Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » M I D D E N » De Woestijn » They don't own me, i'm not a piece in their game, can't control me.

They don't own me, i'm not a piece in their game, can't control me.

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Infierno

Infierno

Nar

Gebieden ontliepen hem zo zijn ogen voorbij. Langzaam aan werd hij steeds meer op de hielen gezeten. Het geluid van een draaiende motor een het gewiek boven hem maakten hem gek. Hoe rapper hij probeerde te rennen hoe dichter ze hem op de hielen bleven zitten. Totdat het vliegend ding zijn kop boven zijn lichaam liet hangen en een vuurwapen op hem gericht hield. Woest bries hij wat stoom zijn neusgaten uit waarna hij probeerde te stijgeren en het ding onderaan zo stuk sloeg met zijn hoeven. Een laatste maal sprong hij achter de helikopter aan waarna ze terug opstegen, en hij met zijn gezicht het zand in viel. Woest trok hij zijn hoofd het zand uit waarna hij zo snel mogelijk zijn reis naar het bos afmaakte. Bomen en aroma's verwelkomden zijn gezelschap. Walgend draaide hij met zijn ogen waarna hij in stap verder ging. De bomen verdwenen langzaam in zijn zicht en werden velden met de vrolijkste bloemen. Verward knipperde hij enkele keren met zijn ogen waarna hij alle bloemen onder zijn hoeven plat trapte. De zon raakte amper door het bladerdak van het bos door, maar voelde toch als brandend op zijn gezicht aan. Geïrriteerd schraapte hij met zijn hoef wat bladeren van de bosgrond af waarna hij een denkbeeldige bloem snel opat. Een meertje vormde zich voor zijn ogen. Verwaterd galoppeerde hij naar het meertje toe waarna hij als bezeten zijn tong uithaalde om te drinken. Het water was amper voelbaar of het meertje was verdwenen. Zwaar geïrriteerd hief hij zijn hoofd de lucht in waarna hij de geuren van zijn omgeving in zich opnam. Flauwtjes verplaatste hij zijn lichaam hoef per hoef. Een langzaam maar aanhoudend drafje bracht hem steeds dichter bij zijn bestemming. Flauwtjes zakte zijn lichaam ineen op de verharde lavagrond waarna zijn zintuigen zich langzaam van de buitenwereld afsloot. Dagen verstreken. Regendruppels wekte zijn lichaam uit een dagenlange coma. Langzaam opende hij zijn oogleden voor het eerst waarna hij moeizaam zijn lichaam de grond aftilde en hinnikte naar een bekende.

-Flut, had niet zo veel inspi-

Nar

Nar
Moderator

Met een humeur, botter dan het botste mes, sjouwde Nar rond. Haar blik stond op onweer en haar lijf stond strak gespannen en bol van ergernis. Nar vroeg zich af waar het in godsnaam vandaan kwam, maar alles en iedereen irriteerde, ergerde en treiterde haar zonder ook maar een woord te zeggen. Ze snoof driftig en stampte verder zonder acht te slaan op het spoor van vernielde flora en fauna dat ze achterliet. Vroeg of laat zou het toch wel gered worden en anders was moeder Aarde klaarblijkelijk van plan zichzelf dit jaar nog van kant te maken. Lekker laten. Veel zou ze er toch niet aan kunnen veranderen.
Nar stond kort stil en boog zich naar de grond toe, wurgde daar een stel grassprietjes door deze onhandig ruw uit hun leefomgeving te trekken en verpulverde deze vervolgens tussen haar kaken. Ze had net de smaak een beetje op haar tong geproefd toen ze de groene stengels weer uitspuugde: Het smaakte wérkelijk waar nergens naar. Nar likte haar lippen af om te speuren naar een verdwaald stukje voer, maar kwam tot de ontdekking dat ze vanmorgen wéér te netjes was geweest.
Met een spastische beweging dook Nar weer omlaag om opnieuw te concluderen dat hier nu geen enkel, maar dan ook echt níets, aan gras groeide. Ze kreunde geërgerd en sjouwde verder, haar humeur beneden het nulpunt dalen. 273,15 Kelvin.
Nar bromde wat en liep verder. Ze spitste haar oren toen er een duidelijke, luide hinnik weerklonk over de vlakte. Nar luisterde aandachtig, kreunde vervolgens opnieuw en zette haar zwarte lijf in beweging. Degene, wie of wat het ook was, moest wel een dónders goede reden hebben haar nu te roepen. Nar knarsetandde en zette haar poten lomp één voor één voor zich neer.
Toen ze uiteindelijk een bruin scharminkel in de verte zag, trok ze haar wenkbrauw op: Had ze dit geval niet eerder gezien? Ze stapte dichterbij, in een bedrieglijk trage pas en vernauwde haar ogen.
'Wie denk jij in vredesnaam te zijn dat je mij op deze véél te vroege morgen stoort?' gromde Nar giftig naar het dier toe. De schedel op de kop van het mormel was verdraaid opvallend, maar Nar had nu even geen zin en tijd om zich dáár druk om te maken.

Infierno

Infierno

Wind verstreek met uren mee. Aanwezigheid kon nou niet over het hoofd gezien worden. Maar naarmate de schemering toenam leek dit idee als sneeuw voor de zon gesmolten. De levensloosheid bereikte weldra zijn hoogtepunt. Hoewel de nacht nog jong was leek alles rondom uitgestorven te zijn. Verveeldheid was niet het begrip ervoor. Meer eenzaamheid had het overtroffen. Hoewel zelfs dit al zijn hele leven aanhield, leek het op een bepaalde manier niet meer dan wat het werkelijk was. Vurige woede had het ooit laten vergeten. Wraakzucht. Of was het ledenvermaak? Wat het ook allemaal mocht zijn. Hij was er lekker wel. En terwijl de dag langzaam weer aanbrak was misschien een beetje hoop wel terecht. Maar moest je dat ook klaarblijkelijk laten zien? Wisten sommigen al van zijn aanwezigheid? En hielden ze zich gedeisd vanwege hem? Of wachtten ze gewoon het juiste moment af om toe te slaan? Waren ze eigenlijk wel van plan om te doden? En zo ja? Wie. Wie was er dapper genoeg voor? Naarmate niemand zich aanwezig stelde leek ook dit nergens op te slaan. Was hij gedoemd? Gedoemd om eeuwig zijn pad alleen af te leggen? Of neen, wacht. Er was nog iets. Iets wat minder vriendelijk leek. Maar misschien wel eens een grote sprong in de juiste richting kon betekenen. Het was deze keer wat meer dan zelfgenoegen. Een bijkomend beeld. Die hem alleen nog maar meer oppeppte. “Moet je jou nou zien, om te beginnen.” Even gaf hij haar de tijd om samen te vatten vooraleer hij verder ging. “Je bent niet erg groot hè? En ook niet uitzonderlijk mooi.” Lidvermaak was het beste wat er nou nog bestond. Terwijl we onszelf langzaam uitroeien en het grote moddersmijten kan beginnen. Zit zij ongetwijfeld te wachten op een antwoord. “Ik join uw kudde” Terwijl de vraag langzaam bezinkt is maar één emotie zichtbaar achter zijn masker. Amusement.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » M I D D E N » De Woestijn » They don't own me, i'm not a piece in their game, can't control me.

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum