Het verschil tussen werkelijkheid en dromen | Painted Black

Met zijn ogen gesloten stond de hengst op een grote open plek, de zon vormde een warm contrast met zijn vacht, die door de opkomst van de zon geleidelijk dunner werd. Bijna was hij zijn wintervacht kwijt, op enkele rug haren na. Een diepe zucht verliet zijn keel. Langzaam spoorde hij zich zelf aan in een rustige stap. Met elke stap die hij zette, knetterde het zand als bubbeltjesplastic. Met zijn oren naar verschillende kanten, bromde de hengst zacht verschillende namen op. ’Amani’, was de eerste naam die in hem opkwam. Ze was zijn vorige partner geweest, zijn aller eerste liefde. Maar nu hij aan haar terug dacht, moest hij eerlijk toegeven dat er geen enkele hoop meer was. Ze hadden elkaar verlaten, hun veulens verlaten, en er was niks meer aan te doen om hun bij elkaar te brengen. Niet alleen Amani zwierf rond in zijn gedachte, nog een naam van een merrie, een naam die dezelfde letters had als Amani. ’Nanami’ bromde hij stuurs op. Het was een soort psychiatrisch hulpmiddel om alles in zichzelf op te brommen, maar zoals vaker gezegd werd, je leerde je problemen zo beter kennen. Nanami was zijn leidster, niet alleen de zijne, maar van meerdere paarden. Utopia was de kudde die haar geleid werd. Maar Painted kreeg zo zijn twijfels nu hij terug keek naar het kudde gevoel. Het gevoel dat hij had gehad met Fire Flame, was totaal verbannen. Het voelde anders, wat behoorlijk logisch was, maar niet op een goeie manier. Weer spookte het in zijn gedachte om de leidster uit te dagen, net zoals hij met Boots had gedaan. Toen had hij gewonnen, vol trots had hij de Fire Flame geleid. Maar door een zelfgemaakte fout raakte hij direct de kudde kwijt. Zoals de adelaar gedood werd door de pijl die voorzien was van vleugeltjes van zijn eigen veren, zo is de hand van de wereld gewond door haar eigen vaardigheden. Hoofdschuddend zette hij nog meer stappen. Fouten werd gemaakt, soms voor het goeie, soms voor het slechte. Maar zonder fouten zou je niet leren, en dat was het belangrijkste. Het leven was één grote les.

Starend naar de lucht, dat gekleurd als een verfdoek, de wereld omringde, dacht de hengst terug aan gister. Het klonk raar, maar op dit moment kon hij totaal geen depressieve gedachtes verwerken. Dus dacht de hengst terug aan wat hij gister gegeten had, gras voornamelijk, en hoe hij zijn dag had door gebracht. Weinig, verveeld, besefte hij nu. Maar hij mistte delen, delen die hij niet kon herinneren, alsof zijn hoofd een grote blok gatenkaas was. Agh, het zal wel, bedacht de hengst zich. Sportief draafde hij aan richting het water. Hoewel het niet super koud was, was het niet bepaald heerlijk weer om te gaan zwemmen. Voetje voor voetje schuifelde de hengst het water in, dat algauw zijn onderlichaam nat maakte. Half kreunend bracht hij zichzelf weer naar de droge kant, schudde zich uit, en ploft vervolgens neer in het zand. Er ging niet boven een goeie zand deken na een bad. De hengst rolde eerst naar zijn linker kant, gooide zijn benen in de lucht en duwde zich met volle kracht naar andere kant. Even vergat hij zijn ogen dicht te doen, waardoor het zand in zijn ogen brandde als jodium in een verse wond. Hij stond vlug op, schudde zich nogmaals uit. Een trillende zucht verliet zijn keel, het water was kouder geweest dan hij had gedacht. Langzaam stapte hij enkele meters van het water vandaan, de wind bracht hem een bekende geur zijn neus in. Ah! Wat leuk. Een glimlachte vormde rond zijn gezicht toen hij steeds dichter bij de geur kwam, de geur van Utopia. Het was dus een kudde lid, een merrie, wel te verstaan. Na enkele meters vond hij het lichaam van de grijze merrie, waarbij hij zich ergens de naam ‘Chai’ herinnerde. Mogelijk was het een veel moeilijkere naam, ook namen sloeg hij op in zijn gatenkaas achtige brein. Langzaam knikte hij de merrie toe, vriendelijk en beleefd. De merrie had duidelijk iets anders aan haar hoofd, misschien had het ook met de kudde te maken? Maar toen hij haar blik nader bekeek, merkte hij dat het verdriet was, spijt, misschien wel. Tuurlijk had hij verdriet dat het nu bergafwaarts ging met de kudde, maar zoals de blik die de merrie had, nee, dat kon niks met de kudde te maken hebben. Rustig zwiepte hij de laatste restjes zand uit zijn staart. ’’Chai..’ sprak hij iets onzeker. ’Toch?’ vervolgde hij vlug. Even gleed zijn blik door het gebied, er leek hier geen tijd te bestaan. Er was geen tijd dat hij hier weg moest, of dat hij hier moest zijn. Heerlijk, die vrijheid, terwijl hij ergens in zijn hart toch gevangen was. Een kudde betekende verantwoordelijkheid voor elkaar, en als Nanami het zei, zou hij er direct voor de hele kudde zijn. Maar nu was het rustig in de kudde en hij genoot er met volle teugen van. Hij probeerde zich het gesprek te herinneren, kon nog enkele namen bedenken. Ravena. Of ravenmeisje, zoals hij toen bedacht had. Iets met Echan, de dudé die van Chersonissos leek te zijn. Iets met Thee. Thee-as. En er nog een paard met Spirit. Ohgut, het waren zoveel woorden. De hengst wist amper welke hij moest onthouden. Misschien moest hij zijn brein eens legen, al zijn oude, nare gedachtes, uit zijn hoofd verbannen om vervolgens zijn brein vol te proppen met namen. Glimlachend onderdrukte hij zijn wil om het aan de merrie te vragen, waarschijnlijk wist zij de namen even min als hij. De hengst trilde toen een windlaag door zijn vacht streek, zijn zijde haren streek. Een klein pufje verliet zijn keel toen de wind zijn voorpluk voor zijn ogen liet vallen, die vervolgens door zijn eigen gecreëerde wind weer uit zijn gezichtsveld vloog. Toen de hengst zijn ogen enkele tellen sloot, vulde zijn lichaam met een gevoel van kalmte. Hij voelde zich rustig, bij deze merrie. Iets aan haar uitstraling vertelde hem dat het goed zou komen, hoewel ze eerder dacht aan haar eigen problemen. De hengst schudde even zijn hoofd, agh, hij moest niet aan zijn problemen denken. Een fijn gesprek met deze merrie zou hem wel helpen op andere gedachten, misschien zou hij er door zijn gedachtes vergeten. Hij richtte zijn blik op de zanderige grond, en vervolgens weer op de merrie. Zou zij ook alleen zijn, net zoals als hem? Zonder partner, maar met kudde? Was ze forever alone, net als hij? If there are forever alone girls, and forever alone
guys, then why don't they just get together? Hij glimlachte even, liet hem snel weer vervagen. Neen, deze merrie was aardig, wist hij. Maar niet zijn droomprinses.

[1.125 woorden. ]