Runaway Babe

Ja, toen ze nog jong was, was haar leven zo zorgeloos, zo simpel alles leek makkelijk toen. Gewoon dingetjes die je zo een twee eventjes deed. Het was allemaal zo groot, de hele wereld om haar heen. Ze was onnozel net als alle andere veulens. Vele paarden vroegen zich af of zij vroeger ook altijd zo serieus was, zo sarcastisch en soms nors. Zo’n hekel had aan regen. Zo kalm en zelfverzekerd. Enkel zij wist het antwoord, ze was vroeger een veulen, net als alle andere. Onnozel, vrolijk, ze rende altijd rond, wilde altijd spelen. Toen was ze niet sarcastisch, nooit nors, nooit serieus. Ze zag vroeger zelfs alles als een grapje, ze dacht dat niks expres was. Ook niet alle moorden die er gepleegd werden. Ze hield van de regen juist dan zag je haar vaak rond rennen. Alles veranderde toen ze naar een soort kampement gestuurd werd, om te trainen, te trainen en nog eens te trainen. Paarden werden er gedrild tot ze gewillig luisterde en alles deden wat hun heer hun zei, zonder hun stand te verliezen. Je had een sterke wil en een gezond verstand nodig wilde je daar overleven. Ravena had het, maar de ‘school’ had haar hard gemaakt. Vaak was ze daar nors, nooit zag ze dingen meer als een grapje. Ze kreeg een hekel aan regen. Niemand wist wat daar de echte reden door was, zelfs niet Ravena zelf. Zo onnozel en vrolijk als ze naar het ‘kamp’ ging. Zo nors, serieus, zelfverzekerd, kalm en sarcastisch ze weer terug kwam. Het kamp zelf had haar niks bij kunnen leren over het gehoorzamen. Ze had besloten dat de beste manier daar af te komen zonder gedrild te zijn en blindelings te gehoorzamen, gewoon simpel weg niet te gehoorzamen was. In geen enkele omstandigheid. Met geen enkele uitzondering. Standvastig had ze zich aan dat feit vastgehouden. Ze had niemand gehoorzaamd, ze had alles gedaan wat ze niet mocht. Tot ze weggestuurd werd, na één jaar in dat verschrikkelijke kamp. Toen was ze gevlucht, ze had geen zin gehad haar straf tegen te komen als een man. Het was toch iets verschrikkelijks. Haar afscheid was niet droevig geweest, een beetje raar zelfs. Haar afscheid was voor haar een feestje geweest, ze had er op een of andere manier tegen op gezien. Maar haar lot was niet daar geweest, haar lot lag in het toen voor haar onbekende Dream Horses. De plek waar ze nu at, dronk en leefde. Waar ze met paarden sprak, nieuwe vrienden had gemaakt. Waar ze haar zus weer tegen was gekomen. Het gras golfde onder haar hoeven. De wind maakte haar manen en staart levend. Ze opende haar ogen en knipperde een paar keer verwoed met haar ogen tegen het felle licht. Ze had gelijk gehad, dit was waar haar lot zou sterven. Dit was haar thuis en nooit zal een andere plek haar thuis zijn.


~Ennie en later Painted Black~

It hurts so much to see you with her
you are everything I want
and everything I will never have

Soms dacht hij eraan. De tijd dat hij met Abbervail en Ysabeau rond zwierf door de bossen. Dat waren zijn mooie tijden. Hij kon de dag bij zijn beste vriend zijn, en op de merrie waarop hij al maanden verlieft was. Maar hij was te bang om het tegen haar te zeggen. Maar het deed zo veel pijn toen de merrie steeds closer begon te worden met zijn beste vriend. Zijn allerbeste vriend. Totdat ze echt partners werden. Abbervail en Ysabeau waren partners. Abbervail had ook wel tegen hem gezegd dat hij - net zoals hij - dol was op de merrie. Hij had geglimlacht, en gezegd dat hij het fijn voor hem vond dat hij verlieft was. Maar toen het ook echt waarheid werd deed het pijn. Hij had het verteld aan zijn beste vriend. Hij zei dat het hem speet dat het hem nooit eerder was opgevallen, maar het nu niet wilde terugdraaien. Hij had het begrepen, maar toch. Hij herinnerde het als gisteren.

Hij zag hoe de donkerbruine hengst met grote, vrolijke passen op hem af kwam draven. Een grote lach stond op zijn gezicht. Zijn mondhoeken krulden omhoog bij het zien van zijn vriend, hoe hij zo extreem vrolijk was. Zijn oren stonden al strak naar voren en hij keek de hengst aan. ‘Heey!’ klonk vrolijk uit zijn mond. Een wat gemurmel kwam als antwoord, omdat de hengst al tegen hem aan was gevlogen en ze beide over de grond heen rolden. Encantador gillend omdat hij bang was dat ze het water in rolden een paar meter verderop. Abbervail gillend van plezier. Toen ze stil kwamen te liggen, en de hengsten lachend overeind krabbelden, werd Abbervail opeens serieus, maar de grijns bleef op zijn gezicht staan. ‘Ennie, Ysabeau en ik zijn een stel!’ schreeuwde hij vrolijk uit. Blijkbaar hoefde het niet geheim te blijven, want de hele kudde wist het nu. Encantadors blije gezicht veranderde in onweer. ‘W-wat!?’ kwam er stamelend uit zijn mond. ‘Gekkie, ik schreeuwde het van de daken. Ysabeau is mijn merrie!’ Encantador had het prima verstaan, maar hij kon het niet geloven. Ysabeau, zíjn merrie, waar hij al tijden verlieft op was.. Was nu de merrie van zijn beste vriend?

Hij zag de prachtige vos weer voor zich. De merrie die hij altijd al wilde. Haar lange manen die perfect over haar hals vielen. Het kleine witte vlekje op haar schoft. Haar bruine, zachte ogen, die altijd plezier uitstraalden. Ja, zij was de merrie die hij wilde. Niet al die merries die achter hem aan zaten omdat hij als "knap" ervaren werd. Iets wat Abbervail een stuk minder had. Ja, ze vonden hem niet zo knap als hij. Maar hij zei dat dat niet uitmaakte. Soms vond hij het ook vervelend. Maar dat hij nou hoognodig de merrie moest nemen die hij wilde? Kon hij.. ARGH! Maar het was voorbij, hij had zijn oude kudde achter zich gelaten. Hij zat nu in een andere kudde. Utopia werd het genaamd. En hij zou zich er wel thuis in voelen. Ja, dat wist hij zeker. Hij zou daar wel even zitten. Misschien zou hij ooit weer verder reizen. Maar voorlopig wilde hij in dit gebied avonturen meemaken. Er waren hier zó veel paarden. Verscheidene kuddes. Hij zat in de neutrale kudde. Al week hij soms wat af van het neutrale. Hij kwam vaak wat goedhartig over, maar hij wilde zich niet met de strijd tussen het goede en het kwade bemoeien. Hij wilde plezier hebben in het leven. En dat wilde volgens hem iedereen. Geen uitzondering was mogelijk. Alleen de een deed dat op een andere manier dan de andere.

De tred waarin de elegante en lenige appelschimmel zich bewoog, zijn hoeven in het groene gras. Ze werden opgetild en weer neer geplaatst. Zijn oren stonden naar voren, al draaiden ze soms wat heen en weer als hij geluidjes hoorde. Volgeltjes zaten op takken in de bomen. Soms zag hij een eekhoorn door het gras huppen. Even verderop hoorde hij een specht die tegen een boom aan het rammen was. Het was lente, en dat hoorde je. Je rook het, en je zag het vooral. De bloemen bloeiden weer, de zon scheen, de vogels die er weer waren. Alles was vrolijker. Ook zag je de jonge herten, de veulens en andere jongen van verscheidene dieren. De moedereenden hadden een rijtje jongen achter zich aan zwemmen. Het was een prachtig gezicht, toen hij bij het meertje bleef staan en een rijtje eendjes voorbij zag zwemmen. Hij hield van de lente. En hij was niet de enige die van het bijzondere seizoen hield. Er waren genoeg andere dieren die dat genot met hem deelden.
Opeens rook hij een geur van een ander paard. De geur kwam hem zeer bekend voor. Het was namelijk de geur die de paarden van zijn kudde bij zich droegen. Hij stak zijn neus in de lucht en snoof de lucht op. Al snel kon hij plaatsen waar de geur vandaag kwam. En even verderop zag hij een witte merrie staan waar de geur vandaan kwam. Hij hinnikte zacht als begroeting, en draafde toen aan. Hij zag de merrie snel dichterbij komen, en hij herkende de merrie als Ravena. Ze was ouder dan hem, dat was zeker. Hij was dan ook nog maar een jonge hengst met een heel leven voor zich.
‘Hallo Ravena, prettig weertje vind je niet?’ begroette hij vriendelijk de witte merrie voor zich. Zwarte manen staken uit haar manenkam. Hij toverde een glimlach op zijn gezicht en keek de merrie aan. Een klein beetje kantelde hij zijn hoofd. Hij was ook wel extreem vrolijk vandaag, ook al waren zijn gedachten een tijdje geleden een beetje deprimerend. Ysabeau was gewoon geen optie meer. Maar hij had nog eeuwen om de perfecte liefde te vinden.