Verdomme man, om de een of andere reden was Eyes weg. Uit haar hoofd, net als Noses, al zei die niet bepaald veel. Ja, het was niet helemaal een schok, en misschien kwam het ook omdat ze nu naast hem stond, en ze dan niet heel veel zeiden, of het had nooit gelukt om te communiceren als ze zo dichtbij waren. Aan de ene kant was het grappig, omdat Aaliyah ook wel kon weten dat Eyes haar zat te stangen omdat hij boos was, en dus niets dacht. Tja, hij was niet altijd zo goed in nederlands. De zaagselkop.
Hoeveel paarden zou ze eigenlijk wel niet tegengekomen zijn? Enorm veel, echt heel veel. Dat was gewoon logisch feitelijk, aangezien ze hier al was sinds ze één maand was ofzo. Met Azacar als pappie, en een dooie vissenkop moeder als ouders. Dat was feitelijk ook wel echt de blits, pedopappie en dooiemammie. Ach, wie had nou ouders nodig als je ook verstand had en humor? Zij in iedergeval niet. ’Ach wat scheelt het ook, minder bemoeizucht.’ Haar toon was droog en luchtig, echter vond ze het ook wel een beetje balen, aangezien ze nu bij ze moest blijven en op ze moest letten. Like a fucking babysitter. Tháts a pleasure.
Sarcastisch rolde ze met haar ogen en slofte verder, de meute voor haar liep te zacht. Eyes was overbezorgd voor zijn ‘mate’ en liep zo zachtjes dat ze bijna achteruit liepen. Noses was het met Aaliyah eens, die liep ongeduldig rond haar mama te huppelen. Drinken bij moederlief deed ze al een week of twee niet meer, gezoogd. Yush, finally. Dat spoiled brat kind was zo erg nog niet, nu kon ze fulltime naar Aaliyah en kon ze wat spiertjes kweken. Aaliyah was niet zo dwangmatig voor spiertjes en training, niet zoals vroeger, hoe zij werd gedwongen. Noses had –geen- keus of ze nou meekwam of niet. Maar het was veel beter dan hier blijven sloffen.
Natuurlijk spoot Noses weer weg, verdween gelijk tussen de bomen. Haast blíj, schoot haar hoofd omhoog en grijnsde ze breed, ’ik ga wel!’ riep ze, bijna enthousiast. Yush, actie. Al was het dan niet zoveel. In een rustige galop –voor haar rustig, feitelijk ging ze best wel hard- ging ze achter het dol geworden reetje aan. Ookal had het hertje van die mini pootjes, en dunne, kon het dier verdomde hard rennen. Zigzaggen trouwens ook. Gelijk was haar ‘vrolijke’ bui verdwenen en kwam er een chagrijnige trek om haar smoel. ’Kuthert, kom eens hier,’ riep ze het ding toe. Gelukkig was ze nog niet begonnen met ‘training’, aangezien Noses een conditie had van nuppes, en nu al moe werd. Aaliyah begon space te winnen en begon rustig te draven. Eenmaal stappend aangekomen bij het hert greep ze het ding bij de nek beest en sleurde haar weer de opposite way op. Protesterend probeerde het ding wat te schoppen, wat het moeilijk maakte om het hert nog bij de tanden beet te hebben. Toch bleef haar greep zoals het was en sleepte ze het babyhertje mee.
Hmm, ze waren toch wat harder gegaan dan Aaliyah in eerste instantie dacht, het was toch wel een tijdje lopen in een normaal sloftempotje. Maar zowel hert als paard waren hijgerig, bovendien had Aaliyah de neiging om te braken van de hoeveelheid haren op haar tong. Een paar keer moesten ze stilstaan omdat Aaliyah haast moest kotsen, alleen door de haren. Soort haarbal.
Na een korte tijd kwamen Aaliyah en Noses aan bij dikkerd en Eyes. Met een gezicht als een oorwurm liet ze het arme beest los en ging vooraan lopen. Haar oren waren strak naar achteren gedraaid, zowel om geluiden op te pakken, als nukkigheid *rare zin*. ’Yo Eyes, ik weet niet wat jij wilt doen, maar ik wil naar de ijsvelden.. ..Om dikkerd eens flink te pijnigen ’Omdat ik daar nog niet geweest ben sinds mijn aanwezigheid in dreamhorses. Snapie? Aaliyah grinnikte een beetje, nu Eyes ‘weg’ was was liegen een peuzeschil. En als hij haar belazerde, wat dan nog? Ze zouden nu sowieso naar de ijsvelden gaan, waar een wil was, was een wet, niet? Níémand van de herten konden tegen haar in gaan. Alleen als je goede argumenten had. En als je Eyes heette. Maar nu kon hij er niets tegen doen, Aaliyah moest en zou naar de ijsvelden gaan. No matter wat.
Daarvoor moesten ze eerst door de woestijn. Nog wat gepijnig voor Bollehert. Zeker nu, omdat het bijna zomer werd, en de woestijn pikkewarm was. En dan ploeteren door het hele gebied? Yeah, sure as hell. ’Nja, c’mon, táta,’ luchtig zette ze een paar stappen naar voren en keek naar achteren. Eyes keek haar nors aan, leek haar zelfs te vervloeken, maar liep gewillig mee. Bolleboos leek al meer op adem te zijn –van wat? Aanstellen?- en liep ook op een redelijk tempo mee. Noses huppelde naast haar moeder en sprong steeds om haar heen. Aaliyah stopte en wenkte Eyes voorop te lopen, ze zou toch te hard lopen. Dan maar gelijk naast Bibi lopen. Met een chagrijnig gezicht joeg ze Noses weg en ging neutraal naast het hert lopen. Heel even voelde ze wat meelij voor het hert, alleen om zo’n.. spring-in-het-veld dochter. Gelukkig had zíj niet zo’n dreumes in haar buik. Leek haar zwaar. Aaliyah grinnikte, meelij voelen voor het slachtoffer, dat werd nog wat.
Misschien moest ze een tíkkie beter zijn voor het arme hert. Al had Aaliyah daar weinig zin in. Het was omdat Bibi nu echt lást leek te hebben van de kleine in d’r buik. Ze was nu hoogzwanger en het kind trapte haar buik bont en blauw. Bij wijze van spreken dan. Ja, arm beest. Ze grinnikte en sloeg met haar staart om de vervelende vliegen weg te jagen. De jeuk was ondraagelijk, maar Aaliyah probeerde het te negeren. Voor zover het te negeren was, hoe kon je in ‘s hemelsnaam negeren? Het deed pijn, zoveel jeuk was het, erover nadenken maakte het ook niet draaglijker. Het wierp vooral frustratie op, de jeuk, én erover nadenken dát het ondraaglijk maakte, het was.. frustrerend. Met een grom sloeg ze haar kont naar de eerste de beste boomstam en begon te schuren. Jezus wat een kutjeuk.
Ze liep door naar de volgende boom en zwaaide haar wang tegen de bast. Met op-en neer bewegingen probeerde ze de jeuk achter haar oor en bij haar weg te doen gaan. Ook nu ging ze weer in een andere positie staan en ging met haar voorhoofd over de ruwe oppervlakte. Jezus het zat o-ver-al. Eenmaal dat de jeuk minder erg was, werd ze minder ‘dol’, en zodra ze rustig verderliep voelde ze het plakkerige goedje tussen haar ogen naar haar neus glijden. Verdomme. Ze had niet door gehad dat het zó erg was. Damnit. Hopelijk was het snel weer winter en waren die irritante rot vliegjes weg. In de winter was dan ook de tijd dat haar manen groeiden en haar staart weer voller werd, om dan in de zomer gelijk weer dunner en happerig te worden.
Ze was al bij de rest gekomen en geleidelijk werd het bos uitgedund tot maar een paar bomen per paar meter, en langzaamaan kwam het dorre vlakte van de woestijn tevoorschijn. Aaliyah vond het wel zo verstandig om hun magen te vullen met zo veel mogelijk vloeistof. Eyes was al gaan drinken uit een klein beekje, en Bibi volgde zijn voorbeeld. Ze zuchtte sarcastisch, nu moest zíj zeker het kind gaan halen en het erin drammen dat ze moesten drinken. Aaliyah had geen zin om een halfdood en uitgedroogd, hallicunerend kind mee te moeten dragen. Met grote tegenzin liep ze naar de dreumes en snoof hard. ’Noses. Drinken. Nú.’ de woorden waren dreigend en kil uitgesproken. De palomino wist heus wel dat Noses haar zou aan staren van ‘dafuq?’ en gewoon verder gaan met het spelen met tinkiewinkie en dipsie. Daarom pakte ze het kind weereens met haar tanden beet op de hals en sleurde haar mee naar het kleine plasje. Met een ruk liet Aaliyah los en gebaarde naar het water. Haar ogen waren hard, Noses kon zien dat Aaliyah chagrijnig zou worden als ze niet zou drinken. Dus heel braaf slokte het mormel wat water op.
’..Nee? Dat méén je niet.’ Met afgrijzen staarde ze naar het voorheen plasje water. Dit kón je niet menen. Eyes had gedronken, Bibi had gedronken, Noses had –met tegenzin- gedronken, en Aaliyah wílde drinken, was het op. ’Gdvrrredomme man,’ gromde Aaliyah tussen haar tanden door. Nee, ze gromde niet, het was een mix tussen venijnig sissen, en een bloeddorstige toon. Nu had ze zin, zin om iemands bloed te drinken. ’Ja jóh, wat is dit nou weer van nut? Ik ga níét die woestijn in zonder gedronken te hebben, en toch gaan we over tien minuten máximaal, de woestijn in. Dus hoe gaan we het oplossen?’ Bibi opeten dacht ze spottend. Haar ogen gingen al naar haar buik, dan zou ze feitelijk van twéé herten eten. Watertandend keek ze naar die dikke, ronde, dikke, vétte buik. Aaliyah bedacht zich en liep wat verder. Was haar zicht nou verminderd of lag daar ook een grote plas water? Eyup. Met een bigsmile liet ze haar hals zakken en begon te drinken. God wat had ze dorst.
Ze grinnikte, de waterdruppels dropen van haar kin, zo op de grond. Ze knorde eventjes en grijnsde toen haar typische Aaliyah grijns. Brutaal, koppig en eigenwijs. ’Go.’ Eyes begon vooruit te sloffen, tijdens het passeren kreeg Aaliyah nog een ‘ikgajeopeten’ blik van Eyes. Waar ze enkel enorm om moest grinniken. ’Doe de groeten aan tinkiwinkie en dipsie,’ riep ze zijn kont nog na. Luierkont dat het was. Een en al luieren, dat was zijn hobby.
Jaloers keek ze hem na. Luieren was iets wat zij ook wel wilde. Maar dan met hém, like eerst. Vóórdat Bolleboos er kwam. Én Noses natuurlijk. Maar als ze moest kiezen tussen Noses en Bolledikkerd, dan was het Noses, without doubt. Of nee, bollerd hiero, dan kreeg ze twee in één. En dan zou ze de dreumes houden en Bolleboos opeten. Kannibaal dat ze was. Aaliyah grinnikte zachtjes en kwam in beweging, weer liep ze naast Bibi. Ze wist niet waarom, maar ze voelde méé met het hert. Like she said before yeah.
Weer lachte de merrie, wat snel vergaan werd. Daar in de verte liep een paard. Of het was dichterbij dan het leek en het was een zijn. Het was nógal in de verte, maar, naar waartoe het leek, kwamen de twee elkaar tegemoet als Aaliyah nu recht naar links draaide. Dan zou ze vanuit de flank van het dier komen. Het dier zou haar zien, maar dan zou hij niet rechttoe, rechtaan benaderd worden. Als Aaliyah haar route niet aanpaste, zouden ze elkaar lijnrecht passeren. Nah, tijd voor een gesprek. ‘Vriendschappelijk’ of vijandelijk. Sowieso wel beiden. ’Paard om teletubbie klok,’ deelde ze mee, al wist ze dat Eyes hem ook al gezien had, aangezien zijn blik strak op het puntje stond. ’Ach, het is nog wel een tijdje lopen. Denk ik.’ ze zei het een tikje behoedzaam, waarom wist ze niet. Wie wist wát het was, naast de optie dat het gewoon een paard kon zijn. Eyes snoof en keek naar Aaliyah.
Ze gaan niet mee. Dafuq? En nu wel? Maar het leek op ander soort communiceren dan anders. Of nee, ook weer vertrouwd, vóór de communicatievloed. Klein soort hintjes ofzo. Aaliyah keek naar achteren waar Bibi stond. Ze knikte een beetje en grijnsde. ’Dan ga jij wel mee.’ Het was een soort van klein beetje een bevel. Waarop natuurlijk instemmend op gesnoven werd. Oke, nu had ze wel een béétje een ‘James Bond’ gevoel.
Haast vrolijk –ik zou het ‘onbezorgd’ noemen- stevende ze op ‘het doel’ af. The target. Yesh.
Ze naderde het ding al, en constateerde –met Eyes btw- dat het een paard was. Een hengst jóngeh. Hopelijk was het in zijn vorige leven een vis geweest, die waren echt freakin pro om aan te kijken en te zeggen ‘blub’ alleen omdat diegenen précies begreep welke gevoelens je erin stopte.
Inmiddels –ja grote tijdsprongen- was ze het paard al genoeg genaderd om hysterisch te lachen en grote ogen op te zetten. In een spastische galop naderde ze het paard, bokte, en grinnikte als een of andere pedofiel.
’Blub.’
OOC 33.Luieren
[2060 woorden]
Moderator