Probaly my time has come

Oververmoeid probeerde Vanity hoef voor hoef vooruit te komen. Hij had het zo ontzettend warm en het leek wel of de warmte het over begon te nemen. Zijn hoofd begon steeds lichter te voelen en hij moest moeite doen om zijn hoofd er bij te houden en niet hier voor dood neer te vallen. Hij had vlug een schaduwplek of iets drinkbaars nodig anders was hij bang dat hij hier niet meer levend uit zou komen. Waarom was hij hier ook heen gekomen? Wat moest hij gedacht hebben? Hij was niet eens meer in staat daarover na te denken, want zijn hersens weigerden simpelweg om mee te werken. Hoe hard hij ook probeerde het leek er meer op dat hij zichzelf daar alleen maar mee pijnigde dan dat het echt nut leek te hebben. Zelfs van zijn altijd trotse houding leek nu niets meer over te zijn. Terwijl hij er aan dacht probeerde hij zijn houding weer aan te nemen, maar ineens leken zijn hersenen vergeten te zijn hoe die houding ook al weer was. Hij probeerde er over na te denken, maar al na niet meer dan een seconde vlogen zijn gedachten weer een andere kant op, naar iets wat op dit moment absoluut niet van belang was. Hij wierp nog een suffige blik rond in de hoop toch nog ergens beschutting of drinken zag –tevergeefs- en zakte door zijn benen op het brandend hete zand. Hij had geen zin meer om moeite te doen om zijn hoofd nog omhoog te houden dus liet hij zijn neus in het zand zakken. Kleine korreltjes van beige-achtig zand kropen zijn neusgaten binnen maar hij merkte het amper meer op. Dit was het moment, wachtend tot de dood hem zou komen halen. En hij had nog zoveel willen doen in zijn leven… Maar als dit was wat het lot wilde kon hij daar ook niks tegen in brengen en moest hij daar maar vrede mee hebben.

-open ~sorry voor kortheid~

Met kleine, langzame passen liep de zwarte hengst door de woestijn heen. De warmte leek hem te kwellen. Zijn keel brande als een gek en hij had zijn hoofd laag. Deze hengst, die normaal trots en met een groot ego alles aan leek te kunnen, voelde zich bar slecht. Van zijn trots was niks meer over en het voelde alsof hij ieder moment op kon geven. Maar hij stapte moeizaam door. Niet in staat te willen opgeven. Hij zou doorgaan, hij was een vechter. Het was nog maar een kwartier geleden dat hij voor het laatst gedronken had, maar het voelde als twee uur. Of nog langer. Hij wist niet wat hem bezielde om hier heen te komen. Waarom hij hier was, was dan ook een raadsel. Toen hij, in het hete zand, hoefafdrukken zat, klaarde hij op. Zijn oren schoten naar voren en hij tilde zijn hoofd iets op. Die hoefafdrukken betekende dat hier nog een paard was. En dat kon wel eens betekenen dat er water, of teminste schaduw was. Hoopvol begon hij weer te lopen. Maar toen hij verderop een paard zag liggen, zakte zijn hoop weer weg. Hij liep naar het paard toe en haalde moeilijk adem. Zijn ogen werden groot bij het zien van de toestand waarin de andere hengst zich in bevond. 'Eh..' Was het enige wat Jordy uit zijn droge keel kreeg. Hij slikte moeizaam, en probeerde het nogmaals. 'G-gaat het?' vroeg hij, al kon hij wel zien hoe het ging. Niet dus. 'Je moet echt ops-staan. Je kunt n-niet blijven ligg-en' Hij haaperde doordat zijn keel vreselijk droog was. Jordy keek rond en zocht een schaduw plek. Verderop, het was zeker nog een paar minuten lopen, zag hij een paar bomen en.. en water!. Hij kniperde een paar keer met zijn ogen. Verbeelde hij dit nou? Was hij door de dorst gaan hallucineren? 'Daar is w-water, makker'. Zijn stem klonk met iets meer hoop, maar nog steeds erg uitgedroogt. De zwarte hengst prode met zijn neus tegen de andere hengst aan.