Wisdom begins in wonder

Genietend sloot hij zijn ogen. Het grote, groene bladerdek liet her en der wat zonnestralen door, waardoor een rustgevende en ontspannen sfeer over het gebied viel. Sultan snoof de geur van het bos even kort op, liet vervolgens een diepe zucht horen en opende zijn reebruine ogen. Overal was leven te zien. Van felgekleurde vlinders tot bruinkleurige konijnen die van bosje naar bosje schoten, hopend dat ze niet door vijanden werden opgemerkt. Ja, het bos was echt zijn favoriete gebied.
Alles was perfect hier. Van de enorme bomen tot de kleinstje, felgroene grassprietjes. Elke keer opnieuw genoot hij van het leven dat te vinden was in het bos, desondanks was er zoveel rust te vinden hier in het was. Sultan kwam hier vaak, vooral als hij met zichzelf in de knoop zat. Dan had hij tenminste de tijd én rust om over alles na te kunnen denken. Zijn gedachten weer een beetje op een rijtje te kunnen zetten.
Het gezang van de vogels was duidelijk hoorbaar. Verschillende melodieën door elkaar, die uiteindelijk tot een prachtig, zuiver koor zorgde. Sultan' lichaam was totaal gespannen, in zijn ogen lag een warme blik en zijn hals was iets naar beneden gestrekt. Desondanks ging er veel om in zijn hoofd, vooral dingen die hij in het verleden had meegemaakt. Hij kon het nog steeds niet loslaten en hij had het idee dat dat nog een hele tijd ging duren, voordat het dat wél kon. Een geïrriteerde zucht glipte tussen zijn lippen door, Sultan kwam tot stilstand en liet zijn lichaam tegen een boom hangen, die toevallig vlakbij stond. Er was zoveel waar hij zich zorgde over maakte, waar hij nog steeds urenlang over na kon denken. Toen een paardengeur zijn neusgaten binnen kroop, vergat hij zijn gedachten abrupt. Zijn ogen gleden snel door het gebied heen, maar er was nog niets te zien.
Langzaam liep hij weer het pad op, draaide zijn oren onrustig heen en weer en zijn neus nam alle geurtjes van het bos nogmaals op. Toen het paard op zijn netvlies verscheen, puntte zijn oren meteen naar voren. Kort knikte hij even naar hem, snoof zijn geur onopmerkelijk op. 'Hallo.' Was zijn korte, maar vriendelijke begroeting.

& Neco

Heb je ooit iemand verracht? Gehaat? Van iemand gehouden..? Een geïrriteerde zucht verliet de mond van de ravenzwarte merrie. 'Ja, ik heb van iemand gehouden.' vele zouden dat zeggen, véle ja. Wat haar antwoord was? Dat wil je natuurlijk wel weten. Liefde, nog haat heeft ze gekend. Een levenloos bestaan is ze, Neco is haar naam. De betekenis is 'moorden' in het Latijns, ze heeft paarden vermoord en ze zal niet ontkennen dat het een groot aantal was. Maar wat zou je er mee doen al wist je dat? Volgens de natuur, 'God' was ze een merrie, maar dat kon haar niet schelen. Dacht iemand dat ze een hengst was? Prima. Groepen.. Daar kon ze niet tegen. Goed, slecht of neutraal? Wat voor crap is dat. Goede paarden zijn vriendelijke wezens terwijl slechte paarden koud zijn. Neutrale paarden houden zich overal buiten, maar.. zijn zij dan niet de echte 'goede' paarden? Ze kozen tenslotte geen kant, in haar ogen waren Goed en Slecht slechts namen en niet de beschrijving van het karakter. Een gedachte glipte naar binnen, ze wist het niet zeker.. Maar misschien was het wel haar 'doel'. Het klonk misschien dom , egoïstisch en kinderachtig, maar ze wou een kudde leiden. Wat voor één? Daar kon ze slechts weinig over zeggen, 'Een kant? We kiezen geen kant, maar blijven niet op de achtergrond.' Zoiets zou het zijn. Iniedergeval niet zoiets als een standaard neutrale kudde, iets als 'Utopia'. "Utopia.." vol afschuw sprak ze de naam uit. Ooit had ze respect voor de kudde, voor Nanami.. De merrie die de kudde had gevonden, een prachtige kudde was het in haar ogen. Maar dat veranderde gelijk toen de kudde een nieuwe leider kreeg.. Nanami had haar opgevoed, van haar kreeg ze haar naam. Ze schudde haar hoofd en stapte rustig verder, het hete weer deed haar geen goed, ze was meer een winterpaard. Ze spitste haar oren toen een geur haar neus binnendrong, misschien zou ze al wat kunnen horen. Ongeïnteresseerd stapte ze verder, ze had toch geen behoefte aan gezelschap. 'Hallo.' ze keek hem ijzig aan met haar ijsblauwe ogen. "Ook hallo. En wie mogen we hier hebben?" sprak ze met haar elegante en lage stem die wat op die van een hengst leek..