Runaway baby. ~

Twee geniepige, ijzig blauw gekleurde ogen staarden door de levenloze samenzwering. Geen enkel teken van leven - geen enkel teken van iets wat op dit moment niet gepast zou zijn. Zelfs de vogels waren stil; de beesten die normaalgesproken hun longen verrotblaasden met hun gefluit. De schim die vergezeld werd met een donkergrijzige schaduw die rond het lichaam samenzwoer plugte haar hoeven in de grond wat voor het enige geluid in de omgeving zorgde. Enkele boomstronken die zich het in de periodes met hevige winden hadden begeven versperden de weg, iets waardoor ze om de aantal minuten haar achterhoeven krachtig op de grond plaatsten en netjes aan de overkant belandde. Het wolkendek die boven de boomtoppen reikten werkten zich als een magneet op de zon af, wat het automatisch leek te doen rond dit tijdstip. Bij de minuut leek het kouder, donkerder en guurder te worden. De duisternis leek langzaam maar zeker het gebied te overheersen, terwijl de zon zijn best niet eens zich te verzetten. Over een klein uurtje zou de maan te zien zijn, omringd door een luchtdek van sterren. Mooi - ze hield namelijk van de nacht. Niet omdat het zogenaamd het teken der slechten was - als je daar in geloofde zat er toch écht een steekje los bij het bijbehorende persoon - maar omdat de maan voor haar hét teken was. Ze had al sinds haar geboorte 'geleerd' van haar ouders dat de maan hun schepper was. Dat de maan ervoor had gezorgd dat hun leefden; dat hun hun negatieve krachten konden uitzenden over de wereld. Alsof de maan achter al het gure en de duisternis zat. Nog steeds deerde dit haar niet en was het slechts iets wat ergens achterin haar hoofd gepropt zat. Ze had wel betere dingen om over na te denken.
In de donkere ruimte waarin de merrie zich bevond was haar lichaam bijna onzichtbaar, de camouflatie die de donkere avond verzorgde tegenover haar insgelijkse kleur zorgde ervoor dat enkel felle, lichtblauwe ogen te zien waren. Inclusief de lichte littekentjes die een lichtrode kleur bij zich droegen, en het hangende vlees dat er voor de helft was afgebrand bij haar rechterachterbeen, die ook een rodige kleur had. Een zacht, grauwig - bijna een grommig geluid - verliet haar keelgat terwijl haar kaken op elkaar geklemd waren, zoals altijd. Haar oren lagen ietsjes naar achteren - totaal niet overdreven, zoals je anderen weleens zag doen. Een nieuw gedaante vulde haar van te voren heerlijke rustige beeld. Ze stopte niet, totaal niet met het idee in haar hoofd tijd aan een onbekend en waarschijnlijk nutteloos iemand te werpen. Nee, zeker niet. Ze stapte door, het kleingebouwde paard kwam haar via de andere kant tegemoet. Voor hem of haar zouden alleen de kleur van haar ogen zichtbaar zijn, en naarmate ze dichterbij kwam de contouren van haar lichaam beter te zien zouden zijn. Wat maakte het ook uit, het was alleen maar ter belange van het.. Het.. Veulen? Naarmate het beest dichterbij kwam ondekte ze hoe klein het paard eigenlijk was en kon aan de grootte zien wat voor leeftijd de hengst moest hebben. Al helemaal een rede om niet te stoppen.

De hengst gooide zijn neus op. De vreselijke stank was echt niet te verdragen. Rottende vis was dan zeker niet zijn favoriete geur. Hij bewoog zich voort door het zware zand. Van zichzelf mocht hij even rusten, om vervolgens weer verder te trainen. Hij moest doorgaan. Hij moest aan Deina bewijzen dat hij niet een klein, vreselijk slap veulen was. Hij zwiepte zijn staart tegen zijn bezweette flank waar vliegen op gingen zitten. Vreselijk dat die beesten vooral op natte paarden gingen zitten. Niet bepaald fris zou je zeggen. Hij schudde zijn zwart met witte, rechtopstaande manen weer eens. Wolken trokken voor de oranje zon. De wolken kregen oranje randen terwijl de zon op haar enorme trage tempo naar de horizon werd toegetrokken. Langzaam maar zeker kon de zon de aarde niet meer raken, en de duisternis overheerste. In plaats van de oranje bol, kwam de witte bol. De maan. Zijn ogen wiepen een blik op de maan. Wolken waren ervoor vertrokken, en de kraters kon je duidelijk zien. Hij keek weer voor zich uit, even leken zijn ogen een schim te zien. Hij knipperde eens en zag dezelfde zwarte vlek dichterbij komen. Hij bleef stappen en strekte zijn hals. Zijn ogen werden spleetjes en probeerden te zien, wát het was. Naarmate ze naar elkaar naderden zag ze wat het was. Het was een ander paard. Zijn pas werd weer versneld, van Deina moest hij anderen ontmoetten. Ze kon de kijkers van het beest zien in het maanlicht. Hij schudde zijn hoofd en versnelde zijn pas naar een draf. 'Hee, jij!' zei hij tegen het beest. Misschien niet de beste woorden om mee te openen, maar het móést. Hij moest andere paarden ontmoetten, en dit was zijn eerste kandidaat. Het beest leek onzichtbaar, maar de pony had het beest opgemerkt. Toen hij dichterbij kwam, zag ze dat het beest minstens vijftien centimeter hoger was dan hij. Misschien nog wel groter. Hij was dan ook een minuscuul beest, en daar baalde hij van. Hij wilde wel groter zijn, maar dat kon gewoon niet. Hij zou natuurlijk wel groter worden, maar als hij eenmaal volgroeid was, was hij nog maar een scharminkel. Hij schudde zijn kop en bleef staan. Het beest kwam dichterbij. Hij bleef staan en wachtte tot die dichtbij genoeg was.

~ Whaha, wat een flutje. Sorry, hoop dat je er iets mee kunt. ;3