Er waren zoveel dingen om over na te denken. Wie of wat was ze? Een veel voorkomend neutraaltje of iets anders? Vroeger, toen ze mysterieus was kon ze nog goed nadenken over alles en iedereen, nu zag ze de dingen anders. Hoe anders wist ze niet maar hier werd ze gek van. Terug naar de oude tijd ging niet meer maar dat mysterieuze miste ze gewoon. Painted had het leuk gevonden en anderen ook maar nu…? Hield Painted nog van haar? Hield zij nog van hem? Oke domme vraag, zijzelf hield enorm veel van Painted Black en Painted Black zou hetzelfde voelen voor haar…. Toch? Amani wist het niet meer en zat behoorlijk diep in de put. Het leven was nu toch weer zó ingewikkeld. Vooral nu dacht Amani na over de Dood. Waarom wist ze zelf niet eens, ze was in een denkbui zogezegd. Verbeten klemde ze haar kiezen op elkaar, nu moest ze stoppen met piekeren. Pb hield van haar, zij was geen veelvoorkomend neutraaltje en dat mysterieuze moest ze gewoon opvoeren naar iets leukers en minder extreem. Zo die dingen waren opgelost.
Een diepe zucht roffelde uit haar keel. Wat nu? Padeau zou trouwens ook een keer afvragen hoe het nou zat met haar vader. Hoe zou dat dan aflopen? In géén geval liet ze Pharaon niet in de buurt van haar mooie dochter komen. Dan zou ze hem eigenhandig afmaken! Goed, misschien wat overdreven.
Door al dat gepieker liep ze hard tegen een boom aan. Versuft schudde ze haar hoofd en liet haar neus even rimpelen. Onderzoekend schuurde ze met haar neus tegen de boom. Ze liep steeds verder tot ze haar kont schuurde tegen de boom. Amani was afwezig met haar gedachten. Er kwam een gevoel opborrelen, ze miste haar ouders nu. Of… Haar moeder eerlijk gezegd. Tranen prikten achter haar ogen maar ze hield ze tegen. ‘Geen slap gedoe Amani!’ Mompelde ze tegen zichzelf.
Een bekende geur drong haar neusgaten binnen. Painted Blackie! Amani hinnikte zacht en stopte gelijk met nadenken. Nu even niet, dacht ze. Ze moest gewoon alles tegen PB zeggen en dan zou hij haar misschien kunnen helpen. In een kalme draf ging ze naar haar lieve partner en stopte vlak voor hem. ‘Haai PB.’ Sprak ze warm. Amani duwde haar neus tegen de zijne aan en sloot haar nietszeggende ogen.
{Painted en Padeau}
Een diepe zucht roffelde uit haar keel. Wat nu? Padeau zou trouwens ook een keer afvragen hoe het nou zat met haar vader. Hoe zou dat dan aflopen? In géén geval liet ze Pharaon niet in de buurt van haar mooie dochter komen. Dan zou ze hem eigenhandig afmaken! Goed, misschien wat overdreven.
Door al dat gepieker liep ze hard tegen een boom aan. Versuft schudde ze haar hoofd en liet haar neus even rimpelen. Onderzoekend schuurde ze met haar neus tegen de boom. Ze liep steeds verder tot ze haar kont schuurde tegen de boom. Amani was afwezig met haar gedachten. Er kwam een gevoel opborrelen, ze miste haar ouders nu. Of… Haar moeder eerlijk gezegd. Tranen prikten achter haar ogen maar ze hield ze tegen. ‘Geen slap gedoe Amani!’ Mompelde ze tegen zichzelf.
Een bekende geur drong haar neusgaten binnen. Painted Blackie! Amani hinnikte zacht en stopte gelijk met nadenken. Nu even niet, dacht ze. Ze moest gewoon alles tegen PB zeggen en dan zou hij haar misschien kunnen helpen. In een kalme draf ging ze naar haar lieve partner en stopte vlak voor hem. ‘Haai PB.’ Sprak ze warm. Amani duwde haar neus tegen de zijne aan en sloot haar nietszeggende ogen.
{Painted en Padeau}
