The sweet sence of conifers <3

Een zacht briesje deed haar beige kleurige manen iets opwaaien, ook haar staart waaide tegen haar achterbenen aan. Ze zuchtte zacht terwijl ze over de zee staarde. Het zachte geruis was kalmerend, maar toch werd ze er niet vrolijker van. Een aantal nieuwe littekens tekende haar huid. De meest duidelijke liep over haar borst. Waarom kreeg ze soms toch weer de drang om weg te gaan? Om nieuwe dingen van de wereld te zien en nieuwe kennis op te doen. Het was iets wat waarschijnlijk nooit aan haar zou veranderen hoe graag ze dat ook zou willen. Want hier voelde het als thuis, hier was ze gelukkig. In dit gebied had ze echt het gevoel dat ze thuis was en dat ze vrienden had. Toch had ze het idee dat ze dat weer verpest had, omdat ze weg gegaan was. Op de zoveelste gevaarlijke reis, die ze op het nippertje overleefd had, omdat ze een groep tijgers tegen het lijf gelopen was. Ze had het overleefd, omdat er vlakbij een snelweg van de mens liep. Waar ze overheen gerend was, wat haar het litteken op haar borst gegeven had. Ze was vol tegen de reling in het midden aangerend. Gelukkig was het ’s nachts geweest en hadden er bijna geen auto’s gereden. Dat had haar er wel weer toe aangezet om naar huis te gaan. Misschien werd ze wel te oud voor haar uitstapjes. Al wist ze ook wel dat ze nog veel te jong was om zichzelf oud te kunnen noemen. Toch was ze elke keer blij om weer in Dream Horses te zijn. Waarom ging ze dan weg? Ja, dat was de vraag die ze zichzelf ook vaak genoeg gesteld had. Het was een drang die ze niet kon negeren en als ze er niet naar zou luisteren zo ze er heel rusteloos van worden. Dat irriteerde haar nog meer, omdat ze er een hekel aan had om rusteloos door het leven te gaan. Dus ging ze weer, alleen dit gebied was de enige plek waar ze naar terug keerde. De enige plek waar ze zich thuis voelde.
Ze brieste en spitste haar oren. Toen sloot ze haar ogen en luisterde naar het gekrijs van de meeuwen. Ze was weer onaangekondigd weg gegaan, zouden ze überhaupt nog wel weten wie ze was? Ze deed haar bruine ogen weer open en deed een stap naar voren, waardoor het water zacht tegen haar hoeven klotste. Misschien dacht ze wel te veel, alleen zo zat ze in elkaar. Ze wou alles verklaarbaar maken, ze wou alles begrijpen. De zon brandde op haar huid, ondanks de wind die altijd bij de zee leek te waaien. Ze snoof en schoot toen opeens vooruit. Ze telgangde door het water totdat ze niet meer verder kon, omdat ze anders zou moeten zwemmen. Daar bleef ze staan, in het koele zeewater. Zou ze naar iemand hinniken? Misschien kon ze dat beter niet doen. Ze draaide zich op haar achter hoeven om en galoppeerde het water uit toen er een grote golf op haar af kwam. Ze had geen zin om zout zeewater binnen te krijgen. Ze kwam slippend tot stilstand op het strand en schudde haar vacht uit. Ze keek naar de taiga in de verte, misschien moest ze beschutting zoeken onder de naaldbomen?
De bomen sloten zich boven haar hoofd toen ze de afstand overbrugd had naar de taiga. Meteen voelde het een stuk koeler. Ze glimlachte terwijl haar bruine ogen begonnen te fonkelen. Ja, ze was blij dat ze thuis was. Al vroeg ze zich af hoe lang dat duurde, omdat ze bang was dat iedereen boos op haar was. Ze stopte toen opeens een bekende geur haar neus binnen drong. Ze hief haar hoofd op toen het geluid van hoeven haar gehoorgang binnendrong, maar ook het geluid van poten. De geur herkende ze van Saronse, maar liep er nou een wolf bij hem? Het klonk niet alsof hij in paniek was, dus het zal vast wel goed zitten. Of had hij het niet door? Ze zag Saronse er niet voor aan dat hij dat niet door had, dus besloot ze dat het goed zat. De glimlach om haar lippen werd breder toen ze hem in de verte zag lopen. Ze zette een kort drafje in, waardoor ze sneller bij hem zou zijn. “Saronse,” riep ze toen. Vlak bij hem stond ze stil, terwijl haar oog even op de wolf viel, daarna keek ze Saronse aan. Ze mocht Saronse heel graag. “Hoe is het met je?” vroeg ze toen zacht. Ze keek weer naar de wolf. “Is dat een vriend van jou?” Ze glimlachte rustig naar de wolf. Op de manier waarop Saronse met deze wolf liep had ze niet het idee dat het vijanden waren. “Mijn naam is Merle,” zei ze toen tegen de jonge wolf.