Happy again, but for how long?

'Liefde zit in kleine hoekjes, dus het is eraan te zien dat de wereld rond is!' De persoon die dat ooit had gezegd, was een waar genie volgens Courage. Het beschreef goed haar kijk op de liefde, of in ieder geval haar liefdesleven. Ze was hier nu al een jaar en was nog steeds niemand tegengekomen waarbij ze de alom bekende 'vlinders' voelde. Niet dat dat zoveel haast had, maar soms was het wel eenzaam.

Misschien zou een leuke hengst de duistere gedachtes die aan de rand van haar bewustzijn flakkerden wegjagen. Courage verdrong ze allemaal tot ze er op een gegeven moment niet meer aan dacht. Maar er kwamen altijd nieuwen, altijd weer. En al die nieuwen weer weg waren, kwamen meer gedachtes haar geest teisteren.

Op dit moment ging het best goed. Ze voelde zich niet zo depressief als dat ze de afgelopen tijd had gedaan. Om eerlijk te zijn voelde ze zich zowaar weer vrolijk. Ze genoot van de wind door haar manen, de zon op haar vacht en zelfs van het vuil op haar lichaam. Ze wist niet waar die plotselinge vrolijkheid vandaan kwam, maar ze had er geen problemen mee.

Courage was haast weer vergeten hoe heerlijk het was om gewoon gek te doen en te doen waar je zin in had. Vrolijk drentelde ze een beetje in het rond. Ze was in de vallei, bezig met het volbrengen van haar persoonlijke missie. Ze was nog steeds niet klaar met het bekijken van alle gebieden in DreamHorses en vreemd genoeg was ze, voor zover ze wist, nog nooit in de vallei geweest.

Ze snapte eigenlijk niet waarom ze hier nog nooit was geweest. Het was niet echt een angstaanjagend gebied, helemaal niet. Courage vond het zelfs vredig. Ze stond op het moment bij een riviertje dat rustig kabbelde en ze zuchtte tevreden. Ze wilde dat dit moment eeuwig zou duren, maar dat kon niet. Je kon er maar het beste zo lang mogelijk van genieten en dat deed ze daarom dus ook. Ze bracht haar hoofd naar het gras en begon rustig te knabbelen.

Het water van de rivier stroomde zachtjes langs haar neus en Courage snoof verontwaardigt. Water in haar neus was niet één van haar favoriete dingen. Snuivend deed ze een paar stappen achteruit en begon daar verder te knabbelen. Nog steeds was ze aan het snuiven om het water uit haar neus te krijgen stond ze daar te eten. In stilte bidde ze dat niemand haar zo zou zien, want ze zag er echt niet uit.

Toen ze dacht dat al het water eindelijk uit haar neus was snoof ze de frisse lucht diep in, maar hij rook niet zoals ze verwachtte. Er zat een geur in vermengt die ze even niet thuis kon brengen. De merrie snoof nog even een keer diep en gelijk schoot haar hoofd omhoog. Paard! Daar rook het naar! “Hallo? Wie is daar?” Vroeg Courage een beetje aarzelend. Ze kon niemand zien, maar misschien keek ze gewoon niet goed genoeg. Het dier had maar misschien wel zien snuiven! Ze keek nog één keer om zich heen, maar ze zag nog steeds niet. Waarschijnlijk was ze gewoon kippig dat ze het dier niet zag , want zo rook het perfect.

{Topic voor de allerheiligste Dodo van Dh}
{15. 'Liefde zit in kleine hoekjes, dus het is eraan te zien dat de wereld rond is!' - Unknow}

_Je stelt je gewoon aan, ze is mijn vriend en mijn partner en Noses is mijn dochter. Bevalt het je niet dan is het jouw probleem_ Aaliyah kneep haar ogen dicht en knarste met haar tanden op elkaar. *En wat wil je hiermee zeggen? Dat ik nooit je vriend geweest ben? Je me hebt gebruikt als soort bescherming en schild?* verweet ze Eyes. _Nee, dat zou ik nooit doen… maar… laat maar_ Aaliyah hoorde de pijn in zijn stem en grijnsde breed. Ze had zijn gevoelige plek geraakt. *Dus hoe zie je me dan?* drong ze rustig aan. _Meer dan een vriend en een partner. Je bent als een soort moeder voor me, en toch ook een soort zus_ Aaliyah viel stil en keek naar de takjes onder haar hoeven. _Snap je dat dan niet? Je bent echt raar af en toe, gestoord_ maar het klonk plagend. Ze grijnsde verlicht. *Dus je kiest dikke niet boven mij?* vroeg ze onzeker. _Nooit_
Aaliyah zuchtte en liep verder. Haar donkere ogen volgden de bewegingen van haar hoeven. Wat te doen. Terug naar dikke ging ze niet, pas als die haar kind had gekregen van Eyes ging ze terug, en dan voor een andere reden dan een kraambezoek. Nee, dikke mocht van geluk spreken dat die nu alleen maar een grote halswond had in plaats van een miskraam, toen die tijd was Aaliyah zo boos geweest dat ze bijna de dikke buik als boksbal had gebruikt. En het was dikke’s eigen schuld.
_Waarom kom je niet gewoon terug?_ fluisterde de stem triest in haar hoofd. _Je weet niet hoelang ik al popel om dit te zeggen maar; ik word ziek van jullie onderlinge gevecht, jullie beiden gedragen je als kleuters. En dat zeg ik niet alleen tegen jou.. Bolleboos praat alleen maar over je, vol haat en spot, ze lijkt heel erg op je_
Haar oren vlogen gelijk naar haar nek, die dikke? Ze gromde tussen haar tanden door, *ohja? Dikke gaat nu opeens praten over mij? En hoe dúrf je te zeggen dat we op elkaar lijken. In nog geen miljoen jaar zal ik ook maar een beetje op haar lijken. Die fatzige, dikke, megalomaan poepdrol. Dat afgelebberdepa-* tierde ze, _genoeg! Zie je niet hoe kinderachtig jullie bezig zijn? Noses en ik zijn de enige volwassenen hier lijkt het wel!_ Aaliyah schrok van de toon in zijn stem maar sloot toen koppig haar ogen weer. *Pfuh, als dikke poep zich niet kan gedragen kom ik niet terug* en dat was dat. _Ne-_ en daar was hij al weg, uit haar hoofd.
Aaliyah trilde van woede en haat. Dit was de laatste rotstreek dat dikke haar flikte. Teruggaan op dit punt zou niet lukken want er was dan geen garantie dat Bolle het zou overleven voordat ze haar kind had gebaart. Nu moest ze gewoon geduldig wachten tot ze haar slag kon slaan.
De wind stootte tegen haar aan, de dunne staart vloog weg van onder haar achterhand en boven haar hakken. Haar staart paste nu bij de rest van haar uiterlijk. Donkergoude vacht met lichtere tinten manen en staart. Haar manen stonden in een boogje overeind, met hier en daar een paar happen uit en flink uitgedund. Haar voorpluk had ze bijna niet, enkel een paar sprieten haar als voorpluk. Eerst had ze nog een te dikke staart gehad maar nu, door de hoeveelheid vliegen had ze de staart ook vlink weggeschuurd.
In de winter begonnen haar manen pas echt te groeien. Iedere voorjaar begon ze de lente met een bos haar dat langs haar hals viel en een voorpluk tot net boven haar ogen. Enkel in de lente kwamen de kleine muggen weer en schuurde Aaliyah alles weg.
In het begin, toen haar manen en voorpluk weer weg waren had ze een geschaafde huid en kleine wonden, nu waren de korsten er allang vanaf gevallen en had ze weer een beetje een gave huid.
De wind ging liggen en alles werd weer vredig stil, de wolken dreven uiteen en de zon begon te schijnen. Zo vroeg op de ochtend was het wel lekker. Aaliyah vond het niet te warm en niet te koud.
Aauhlijaauh? ze spitste haar oren en luisterde naar haar hoofd. Waa om beh jij wehg? Aaliyah keek weer nors en draaide haar oren licht naar achteren. ’Heb je dat niet van je moeder gehoord dan ofzo? Anyway, none of your buisiness!’ mompelde ze nijdig. Wa beteken da? Aaliyah zuchtte. *Dat het je niets aan gaat* beantwoordde ze de vraag. En weg was Noses. Floep.
‘Hallo? Wie is daar?’
Aaliyah had het nog niet eens gemerkt maar ze was tussen de bomen vandaan en liep al een tijdje door de vallei. Ze was zo druk bezig met mopperen dat ze nog niet eens had gezien dat dit de vallei was.
De stem klonk slechts als een gefluister in de wind, ze ving alleen enkele delen op en constateerde dat het nog wel een eindje weg was.
Ze dacht even na. Was ze in een humeur om te praten of om meer te negeren en gewoon doorlopen. Beide voorstellen klonk verleidelijk in de oren, het laatste meer dan het eerste. ’Je bent gek.’ mompelde ze zachtjes, waarop ze instemmend snoof. Aaliyah was nog lang niet tot bedaren gekomen voor een echt vriendelijk gesprek, maar hey, niet geschoten was altijd mis toch? Misschien was dit wel zo’n grappig lachgeval, misschien wel even oud als zij.
Dan was de vraag nog, was het paard menaal gezien even oud als zij of had het paard de leeftijd net zo oud als zij. Dan was nog de kans dat het helemaal geen leeftijsgenootje was. Aaliyahs mentale leeftijd lag waarschijnlijk ver onder de nul, en soms boven de vier. Maar soms gedroeg ze zich ook naar haar leeftijd, wat je gedrag dan ook moest zijn.
Met die gedachtes gaf ze zich over en liep ze in de richting van het gefluister. Plotseling brak er een grote grijns op haar gezicht. Hier was ze eerder geweest, samen met die ene Tysha ofzo. Dat was nog eens lachen geweest. Als klein lastpakje had ze die merrie ontmoet maar ze had toen nogal een off-day en Tysha behandelde als een baby, dus dat was een soort battle-field geworden. Dat was enorm lol hebben. Ze grinnikte. De merrie begon met haar zo te behandelen en toen waren de rollen omgedraaid en had Aaliyah de merrie helemaal afgezeken. Haha.
Nu was ze het paard genaderd. Ze lichtte een wenkbrauw op en knikte. De laatste tijd was Aaliyah weer gegroeid en ze was een behoorlijk groot paard aan het worden.
’Heb je mij gehoord, geroken, gezien in je mind of watever? Of heb ik het theekransje gemist?’ Aaliyah snoof en keek naar het bonte geval voor haar en grijnsde op z’n Aaliyahs. De toon waarmee ze had gesproken klonk heel klein beetje arrogant, maar verder was het gewoon haar eigen stem dat sprak.
Koppig, brutaal en eigenwijs. Al begon ze te twijfelen of eigenwijs en koppig nou bij elkaar hoorden of niet.

39. De vallei
1150 woorden Haha voor het eerst sinds evah dat ze niet zoveel praat xD behalve in haar hoofd dan xD

Courage zuchtte even en begon verder te eten. Misschien had ze het gewoon ingebeeld. Toch wist ze zichzelf niet te overtuigen. Ze had het geroken, ze wist het zeker. Misschien werd ze wel echt gek, als ze dat al niet was. Want gek was ze wel volgens zichzelf. Eerst depressief zijn en dan zo vrolijk dat je wel kon zingen en dansen leek haar erg idioot.

Maar ja, idioten waren altijd de leukste mensen, dus wat had ze te verliezen. Misschien was ze liever gek dan normaal. Met een ruk schoot haar hoofd omhoog toen ze het paard weer rook. Misschien was ze niet zo gek als ze dacht! Ze keek rond en zag inderdaad een paard. Een merrie, als ze het goed had. Courage nam het dier in zich op. Ze zag er niet heel bijzonder uit. Ze was duidelijk jonger dan Courage, maar dat maakte niet uit.

’Heb je mij gehoord, geroken, gezien in je mind of watever? Of heb ik het theekransje gemist?’ Courage keek de merrie aan. Die had lef. In de stem van het dier had arrogantie en brutaliteit gelegen. De merrie grijnsde naar Courage. Courage trok een sarcastische wenkbrauw op. “Nee, geen gemist theekransje. We kunnen er wel één beginnen als je wilt, heb je koekjes meegenomen?” Zei ze, met een lichte spot in haar stem, maar verder vriendelijk.

“En ik rook je. Twee keer.” Deelde ze me. “Niet gezien en zeker niet in mijn geest.” Dat laatste zei ze met een beetje een vragende blik in haar ogen. Hoe zou ze in hemelsnaam in haar geest moeten hebben gezien dat het paard eraan kwam. “Ik ben geen helderziende , dus dat zou vrij onmogelijk zijn.” Zei ze. Nu mocht de merrie gaan uitleggen hoe zij er in hemelsnaam bij kwam dat ze haar in haar geest had kunnen zien.

Courage was nogal sceptisch als het ging om paranormale zaken. Vaak waren de verhalen die, die mensen vertelden zo gammel als een zelfgebouwde hijskraan. Ze geloofde niet zo in geesten. Eerst zien, dan geloven. Dat was haar motto als het om zulke zaken ging. Éen keer had ze zo'n leugenaar geloofd, toen ze een veulen was.

'Ik zie een hoop ellende in de nabije toekomst.' Sprak de hengst. Met twinkelende oogjes keek het kleine veulentje hem aan. “Echt waar?” Vroeg ze, angstig. Ellende was niet goed, ellende was iets slechts. Echt waar. Ik lieg nooit.' Geschrokken keek ze het grote paard aan. “Weet je nog meer?” Het kleine stemmetje van Courage trilde van de spanning. Haar toekomst zou vast interessant worden!

'Courage, ga weg bij Illinoist!' Geschrokken keek Courage om. Daar stond Flora en ze keek niet blij. Flora zorgde altijd goed voor haar en Courage wilde haar niet teleurstellen. 'Kom op, Flora, de kleine is geïnteresseerd.” Zei Illinoist met een beetje sarcasme in zijn stem. 'Mooi niet. Je bent een oplichter en niet meer dan dat. Goed voor niets, behalve leugens verkondigen. Jij gaat de hersens van dit kind niet vol stoppen met onzin! Kom mee, Courage.' Met een treurige blik in haar ogen keek ze Illinoist aan. “Krijg ik mijn bal wel terug?” Dat was haar betaling geweest, alleen Courage dacht dat hij hem gewoon wilde lenen om ermee te spelen. Het was haar lievelingsbal, dus ze wilde hem graag terug. De blik van de hengst werd kil. 'Nee.'

Courage kreeg tranen in haar ogen. “Jij bent een gemene man!” Zei ze tegen Illinoist. 'Wen d'r maar aan kleintje, zo is de wereld.' Courage rende naar Flora toe en begroef haar snuit in haar manen en huilende. 'Rustig maar, kleintje,' Sprak de merrie troostend. “We krijgen hem wel te pakken.” Courage keek op naar de merrie. “Beloofd?” 'Beloofd.'
Uiteindelijk was het ze ook gelukt. Flora was altijd een slimme merrie geweest en uiteindelijk hadden ze de oplichter opgelicht. Courage had de twee nooit weer teruggezien. Met een schok kwam ze weer terug in de werkelijkheid. “Ik ben trouwens Courage, aangenaam kennis te maken.” Zei ze, met de verwachting dat de merrie zich ook wel zou voorstellen.
Vervolgens bukte ze haar hoofd weer en trok een plukje gras uit de grond. Ze begon er op te knabbelen en keek toen de merrie weer aan. “Moet je ook proberen, smaakt heel goed.” Zei ze, met een halfvolle mond. Of er iets van te verstaan was van wat ze zei was nog maar net de vraag, maar ze had haar best gedaan.

{23. 750 woorden... Had er eerst 777, maar ja, dat is teveel xd}

Haar grijns werd snel weggevaagd en er kwam plaats voor een strakke streep en een serieuze blik. Tegenover veel paarden was Aaliyah kinderachtig en dolde ze met degene voor haar, echter kon Aaliyah zich ook enorm volwassen gedragen. Vaak, als ze alleen met Eyes was was Aaliyah volwassenen. But not now.
I’d rather be alone than unhappy.
En zo was het. Niets meer en niets minder. I’m gonna make it anyway. Precies. Take care of my own buisiness.
Nors trok ze haar neus op en verplaatste een poot. Ze keek toe hoe het hoofd van het paard naar haar toe draaide. Haar mond was nog steeds een streep en haar ogen waren nietszeggend, ietwat hard, haar wenkbrauwen ietwat gefronst. Haar serieuze blik.
De wenkbrauw ging sarcastisch omhoog, altijd leuk als paarden d’rin stonken. Altijd hapten ze. Automatisch kwam er een brutale grijns op Aaliyahs gezicht. Speelkwartier. ’Geen koekjes, wel thee.’ antwoordde ze, testend. Testend of deze merrie echt in haar gefool trapte. Want weetje, Aaliyah speelde graag met haar tegenstanders.
‘En ik rook je. Twee keer.’ Aaliyahs wenkbrauw schoot omhoog en haar grijns werd breder. ’Dan denk ik dat ik me moet gaan wassen. Als je me van daar af al rook. Pfieuw.’ sprak ze, met haar ogen strak op de merrie gericht. Alles wat bewoog was haar mond, en af en toe knipperde ze met haar ogen. En toch bewoog ze veel meer. Ze scande het hele paard, gebruikte haar ogen en gebruikte haar neus voor alle geuren om haar heen. Het vertrouwde luchtje van een paard hing overal hier, waaronder de geur van haarzelf en het bonte paard.
‘Niet gezien en zeker niet in mijn geest.’ Haar wenkbrauw ging weer omlaag. ’Niet van het helderziende gecrap? Nah ik ook niet.’ en ze schudde onverschillig haar kop.
Door het rustige weer begonnen de vliegen haar te teisteren en in haar ooghoeken te kruipen. Grinnikend hoorde ze de tweede zin aan. ’Niets is onmogelijk merrie.’ de afwachtendheid zat in haar stem, het terroriseerde haar stem helemaal. ’Heb zat paarden gehoord die zeiden dat ze me al zagen aankomen. Drie dagen geleden. En waarom zou het onmogelijk zijn?’ _Stop met het dollen, wat ben je toch kinderachtig_ Aaliyah grijnsde vals door de opmerking. *Ik hou van spelen Sir.* bracht ze er lollig tegenin. ’Maar merrie? Waarom zo sceptisch?’ grinnikte ze.
De communicatie tussen haar en Eyes was ook iets wat in je mind zat, dus dat bewees weer dat niets onmogelijk was. En niet alleen Eyes, ook Noses. Al was de communicatie soms heel warrig, soms zaten er gaten in het gesprek omdat je elkaar niet kon verstaan, heel vaag en die stuf maar goed. Inmiddels, na drie maanden oefenen konden Eyes en zij feilloos met elkaar praten als ze wilden. En natuurlijk kon ze Eyes ook gewoon uit zetten. Maar dat kon ze nog niet zo heel lang.
Haha opeens drong er een leuk koosnaampje voor Bolleboos de Dikke in haar op. Emoe. Die rare vogelbeesten. En man, úgly. *Zegges Eyes. Kan je dikke eens zeggen dat ik een nieuwe naam voor d’r heb. Ze mag zelf kiezen, Bolleboos de Kots of Emoe.* Ze grijnsde afwezig, in haar hoofd was het nu een zooitje, ze kon bijna de emotie van Eyes voelen. Haha lol. _Zeg het er maar lekker zelf_ zei die nors.
Aaliyah gierde het uit. Dus toch, hangende pootjes, dacht ze geamuzeerd. ’Hahah Emoe.’ fluisterde ze zo zachtjes dat het slechts geadem was.
‘Ik ben trouwens Courage, aangenaam kennis te maken.’ Aaliyah keek op van waar ze was en keek verward naar Courage. Wha? Oh da. Courage? ’Heeft dat nog een betekenis ofzo?’ vroeg ze met een opgelichte wenkbrauw. Zo iets van ‘meen je dat nou? Wauw proficiat.’ ’Ik ben bolleboosje aap. Prettig kennis te maken.’ ze grinnikte even om de verbeterde naam van de Dikke. ’Aaliyah is de naam. Maar bolleboosje aap is cooler.’ Amuzement was in haar ogen te lezen maar haar mond was nog steeds gevormd met een brutale grijns. And yet was er ook nog iets wat uitstraalde dat ze zo erg nog niet was.
Courage nam een pluk gras tussen haar tanden en, terwijl ze at, zei ze dat ze het zelf ook moest proberen. Aaliyah wierp eens een blik naar beneden en trok haar neus een beetje op. Hmm maybe later. Aaliyah richtte haar blik op de etende Courage en bleef bewegingloos staan met alleen de wind die zo nu en dan haar staart optilde en er blij-lijk mee speelde. Als speelgoed.

23. 750 woorden

Haha wilde eerst Emoe doen maar toen had ik er precies 750 nu voel ik me slecht _o_

“Thee is ook goed. Dan maar geen koekjes.” Antwoordde Courage. De merrie was zelf ook niet van 'het helderziende gecrap', zoals zij dat zo mooi verwoorde. Gelukkig. Ze was tenminste niet zo'n zweefteef die zei dat ze gedachten kon lezen en met overledenen kon praten. “Niets is onmogelijk merrie.” Zei het paard. “O, jawel hoor. Het is voor paarden onmogelijk om te vliegen, net als dat het onmogelijk is om iemand te zien aankomen in je geest.” Zei ze. “De paarden die jij dan gesproken heb, zijn leugenaars.” Haar mening, niet dat de merrie er iets mee moest doen.

Toch vond Courage het. Iemand zien aankomen zonder die persoon te zien of te ruiken, was onmogelijk. “Het is onmogelijk, het is simpelweg onmogelijk.” Er waren vast wel redenen waarom het zo onmogelijk was, maar die wist Courage niet en als ze ze wel wist, zou ze er waarschijnlijk toch geen woord van snappen. “Maar merrie? Waarom zo sceptisch” Vroeg de andere merrie. “Ik heb zo mijn redenen.” Zei ze kortaf. Die redenen hoefde het paard niet te weten, dat was niet haar zaak. “Waarom geloof jij er niet in dan?” Courage vond dat zij nu ook het recht had om het aan de merrie te vragen.

Ze werd even afgeleid door een libelle die voorbij vloog en vervolgens op Courage haar neus ging zitten. “Hee, kleine.” Fluisterde ze. Het beestje draaide zijn of haar kopje naar Courage hoofd toe. Het wiebelde even met de vleugeltjes. 'Ook hallo. Hoe gaat het ermee vandaag?” Zei ze, nog steeds fluisterend. Het beestje bewoog zijn vleugeltjes weer even, dit keer wat langer. 'Ja, vind ik ook. Het is wel warm. Maar er staat toch wel een fijn briesje? Helemaal daar boven in de lucht.” Ze keek even omhoog. Met dat ze dat deed, vloog het diertje omhoog. “Doei, hè.” Zei Courage. De libelle vloog rustig verder omhoog. Waarschijnlijk was het geschrokken van de plotselinge lachbui van de merrie.

Courage keek het dier geschrokken aan. Wat bezielde die. In eens vanuit het niets in lachen uitbarsten. En dan dacht ze dat ze zelf gek was. 'Gaat alles wel helemaal goed?” Vroeg Courage achterdochtig. Als iemand uit het niets een lachbui kreeg, kon dat weinig goeds betekenen. Volgens haar dan in ieder geval. De merrie was klaar met lachen en zo fatsoenlijk om zichzelf voor te stellen. Hoewel de manier van voorstellen van de merrie niet echt fatsoenlijk genoemd kon worden. Bolleboosje aap. De merrie had echt te veel fantasie. ’Aaliyah is de naam. Maar bolleboosje aap is cooler.’ Zei de merrie, die dus toch geen Bolleboosje aap heette, met amusement in haar ogen.

“Ik denk dat ik het maar gewoon op Aaliyah hou.” Deelde ze mee. Iemand 'bolleboosje aap' noemen, ging Courage net iets te ver. En om de merrie nou een bolleboos te noemen? Van wat ze had gezien van de merrie, ging dat toch iets te ver. Misschien was ze wel heel slim, maar dat liet ze op dit moment niet echt blijken. Aaliyah leek meer thuis te horen in een gekkenhuis, dacht Courage. Ze barst uit het niets in lachen uit en stelt zichzelf voor als bolleboosje aap. Ja, compleet gestoord. “Nou, laat die thee maar eens zien.” Zei Courage.


{Sorry voor de late reactie }

45. Libelle

Aaliyah draaide haar oren naar achteren en sloot haar ogen. Dit paard vormde toch geen bedreiging voor haar. Of ging ze tinkiewinkie erbij halen om regenboogstof over haar heen te gooien en dan zou Aaliyah huppelen om de bomen heen en derpen. Omg ja. Derp.
Maar helaas, tinkiewinkie was er niet, dus ging het niet gebeuren. Hélaas. Aaliyah grinnikte en opende weer haar ogen. Misschien moest ze gekke bekken trekken, zonder reden. Gewoon omdat het kon, schijt aan de wereld. ’Poep en plas grappen zijn niet leuk! Ik krijg de schijt aan het gezijk,’ mopperde ze tegen Courage, alsof die zojuist een vieze grap had verteld. ’But hey, I love the world, so I must love you to. Poepiedoepie,’ Aaliyah grinnikte zachtjes. Yesh, we must have fun to rule the world. ’Jonguh! Ik ók je, sjees niet zo flippen. We must love each other!’ krijste ze histerisch. ’FOR PEACE. Omg, dat lijkt op peache, en dat lijkt weer op perzik, sowee!’ ok, ze leed aan een concentratiestoornis, had niet alles op een lijntje.
Aaliyah was ook wel idioot, met idiote mensen kon je de meeste lol hebben. Salade. ’Weet je wat een goede bijnaam voor je is? Salade. Da’s lekker en gezund,’ met pretoogjes keek ze de merrie aan. Misschien moest ze stoppen met het ge-mylittlepoowny gebeuren en serieus doen.
Gawd wat een mop. Aaliyah lachte luid. ’Oke, zie je mij al serieus? Like the world without fun.’ Aaliyah schudde haar hoofd en draaide haar oren lekker naar voren.
Opeens begon de merrie iets te zeggen. Aaliyah keek vrolijk naar het bonte beest. ’Ja! Koekjes! Thee! Yesh! Oh..’ Aaliyah maakte een pruillipje en puppyeyes. ’Paarden kunnen wel vliegen, en paarden kunnen de toekomst zien!’ Aaliyah moest bijna huilen. Omg, niet aardig bont paardje.
Snel klaarde ze op en grijnsde ze weer. Haar oortjes blij vooruit gestoken. Maar wat je blij noemt bij Aaliyah was toch wel grappig. Haar stemmingswisselen waren gebaseerd op die van een kleuter. ’Naja, klopt, dat is allemaal gecrap. Vliegen, haha sowee wat een soepkippen. Haha ze staan echt voor paal als ze zoiets zeggen van ‘ik heb je al zien aankomen’ want dan tript ie em helemaal weetje. En dan spacet hij hem en dan gaat ie, poof, naar de ruimte. Boem. Weg. En dan botst hij tegen een komeet en dan is ie dood. Maar dan herleeft hij weer en dan stikt ie omdat hij niet in de ruimte kan leven. Als herboren.’ Droog haalde ze haar wenkbrauw op en knikte van ‘jaah, jaah dat heb ik álle-maal gezien!’ Aaliyah stak haar lip naar voren en ging er geobserdeerd naar kijken, terwijl ze allemaal manoeuvres maakte met haar lip. Scheel kijkend gingen haar ogen naar Courage, die nog heel serieus daaro stond. Heel doods en saai. En onmogelijk. Met een doods ‘kay’ gezicht keek ze naar Courage. ’Weetje dipsaus. Jij bent onmogelijk. Take that.’ Met haar hoofd koppig omhoog en haar ogen ferm gesloten bleef ze zo twee seconden staan.
_Kan je geen seconde normaal doen?_ Nee! Nee! Nee! ’NEE!’ brulde ze, tegen haarzelf, tegen Courage en tegen Eyes.
Toen zette ze weer een trollface op en grijnsde breed naar Courage. ’Omdat elfjes ook niet bestaan Courage.’ triomfantelijk rees ze haar staart en paradeerde een rondje om haar eigen as. Dit antwoord was zodanig wel serieus uitgesproken, and yet, ook heel erg opgetogen en alsof het een superlogisch iets was. Natuurlijk was het ook zo.
‘Hee kleine.’ Hoorde Aaliyah opeens. Toen ze naar Courage keek zag ze dat een soort vliegenbeest Libelle op haar neus is gaan zitten. Verveeld draaide Aaliyah met haar ogen. Natuurliefhebber, net het kind wat ze nodig had. Het softe, gentele kind. Achja, dit was ook wel grappig.
Toen Aaliyah moest lachen om de Emoe naam moest Aaliyah nog harder lachen. Deze lachstuip kwam wel vaker, al dan niet zo erg. ’He, he ja hoor. Emoe.’ Aaliyah hikte van het lachen. ’Kijk, ik heb friends. En dat zijn hertjes. Maar eentje is kots. Dus had ik de naam Emoe voor haar bedacht. Maar daar was Eyes het niet mee eens en toen was het heel droog. Want hij zei heel nors van _zeg het maar lekker zelf_ en toen moest ik lachen.’ Droog maakte ze een beweging van ‘tja, niets aan te doen hè?’ en grijnsde weer.
Er werd meegedeeld dat ze het op Aaliyah hield. Aaliyah maakte hetzelfde gebaar weer en zette een derp face op. ’Ik houd het bij dipsaus of salade. Ik weet nog niet.’ Overwegend dacht ze na. Ach, allebei was wel leuk. Aaliyah grinnikte zachtjes. Heheh.
OMG. Nu moest Salade heel hard lachen. Aaliyah hief haar hoofd in een reflex en schreeuwde iets wat op ‘wowafgdalkdfj;ska!’ Damn wat was deze merrie raar. Gekkenhuis type misschien? Aaliyah gierde het uit, niet eens omdat iets grappig was. Alleen omdat het kon. ’Thee? Shit. Wacht ff.’
Aaliyah draaide nog een rondje om haar eigen as en opende haar grote mond, recht voor Courage’s hoofd. ’Lalaa, ij, aa i e!’ riep ze triomfantelijk met haar mond nog steeds open. Ze bedoelde natuurlijk ‘Tadaa! Kijk, daar is het!’ maar dat kwam er anders uit dan gepland. Achja. Je kon niet alles hebben *happy face*.
_Je hebt ze niet op zijn honderd. Op zijn rijtje_ Aaliyah rolde met haar ogen. Haar grijns vervaagde. ’Je hebt ze niet op zijn honderd. Op zijn rijtje. Citeer ik Eyes. Stay outta mah head,’ mopperde ze tegen Courage. ’Dipsaus, zegges iets tegen Eyes, hij hoort het wel. Anders herhaal ik het wel voor ‘em. Gotit?’ vroeg ze aan het bontevlekjesgevalletje. Nu maar wachten. _Yes, je weet dat ze je nu waarschijnlijk voor gek gaat verklaren. Damnit Aaliyah. Word es volwassen_ Aaliyah lachte hard. *Zegt mistr dictionary met z’n kots emoe geval? Explain* gebiedde ze Eyes. Nu wilde ze zijn uitleg wel horen. _Ik doe niet gek tegen mijn soortgenoten, ik heb ze nog alle honderd op z’n rijtje, dan ben ik nog eens slim, knap, ik heb een familie_ Aaliyah keek als door een wesp gestoken, niet blij. Haar oren draaiden gelijk plat in haar nek, haar bruine ogen vlamden. *En door wie héb je familie? Wie heeft Bollekots geaccepteerd? God Eyes, zo slim ben je niet. Ookal heb ik zo’n attitude, ik ben slimmer dan jij. Want wíé redde je in die grot? Juist, ík. Wíé zorgde ervoor dat je nu zo sterk en slim bent? Juist, ík. Wíé had Bolle geaccepteerd bij ónze groep? Juist ja, IK. ME, MYSELF AND MY FUCKING ASS. Dus jij moet nu gewoon up shutten en bedenken wie er hier zo nou de slimste is. Take that* Woedend door Eyes zwiepte ze met haar staart. ’Herten zijn zulke ondankbare nesten. Gawd wat een sukkel.’ mopperde ze, nog steeds niet gekalmeerd. Nu was ze serieus. Te serieus voor woorden. Dit maakte haar echt nijdig. Hij kon haar zo krijgen als hij het wilde. Eyes was toch ook altijd zo'n ótter.



Heeey op het eind is ze énorm maar dan ook énorm volwassen xD
1134 woorden én het woord
44. Otter

Het paard was gek. Het paard was gek! Het paard was gek! Ze kon het niet vaak genoeg benadrukken. Aaliyah was compleet geschift. Niet zomaar geschift, nee, ik-ben-net-uit-het-gekkenhuis-ontsnapt-en-heb-de laatste-keer-mijn-medicijnen-niet-in-genomen geschift. Ze zou haast spontaan een gekkenhuis oprichten om paarden als deze te helpen, maar dat deed ze maar niet. Compleet random dingen kwamen uit de mond van het paard en wat ze zei verbaasde Courage elke keer weer. Iets over poep en plas en perziken. Courage volgde het allemaal niet meer. Ze had het zelfs opgegeven om nog te proberen te snappen wat Aaliyah allemaal uitkraamde.

Ze praatte tegen zichzelf, stelde zichzelf vragen waarvan Courage de betekenis nauwelijks wist en de onzin volgde elkaar op in rap tempo. Een paar zinnen drongen nog tot Courage door, waarvan de meesten nergens op sloegen. Ze begon te praten over vliegende paarden en paarden die in de toekomst konden kijken en ze sprak zichzelf daarbij nogal tegen. Eerst beweerde ze dat paarden wel konden vliegen en in de toekomst kijken en vervolgens zei ze dat, dat onmogelijk was.

Courage kon geen hoogte krijgen van de merrie. Ze had het vermoeden dat de merrie mentaal niet goed was. Hoe dat was gekomen was Courage een zorg, misschien verstikt bij de geboorte of zo, maar de merrie was in ieder geval niet helemaal goed snik. ’Weetje dipsaus. Jij bent onmogelijk. Take that.’ Dipsaus? Bedoelde ze met 'dipsaus' Courage? Dat was de bevestiging die Courage nodig had om de merrie officieel gek te verklaren. Bovendien was Aaliyah ook nog ontzettend vrolijk. Courage werdt er gek van. “NEE!” Haalde een schreeuw haar uit haar gedachten. Geschrokken keek ze Aaliyah aan. Wat bezielde dat dier!? Grijnzend keek Aaliyah haar aan. ’Omdat elfjes ook niet bestaan Courage.’ Oké, het werdt haar nu allemaal echt veel te gek. Elfjes? “Owkeeej.” Zei Courage langzaam, op een toontje waaruit doorschemerde dat ze de merrie niet echt meer serieus nam.

En toen begon de merrie te praten over Emoe, wie of wat dat dan ook mocht zijn. Lang hoefde Courage niet op de uitleg te wachten. “Kijk, ik heb friends. En dat zijn hertjes. Maar eentje is kots. Dus had ik de naam Emoe voor haar bedacht. Maar daar was Eyes het niet mee eens en toen was het heel droog. Want hij zei heel nors van _zeg het maar lekker zelf_ en toen moest ik lachen.’ Courage knikte alsof ze het volkomen begreep, maar snapte in feite nauwelijks een woord van wat Aaliyah uitkraamde. Wie was Eyes en hoe in hemelsnaam konden herten praten? Ergens was Aaliyah ook wel heen interessant. Courage zou een moord plegen om te weten hoe het er in Aaliyah's hoofd aan toe ging. Oké, dat misschien ook weer niet, maar ze zou het wel graag willen weten. “Ik denk dat ik liever salade genoemd wordt, is wat gezonder.” Antwoordde Courage serieus. Misschien kwam ze zo wel heel saai over, maar om eerlijk te zijn maakte Aaliyah haar ook doodsbang. Ze had geen idee wat ze met de merrie aanmoest. Ze had wel eens gehoord dat vreemde types vaak moordenaars zijn. “Zeg, ben jij toevallig een seriemoordenaar of iets in die buurt?” Vroeg Courage voor de zekerheid. Als ze dat was, zou ze waarschijnlijk geen eerlijk antwoord geven, maar het viel te proberen. “Ik wil er namelijk graag zeker van zijn dat ik hier nog levend vandaan kom.” Voegde ze toe.

Aaliyah draaide om haar as en toen ze weer voor Courage stond opende ze haar mond en bracht iets onverstaanbaars uit. “Watte?” Vroeg Courage, terwijl ze haar hoofd schuin draaide, als teken dat ze geen woord snapte van wat Aaliyah net had gezegd. Vervolgens praatte Aaliyah tegen Eyes, of zei ze iets tegen Courage wat Eyes zei. Als Courage het goed begrepen had was Eyes een hert. Hoe the hell kon Aaliyah met een hert praten?! Maar goed, Courage ging maar mee in de gekte. ’Dipsaus, zegges iets tegen Eyes, hij hoort het wel. Anders herhaal ik het wel voor ‘em. Gotit?’ Courage keek Aaliyah ongelovig aan. Moest ze dit serieus doen? “Uhm, oké.” Begon ze onzeker. “Vraag maar.... Vraag maar of jij altijd zo bent.” Zei Courage. Ze wilde eigenlijk wel weten of de merrie altijd zo geschift en compleet random was.

Courage verwachtte niet echt antwoord, maar het was altijd een poging waard. Opeens veranderde Aaliyah's hele gelaatsuitdrukking. Ze leek woest. Courage deinsde geschrokken achteruit. Het was even kort stil en Courage kreeg de valse hoop dat Aaliyah weer rustig was. Ze had liever een geschift paard dan een woedend paard. ’Herten zijn zulke ondankbare nesten. Gawd wat een sukkel.’ Courage keek haar onderzoekend aan. Nog steeds niet gekalmeerd. “Mag ik vragen waarom je ineens zo woest bent?” Vroeg Courage op haar hoede. Ergens binnenin was ze doodsbang dat de merrie haar woede op Courage zou richtten en dat wilde ze niet meemaken.

43. Emoe

(Ik kan nog steeds uw grootsheid van posten niet evenaren, Almachtige Dodo, maar ik hoop dat u er wat mee kunt)

Tok. Deed de kip. Aaliyah was compleet helder, ze dacht na over regenboogkippen. En een aap. Want dat was Courage. Nee, Courage was dipsaus, en zij was een dodo. Oh, mosterd met haring, dat was jummie. ’Omg Courage. Jij bent een dipsaus met mosterd-haring saus. En voeren van mensen, Courage, jij gekkerd, waarom voer jij mensen? Ze horen achter hekken, komt tinkiewinkie nou? Ik hoop van niet, want tinkiewinkie is heel boosaardig, met zijn regenboog handjes,’ Aaliyah maakte en golvende beweging met haar hals. Als een spook, of een magere hein. ’Pewdiepie lala popo ships stro. Kokos strip, Courage iets voor jou?’
Maar goed, Courage keek haar aan als ‘whatthefuck, wat ben jij voor een alien?’ tja, Aaliyah zelf wist het ook niet, het was vreemd om iets niet te weten over haarzelf. Maar misschien draaide ze een beetje door. ’Gaga Courage, Dipsaus of Salade. Couscous, is dat lekker? Of moet ik nu eigenlijk gaan eten?’ Aaliyah kon ook nooit serieus zijn. En dat terwijl het paard haar echt aankeek alsof ze van mars kwam. Wel, mars was wel erg ver weg, daar kon Aaliyah nooit vandaan komen, dat zou raar zijn. ’Etenstijd Courage,’ droog stak ze haar tong uit naar Courage en grijnsde. ’Weetje.? Heb jij iets te verbergen Courage? Want als je niets te verbergen hebt, ben je een slechte paashaas, dat is zó on-cool weetje? Want ik ben wel cool. Dus dat zou niet matchen in een relatie. Misschien word ik wel een pianospeelster,’ zei ze tegen Courage. ’Boeh.’
Aaliyah grijnsde. ’Wat kan jij goed rekenen zeg Courage. De dipsaus salade queen,’ en ze maakte een spastisch beweginkje met haar achterbeen. ’Ik word echt moe van jou, libelliefhebbernatuurrespecter.’ Aaliyah vond zichzelf cool. Maar ze lulde teveel. ’Ik wil eten, maar er is niets te eten, behalve elkaar,’ droog bekeek ze de dipsaus vlekken en bedacht of ze lekker was. Misschien was die middelste vlek wel lekker. Courage zag er niet uit als een pony en had teveel vlekken om een pony te zijn, dus Aaliyah constateerde dat Courage een paard was, een tinker. Wat een verschil. Aaliyah kreeg er spontaan koppijn van.
_Jezus Aaliyah, wat doe je stoned. Heb je wiet op? Zoja, foei_ Aaliyah grijnsde en keek dromerig naar de wolken. Misschien was er ook een libelle voor haar om mee te praten. Als een psygiator. Dat lijkt een beetje op alligator. En die bijt. Hap, in je bil, maar niet in die van Aaliyah, want zij was onsterfelijk, Courage daarintegen, sowee daar durfde ze niet in de buurt te komen. Gelijk deed ze een stapje naar voren, dichter naar de merrie. Bang voor de demoon achter haar. Omg.
De mond van Courage bewoog, en algauw hoorde ze de klanken, maar Aaliyah hoorde ze nauwelijks. Of Courage zei niet veel meer dan één woord. Dat kon ook nog. ’Geloof je me niet? Jemig man, wat ben jij kinderachtig. Ik daarentegen, ik ben volwassen. Dat rijmt op wassen, maar ik ben schoon. En jij zit vol met vlekken,’ ratelde ze maar door. ’Ik ben dinodino, de dode dino, knap he?’ Aaliyah grijnsde, helemaal stoned. Lets rule the world. Het gesprek ging nu over Emoes maar Aaliyah was alweer verder, want ze dacht nu aan libelletjes. ’Suikrrrrr. Lekkrr! Pedo Perrrrry! zei ze met een rollende r. ’Ik ben een pratend paard. Dus je kan me horen Couragggggggggeuh. Want ik ben een pratend paard. Aliens kunnen mij niet verstaan, dat is een kunst, want jij verstaat me wel,’ brabbelde ze. Opeens zag Aaliyah het licht, ’ben jij een eenhoorn?’ vroeg ze opeens aan vlekkie de disaus salade pauw. ’Wat heb je mooie ogen,’ zei Aaliyah droog. Totaal stoned. ’Ik heb wiet op, da’s heel lekkerrr.’ Aaliyah maakte een grooviesmoothie beweging met haar hoofd en riep opeens, ’HAAI. ACHTER JE,’ jemig, dat Courage die haai niet had gezien. Een vis op het droge merk je wel snel op, Courage was blind. Aah. Aaliyah wilde haar blindegeleidepaard wel zijn. ’Zie je mij wel? Hoeveel hoeven heb ik?’ vroeg ze voor de zekerheid. Courage wist vast niet dat ze tien hoeven had, dus dat was een fout antwoord. Haha.
Opeens zei Courage iets. Iets over gezond. Maar Aaliyah was een kannibaal, dus gezond? Pff wat was dat? Zoiets als de ziekte van pfeiffer? Misschien. ’Salade is cool, maar dipsaus nog meer, jij kleine poeliepoeliepoelie,’ zei ze met een derpstemmetje. ’Weetje Courage, heb jij nog twee nieren? Ik wel. Dat is cool,’ en ze vond zichzelf ook heel erg cool. Zij was namelijk de enige wietsnuiver in heel dreamhorses. _Ja, en nog eens raar ook_ kwam Eyes ertussen. ’Houd jij je bek..’ zei ze, licht beledigd. Was hij de donald duck ofzo? Eyes is gewoon een hert met hallucinaties over haar en dan opeens was ie weg. Poof. Naar mars.
OHMYGOD. COURAGE HAD EEN TONG. ZE VROEG HAAR GEWOON IETS. MIRACLES HAPPEN INDEED!
Aaliyah knikte, bloedserieus. ’Jap, ik ben een seriemoordenaar. Ik eet je op in je dromen. Dus nu doe ik niets, pas ’s avonds, dan pas ben ik gevaarlijk. Nu ben ik poeslief en heel slim, mijn hersenen zijn namelijk heeeel groot. Snapje?’ vroeg ze snugger. Het wiet steeg haar naar het hoofd. ’Maar dus nu heb ik al gegeten, en zometeen staat er kots op het menu, dus ik zit al vol. Snapje?’ Aaliyah grijnsde breed en zakte door haar poten. Ze had jeuk. Net als tinkiewinkie en dipsie. Maar lala en po mochten er ook wezen. Ze kwam weer omhoog en knikte. Vrolijk als ze was grijnsde ze en huppelde om een boom heen, tenminste, de boom was onzichtbaar en dus ze zag hem niet. Maar ach. _Je doet raar. Jezus, ik schaam me voor je_ en uit zichzelf ging Eyes al weg. Yesh, dit moest ze vaker doen!
Courage vroeg of ze altijd zo random deed, floep, daar was Eyes weer. Ze voelde de capslock al komen en kneep haar oren bang dicht. _JA! JA! JA! NEE! ZE DOET NIET ALTIJD ZO, REN, REN NU JE NOG EEN LEVEN HEBT! ZE IS RAAR, MAAR NU HEEFT ZE DRUGS OP, REN! VOOR HET TE LAAT IS!_ schreeuwde Eyes keihard. Aaliyah opende haar ogen weer en keek Courage droog aan. Ze knipperde zwijgzaam met haar ogen, haar grijns weg, bloedserieus. ’Vertaling;
JA! JA! NEE! REN VOOR JE LEVEN, NU HET NOG KAN! MAAR NEEM TINKIEWINKIE MEEE!’
Zoiets.’ Droog knikte ze van ja. Het maakte haar niet uit hoe hard Eyes krijste, Aaliyah was de vertaalster.
Na haar uitbarsting vroeg Courage waarom ze zo boos was. Met haar oren in haar nek keek ze Courage boos aan. ’Omdat ik slimmer ben dan ik lijk. Ik kán intelligent zijn, maar dat weet hij niet. De naiviteit spat ervanaf.’ Knorrig sloeg ze met haar staart en zuchtte.





45. Libelle
ATTENTIE: Aaliyah is niet in het echt zo xD ik was aan het skypen en we waren melig, Aaliyah is NIET in het echt zo *tenminste niet zó erg :'D* *zie dit maar als een soort snoepjesmeer post :'D*

Bijna alles wat de merrie zei ging volledig aan haar voorbij. Af en toe ving ze een zin op, maar die was zo onlogisch dat ze niet eens wist hoe ze erop moest reageren. Ze besloot dus maar het grootste deel van de tijd haar mond te houden en maar een beetje te doen alsof ze luisterde en perfect snapte waar Aaliyah op het moment over bazelde. Als ze af en toe hoorde wat Aaliyah zei, werd haar blik een beetje angstig, want de dingen die de merrie zei waren ronduit vreemd. “Suikrrrrr. Lekkrr! Pedo Perrrrry!” Toen ze dat hoorde, gaf ze zelfs maar enige poging om Aaliyah te begrijpen op. Ze had geen idee wat de merrie bezielde, maar veel goeds kon het niet zijn. ’Wat heb je mooie ogen,’ Courage keek haar verbaast aan en bracht nog net een dankje' uit voordat ze de merrie weer besloot te negeren. De woorden die uit haar mond kwamen waren onzinnig en niet te volgen, dus Courage verzonk weer in haar eigen gedachten Hoe onbeleefd zou het eigenlijk zijn als ze zich nu om zou draaien en weg zou lopen, of, nog beter, weg galopperen. Het zou vast ongelooflijk onbeschoft zijn, maar ze dacht niet dat de merrie daar last van zou hebben. Ze leek behoorlijk ver heen, als je het Courage vroeg. ’Zie je mij wel? Hoeveel hoeven heb ik?’ Haalde Aaliyah haar uit haar gepieker. Verdwaast keek Courage haar aan. Waar had zei het in hemelsnaam over? “Je hebt vier hoeven.” Zei Courage een beetje vragend. Ze had het idee dat, dat vast niet het goede antwoord was volgens Aaliyah, maar Courage zag toch echt vier benen, met daaraan vier hoeven.’Salade is cool, maar dipsaus nog meer, jij kleine poeliepoeliepoelie,’ Courage keek Aaliyah vragend aan. Poeliepoeliepoelie? Waar haalde ze dat opeens vandaan? Aaliyah ging al weer verder met haar onzin, maar Courage hoorde de helft niet, doordat ze nog steeds verbijsterd was door de 'poeliepoeliepoelie'. 'Weetje Courage, heb jij nog twee nieren? Ik wel. Dat is cool,” Courage hoorde alles vanaf 'twee nieren', maar had wel zo ongeveer een idee van wat Aaliyah bedoelde. “Ja ik heb nog twee nieren, denk ik. Ben ik nu ook cool?” Vroeg ze, meegaand in de gekheid van Aaliyah. Misschien was het nog niet zo verkeerd om gek te zijn, of je in ieder geval zo voor te doen. “Hou jij je bek.” Zei Aaliyah licht geïrriteerd. Verbaast keek Courage haar aan. “Oké, wat heb ik verkeerd gedaan?” Vroeg ze voorzichtig. De merrie leek nogal stemmingswisselingen te hebben en Courage werft om eerlijk te zijn een beetje bang van haar. Aaliyah zei iets over een seriemoordenaar zijn en eten van hersenen, maar Courage volgde er weinig van. Haar verhaal was weer net zo onsamenhangend als voorheen. Zonder dat Courage wat had gedaan kneep Aaliyah bang haar oren.Even was het stil, aar daarna trok Aaliyah haar mond open. “Vertaling; JA! JA! NEE! REN VOOR JE LEVEN, NU HET NOG KAN! MAAR NEEM TINKIEWINKIE MEEE!” “Zoiets” Klaarblijkelijk was dat de boodschap van het hert aan haar, maar Courage had zo'n vermoeden dat, dat niet echt was wat het dier had gezegd. “Aaliyah,” Sprak ze op een toon waarvan je zou denken dat Courage een moeder was die het tegen een stout kind had. “Was dat echt wat je hert zei?” Vroeg Courage streng. Ze was nog steeds niet helemaal overtuigd van het bestaan van het dier, maar iedereen verdiende het voordeel van de twijfel. Op Courage haar vraag waarom ze opeens zo boos was antwoordde ze; Omdat ik slimmer ben dan ik lijk. Ik kán intelligent zijn, maar dat weet hij niet. De naïviteit spat er vanaf.’ Courage knikte even begripvol, maar bedacht zich toen. “En wie is 'hij' in dit verhaal?” Vroeg ze geïnteresseerd in een poging het paard te begrijpen.

39. De Vallei