VIP Gracefull
Een niet al te grote witte merrie stapte over de prairie. Haar wit/blonde manen hingen tot net op haar schouders en haar warm bruine ogen zochten zich een weg door het gebied. Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht en maakte het beeld compleet. Haar roze neusje stak parmantig naar voren als ze even een sprong maakt. Haar manen wapperen op het ritme van haar pas als ze een galop in zet. De veerkrachtige, maar fikse pas weerspiegelt haar gedachten. Een wirwar van in één stromende woorden en zinnen die niet op lijken te houden. Een woeste draaikolk of tornado die een pas van vernieling achterlaat op het gebied waar het zich bevind. Gracefull maakte een elegante sprong, maar verlengde haar pas snel. Tot ze op haar hardst door het veld scheurt. Ze laat letterlijk een pad van vernieling achter, als je kijkt naar de plat gestampte plantjes en grassprieten wat ze achterlaat.
Licht bezweet nam ze haar passen wat terug en zette een elegante draf in. Ze tilde haar benen elegant op en hield haar staart hoog. Nieuwsgierig keek ze om zich heen, het was dat ze de boel aan het verkennen was, anders had ze gezworen dat er iets niet klopte. Even later hield ze stil en keek ze met haar hoofd hoog om zich heen. Er klopte iets niet, ze was zenuwachtig. Ze liet haar staart langs haar hoge benen zwiepen. Een kleine zachte hinnik ontsnapte uit haar keelgat. Het was een zielig hinnikje dat je vertelde dat ze eenzaam was. Het was zeer zacht maar hard genoeg om gehoord te worden voor paarden die zich dicht bij haar bevonden. Daar was ze zich wel bewust van, maar het deerde haar niet. Het ergste wat kon gebeuren was dat er een slecht paard zich in de buurt van haar bevond en haar dus wat aan zou willen doen. Maar een lieve en kleine merrie als Gracefull zou je toch niks aan kunnen doen? De kleine merrie zwiepte nog eens bevestigend met haar staart en toen begaf ze zich richting een plek waar het gras wat hoger was.
Het gras reikte tot net boven haar knieën. Ze boog haar hoofdje licht naar beneden en trok wat pollen uit de grond. Het gras smaakte haar goed en om dat te bevestigen smakte ze nog eens toen ze het uiteindelijk door slikte. Een blije glimlach verscheen rond haar lippen toen ze het spul goed proefde. Ze nam weer een hap, en nog een, en nog een. Ze kon er maar geen genoegen van krijgen. Ze nam nog een hap, nog een. Tot ze uiteindelijk wel vol zat. Ze likte nog eens goedkeuren langs haar lippen. Een triomfantelijke en bovenal blije grijns sierde haar gezicht en fleurde het aanblik op. In haar manen zaten wat takjes vast en een klitje was niet ongezien, maar het deerde haar niet. Een aantal groen bruine vlekken waren op haar wit glanzende vacht te zien. Maar ook dát deerde haar niet. Niemand was hier echt picobello schoon, of wel soms? Wat verborgen ze dan? Stiekem een groom in hun hol? Nee, dat lijkt me stug. Of een borstelset? Dat ze zichzelf borstelen? Nee, dat is ook wel onmogelijk. Toch spookte de vragen door haar hoofd. Het kon toch immers niet dat er iemand helemaal schoon was? Of waste ze zich iedere dag in een beek? Ja, dat was mogelijk, maar hoe vaak moest je dan wel niet naar het bos? Een vaste plek zou niet erg zijn, maar op die manier leek het haar vreselijk.
Gracefull haalde haar neus op, bij de gedachte aan het feit dat andere paarden wel helemaal schoon waren. Dat kon niet, dat mocht niet en daar bleef ze bij. Een glimlachje sierde nog altijd haar gezicht. Vooral toen er een boter gele vlinder op haar neus heen en weer wipte. Ze keek naar het beestje en grinnikte toen het zijn vleugels sloot en Gracefull als bloem aan zag. Ze hief haar neus wat meer naar de lucht, de vlinder bleef zitten. Het klapperde wel even met zijn vleugels maar vloog niet weg. Gracefull keek speels naar het beestje en zodra er een grote lucht stroom uit haar neus bevrijd werd , vloog het weg. Teleurgesteld liep ze het beestje achterna. Het klapperde met zijn vleugels en zweefde door de lucht. Gracefull trippelde er achter aan. De vlinder vloog steeds wat sneller. Het was duidelijk van plan de omgeving te verlaten, dus draaide Gracefull zich weer om en drentelde terug. De vlinder leek het in de gaten te hebben en vloog haar achterna. Het beestje ging op haar kont zitten, en de spieren onder haar vacht trokken krampachtig samen. Het beestje kietelde en dus tilde ze haar been even op. Het beestje vloog omhoog en landde tussen haar oren. Gracefull giechelde zachtjes. De vlinder schrok ervan en vloog op. Het beestje vloog weg. Teleurgesteld keek Gracefull het na.
Gracefull schrok zich rot toen ze de geur van een paard op ving. Ze keek in de richting van de geur die haar neus geprikkeld had. Ze zag nog niks, maar rook sterk een paard. Daar! Daar begonnen zich de vormen van een paard te onderscheiden! Ze wist het zeker, daar liep een hengst. Ze kon het ruiken. Langzaam en een pietsebeetje aarzelend liep ze in de richting van het paard. Een zacht “Hallo.” verliet haar mond.
Licht bezweet nam ze haar passen wat terug en zette een elegante draf in. Ze tilde haar benen elegant op en hield haar staart hoog. Nieuwsgierig keek ze om zich heen, het was dat ze de boel aan het verkennen was, anders had ze gezworen dat er iets niet klopte. Even later hield ze stil en keek ze met haar hoofd hoog om zich heen. Er klopte iets niet, ze was zenuwachtig. Ze liet haar staart langs haar hoge benen zwiepen. Een kleine zachte hinnik ontsnapte uit haar keelgat. Het was een zielig hinnikje dat je vertelde dat ze eenzaam was. Het was zeer zacht maar hard genoeg om gehoord te worden voor paarden die zich dicht bij haar bevonden. Daar was ze zich wel bewust van, maar het deerde haar niet. Het ergste wat kon gebeuren was dat er een slecht paard zich in de buurt van haar bevond en haar dus wat aan zou willen doen. Maar een lieve en kleine merrie als Gracefull zou je toch niks aan kunnen doen? De kleine merrie zwiepte nog eens bevestigend met haar staart en toen begaf ze zich richting een plek waar het gras wat hoger was.
Het gras reikte tot net boven haar knieën. Ze boog haar hoofdje licht naar beneden en trok wat pollen uit de grond. Het gras smaakte haar goed en om dat te bevestigen smakte ze nog eens toen ze het uiteindelijk door slikte. Een blije glimlach verscheen rond haar lippen toen ze het spul goed proefde. Ze nam weer een hap, en nog een, en nog een. Ze kon er maar geen genoegen van krijgen. Ze nam nog een hap, nog een. Tot ze uiteindelijk wel vol zat. Ze likte nog eens goedkeuren langs haar lippen. Een triomfantelijke en bovenal blije grijns sierde haar gezicht en fleurde het aanblik op. In haar manen zaten wat takjes vast en een klitje was niet ongezien, maar het deerde haar niet. Een aantal groen bruine vlekken waren op haar wit glanzende vacht te zien. Maar ook dát deerde haar niet. Niemand was hier echt picobello schoon, of wel soms? Wat verborgen ze dan? Stiekem een groom in hun hol? Nee, dat lijkt me stug. Of een borstelset? Dat ze zichzelf borstelen? Nee, dat is ook wel onmogelijk. Toch spookte de vragen door haar hoofd. Het kon toch immers niet dat er iemand helemaal schoon was? Of waste ze zich iedere dag in een beek? Ja, dat was mogelijk, maar hoe vaak moest je dan wel niet naar het bos? Een vaste plek zou niet erg zijn, maar op die manier leek het haar vreselijk.
Gracefull haalde haar neus op, bij de gedachte aan het feit dat andere paarden wel helemaal schoon waren. Dat kon niet, dat mocht niet en daar bleef ze bij. Een glimlachje sierde nog altijd haar gezicht. Vooral toen er een boter gele vlinder op haar neus heen en weer wipte. Ze keek naar het beestje en grinnikte toen het zijn vleugels sloot en Gracefull als bloem aan zag. Ze hief haar neus wat meer naar de lucht, de vlinder bleef zitten. Het klapperde wel even met zijn vleugels maar vloog niet weg. Gracefull keek speels naar het beestje en zodra er een grote lucht stroom uit haar neus bevrijd werd , vloog het weg. Teleurgesteld liep ze het beestje achterna. Het klapperde met zijn vleugels en zweefde door de lucht. Gracefull trippelde er achter aan. De vlinder vloog steeds wat sneller. Het was duidelijk van plan de omgeving te verlaten, dus draaide Gracefull zich weer om en drentelde terug. De vlinder leek het in de gaten te hebben en vloog haar achterna. Het beestje ging op haar kont zitten, en de spieren onder haar vacht trokken krampachtig samen. Het beestje kietelde en dus tilde ze haar been even op. Het beestje vloog omhoog en landde tussen haar oren. Gracefull giechelde zachtjes. De vlinder schrok ervan en vloog op. Het beestje vloog weg. Teleurgesteld keek Gracefull het na.
Gracefull schrok zich rot toen ze de geur van een paard op ving. Ze keek in de richting van de geur die haar neus geprikkeld had. Ze zag nog niks, maar rook sterk een paard. Daar! Daar begonnen zich de vormen van een paard te onderscheiden! Ze wist het zeker, daar liep een hengst. Ze kon het ruiken. Langzaam en een pietsebeetje aarzelend liep ze in de richting van het paard. Een zacht “Hallo.” verliet haar mond.
895 WOORDEN
