Magnums are nice, but you're nicer~

Langzaam en met luchtige passen bracht hij zich voort. De boomtoppen wuifde in de wind, de wind gierde langs de boomtoppen en maakte een geruis in zijn oren, hij misschien wel als een van de enige kon niet genieten van dat geruis en gesuis van de wind die tegen de boom toppen aan sloeg en in je oren schreeuwde, hij haatte het niet, hij kon er gewoon niet van genieten. De vogels floten, iets waar hij wel van kon genieten, hun liederen in de vroege ochtend zon die vrolijk straalde en zijn huid verwarmde met haar felle licht. Het was alsof alles blij en opgewekt was de laatste dagen. Er waren jongere dieren, in de rivieren en meertjes zag je jonge eenden en overal in het water lagen kikker eieren klaar om uit te komen en als dat zou gebeuren zouden duizenden kikkervisjes vrij komen, waarvan er duizenden zouden sterven. En enkel een groepje zou overleven in die tijden. Maar dat was hier niet, hier was het bos. Waar de bomen vrolijk wuifde in de wind en de zon met zijn felle stralen tussen de bomen door scheen. Het bos waar de herten er vrolijk rond rende net als de hazen. Het bos waar uiteindelijk ergens de zoute geur van de zee zich zou oproepen en baas zou zijn over je neusgaten. Het zeewater dat wild tegen de kust sloeg, de golven die stoeide met de wind. De zee waar niemand baas over was, over zou zijn. Zijn oren perfect op maat flitsten heen en weer om alle geluiden op te vangen die zich in het drukke bos samenvoegde. Op het eerste punt leek het niet zo, maar het bos was vol en vol bewoners. Hier en daar zag je eekhoorntjes tussen de bomen door flitsen terwijl ze noten verzamelde om deze uiteindelijk lekker op te peuzelen. In de winter zouden de bomen met sneeuw bedekt worden en zou de grond besneeuwd zijn, in de lente waren alle dieren in de weer met hun jonkies. In de zomer scheen het zonlicht fel tussen de bomen door. En dan de herfst, in de herfst danste de bomen het wildst in de gure wind, dan groeide de paddenstoelen overal en waren de kleine diertjes bezig zich voor te bereiden op een winterslaap. En dan zou deze cyclus der natuur zich keer op keer weer afspelen, en nu waren ze in het deel 'lente.' Zijn favoriet. Weer maakte hij de luchtige passen af terwijl hij vlot door draafde nog steeds in het bos blijvend, zoekend naar iets waarvan hij niet wist wat het was. Op weg naar niets. Plots drong er een geur tot hem door een geur die hij maar al te goed herkende. Magnifico... Hij sprong aan in galop en zigzagde tussen de bomen door opzoek naar de afkomst van de geur. En na een geur kwamen natuurlijk de contrasten van een paard en de contrasten van Magnifico zag hij maar al te snel. Hij hinnikte opgewonden en ging nog sneller.

~ 22. 500 woorden

& Magnifico~

De zon scheen nog, maar donkere wolken kwamen naderbij. Het zou niet lang meer duren voordat het zou gaan regenen, maar een paar miezerdrupjes op haar rug had ze geen problemen mee. Iedereen en alles had water nodig. Dus een beetje regen om het nodige water aan te vullen, dat was helemaal goed. Maar als het dagen door alleen maar plenste, tsja, daar had ze wel zo'n gruwelijke hekel aan.
Ze was gelukkig, dat mocht ze wel stellen. Ze had weer alles wat ze wilde in Dream Horses. Haar kudde actief. Haar partner en zij weer goed als een lief zwijmel koppel samen, en haar veulen weer helemaal vrolijk en aanhankelijk. Soms iets té vrolijk en aanhankelijk. Maar ze waren met zijn drieën een happy family.
Als je het over de duvel had. Haar hoofd veerde enthousiast overeind bij het ruiken van een maar al te bekende geur. Remember, haar welgeliefde partner en Bèta van de Quiet Sparkle. Dus, ze hoorden gewoon veel bij elkaar te zijn. Zij en Remember. Remember en zij. Ze waren voor elkaar gemaakt. Daar geloofde ze heilig in.
Haar partner kwam al hinnikend aan galopperen. Vrolijk draafde ze ook aan, haar oren stonden strak naar voren. Ze hinnikte terug, Ze had niet geschat dat hij enorm snel galoppeerde, en zijzelf redelijk vlot draafde. Meteen zette ze de rem erop. Ze hield haar ogen dicht. Knalt hij op me, of knalt hij niet op me? That is the question. Ze hoopte antwoord twee, laat het alsjeblieft antwoord twee zijn.

21. 250 woorden

Hij merkte te laat dat Magnifico ook begon te draven, zelf kwam hij aanstormen in een harde, veel te enthousiaste galop waardoor hij op het allerlaatste moment af moest remmen, hij kwam net naast haar tot stilstand. Toen hij helemaal stil stond liep hij, alsof er niks gebeurd was een paar passen naar achteren, snel zette hij een pasje opzij en glimlachte toen opgewekt, alsof hij de hele tijd al voor hij stond. Hij zette een pasje naar voren en streek met zijn neus over haar hals. ,,Hallo Magnifico.'' Fluisterde hij zachtjes toen zijn neus zich het dichtste bij haar oor bevond. De gekozen woorden waren een beetje lomp maar ach, wat moest hij anders zeggen? Nog een keer gleed hij met zijn neus langs haar hals waarna hij een pas naar achteren zette. Een van zijn mondhoeken was omhoog getrokken waardoor er een scheve glimlach te zien was. Zijn ogen flitsten eventjes snel over haar lichaam, ze was prachtig. Ze was magnifiek, magnifiek in haar doen en laten, in alles, ze was zijn merrie en dat zou ze altijd blijven. Hoopte hij van harte tenminste. Hij was nu Bèta van de Quiet Sparkle en nu alles weer goed was met Daesha waren ze weer compleet, compleet en perfect. Magnifiek... ,,Hoe gaat het met je?'' Het was zijn stem die de stilte doorbrak, luid, warm en diep. Zijn lange witte bos manen hing langs zijn hals. Je kon het sierlijk noemen, zijn staart mepte verveeld wat tegen zijn flanken her en der vliegen en dazen weg jagend. Want je wou niet geprikt worden door een daas, het jeukte en het deed pijn. Kortom, het was verschrikkelijk.

~20. Magnifico~

Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze hard remde. Ze hoorde het geluid van de denderende hoeven van Remember, die inmiddels ook al aan het remmen toe waren gekomen. Ze voelde de hengst naast haar suizen en haar manen bewogen een beetje op en neer. En toen geen geluid meer.
Magnifico opende haar ogen en ze zag de witte hengst al weer voor haar staan. Een glimlach stond op haar gezicht terwijl ze in de reebruine ogen van haar lieve hengst keek. Ja, het was haar hengst. Ze had recht op spreken om dat te zeggen. En zij was zijn merrie. Ze was er trots op. Niemand kon zo'n geweldige partner hebben als zij. Nu ze erop terug dacht, was het liefde op het eerste gezicht. Een paar ups en downs, maar ze waren gelukkig. En misschien kon het nóg gelukkiger. Een speels glimlachje sierde haar gezicht terwijl ze haar ogen genietend dichtdeed toen zijn fluweelzachte neus langs haar hals streek. De hengst fluisterde haar naam, het gemompel ervoor had ze niet verstaan.
‘Hmm,’ zei ze zachtjes. Ze opende haar ogen en keek de hengst aan. De drukte haar wang tegen zijn manen en ademde zijn geur in. Het moment leek eeuwen te duren.
Toen hij weer naar achter stapte was het contact verbroken. Alsof er een koude emmer water over haar heen was gegooid, zo plots had het voor haar gevoeld. Ze baalde ervan, ze wilde lichamelijk contact. Misschien was het door haar jaarlijkse lenteprikkeltjes dat ze enorm verlangde naar hem. Misschien wel meer dan gewoonlijk. Ze zwiepte met haar staart, en daar was de zoetige, aromageur al. Ja, dat was het laatste bewijs. Ze was hengstig. Haar ogen lichten op en ze keek Remember recht aan.
‘Hoe gaat het met je?’ Ze lachte naar hem, terwijl ze alweer een stap dichter naar hem toe zette. Ze wilde meer, ze wilde meer hem. ‘Super, echt helemaal goed!’ riep ze vrolijk uit. Ze keek niet weg van zijn gezicht. Ze zwiepte opnieuw haar staart. Misschien wat speels, ondeugend. Uitdagend was een geschikt woord.
Voordat ze er erg in had, had ze haar neus alweer tegen zijne gedrukt. Hun voorhoofden bijna tegen elkaar aan.
‘Remember,’ begon ze zacht ‘ik ben hengstig,’ deelde ze mee. De woorden waren een beetje gedempt omdat ze nog altijd het contact tussen hun in hield. Waarschijnlijk had hij het allang door. De geur verspreidde zich in een wolk om haar heen.
Ze stapte toen weer een beetje naar voren. Haar neus ging van zijn neus naar zijn kaak, richting zijn hals. Ze ging met haar lippen over zijn hals, door zijn manen heen op weg naar zijn schoft. Eenmaal daar aangekomen stonden ze met elkaars borsten tegen elkaar aan. Ze legde haar hoofd op zijn rug.
Kon het nog? Nu nog een veulen? Een broertje of zusje voor Daesha? Was het mogelijk? Haar ogen lichtten op. Ja. Zij wilde het. Stiekem had ze altijd meer gewild. Ze had gezegd dat ze nooit meer drachtig wilde worden. Dat ze nooit meer de pijn wilde meemaken. De buik met een diameter van 5 meter. Het vreselijke gesjouw van een veulen in haar buik. Stiekem wilde ze het goedmaken. Een veulen, zeker weten van haar en Remember. Ze wist het nog altijd niet van Daesha, en Remember ook niet. Zij geloofde dat Daesha een dochter van haar en Remember was. Remember was niet zo optimistisch, en Daesha ook niet. Maar nu, een echt veulen van haar en Remember. Ze konden opnieuw een veulen opvoeden, en het nu goed doen.
‘Remember?’ zei ze vragend. Ze kon de hengst niet aankijken, maar de hengst zou vast luisteren. ‘Ik..’ ze wist niet hoe ze dit moest zeggen. ‘Ik wil nog een veulen,’ kwam er toen uit. Ze kwam maar direct to the point.
Ze wilde de magie niet wegbrengen. Ze wilde nu niet vertellen waarom. Ze wilde niet zeggen van: Dan kunnen we het goed overdoen. Of: Daesha zou het leuk vinden. Of: Daesha is nu bijna een jaar, ze kan zich wel alleen redden, weet ik veel. Ze wilde het gewoon.
Ze tilde haar hoofd op om hem aan te kijken, maar ze liet deze weer op zijn hals liggen. Zijn manen kietelden op haar gezicht en hals.

[20. Magnifico]
Verrassend lang. o3o

Hij voelde haar zijde zachte neus zijn zachte neus kietelen, ook hij sloot genietend zijn ogen, hij zag haar voor zich, mooi als altijd, hij zag haar mooier dan iemand haar ooit mooi zou kunnen zien, met een kleine speelse glimlach die haar gezicht sierde, haar prachtige zwarte ogen die vrolijk twinkelden, het was perfect, zij was perfect. Hij opende zijn ogen en zag die glimlach, precies zoals hij hem voorgesteld had, speels maar toch sierlijk terwijl de glimlach haar perfecte gezichtje sierde. Ze mompelde wat, hij spitste vragend zijn verfijnde oren, maar kwam er snel achter dat ze niets te melden had, het was enkel een reactie op zijn zachte woorden geweest, zacht... Eigenlijk verschilde hun karakters wel wat, hij was lomp, zij was sierlijk. Zij had last van stemmingswisselingen, hij was behoorlijk eentonig wat stemmingen betreft. Zij was optimistisch, hij had de instelling als 'het glas is niet halfvol en niet halfleeg.' Maar samen vormde ze het niet perfecte stel, ze waren anders qua karakter, qua uiterlijk, maar toch hoorde ze bij elkaar, het was ingewikkeld en raar, maar het was de waarheid en zo zou het blijven, als het aan Remember lag, als het aan Remember lag was zij voor altijd zijn droomprinses, zijn prinses met de lange zijdezachte jurk, zijn prinses met de prachtige lange zwarte haren, zijn elegante prinses, lang en sierlijk. Zijn prinses met de zoete aroma geur die om haar heen walste. Zijn prinses met de... Wát? Hij schudde zijn hoofd en snoof, inderdaad er walste een zoete aroma om haar heen, sierlijk dansend. De geur bracht hem terug naar de harde realiteit, nou ja, hard... Hij was nu perfect, ze was hengstig! Zou ze het zelf al wel weten? Ze was in elk geval wel een stap naar voren gegaan en zei dat het super ging. Hij glimlachte breed, ze zou nog zovaak kunnen vertellen dat het goed ging, dat het super en geweldig ging, het zou nooit vervelen, hij was altijd, áltijd blij om te horen dat het goed ging. ,,Dat is geweldig om te horen Magnifico!'' Zei hij dan ook opgewekt, hij kwam erachter dat hij haar eigenlijk altijd bij haar volledige naam, maar wat zou het ook? Ze drukte haar neus tegen de zijne, zo stonden ze wang aan wang, ook toen Magnifico begon te praten. Ze deelde mee dat ze hengstig was. ,,Ik weet het.'' Mompelde hij zachtjes terug, zijn woorden waren ook gedempt, hij wou niet keihard in haar oor schreeuwen. De geur werd sterker en sterker en prikkelde zijn hersenen, hij had het gevoel dat hij niet meer helder kon nadenken, maar hij moest erbij blijven, hij wou haar geen pijn doen of zo door een geur. Enkel een geur het was niets meer en minder, hield hij zichzelf voor, maar toen kwamen de voor hem verlossende woorden, de woorden die alles zo veel makkelijker maakte, leek het. Toen kwamen de herinneringen het waren altijd eerst de herinneringen bij hem. Over toen hij erachter gekomen was dat Daesha misschien niet zijn eigen dochter was. Daesha... Zou ze het leuk vinden? Zou ze het leuk vinden om een broertje of zusje te hebben? Zo'n kleine ukkepuk, zo'n kleine spring in het veld, zou ze dat leuk vinden? Maar nee, hij wou het, hij wou ook nog een veulen, een veulentje dat zeker van hun twee was. Een veulentje dat ze nu wel goed konden opvoeden. Het was natuurlijk wel erg verleidelijk, nog zo'n klein veulentje, van hun twee alleen van hun twee... ,,Ik ook.'' Sprak hij, zelfverzekerd, zelfverzekerder dan ooit tevoren. Ze stonden nu inmiddels al borst tegen borst, hij stak zijn neus eventjes in haar manen en snoof diep. ,,Ja. Ik wil ook een veulentje. Nog een kleine uk.'' Punt. Er was geen uitleg bij nodig, hij wilde het net zo graag als Magnifico het wou, hij wist niet eens waarom hij het wou, hij wou het gewoon en daarmee uit. Hij zei maar eventjes niets, vaak praatte hij zijn mond weer voorbij en verpeste hij de hele sfeer. Yeey voor zijn lompheid en slechte timingsgevoel. Nót. Uiteindelijk waren er zoveel redenen voor een nieuw veulen, maar de grootste reden was omdat hij van haar hield, hij hield van de bruine merrie. Hij gleed met zijn lip over haar schoft en leunde ook met zijn hoofd op haar rug. Wat nu? De geur maakte hem gek, ze wilde allebei een veulen maar toch ging hij haar niet meteen dekken, ze moest eerst toch wel de kans krijgen om te praten?


~AF ~

‘Dat is geweldig om te horen Magnifico!’ Haar naam uit zijn mond klonk als muziek in haar oren. Haar oren stonden strak naar voren. Haar ogen zakten bijna automatisch dicht als ze tegen hem aan stond te doezelen, maar toch was ze klaarwakker. Ze wist waar ze mee bezig was. En ze wist honderd procent wat ze wilde. Een kind. Een veulen.
‘Ik weet het.’ Ze knikte. Natuurlijk had hij het door. Het was enkel een subtiele hint geweest van: Hè druiloor, laat je wilde hengstenhormonen eens tintelen en doe wat je te doen staat. Helaas had hij die hint niet honder procent door gekregen en moest ze hem vervolgens nog een zetje in de juiste richting geven. Soms was hij ook wel een beetje lomp en dom. Maar toch was hij haar lieve teddybeer.
Ze had zichzelf gezworen nooit meer een kind te nemen. Nooit meer die pijn mee te maken. Nooit meer de gedachten. Nooit meer zichzelf zo dwaas en gek te hoeven voelen. Ze was in die tijden niet zichzelf. Ze zag dingen die er niet waren. En waarom? Waarom in godensnaam wilde ze nog een kind? Zodra het weer gevorderd was, vervloekte ze zichzelf opnieuw waarom ze het zichzelf wéér had aangedaan. Ze wist het zeker. Maar toch. Waren het de lentekriebels? Was het de hengstigheid? Ze wist het ook niet meer. Maar toch. Weer een veulen naast haar zijde. Weer een kind die ze dingen kon leren. Een veulen waarbij ze het dit keer goed kon doen, en niet als een halvegare het kind in een leerachterstand hebben van 6 maanden. Daesha was niet het beste voorbeeld voor alle moeders met toekomstige veulens.
Toen ze vertelde dat ze nog een veulen wilde, stemde de hengst ermee in. Hij had natuurlijk geen last van de consequenties die eraan vast kwamen. Zíj daarin tegen wel. Geen wonder dat hij zonder dubben snel besliste.
Maar waarom was hij dan zo.. zo laf. Waarom was het niet grof gezegd: Huppakee erbovenop. Hij was misschien een beetje een zielepiet. Het was misschien ook wel een gevoelig onderwerp. Dus moest zij als leidermerrie de boel maar weer een beetje een duwtje in de goede richting geven.
Zonder te zuchten of te steunen zette ze vrijwillig een paar passen achteruit. Weg van de warmte en het contact dat Remember haar zojuist had gegeven. Ze draaide zich op haar achterhand om zodat ze met haar achterste naar de hengst gericht was. Ze keek eens achterom naar de hengst en glimlachte naar hem. Ze kon het zinnetje: Vooruit me de geit! maar net onderdrukken.

Ze drong wel een beetje aan, ach nouja, natuurlijk drong ze aan, wat wilde ze anders? Ze hadden immers geen eeuwen de tijd, dan lagen er waarschijnlijk al meters aan grond boven hun. Oké, misschien was hij wel een beetje dom, maar het was dan ook best wel ongemakkelijk en wat verwachtte Magnifico dan? Dat hij er hup op ging en er weer afging? Oké, dat was waarschijnlijk ook zo’n beetje wat hij van zichzelf verwachtte, eerlijk gezegd was hij lichtelijk teleurgesteld in zichzelf, waarom moest hij nu weer zo lomp en dom zijn? Dus nam hij het haar niet kwalijk dat ze een paar passen achteruit zette, nou ja, eigenlijk wou hij haar terug, terug tegen zich aan. Dus zette hij instinctmatig een paar passen naar voren waarbij hij bijna tegen haar kont aan botste, hij schudde zijn hoofd en stopte abrupt, toen namen zijn hengstenhormonen het van hem over, zijn hoofd sloeg op hol en hij fleemde met zijn lippen. Hij zette weer een paar passen naar voren tot hij zijn neus tegen haar staartwortel kon drukken. Hij steigerde maalde eventjes met zijn hoeven en lande op haar rug, zijn benen klemde zich om haar buik en zijn neus stak hij tussen haar manen.

Hij sprong van haar af en drukte zijn neus weer eventjes tegen haar staartwortel. Hij zweette licht en hijgde zachtjes, toch stond er een glimlach op zijn gezicht, misschien zou ze weer drachtig worden, misschien zou er weer een kleine ukkepuk naast hun lopen over een jaartje of wat. Dan was er een nieuwe kans om zichzelf te bewijzen. Hij ging naast haar staan en duwde zijn neus in haar manen. ,,Ik hou van je Magnifico.'' De woorden waren enkel een fluistering een tere fluistering in haar bruine oortjes.

Dus... Tja... Geen commentaar :'D

Ik hoop dat je er tenminste wat mee kan xD

De hengst leek wel te dubben of hij wel moest doen wat hem stond te doen. Kom op! Hengst. Hengsten waren soms zo dom. Ze rolde met haar ogen. Maar hij was wel lief. Soms was haar mannetje wel lief hoor. Zoals die keer in het moeras. Zonder hem was ze er niet levend uit gekomen.
Toen kwam het lang verwachte moment dat het beest zijn neus op haar bibs kwam. En even later kwam het hele lompe lichaam van de grote witte hengst. Een zacht ‘oef’ kwam uit haar mond toen het zware gewicht op haar rug leunde, maar meer niet.

Toen oom Witmaan zijn “daad” had gedaan, brieste ze eens zachtjes. Toen pas keek ze de hengst voor het eerst weer in zijn ogen. Ze glimlachte. Ze kon niet wachten totdat het veulen weer naast hun zijden huppelde. Op weg naar nieuw avontuur. Veulens waren echt leuk. Totdat ze opgroeiden en hun eigen weg konden gaan. Ze waren nog wel lief dan - hoopte ze, die ervaring had ze nog niet - maar ze hadden je niet meer nodig. Mama en papa waren niet meer belangrijk. Ze kwamen eroverheen, ze konden op eigen benen staan. En als ze ze echt nodig hadden, kwamen ze wel weer langs. Fuck het dat ze het zelf nooit had mogen meemaken. Haar ouders waren al dood voordat ze écht zelf kon leven.
Ze schudde die gedachten weg. Er ging nu een beestje in haar buik groeien. Voor de tweede keer. Pfoe, waar ging de wereld heen. Opeens vlogen haar gedachten naar de witte letters en de vissen. En dat zíj een vis was. Een rilling ging over haar rug. Ze wilde geen vis zijn. Vissen waren eng. Nadat ze was bevallen had ze een paar maanden vreselijke angst gehad voor vissen. Daar kwam ze langzaam van bovenop. Soms dacht ze nog steeds dat ze veranderde in een vis. Misschien was ze ooit in een vorig leven een vis geweest. Omdat ze zich soms zo “vissig” voelde. Voor de rest ging het prima met haar.
Ze keek even achterom. Haar wenkbrauwen wiebelden even op en neer en ze keek Remember uitdagend aan. Ze zwiepte met haar staart, ging op haar hakken staan en spurtte toen bokken weg, zigzaggend tussen alle bomen, en ze sprong over de struikjes die in bloei stonden. Ze hinnikte eens hard en schril. Ze keek achterom, of Remember ook volgde. Om eerlijk te zijn deerde het haar niet. Ze was even in haar zelf opgenomen happy-moment.

Flutterdeflut. D: