. Werd hij nou beslopen? In zijn houding was alertheid verschenen. "Kom tevoorschijn!" Klonk zijn zware stem bulderend. Meestal had hij een warme, zachte stem maar als het moest kon hij enorm bulderen en dat soort dingen. Tarzan spitste zijn oren en keek om zich heen.

{Yara! Dit is niet het echte setje, heb al een leuk Tarzan setje gevonden en die is in de maak dus let niet op het paard wat ik nu heb ^^'}

{EDIT: Dit is waarschijnlijk het echte setje }

Yara's oren lagen plat in haar nek. Ze was het helemaal zat. Wat eigenlijk? Het slecht zijn. Maar wat zou Madness zeggen? Boeide haar niet. Ja wel, ze was bang. Nee, ze was niet bang. Yara stampte met haar hoef op de grond. Ze kon niet goed slecht meer zijn... Boeide haar dat wat? nee, ja, nee ja... Hou op met die twee strijd!! Waarom was ze in de woestijn? Het gebied van slechte kuddes? Ze had het nog nooit gezien. Vroeger zou het haar angst aan jagen, maar nu niet meer. Een ander paard liep hier ook rond. Blijkbaar had hij haar gezien. "Kom tevoorschijn!" Klonk zijn zware stem bulderend. Met haar oren in haar nek, haar ogen kil, maar met onzekerheid er in kwam ze tussen het zand uit. "Je hoeft niet zo te bulderen, ik ben niet doof." zei ze. Maar niet kil, dat lukte haar niet meer. Ze zuchte en liet haar oren uit haar nek gaan, maar meteen weer terug, ze wist het niet meer. "Let alsjeblieft niet op mijn gedrag, ik ben in tweestrijd." legde ze uit.

Tarzan wou net weglopen tot hij de merrie zag. Echt een wannabe op een positive manier. Niet wannabe slecht maar meer een soort wannabe goed ofzo. Maarja hij moest doen wat een leider moest doen. Tarzan stelde zich nonchalant en bekeurend op. Tarzan hief zijn hoofd en keek nogal streng naar de merrie die totaal niet wist wie of wát ze was. Tarzan moest even grinniken door haar toch onzekere woorden. Ook haar verontschuldiging was lachwekkend. Tarzan hield zich in en snoof even. "Begin met je naam." Sprak hij rustiger maar toch met een zware, ietwat plechtige stem. "Tweestrijd? Laat me raden, slechte familie terwijl je goed was en zocht training bij een slecht paard maar je kunt het niet meer, toch?" Vroeg hij met dezelfde stem. Hij wou best helpen maar dan moest hij veel over haar weten en of ze het wel wou. Tarzan hief zijn hoofd dominant. Ze moest wel weten wie er hoger stond. Anders zou de wereld een zooitje zijn.

Fijn, ze werdt uitgelachen. Yara keek naar de hengst. Het was duidelijk dat die wel wist wat hij wilde en wat hij was. Zij moest daar nu nog uit komen.... "Begin met je naam." Sprak hij rustiger maar toch met
een zware, ietwat plechtige stem. "Yara." zei ze onzeker. Ze begon weer in haar oude patroon te vallen, voorzichtig kijken of ze hem kon vertrouwen. "Tweestrijd? Laat me raden, slechte familie terwijl je goed was
en zocht training bij een slecht paard maar je kunt het niet meer,
toch?" Vroeg hij met dezelfde stem.Oh wat schaamde ze zich! Was het zo makkelijk te zien? Ze zag er nu natuurlijk uit als een wannabe. Maar ze was echt getraint tot slecht. Echt slecht, duivels slecht. Maar dat kon ze nu niet meer. "Zo ongeveer ja." gaf ze toe.

Tarzan bleef rustig staan en luisterde naar haar naam. Yara. Ja dat was geen slechte naam dus ze had goede ouders. Misschien een zus of broer ofzo. Tarzan zag dat ze zich schaamde en glimlachte even naar haar. Natuurlijk bleef hij dominantie en trotsheid uitstralen. "Wat wil jíj zijn dan?" Vroeg Tarzan terwijl hij even met zijn staart zwiepte tegen de vliegen en dat soort kriebelende, stekende beestjes. "En wie wil je zijn? Slecht, goed of neutraal? Ik zou je kunnen helpen als je me meer vertelt. Over je familie, waarom en door wie je slecht bent geworden en dat soort dingen." In zijn hoofd probeerde hij alles op een rijtje te zetten. Haar naam was Yara, ze was in tweestrijd. Verleden, hoe was haar verleden. Nee hier schoot hij niet veel mee op, hij moest alles weten om haar te helpen. Áls ze wou natuurlijk. Tarzan greens even en keek met gespitste oren naar het uitzicht. Gelijk keek hij weer naar Yara en zette zijn oren opzij. Niet naar achteren maar ook niet gespitst, naar voren dus.

"En wie wil je zijn? Slecht, goed of neutraal? Ik zou je kunnen
helpen als je me meer vertelt. Over je familie, waarom en door wie je
slecht bent geworden en dat soort dingen." Vroeg Tarzan. Yara dacht meteen aan Zeus. Het kwam door hem. "Als je me wilt helpen mezelf weer te worden ben ik je eeuwig dankbaar, dan sta ik bij je in het krijt. Goed Mijn ouders zijn vermoordt Door Zeus, mijn broer. Ik kreeg thuis altijd het meeste aandacht, hij werdt jaloers en vermoorde onze ouders. Nu wil hij me vermoorden, en dat is hem al bijna gelukt. Toen kwam ik bij het zilveren meer Madness tegen. Een slechte merrie. Ik had de hele situatie uitgelecht aan haar. En zij heefd me geleerd slecht te zijn. Ik hoopte minder bang te zijn voor zeus. Het gevolg was dat ik mijn gevoelens verborg." Ja dat was het wel. Ze keek naar Tarzan. Wat was ze dom geweest. Maar toch was ze liever bang en verlegen, en daardoor voorzichtig. Dan hardt en kil en met een masker.

Tarzan greens, ze wist niet dat ze zelf al de grootste stap had gemaakt door hem te vertrouwen als voormalig 'badass'. Het verhaal klopte bij wat hij had geschat van haar. Zeus, wat een naam. Hij was ab-so-luut géén god! Achja, hij begreep het niet, paarden die elkaar vermoordden. "Wraak?" Sprak hij nonchalantjes. Tarzan begreep haar wel. Ze wou wraak voor wat Zeus had gedaan. Nee dat was nooit de goede oplossing maar hij snapte Yara's gevoelens. Niet dat hij het zelf had meegemaakt. "Luister Yara, hoe zag die Madness eruit? Wat deed ze met je, werd je gedwongen?" Tarzan had een ietwat bezorgde uitdrukking die bleef, hij schaamde zich nergens voor. Als leider moest hij medelij tonen af en toe en soms moest hij andere dingen doen. Nu was het tijd voor het eerste.

"Wraak?" Sprak hij nonchalantjes.Yara keek naar de grond en knikte. "Luister Yara, hoe zag die Madness eruit? Wat deed ze met je,
werd je gedwongen?" Tarzan had een ietwat bezorgde uitdrukking
die bleef. Yara beet op haar lip. "Ik werdt niet gedwongen, ik wilde het zelf. Madness is een appaloossa. Ze ziet er aardig uit, maar dat is ze niet, ze rekruteerdt veulens. Ze wil alle Goedzakjes uitroeien. Ohja, en toen werdt ik nog doorverwezen naar Dark Spirit, een Overo Paint. Hij is groot en sterk, en je moet echt niet met hem spotten. " Ja, tegen Dark Spirit had ze opgekeken, maar nu, nu wilde ze hem nooit meer zien.

"Gediplomeerd dus? Tja, ik kan haar niet vermoorden enzo," Tarzan greens even, "maar nu even over de serieuze dingen. Yara, ik wil weten of je denkt dat ik hem aankan. Ook als leraar. Hij traint op spieren, niet? Dat moet je blijven doen, wellicht met mij als je wilt." Sprak hij indringend. Tarzan's ietwat bezorgde uitdrukking was weer verdwenen. Een grote windvlaag liet hem opschrikken uit een paar gedachtes. Onbewust rilde hij. Alertheid was in zijn houding te lezen. De windvlaag had een geur meegedragen. Even moest hij nadenken maar dat was maar heel kort. Een badass dat wist hij zeker! Tarzan schudde zijn hoofd en zijn oren lagen in zijn nek. De felheid was in zijn ogen te lezen toen hij de kant opkeek waar het paard waarschijnlijk was. "Laat je zien als je durft of verdwijn uit mijn ogen, hoor je me?" Sprak hij kil naar de richting waar de kleine brutale hengst stond. Zijn houding leek echt op een angstaanjagende badass. Het paard verdween en Tarzan liet zijn houding varen. Rustig draaide hij zich om en keek nonchalant in de ogen van Yara. Nu was hij die Grote Vriendelijke Reus weer.

Tarzan vroeg of ze dacht dat hij Dark aan kon. Metteen schudde ze haar hoofd. "Niet beledigend bedoelt hior!" zei ze snel. Tarzan ging opeens met zijn oren in zijn nek en keek een kant uit. Yara snoof Badass. Ook zij ging in haar oude houding staan en keek hoe het paard wegliep. Metteen ging ze weer in haar normale houding staan. Tarzan ook. "Zo ik wist niet dat je ook die kant had." ze lachte. Hij leek op zeus, qua grootte, maar Tarzan was aardig. "Je hebt nu al mijn hoofd een stuk rustiger gemaakt." zei ze. "Echt bedankt daarvoor."

Hij lachte gemaakt. "Ja, ik moet af en toe streng zijn voor mijn kuddeleden. Ja en zo nu en dan moet ik dat echt doen." Sprak hij, ietwat in gedachten. Ja Faceless had dat vooral nodig. Maarja hij moest doen wat hij moest doen he? Tarzan schrok op uit zijn gedachtes en luisterde naar de rest van Yara's woorden. "Graag gedaan Yara, heb je nog iets nodig?" Vroeg hij rustig. Tarzan draaide zijn hoofd en draaide zich helemaal om. Fel en dreigend keek hij in de ogen van hetzelfde paard. Dacht ie stoer te zijn ofzo? Hij was te dichtbij voor zijn gevoel. Dominant hief hij zijn hoofd en plantte zijn oren plat in de nek. "Ga!" Sprak hij gevaarlijk kalm. "Waarom?" Vroeg de ander brutaal. Tarzan rolde met zijn ogen. "Waarom?" Vroeg hij met een van woede trillende stem. "Ja, waarom?" Siste de ander. Tarzan steigerde dreigend en sloeg met zijn reusachtige hoef op zijn hals. Het was een grote klap maar lang niet hard genoeg om hem te doden. Wel genoeg om hem af te schrikken. De hengst week af en galoppeerde weg. "Zo." Sprak hij zacht.

Al snel kwam datzelfde paard weer terug. Tarzan was het zat, dat zag ze metteen. Ze lachte zacht maar duidelijk toen het paard weggaloppeerde. "Angsthaas." zei ze met een lag. Tarzan vroeg of hij nog iets kon doen. "In de gaten houden dat Madness me niet terug dwingt, meer kan ik niet van je vragen, kan ik iets voor jou doen?" vroeg ze. "Ik sta bij je in het krijt dus." zei ze erachteraan. Yara keek rond. De woestijn, ze waren in de woestijn! "Als ik mezelf weer goed kan noemen, is het dan niet redelijk gevaarlijk dat we in slecht gebied zijn?" vroeg ze. Ze wist het andwoord zelf, maar ze wilde het Tarzan ook even duidelijk maken, zij zat al onder de littekens, het was echt niet normaal, dat wilde ze niet bij Tarzan

Tarzan hoorde haar woord. Ookal vond hij het niet gepast moest hij erom grijnzen. "Dat is niet gepast he? Maar in dit soort situaties past het wel." Sprak Tarzan wijs. "Ik zal je helpen door die Madness weg te houden. Nee mij hoef je nergens mee te helpen maar toch bedankt." Het was makkelijk als een paard zelf goed wou worden. "Nee je staat niet bij me in het krijt. Weet dat ik het graag doe, als ik je hulp nodig heb roep ik je." Tarzan luisterde naar Yara en zwiepte zacht met zijn staart. "Alleen als ze mij bang kunnen maken hebben we een klein probleempje maar denk je dat ik me makkelijk laat overheersen?" Greens hij. Ja er was geen gevaar, vooral niet voor hem. Tarzan was super gespierd en groot. Natuurlijk heel sterk dus dat gaf dus echt geen problemen bij gevechten.

Ongehinderd scheen de zon over het gebied, liet zijn UV-stralen zonder hinder het zand en steen waar dit gebied enkel en alleen maar uit bestond neervallen, verwarmen. Voorzichtig zijn met deze warmte was absoluut verreist als de wens om als gebraden kip voor de raven te eindigen niet op je planning stond. Alhoewel... er waren ook nog ándere soort Raven die een nóg groter gevaar vormde...
Verborgen onder de schaduw van een rots: Het geruisloze bewegen van een schaduw, een schim. Verveeld door het moeten aanhoren van het geblaat van een tweetal wannabe's, een scardycat van een hengst die blijkbaar geschrokken was van een vliegje en een andere hengst met een te grote ego. Een ego die zijn dood zou betekenen. Een stel gouden ogen die kort oplichten door slechts herinneringen. Een paar mondhoeken abnormaal ver omhoog getrokken.
De zwarte schim vertrok uit haar koele schuilplaats, klaar om de hitte van vermaak op te zoeken. Alsof ze haar gedachte hardop probeerde uit te beelden gleed haar tong langs haar lippen, terwijl ze met haar ravenzwarte kop op borsthoogte de twee benaderde, op grofweg twee paardenlengte afstand bleef staan. ‘Zózo, wat hebben we hier?’ Haar peilloze, gele kijkers schoten van het éne paar bruine ogen naar het andere en weer terug. Ging zo even door terwijl ze met haar tong het taaie gras tussen de holtes van haar kiezen verwijderde. De half verteerde etensresten kwamen los, propte ze op in haar mond en spuugde de groene klont in één keer tussen de hoeven van de twee onuitgenodigde gasten. ‘Een stel Zwaantjes die de weg kwijt zijn, zo te zien.’ Lichtjes krulde haar lippen om, ver genoeg om haar blik, haar houding volslagen onleesbaar te maken. ‘Hebben jullie nog iets te zeggen voordat jullie als twee bange haasjes van mijn land afrennen, hopend om te blijven leven?’ Weer gleden haar ogen van de één naar de ander. Of waren jullie van plan te véchten zoals alle pindabreinen doen? Jammer genoeg voor hun was het niets anders dan de waarheid dat hun verhaal, hun probleem of wat het dan ook was wat ze hadden zó oninteressant, zó onbelangrijk was dat haar geduld simpelweg al zo'n beetje... totááál weg was. Maar goed. Als ze een van hun was, zou ze hopen dat ze een héle goede conditie en een stel lange benen had. Pardoes draaide ze zich om, liep naar de dichtstbijzijndste rots en schuurt uitgebreid met haar ravenzwarte kop langs een random uitsteeksel. Nuchtertjes rolden de woorden tussen de verheerlijkte slakende kreunen door over haar tong. ‘Yúpyup, meer keuzes zijn er niet helaas, meneer en mevrouw Wannabe.’ Het geschuur staakte, vanuit haar ooghoeken keek ze om. Vriendelijke... té vriendelijke, nonchalante klanken over haar tong glijdend. ‘Wat kan het leven kan soms hard zijn, hé?’ Alsof hun leven he-le-maal niet in háár hoeven lagen.

Tarzan keek op en keek recht in de písgele ogen van een merrie. Had hij niet genoeg gewaarschuwd? "Kan ik beter van jou zeggen?" Sprak hij kalm. Dat ze leider was van een slechte kudde kon hem gestolen zijn. De groene klont die ze uitspuugde was gewoon, goor op zoveel verschillende manieren. "Jij bent Fawn, zet de letters in een andere volgorde en zet in plaats van de F en S op die plaats en er staat Swan, zwaan. Dat weet jij volgens mij ook wel en dus bedoel jij jezelf, niet?" Sprak hij. "Ik vlucht niet." Sprak hij rustig. Hij wist waaraan hij begon maar dit was gewoon... Ja hij werd er gestoord van. "Voor wie is het leven hard? Ik geniet van het leven en ik blijf ervan genieten." Sprak hij weer. Bang was hij niet.

Foei Fawn!

Verveeld sjokte hij rond op de droge vlakte. Zelfs nu het herfst was en er al meer neerslag viel dan normaal was en bleef het hier verrekte droog. Ooit waren dit gebieden waar hij had rondgezworven met zijn kudde. Dat leek allemaal al weer zo lang geleden. Het was zowiezo al lang geleden dat hij voor het eerst Dream Horses binnen was gegaan. Damnit het was gewoon al freaking vijf jaar geleden! De enorme ravenzwarte hengst bracht zijn hoofd omhoog om naar de zwarte raven te kijken die boven zijn hoofd rond circkelden. Wachtende tot een ieder die dit gebied over stak te zien sterven om van diens ingewanden te gaan genieten. Zelfs voor hem was dat een aangename gedachte. Een goed lot voor een goedzakje dat dacht zomaar dit gebied over te steken. Nou ging het hem er niet perse om dat het een goedzakje was maar die zag hij toch liever sterven dan een paard dat dezelfde visie deelde als hijzelf. Als hij eerlijk moest toegeven, het kon hem echt geen ene fuck schelen wie er stierf en wie niet. Zolang hij zelf maar bleef leven en hij zou er anderen voor gebruiken als het nodig was en ze daarna net zo hard weer laten vallen. Het ging hem om zijn eigen principes en behoeftes. Als hij daarvoor iemand moest doden die hem daarvoor nog als ´vriend´ beschouwt had zou hij daar geen moeite mee hebben. Het woord ´liefde´ stond niet in zijn woordenboek. Misschien vroeger. Vroeger toen hij nog zwak was. Maar dat was veranderd. Merries. Puh! Er waren er enige die zijn respect verdienden. Nouja, tot nu toe was het er nog maar één geweest en dat was Sythka. In zijn ogen een uitstekende Alpha merrie. Een betere leidster dan Satan of andere kuddeleiders in de geschiedenis van DH. Een zucht verliet zijn lippen. Helaas zou hij ook hier niet alleen zijn. Contouren van paarden trokken zich af aan de horizon. Zijn lippen trok hij in een grimmige grimas. Wáárom moesten die verdomde beesten zich hier zo nodig verzamelen? De grote ravenzwarte hengst liet zijn ijsblauwe ogen over het drietal glijden. Twee merries en een hengst. De ravenzwarte merrie had iets waardoor hij zijn blik als eerste op haar liet rusten. Hij hoorde de woorden die de paarden uitspraken. De hengst en de bonte merrie hadden een grote kans om te sterven de ravenzwarte merrie daar in tegen beviel hem wel. En dat ook nog eens terwijl hij in een dodelijk humeur was. Zijn ravenzwarte oren drukte hij tegen zijn schedel en hij liet een geërgerde zucht weerklinken. ”Wat moet een stel mislukte mormels als jullie hier? “ daarna richtte hij zich tot de ravenzwarte merrie. Nam haar even goed op en knikte haar uiteindelijk toe. ”Azacar.” zei hij kort waarna hij naar de hengst toe stapte die blijkbaar niet snel bang leek te zijn. Diegene met de grootste mond. Nog maar twee centimeter was hij van de ander verwijderd en keek dreigend op hem neer. ”Jij laat je niet makkelijk overheersen hé? Nou dan komt er per direct een einde aan je miezerige leven.” sprak hij ijskoud uit en blies in het gezicht van de hengst. De blik in zijn ogen was koud, afstandelijk maar toonden absoluut geen respect en leken de hengst alleen maar uit te lachen. Geërgerd rolde hij met zijn ogen en hapte in de richting van de merrie waarna hij een ijskoude, rauwe lach liet horen. “Pfft, Wannabe’s. Ach en als je niet vlucht dan maak ik je wel meteen van kant” zei hij met een evil grijns rond zijn zwarte lippen.

Het geschuur staakte. Een korte, doodse stilte die volgde. De gouden ogen van de merrie zich plots vergrotend onder de knoperige manenbos. ... En in één keer was die stilte weg. Een krijsend gelach vulde die nu vergezochte stilte. ‘HAHAHAHAHA~!’ Ze keek op, de hengst recht in zijn ogen aankijkend, hem op staande voet uitlachend. ‘WAHHÁHAHAHAHAHHAHA!’ De tranen stonden in haar ogen terwijl ze de woorden er haperend van het krijsen uitblèrde. ‘Hoé lang heb je daar over na moeten denken? WHAHAHhaHAHA~’ Ze had niet meteen door dat er een ander reusachtig wezen zich bij hen voegde. Steun zoekend bij de rots merkte ze opeens zijn aanwezigheid, liet zijn naam even tot haar doordingend. ‘WHAHAHHAHAHHAHA, AZACAR. HOORDE JE DAT? HOORDE JE DAT?’ In herhaling vallend wende ze zich tot de hengst. ‘ALS JE- ALS JE DE 'F' IN MIJN NAAM VERVANGT VOOR EEN 'S' KRIJG JE 'SWAN'~! WHAHAHHAHAHHAGEWELDIG~’ Nee, dit was zó kansloos. Het volume van haar tonen nam geleidelijk aan af, liet enkel een brede grijns achter rond haar lippen wat haar tanden ontblootte. Met een licht duwtje zette zich af van de rots, vond weer steun bij haar eigen vertrouwde benen. Haar zwarte kop trok iets schuin terwijl ze de wannabe met haar big smile aankeek. ‘...Dús?’ Wat was zijn conclusie, nadat hij er duidelijk moeite voor had gedaan achter die ontdekking te komen? ‘Of was dat je laatste wanhoopsdaad voordat je in de blauwe vlammen van Satan ten onder gaat? Dat is best triest, weet je dat?’ Wahhaha, dit was zo nutteloos. Waarom was ze hier überhaupt nog? Oja, haar pleziertje. Nú zou het lachen pas écht beginnen.
Haar pisgele ogen zochten naar Azacar. ‘Hé, neem jij die arrogante? Dan neem ik de merrie.’ Wederom kwam haar tong naar buiten. Gleed langs haar lippen alsof het bloed er al aan plakte terwijl ze zich tot de bonte merrie keerde. ‘Merries blèren altijd zo heerlijk.’ De glimlach bloeide op tot een grijns. ‘Alhoewel ik betwijfel of dat dit keer heel veel uit zal maken.’
De afstand tussen háar en de bonte verkleinde met elke stap. ‘Merrietje merrietje toch, wil je dan zó graag dood?’ Het was tijd om het rode doek op te lichten en het spel te laten beginnen.

Yara zag twee andere paarden aan komen. Fawn, die herkende ze metteen, de ravenzwarte merrie, de leidster van Valkyrie. Tarzan was het duidelijk zat en begon met de merrie te spotten. Waarom deed hij dat, zag hij het gevaar niet in? De merrie begon hard te lachen. De merrie keerde zich tot Azacar en zei; ‘Hé, neem jij die arrogante? Dan neem ik de merrie.’ Waarom had ze dat zien aankomen? Fawn zette een paar passen dichterbij. Yara wachte af en bleef op haar plek staan. ‘Merrietje merrietje toch, wil je dan zó graag dood?’ De spottende ogen van de merrie maakte haar nog onzekerder, als dat kon. Yara zette toch een stap naar achter, als ze dood zou gaan, ja dan zou ze vechten, maar alleen als dat moest.

Tarzan bleef pissed naar de ogen van Fawn kijken tót het feestje compleet was met een zwarte fries genaamd Azacar. Ehm, losár. "Aan welk leven kwam ookal weer een eind als ik vragen mag?" Sprak hij tegen die zwarte. Nee hij liet zich niet makkelijk bang maken. Tarzan luisterde rustig naar het gebrabbel van Fawn. Pas toen ze zei dat Aza hém moest nemen en zij Yara nam deed hij zijn mond weer open. "Durf je niet tegen mij dan..... 'Merrietje'" Spotte hij. Toen ze dreigend naar Yara liep sloeg hij met zijn staart tegen de flank van de merrie en stapte voor Yara. "Nou?" Vroeg hij dreigend. Met de oren naar achteren ontblootte hij zijn tanden en draaide snel zijn kont. Voordat ze 'boe' kon zeggen had hij haar een trap verkocht. Tarzan trok Yara aan haar manen en trok haar galopperend mee. Hij was te sterk voor haar dus ze kon niet tegenstribbelen. Rustig galoppeerde hij een tijdje verder tot hij haar losliet.

"Aan welk leven kwam ookalweer een eind?" klonk de stem van Tarzan tegen azacar. Toen Fawn zij dat zij het tegen Yara zou opnemen, kwam Tarzan naar haar toe en ging voor Yara staan. "Durf je niet tegen mij dan...... 'merrietje'" zei hij. Tarzan draaide zijn kont naar Fawn en trapte haar. Toen pakte hij Yara's manen in haar mond en trok haar mee. Even was ze verbaasd, maar ze had niet de tijd of de kracht om tegen te stribbelen, dus galoppeerde ze mee. Met een glimlach keek ze nog eens achterom, maar toen ze bijna struikelde keek ze weer voor zich. Ze grinnikte.

Er was iets tegenwoordig met die beesten, leken steeds over minder intelligentie te beschikken. Was dit werkelijk alles? Wat achteruitgestap van de bonte merrie? Ze wíst tenslotte dat ze over niet meer dan drie minuten roerloos op het oranje zand zou liggen. De overblijfselen van haar wezen slechts als toetje voor de gieren. Waar ging het heen met deze wereld. Was zij dan werkelijk de énige met een béetje hersenen, een doél in het leven? Of bestond heel het leven tegenwoordig uit ‘relaties’ en dat soort shit. De tong van de merrie vormden bulten in haar mond terwijl diepgaande gedachtes haar bewustzijn binnen kronkelden. Deze twee leken net tegenpolen van elkaar, de palomino zó luidruchtig dat het simpelweg irritant was en de merrie zo stil en nutteloos alsof ze zelfs op de rand van de dood nog geen kreet uit zou brengen. Ze keek om, haar al opgekrulde mondhoeken onaangetast. De humor was er nu wel vanaf. Haar blik draaide naar Azacar. ‘Of wil je ruilen? Persoonlijk heb ik geen voorkeur qua geslacht.’ Met een denkbeeldige schouderophaal trok ze haar wenkbrauwen op - werd plotseling onderbroken door de spontaan aanstormende hengst. In een fractie van een seconden was de glimlach verdwenen, had plaats gemaakt voor een grijns. Dus de humor wás er nog, waren de gedachtes terwijl ze gedeeltelijk bewust maar toch ook weer onbewust een een stap opzij zette. Haha, dit was meésterlijk gewoon. Dus hij wilde toch vechten? Domme hengst, domme hengst... maar ze had er niets op tegen. Ze zette net met haar achterbenen af, had haar linkervoorbeen lichtjes opgeheven om evenals af te zetten, toen ze opeens zag dat haar tegenstander er met aanhang en al vandoor was gerend. ‘....O.õ’ Nog steeds in diezelfde houding en haar mond licht spastisch open gezakt keek ze de twee na. Wátthehack? Een duidelijk teleurgestelde, trieste zucht ontsnapte enkele seconden later uit haar keel wanneer haar lichaam ontspande en ze haar kont naar de twee steeds kleiner wordende stipjes draaide. "Alleén als ze mij báng kunnen...’ - met een geïriteerde uitdrukking op haar gezicht citeerde ze zijn eerdere arrogante woorden - ‘...maken hebben we een klein probleempje máár denk je dat ik me makkelijk laat overhéérsen???" Al wandelend spuugde ze op de plek waar de twee schijters net gestaan hadden. Jémig wat had ze een overdosis speeksel vandaag. Maar goed; ‘Wát een gíller.’ Wederom wendde ze haar blik tot de Friese hengst. Haar peilloze keurende ogen in die van hem borend. Na een vreemd potje staren sloeg ze met haar staart, haar blik weer voor haar uit gericht. ‘Máar goed. Ik heb nog een veulen om voor te zorgen.’ Haar benen kwamen in beweging. ‘Prettig kennis met je gemaakt te hebben, Azacar. Ajuu paraplu.’ Uit hoeveel fut en enthousiasme konden woorden bestaan?

Wát? Dacht je dat ik aardig was?

Geërgerd rolde de enorme zwarte hengst met zijn ogen. De hengst voor hem was weliswaar een Clydesdale kruising en ook aardig aan de maat maar daar liet Azacar zich zeker niet door intimideren. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij de hengst voor hem aan. Keek daarna verveelt om zich heen en gaapte eens overdreven. Grijnzend keek hij de hengst aan na de woorden van Fawn. Echter kreeg hij nog niet de kans om de hengst wat dan ook aan te doen. De zwakkeling sprong voor de merrie en wilde het zo te zien eerst tegen Fawn opnemen maar daarna besloot de hengst de benen te nemen en sleurde de merrie met zich mee. Dat was als een zware belediging voor de ravenzwarte hengst en zijn ijsblauwe ogen leken vuur te spuwen. Woest gooide hij zijn voorhand in de lucht. ”Niemand draait mij de rug toe jij zwakkeling!” siste hij kwaad tussen zijn op een geklemde kaken door. Met veel kracht kwam hij neer. Daarna draaide hij zich om om Fawn opnieuw aan te kijken. Zo ineens als de woede en het vuur dat door zijn aderen had geraasd was gekomen zo snel was het ook weer verdwenen. Als sneeuw voor de zon. De moeite om achter de twee aan te gaan zou hij er niet voor over hebben. Als hij zijn schouder op had kunnen halen had de enorme hengst dat gedaan. Luid brieste hij eens en keek verveel naar Fawn. ”Dacht ik eindelijk eens wat lol te kunnen maken gaat iedereen er vandoor..” een zachte grom verliet zijn keel waarna hij zijn hals krulde en zijn ijsblauwe ogen in de hare boorden. Even was er een korte stilte tussen hen beiden waarna hij haar kort toe knikte. ”Ik geloof dat wij elkaar nog zeker een andere keer opnieuw tegen zullen komen Fawn.” zei hij met een valse grijns rond zijn lippen en draaide zijn massieve lijf toen soepel om en stapte rustig weg. Naar wie zou het weten waar. Misschien wel op zoek naar een slachtoffer dat niet beroerd was om te vechten. Zijn lange ravenzwarte manen deinden mee op de passen die hij zette. Hoefafdrukken liet hij achter in het zand die al snel weg werden geblazen door de wind en zijn aanwezigheid verhulden.

Jane galoppeerde doelloos door de woestijn. Het was hier ontzettend heet en ze was eigenlijk al een paar uur verdwaald geraakt. Kwam ze nou maar iemand tegen die haar uit deze ellende kon verlossen. Ze zuchtte even kort en verlangzaamde haar pas van galop naar een rustige draf. Precies zo'n dressuurdraf waar ruiters hun wedstrijden mee konden winnen. Het zag er erg precies en sierlijk uit. Stap stap stap stap. Nu begon het haar te vervelen. Ze ging weer verder in een rustige galop. De zon die scheen fel op haar bruine vacht. Haar manen golfden zachtjes mee met de wind. Het leek zo rustig voordat de drukte begon. Jane wist dat er drukte zou komen, ze had weer eens zo'n akelig voorgevoel. Plotseling drongen er wat geuren haar neus binnen. Hoe kon dat? Een kwam in ieder geval van Tarzan, de hengst die haar hielp de taal van de wilde paarden te leren. Ze kende wat woorden maar ze praatte alsof ze een Neanderthaler was ofzoiets. Dus tegen andere paarden op wie ze indruk wilde maken zei ze maar zo weinig mogelijk. Ze volgde de geuren, en ze bekeek het schouwspel vanaf een afstand.

In de verte zag Jane Tarzan. Nog verder in de verte zag Jane twee zwarte paarden. Vanaf een afstand had ze alles duidelijk kunnen overzien. Ze zag een merrie die ze niet kende en Tarzan weggalopperen van de twee zwarte paarden. Ze wist nu zeker dat het leiders van de twee slechte kuddes was, dat waren Fawn en Azacar dan, ofzoiets. Ze snoof, en toen begon ze te galopperen. Keihard. Rengalop. Ze zag Tarzan voorbijflitsen, en keek hem hoopvol in de ogen. Ze zullen het berouwen dat ze ooit iets hebben gedaan tegen Tarzan. Haar ogen spoten vuur. Ze ging steeds harder en harder. Adrenaline pompte in haar bloed en stoof als een gek heen en weer. Ze moest de energie kwijt. Ze ging steeds harder en harder en harder en harder en harder en knalde tegen de zwarte merrie Fawn op, die net aanstalten maakte om te vertrekken, evenals de zwarte hengst Azacar. Een harde klap weerklonk. Het duizelde haar even, maar ze schudde haar hoofd en kwam weer bij zinnen. Ze snoof woest en steigerde, trapte met haar hoeven tegen Fawn, zonder of ze wist of ze raakte. Maar aangezien ze a. Geen spieren had om te vechten b. Geen ervaring had met vechten en c. Zich niet realiseerde dat ze geen schijn van kans had maar d. Heel veel moed had maar e. een oelewapper was, was misschien alleen haar enorme tackel iets pijnlijks. Ze zei niets omdat haar holbewonertaaltje niet zoveel indruk zou maken op de merrie. Ze snoof en zei in haar eigen taal: "Jij blijft met je vieze poten van Tarzan af jij b*tch!" Ook al had ze geen kans van slagen, ze bleef moedig staan, wat erg dwaas was natuurlijk. Ze snoof, en spande al haar spieren aan die nog niet helemaal aangespannen waren. Ze wachtte op een reactie van Fawn(als die er ooit zou komen ^^)

Tarzan greens nog eens naar Yara en keek naar de 2 stippen in de verte. Grapje, hij zag er niets van. Opeens hoorde hij geraas. Het was een bruine schim die verdácht veel op Jane leek. Verhip! Dat was Jane! Godver was die meid een dwaas ofzo? Tarzan wierp een blik op Yara en daarna naar de stuivende Jane verderop. Hij maakte adrenaline aan. "Yara, moment, blijf staan en verlaat dit gebied als je kan of wilt. Jou keuze, ik ga een beetje een hele hele hele domme vriendin helpen voordat ze vermoord wordt!" Sprak hij gehaast. Zonder op antwoord te wachten stoof hij weg. In een duizelingwekkende rengalop. Tarzan had conditie. Veel ook, ook spieren had hij in overvloed. Tarzan vond dat Jane krankzinnig was. Hij moest haar nog veel leren. Hij zag nog dat Jane hard tegen de 2 paarden aanknalde en woest om zich heen trapte. Was die meid gek?! Tarzan versnelde nog meer en schoot tussen Jane en Fawn door. In het voorbijgaan schreeuwde hij nog iets naar Jane; "Jane, ben je gek geworden?" Tarzan struikelde en viel, stond op en rende naar de paarden. Tarzan hijgde en zijn benen waren geschaafd. Het kon hem niets schelen. Yara en hij hadden nog de spieren voor een redelijk gevecht, zij was zo groen als wat? Een pas geboren vogel, vers van het ei? Dit werd een ramp!

*nu heb ik ook zin om me erin te mengen :'D NEUTRAALHEID FTW*


Rustig sjokte de merrie voort. Het was hier warm, vééél te warm, en haar spierwitte vacht glom van het zweet. Mateloos geïrriteerd door de zwerm vliegen die haar maar bleef achtervolgen schudde ze heftig haar hoofd; manen en voorpluk vlogen door de lucht. Waar had ze dit aan te danken? Chagrijnig snoof ze. Haar leven was niks meer de laatste tijd. Ze zwierf, zonder thuis en zonder vrienden, door heel DreamHorses. Desondanks was het maanden geleden dat ze anderen ontmoet of zelfs gezién had. Of iedereen meed haar, of ze had gewoon ontzettend veel pech. Het leven verveelde haar ongelooflijk. En dus sjokte ze verder, haar hoeven sleepten half over de dorre woestijnbodem. Ze had gewoon geen energie meer om haar benen op te tillen. Haar hele uiterlijk zag er verfromfraaid uit; er zaten takjes en klitten in haar manen en staart, haar witte vacht vertoonde vele grijze en bruine vlekken. Maar het maakte de wat oudere Andalusische merrie weinig uit.
Plotseling viel haar oog op schimmen, in de verte. Zonder hoop bleef ze staren naar de schimmen, denkend dat het waarschijnlijk de warme lucht was die met haar gezichtsveld speelde. Maar de schimmen bleven en werden zelfs duidelijker naarmate ze vorderde. Opgetogen hief ze haar hals; haar ogen begonnen te glinsteren; haar passen werden sneller en energieker. Ze kwam nu vrij snel dichterbij, en ze zag dat het 5 paarden betrof. Aan de ene kant stonden twee zwarten; aan de andere stonden er 3. Al snel kon ze de zwarten herkennen, of in ieder geval één van hen: Azacar. Een lichte grijns speelde op haar gezicht. Eindelijk, na al die tijd, een bekende. De andere zwarte was een merrie, zichtbaar met een erg hoge rang. Nirvana wist niet hoe het met de kuddes zat nu, maar het zwarte tweetal was er geen om mee te spotten. Haar blik richtte zich op de andere 3, en al snel besefte ze dat dit het nooit eindigende spelletje Goed versus Kwaad was. De grijns werd breder. Hoewel ze geneigd was de slechte kant te kiezen (ze was nog steeds in een slecht humeur en ze kende Azacar), bleef ze neutreel, en daarom bleef ze op een paar meter afstand van de paarden stilstaan. Nieuwsgierig keek ze toe wat er zou gebeuren. Dit zou best grappig kunnen worden. En ach, wellicht zou ze één van beide kanten nog wel joinen. "Hallo allemaal. Valt er iets te vieren?" De merrie lachte even kort, hard op. Een geluid dat ze in geen maanden gemaakt had. Geamuseerd keek ze toe en probeerde de situatie te begrijpen.