The Wisdom We All Share [SaronseXIkiX?]

'',Een zware reis tegemoed. Vele gevaren kruisten mijn pad. Vechtend voor mijn doel. Mijn doel die mij de kracht gaf om door te gaan.,''
Vertelde de zwart/witte hengst met zijn heerlijke spannende stem. Iki de jonge zwarte wolf luisterde aandachtig naar Saronse's verhaal. Iki had hem wel duizend keer gehoord. Maar kreeg er nooit niet genoeg van. Het was laat in de avond. Hier en daar zweven er enkele wolkjes. De hemel was mooi zwart. Bezaaid met miljoenen biljoenen sterren. Schitterden als prachtige lichtgevende parels. Iki lag lekker in het gras. Saronse stond vlak voor het jonge opgewonden diertje. Iki kwispelde al de hele tijd. Ze zaten op een zeer hoge berg. Vol met prachtige oude bomen. De volle maan verlichte de boel een beetje. Saronse glimlachte zachtjes. Langzaam ging hij weer verder.
'', Ik bleef maar doorgaan. Niets dat me tegen zou houden. Mijn hoeven brachten me als de bliksem naar mijn bestemming. Naar waar ik moest zijn...,'' Hij sloot zijn ogen eventjes dicht en zag het allemaal weer gebeuren. Flitsende beelden van zware gevechten. '', Flitsende bliksem om me heen. Rennend door de zeer smalle oneindige gang van die grelinge rotsen. Waar de dood te ruiken was. Bezaaid met skeletten. Een ijzig gehuil weergalmde steeds door de eindeloze gangen. De huil van de wind. Ik probeerde zo snel mogelijk door te lopen omdat ik wist wat er allemaal rondsloop. De timing was ook niet zo schitterend. Het was middernacht en alles was zwart. Af en toe lukte het de maan om haar zwakke maanlicht te laten schijnen over de duistere aarde. Het begon al gauw te regen steeds harder en harder. De wind zijn huil werd steeds scherper. Alsof het me wou waarschuwen voor gevaar. De nauwe gangen begonnen onder te lopen. Ik voelde dat de situatie niet goed was. Bliksem scheurde door de zwarte hemel en liet een knallend geluid achter zich. Het kwam steeds dichter en dichter!,'' Saronse zweeg heel even om de spanning in te houden. Iki wachtte gespannen af. Zijn ogen gloeiden vanwege het maanlicht. Het leek wel een kleine demon. Saronse had altijd wat moeite om over het volgende stuk te vertellen. Over de hongerige wolven die Saronse wou vermoorden. Iki was een wolf en Saronse had bang om Iki te beledigen of verdrietig te maken. Maar Iki leek zich echter niets van aan te trekken. Iki begreep waarschijnlijk wel dat zijn soort nu eenmaal zo'n dingen doet. Saronse zocht zorgvuldige woorden uit. '', Stenen donderden naar beneden. Ik rook de overheersende geur. Een geur die ik al veel te veel heb ontmoet. Wolven, graatmager, vol met wonden. Ze hadden demonen ogen alsof hen iets de macht over hen hadden... er kwamen er steeds meer en meer. Ze verzamelden zich boven mij. Natuur probeerde ik alles te geven om aan hun te kunnen ontsnappen. De regen maakte het voor mij zeer moeilijk. Want het vormde zich tot een rivier en werkte tegen. De bliksem scheurde dan ook regelmatig langs mij heen en raakte me bijna. Het leek onmogelijk voor die wolven om bij mij te geraken vanwege de hoge muren die mij beschermde. Hun ogen leken licht op te wekken. Hun gebrul en opgewonden geblaf waarschuwde mij dat het bijna zover was. Ze probeerde me op te jagen en hoopten dat ik wat van mijn kracht zou verliezen...

(NOG NIET AF!!)