Well, Hello Then. || VENTUS

OMG :'D,, DANKJEWEL :'D.

Gracefull

---

Ze had haar hoofd even naar de grond gekeerd en keek naar de het soort van gele gras. Ze zag een lieveheersbeestje op een spriet omhoog klimmen. Het kleine rood met zwart gevlekte beestje had moeite om het ding te beklimmen en de baas te zijn. Ze hield haar hoofd ietwat scheef en glimlachte. Ze duwde haar neus zo tegen de spriet aan dat het beest wel op haar neus móést gaan zitten. Toen het beestje zat hief ze haar hoofd weer. Blijkbaar vond het insect het niet bepaald leuk want het sloeg zijn doorzichtige vleugeltjes uit en vloog ervandoor. Gefascineerd keek ze het na. Ze was gefascineerd van alles wat vloog; het was mooi, puur en bovenal kon zij het niet. Er waren maar weinig dingen die ze niet kon. Volgens haar, dan. Toen het lieveheersbeestje uit het zich verdwenen was, dacht ze terug aan de tijd dat ze dacht dat ze wél kon vliegen. Dat was een gênante tijd geweest. Ze was eens een keer gaan proberen te vliegen. Daardoor stortte ze van een lage rots af, ze had een paar schrammen en daar had ze nu nog een litteken van, maar erna kon ze er wel om lachen. Het was ook komisch geweest, in ieder geval als je het zo zag. Een paard die kan vliegen?! Nee, bespottelijk. Dat zou een schending zijn van de natuur en een beledeging voor alles wat vliegt. Ze grinnikte. En een stralende glimlach werd breder en breder.

Gracefull kreeg een ietwat grotere glimlach op haar gezicht toen ze zag dat het paard haar voorbij gelopen was. Ze grinnikte kort en zachtjes. Het paard groette haar met een vrolijk “Heay.” . Het maakte haar blij dat er een paard dat blij was haar te zien, ook al kende ze diegene nog niet. Haar glimlach werd alsmaar breder en haar mooie oogjes schitterde in het zonlicht. De prairie was een mooie plek, zeker. Ze zou het paard moeten antwoorden, schoot het door haar hoofd. Ze was een beetje aan de late kant vandaag, kwam misschien omdat ze een beetje moe was. In ieder geval was het zeer irritant voor ongeduldige paarden. Gelukkig had Gracefull veel geduld. Haha, tuurlijk. Als je sarcastisch was, enorm sarcastisch. Haha, de gedachte alleen al. Gracefull en geduldig? Haha. No way!
“Hoe gaat het ermee op deze bijzonder prachtige dag?” . Vroeg ze, al wat meer zelfverzekerd door de vrolijke begroeting van het paard. Een speelse grijns bleef rond haar lippen spelen toen ze in beweging kwam. Ze liep een rondje rond het paard en bekeek het even van alle kanten. “Ik ben Gracefull en wie ben jij?” . Ze stelde zich beleefd voor, precies zoals haar moeder het haar geleerd had. Haar moeder was ze kwijt geraakt, ze wist niet meer waar precies. Die tijd was erg wazig, ze wist niet waarom maar ze kon zich er maar weinig van herinneren. Noch -ook al dacht ze aan haar moeder- bleef de vriendelijke glimlach staan, noch verdween hij. Het was een mengelmoes van een glimlach en een grijns intussen. “En wat brengt je hier?” . Vroeg zee nieuwsgierig. De nieuwsgierigheid weerklonk in haar stem en haar ogen straalde het uit. Ze wilde het liefst direct álles weten. Dat was natuurlijk niet altijd even goed of normaal, maar zo bleef je wel lekker aan de praat en viel het andere paard niet direct in slaap als je je mond open deed.

Gracefull staarde een tijdje naar het donkere paard. Zo te zien was zij -met haar drie jaar- een stuk ouder dan de hengst. Ze was toch wel erg benieuwd naar wie hij was, wat hij hier deed. Ze wilde hem leren kennen, hij leek haar in ieder geval aardig. Niet zo gemeen en prestigieus als zij soms kon zijn. Ze was een arrogante bitch af en toe. Dat probeerde ze zo min mogelijk te zijn, maar soms was het gewoon te leuk. Om de kleine vervelende onderdeurtjes een beetje te pesten, dat was ook niet erg. Daar werden ze hard van, zo was zij zelf immers ok opgevoed. Ze zou niet weten hoe ze het anders zou moeten doen en daarom zou ze ook echt een slechte moeder zijn als het erop aan kwam. Tuurlijk een partner hebben is leuk, ze had er al genoeg ervaring mee, maar van die kleine huppelende hyper actieve dingen naast je, trok haar toch wat minder om eerlijk te zijn. In ieder geval, ze schudde even kort met haar lange manen en vervolgde haar kruisverhoor. “Hoe oud ben je? Heb je nog broers of zussen? Waar zijn je ouders?”. Ze ratelde in één stuk door en nam niet de moeite om even te stoppen. Ze vond het niet erg, ze hield er wel van om vragen te stellen. Zo leek zij de agente en de hengst de ‘boef’. Ze grinnikte kort, ze was helemaal vrolijk en er was niets op de gehele wereld dat haar nu depressief kon maken. Oké dat was misschien wel wat overdreven, maar dat idee had ze. Het kon haar verder weinig schelen wat andere daarvan dachten. Het maakte haar toch niet boos of bang of zo. Ze was ook niet gauw bang, wel snel verlegen en onzeker. Ze was altijd veel sneller op haar gemak als het bleek dat paarden net als haar een tikkeltje geschift waren, dat deed haar goed. En het leek erop dat deze hengst daar óf niet ver vandaan zat of gewoon net als haar prettig gestoord was. Ze was niet normaal, en trouwens; wat is normaal? Wie heeft ooit besloten wat normaal is? Normaal is zoals jij denkt dat normaal hoort te zijn. En Gracefull zag zichzelf als normaal en de rest die niet zo als haar waren, waren niet normaal. Die waren gek, vooral de paarden die niet vaak vrolijk of zelfs maar een beetje hyper waren. Ze kon zich niet voorstellen hoe saai je leven dan zou zijn zonder een beetje hyper-heit! Zij zelf was in ieder geval vaak genoeg hyper en door de gedachte aan deze gedachtes zat ze er weer niet ver vandaan. Een kleine speelse grijns spookte over haar gezicht en haar oortjes stonden naar voren. Ze wachtte even op haar antwoorden af, gewoon omdat ze niet geduldig was, hield ze niet zo van wachten en dus wachtte ze áf.

Kort schudde de merrie haar manen uit. De puntjes waren bijna bruin van de modder en al het andere viezigheid. Binnenkort zou ze naar een meer gaan om zich eens even lekker te wassen. Dat zou haar goed doen. Ze keek even naar het zwarte hengstje wat haar nu wel lang genoeg had laten wachten.

Tééééring, 1.112 woorden