Long time ago

De laatste keer dat Memoria hier geweest was, bij het Meander, was voordat Amõra geboren was. Amõra was Memoria's veulentje en ze had haar al lang niet meer gezien. Ook Memoria's partner Saetero was ze een beetje uit het oog verloren. Waar waren die twee nou toch? Zwijgend en diep in gedachten liep Memoria langs de oever van de rivier, die allemaal grote bochten maakte. De rivier was omgeven door bomen, struiken en planten, waardoor je niet kon zien wat er achter te vinden was. Memoria was al een tijdje geen paarden meer tegen gekomen, wat haar een 'alleen' gevoel gaf. Niet alleen omdat ze nu al een tijd niet meer had kunnen praten, maar ook omdat ze gewoon even iemand nodig had om bij te zijn. Gewoon even wat gezelschap waarmee ze overal over kon praten. In de bosjes kraakte wat takjes en zong een vogel. Memoria zag dat de vogel een nestje met eitjes had en haar beangstigend aankeek. ik doe je niks, kleintje zei ze meer in zichzelf dan tegen de vogel. 'Wie praat er nou tegen een vogel' bedacht ze bij zichzelf en het was voor haar een bevestiging van het alleen-zijn. Een paardengeur drong haar neusgaten binnen en ze spitste haar oren, om haar iets te kunnen horen. Niks. Toch was die geur er, duidelijk. Eventjes haalde ze diep adem en vervolgde met een hinnik. De vogels vlogen op uit de bosjes, omdat ze geschrokken waren van het plotselinge geluid. Memoria keek om zich heen, maar er was niemand.

Met rustige stappen ging Mystic Light naar het meander. Sinds kort is ze een beetje sip geworden, Naruto en zij hebben elkaar zolang niet gezien. Ook Lanina, en Arkia, haar pleegveulen miste ze enorm. Kon ze maar van een klif springen, dacht Mystic Light, want ze wilde dit leven, waarbij haar gezin er niet meer was, niet meer. Maar ze wist dat ze dat niet kon. Arkia en Lanina waren afhankelijk van haar, en zijzelf kon niet zonder hen leven. Maar dan zou ze hen wel steeds vaker moeten zien, vond ze zelf. Ze keek naar een paddestoel, vroeg in het jaar zeker, dacht Mystic Light. De paddestoel was wit, met een soort stengel en een knop van een roos. Het deed haar denken aan iets blauwigs. Ooit had ze de mensen de naam horen zeggen, inktzwam, ofzoiets. Ach, het maakte haar niet zoveel uit, en ze ging in stap rustig verder. Ze wilde niet weggaan bij Naruto, maar ze wilde wel lol hebben, plezier maken met Naruto. Ooit als ze het zat werd, zou ze hem misschien verlaten. Mystic Light had een brok in haar keel. Nee, daar moest ze niet aan denken. Ze hield van Naruto, en van haar dochter. Maar ze miste hen zoveel, dat ze hen begon te vergeten. Ze wist nauwelijks meer hoe ze praatten, hoe ze eruit zagen, hoe ze waren... Een beetje treurig staarde ze naar de grond. Toen hoorde ze plotseling een harde hinnik. Een beetje verschrikt spitste ze haar oren, en keek op. Toen liep ze op het gehinnik af. Het was een andere sneeuwwitte merrie. "Hallo," zei ze vriendelijk en rustig. Het was haar helemaal niet opgevallen, een nieuwe, onbekende paardengeur. Ze schraapte met haar linkerhoef over de grond, en sloeg met haar lange witte staart heen en weer om de vliegen weg te jagen. Toen wachtte ze op een reactie van de merrie.

[RIP inspi ]

Memoria zag een andere witte merrie op haar afkomen, en ze zei de merrie, net zoals zij Memoria, vriendelijk gedag. De merrie sloeg met haar staart om zich heen, en waarschijnlijk werd ze net zo gek van die vervelende vliegen als Memoria dat werd. Vervelende vliegen he? vroeg ze daarom maar, omdat ze verder niet echt een gespreksonderwerp kon vinden. Memoria was altijd al wat zenuwachtiger geweest met een onbekend paard, en dan vooral met hengsten. Maar zij was geen hengst, dus dat was alweer een zorg minder. Ze bestudeerde de merrie onopvallend. Memoria schatte haar rond de 5 jaar, dus ietsjes jonger dan zij. Hoe heet jij eigenlijk? vroeg ze daarna. Ze vond het altijd al een vreemde vraag. Het gaf haar net een gevoel dat ze als veulen aan andere paardjes vroeg: zullen we vrienden worden? Ze maakte haar blik vragend en liet hem op de witte merrie, die tegenover haar stond, rusten. [toevoeging]Haar gedachten dwaalden weer af naar Saetero. Ze zou hem snel weer zien, en dan zou Amõra, haar dochtertje, eindelijk haar vader kunnen ontmoeten. Saetero was er niet geweest, toen het merrie-veulentje geboren werd, en dat onderwerp lag Memoria best zwaar. Op dat moment had ze hem zo erg nodig gehad, en toen was hij er niet. Maar echt veel kon hij er ook niks aan doen... Zijn plicht riep, zoals Memoria dat wel eens zei. Eindelijk zou het gezinnetje dan weer bij elkaar zijn, en konden ze praten over nieuwe dingen die Amõra had geleerd, of wilde leren, wat ze wilden gaan doen die dag, over de opvoeding. Kortom: gewoon gezinnen/ouder-praat. Wat verlangde ze naar die dag...

[nouwee, ikke dus ook..


toevoeging: Omg dit is wel heel erg weinig.. Ik verzin er nog wat bij...]