Trillend van inspanning zette Asra haar voeten neer. Ze had nooit geweten dat lopen zo'n moeite kon kosten. Waar deed ze het allemaal eigenlijk voor? Waarom moest ze nou zo nodig weg uit haar kudde? Ze was verwend, een groot, verwend nest. Nooit kon ze eens tevreden zijn met wat ze had, altijd moest het maar weer anders. Ze was spuugzat van zichzelf. Het werd tijd dat ze leerde dat misselijke verlangen naar zwerven de kop in te drukken!
De dagen van eenzaamheid hadden haar geen goed gedaan. In al die tijd die ze in haar nieuwe leven had voortgebracht was ze nog maar één levende ziel tegengekomen. En die was ook weer verdwenen. Gek werd ze ervan. Gek! De eenzaamheid die ze eerst met zoveel blijdschap had ontvangen drukte nu verstikkend op haar borstkast. Hij gunde haar geen ruimte om te ademen, waardoor alle normale bewegingen haar tien keer zo veel moeite kosten als vroeger. Ze nam de tijd niet meer om haar vacht schoon te houden, waardoor haar eens zo weelderig glanzende vacht er nu rafelig en vuil bij hing. Eten en drinken deed ze pas als het niet anders kon. Haar botten staken aan alle kanten uit, haar ogen stonden dof. Ze was zichzelf niet meer.
Zonder dat ze het merkte was de grond onder haar voeten overgegaan in een zachte, modderige drek waar ze steeds wat dieper in wegzakte. Ze staarde naar de grond onder haar hoeven zonder te zien waar ze haar ogen op richtte. En ineens dacht ze aan het beeld van haar vader dat ze op de Drakenberg had gezien. Zonder het te willen huilde ze. Geluidloos. Zachtjes. Maar ze huilde.
Ze liet zichzelf huilen. Het was zo verschrikkelijk lang geleden dat ze zichzelf had toegestaan om verdriet te tonen, en nu wist ze niet eens precies waaróm ze nu eigenlijk huilde. Een zacht geluidje ontsnapte uit haar keel. Plotseling wilde ze dat ze nooit geboren was.
Woest schudde ze haar hoofd. Wat was er toch met haar? Ze was toch geen zachtgekookt eitje? Avontuur wilde ze, en avontuur had ze gekregen! Ze hinnikte hard en schril en sprong weg. Eén sprong maar, niet eens zo'n hele grote. Eén stomme, slecht berekende sprong. En toen zat ze vast.
Ze merkte het eerst niet, maar toen ze haar hoef wilde optillen voor de volgende sprong bleef deze steken. Ze schopte. Het werkte alleen maar averechts. De grond zoog haar naar beneden, brulde als een bloeddorstig monster. Of nee, hij brulde niet. Hij fluisterde. De bomen bogen naar haar toe en fluisterden mee. Er schoof een wolk voor de zon, het bos hulde zich in schaduw. Haar buik raakte de drab.
Nee.
Langzaam kroop de modder omhoog richting haar ribben.
Nee.
Over een niet al te lange tijd zou haar rug bedekt zijn.
Nee!
Ze wierp haar hoofd omhoog en schreeuwde, smeekte of ze alsjeblieft mocht leven. Haar rug liep onder, de grond begon aan haar nek, ze stikte bijna van angst. En toen stopte het.
Het stopte! Ze voelde vaste grond onder haar hoeven en huilde van opluchting. Tot ze besefte dat ze nog steeds niet veilig was. Hoe moest het nu verder? Hoe kwam ze hieruit?
Heel langzaam bewoog ze haar been. Ze voelde de vaste ondergrond omhoog lopen. Met alle kracht die ze in zich had duwde ze haar lichaam naar voren. De dikke modder vulde de geul die ze trok direct weer op. Maar toch kwam ze, langzaam maar zeker, vooruit. Ze beet haar tanden op elkaar en vocht. En ineens stond ze op de kant. Vuil, stinkend, uitgeput, maar ze stond. Ze leefde. Nog steeds.
Ineens wenste ze dat ze gestorven was.
Open voor wie wil :)
De dagen van eenzaamheid hadden haar geen goed gedaan. In al die tijd die ze in haar nieuwe leven had voortgebracht was ze nog maar één levende ziel tegengekomen. En die was ook weer verdwenen. Gek werd ze ervan. Gek! De eenzaamheid die ze eerst met zoveel blijdschap had ontvangen drukte nu verstikkend op haar borstkast. Hij gunde haar geen ruimte om te ademen, waardoor alle normale bewegingen haar tien keer zo veel moeite kosten als vroeger. Ze nam de tijd niet meer om haar vacht schoon te houden, waardoor haar eens zo weelderig glanzende vacht er nu rafelig en vuil bij hing. Eten en drinken deed ze pas als het niet anders kon. Haar botten staken aan alle kanten uit, haar ogen stonden dof. Ze was zichzelf niet meer.
Zonder dat ze het merkte was de grond onder haar voeten overgegaan in een zachte, modderige drek waar ze steeds wat dieper in wegzakte. Ze staarde naar de grond onder haar hoeven zonder te zien waar ze haar ogen op richtte. En ineens dacht ze aan het beeld van haar vader dat ze op de Drakenberg had gezien. Zonder het te willen huilde ze. Geluidloos. Zachtjes. Maar ze huilde.
Ze liet zichzelf huilen. Het was zo verschrikkelijk lang geleden dat ze zichzelf had toegestaan om verdriet te tonen, en nu wist ze niet eens precies waaróm ze nu eigenlijk huilde. Een zacht geluidje ontsnapte uit haar keel. Plotseling wilde ze dat ze nooit geboren was.
Woest schudde ze haar hoofd. Wat was er toch met haar? Ze was toch geen zachtgekookt eitje? Avontuur wilde ze, en avontuur had ze gekregen! Ze hinnikte hard en schril en sprong weg. Eén sprong maar, niet eens zo'n hele grote. Eén stomme, slecht berekende sprong. En toen zat ze vast.
Ze merkte het eerst niet, maar toen ze haar hoef wilde optillen voor de volgende sprong bleef deze steken. Ze schopte. Het werkte alleen maar averechts. De grond zoog haar naar beneden, brulde als een bloeddorstig monster. Of nee, hij brulde niet. Hij fluisterde. De bomen bogen naar haar toe en fluisterden mee. Er schoof een wolk voor de zon, het bos hulde zich in schaduw. Haar buik raakte de drab.
Nee.
Langzaam kroop de modder omhoog richting haar ribben.
Nee.
Over een niet al te lange tijd zou haar rug bedekt zijn.
Nee!
Ze wierp haar hoofd omhoog en schreeuwde, smeekte of ze alsjeblieft mocht leven. Haar rug liep onder, de grond begon aan haar nek, ze stikte bijna van angst. En toen stopte het.
Het stopte! Ze voelde vaste grond onder haar hoeven en huilde van opluchting. Tot ze besefte dat ze nog steeds niet veilig was. Hoe moest het nu verder? Hoe kwam ze hieruit?
Heel langzaam bewoog ze haar been. Ze voelde de vaste ondergrond omhoog lopen. Met alle kracht die ze in zich had duwde ze haar lichaam naar voren. De dikke modder vulde de geul die ze trok direct weer op. Maar toch kwam ze, langzaam maar zeker, vooruit. Ze beet haar tanden op elkaar en vocht. En ineens stond ze op de kant. Vuil, stinkend, uitgeput, maar ze stond. Ze leefde. Nog steeds.
Ineens wenste ze dat ze gestorven was.
Open voor wie wil :)