Winsten, de kleine haflinger hengst draafde met een enorme kracht door het bloemenveld. Zijn manen en staart wapperde als een blond gekleurde waaier om zijn hals en achterhand. Wat was het toch heerlijk hier, de bloemen stonden vol in bloei en de zon verwarmde zijn lichte vacht. Zijn bruine ogen schoten over het veld. Hij had maar geluk gehad om via deze plek Dream Horses binnen te komen, en nog wel in de zomer ook! Hij had lucky. Maar wat verwacht je ook? Hij had heel vaak geluk. Hij was gewoon een geluksvogel, ook al had hij het eigenlijk niet zo op vogels. Tuurlijk, het waren leuke beestjes, maar .. Ja. Hij zag het nut van die beesten niet zo in net als het van wespen. Maar goed, back to Winsten.
De hengst snoof de warme lucht van het bloemen veld op. Het rook er fris en zoet tegelijk. Het was een goede combinatie al zei hij het zelf. De bloemen stengels knakten onder zijn hoeven en de blaadjes vertrapten hij, het maakte hem niet zo veel uit. Ze lagen hem in de weg dus ja niks aan te doen dan. Hij liet zijn passen steeds langer en langer worden tot hij een overgang maakte naar galop. Hij zette een fikse maar veerkrachtige galop in en galoppeerde zo over, voor hem leken, eindeloze velden der bloemen.
Toen de hengst licht bezweet was, maakte hij weer een overgang naar draf. Hij had het bloemenveld verlaten, een langzame overgang van het hoge groene gras naar lange geelachtige koren. Hij maakte een overgang naar stap, Winsten die normaal gesproken enorm lui was, hijgde uit na het galopperen van daarnet. De hengst blies overtollige lucht uit zijn longen en door zijn neus gaten. Hij brieste kort. Met lange passen liep hij langs de koren. De koren streken zachtjes langs zijn flanken en zijn benen die hij hoog op trok. Hij trok zijn benen eigenlijk altijd wel hoog op, niet zozeer omdat hij dat leuk vond, maar meer als gewoonte. De hengst liet zijn neus even langs de koren glijden,. Het kietelde overal, op zijn flanken, zijn benen en nu ook zijn neus. Oké, niet slim. Hij brieste, harder dan gewoonlijk, er zat een stukje van een pluis in één van zijn neusgaten. Hij brieste net zo lang tot het er met een grote kracht uit kwam.
Winsten hoorde iets. Hij liet zijn hoofd omhoog gaan en keek nieuwsgierig om zich heen. Hij hoorde duidelijk de hoeven van paarden. Eén paard. Een paar hoeven denderden met kracht op de grond en deed het stof omhoog dwarrelen. Een onbekend, misschien wel vriendelijk, paard dat zich in zijn omgeving bevond. Oké, niet helemaal zíjn omgeving. Maar de omgeving waar hij zich nu in bevond. Zijn oren draaiden heen en weer en hij zocht het geluid van het paard, het kwam nu zeker in zijn richting, of Winsten liep in zijn richting dat kon natuurlijk ook. Hij rook het paard nu ook, en hengst zo te ruiken. Winsten bleef staan. Meerderde vragen spookten door zijn hoofd, wie was het paard?
De hengst snoof de warme lucht van het bloemen veld op. Het rook er fris en zoet tegelijk. Het was een goede combinatie al zei hij het zelf. De bloemen stengels knakten onder zijn hoeven en de blaadjes vertrapten hij, het maakte hem niet zo veel uit. Ze lagen hem in de weg dus ja niks aan te doen dan. Hij liet zijn passen steeds langer en langer worden tot hij een overgang maakte naar galop. Hij zette een fikse maar veerkrachtige galop in en galoppeerde zo over, voor hem leken, eindeloze velden der bloemen.
Toen de hengst licht bezweet was, maakte hij weer een overgang naar draf. Hij had het bloemenveld verlaten, een langzame overgang van het hoge groene gras naar lange geelachtige koren. Hij maakte een overgang naar stap, Winsten die normaal gesproken enorm lui was, hijgde uit na het galopperen van daarnet. De hengst blies overtollige lucht uit zijn longen en door zijn neus gaten. Hij brieste kort. Met lange passen liep hij langs de koren. De koren streken zachtjes langs zijn flanken en zijn benen die hij hoog op trok. Hij trok zijn benen eigenlijk altijd wel hoog op, niet zozeer omdat hij dat leuk vond, maar meer als gewoonte. De hengst liet zijn neus even langs de koren glijden,. Het kietelde overal, op zijn flanken, zijn benen en nu ook zijn neus. Oké, niet slim. Hij brieste, harder dan gewoonlijk, er zat een stukje van een pluis in één van zijn neusgaten. Hij brieste net zo lang tot het er met een grote kracht uit kwam.
Winsten hoorde iets. Hij liet zijn hoofd omhoog gaan en keek nieuwsgierig om zich heen. Hij hoorde duidelijk de hoeven van paarden. Eén paard. Een paar hoeven denderden met kracht op de grond en deed het stof omhoog dwarrelen. Een onbekend, misschien wel vriendelijk, paard dat zich in zijn omgeving bevond. Oké, niet helemaal zíjn omgeving. Maar de omgeving waar hij zich nu in bevond. Zijn oren draaiden heen en weer en hij zocht het geluid van het paard, het kwam nu zeker in zijn richting, of Winsten liep in zijn richting dat kon natuurlijk ook. Hij rook het paard nu ook, en hengst zo te ruiken. Winsten bleef staan. Meerderde vragen spookten door zijn hoofd, wie was het paard?
Only Ventuss