Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » N O O R D E N » De Drakenberg » I am like scared to the death || Pippin

I am like scared to the death || Pippin

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Gracefull

Gracefull
VIP

G R A C E F U L L



Gracefull keek eens om zich heen. Waarom was ze hier? Het was hier eng! Ze had hier niet heen moeten gaan. Angstig en met wijd opengesperde neusgaten keek ze om zich heen. De drakenberg was geen goede plek voor haar, ze zag overal al spoken . Laat staan hier! Het schemerde een beetje en de lange schaduwen zorgde er voor dat ze overal rare vormen en dingen zag. Uiteindelijk was het er niet. Gracefull hief haar pientere en spierwitte hoofd hoog op, wat was dat!? O mijn god, wat was dat!? Wat was dat? Wat .. Een klap tegen haar hoofd zorgde er voor dat ze struikelde. Ze viel languit en kreunde van de pijn. Een flinke schram, waar het bloed uit droop, was te zien op haar buik. Ze vloekte, harder dan strikt noodzakelijk was. Moeizaam en pijnlijk stond ze op. Ze keek naar het geen wat op haar hoofd geslagen had. Niets. Behalve een rots .. Ze was van de angst tegen een rots gelopen!? Hoe dom was ze!? Zuchtend liep ze verder. Nog een beetje pijnlijk door de schram op haar buik wandelde ze de berg verder op. Jup, daarom kwam ze hier niet.

Een doffe klap deed haar op schrikken. Weer stond ze met haar hoofd omhoog en neus gaten wijd open te staren naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een klein wit/bruin konijntje schoot uit een rotsspleet. Het was echt geen goed idee om hier heen te komen. Vanaf nu aan zou ze hier nooit meer komen.. Nu moest ze echter nog een weg terug vinden, om naar de plek te gaan waar ze moest zijn. Waar moest ze naar toe? Links, rechts? Links rechts? Rechtdoor? Ze had geen idee. Alles leek zo veel op elkaar hier. Dat was zo verwarrend. Vooral voor haar groene koppie. Gracefull trippelde op haar tenen verder. Ze zou maar eens gaan draven of galopperen, dat zou haar afleiden van de enge geluiden en schaduwen om haar heen. Haar passen werden langzamerhand langer, steeds langer. Tot ze een sierlijk hoogtepunt bereikte wat een draf veroorzaakte. Ze tilde haar benen hoog, sierlijk maar bovenal snel op. Ze liep hard, harder dan normaal nodig was. ze wilde, nee moest, hier zo snel ze kon weg. Het was hier eng! Zoals ze al eerder zei, ze moest hier weg.

Weer een dof geluid. Een bekend geluid. Een klein glimlachje deed haar gezicht oplichten en een vrolijke glans doemde op in haar ogen. Een bijna afschrikwekkende grijns van sarcasme. Hoeven, ze hoorde hoeven. Weer die grijns. Nog meer hoeven. Oh, zo erg was het hier niet meer. Gezelschap, misschien goed, misschien slecht, misschien net als haar neutraal. Ze draafde langzamer, steeds langzamer. Tot ze een overgang naar stap maakte. Gracefull hield halt. Een ander paard kwam in haar richting. Ze schudde met haar hals en schudde de manen los, die licht aan de vacht plakte door het zweet. Ja, ze had gezweet, door de angst. Maar, who cares?! Ze keek in de richting waarvan ze de hoeven had gehoord. Haar ene oortje stond wat naar achteren en de ander licht twijfelend naar voor. Een onzeker en licht week glimlachje stond nu op haar gezicht. Als het een slecht paars was dan was ze sneller weg dan ooit te voren. Wie zou het zijn? Goed of slecht? Hengst merrie? Wat anders dat ze vergat? Gracefull vergat wel eens veel. Ze noemde zich zelf vaak ´Vroegtijdig dement.` Weer afgeleid, mopperde ze in zichzelf.

Sorry voor kortheid,

Pippin

Pippin

Hallo, mijn naam is Peregrijn Toek, maar iedereen noemt me Pippin, dus noem me maar gewoon zo. Ik ben een koffievos hengst van zes jaar. Ja, al zes jaren zijn me voorbij geschoten en ik heb bagger weinig meegemaakt. Ik heb eigenlijk nooit ook maar een stap uit het gebied gezet waar ik in ben geboren. Nu ik eenmaal op reis ben snap ik niet waarom ik niet gek geworden ben. Ik heb het dus zes jaar lang volgehouden in mijn vorige gebied en nu kom ik hier doodleuk binnen wandelen, alsof ik niets anders doe dan reizen. Dus moet ik vol spijt toegeven dat het meest spannende en avonturistische dat ik ooit meegemaakt heb is dat we verstoppertje speelde. Ik heb dus gewoon zes jaar van mijn leven weggegooid en nu ben ik hier, om dat goed te maken.

Mijn avontuur begint dus hier. Wat was dit eigenlijk voor bagger gebied? Steen, gebergte zover als je oog reikte. Ik probeerde verder te kijken dan mijn neus lang is, maar tevergeefs. Ik zag niets anders dan steen, rots en gebergte. De hoge pieken van de berg staken boven de wolken uit. Alsof het was om nog meer roet in het eten te gooien was het hier ook verschrikkelijk koud en op sommige plekken heerste het duister gewoon letterlijk, het was er soms donker, pikkedonker. Nu wist ik pas zeker dat het avontuur voor mij begonnen is. Dus begon ik te galopperen, als om alle spanning eruit te gooien, mijn hoeven denderde over de grond, lieten de steentjes naar beneden rollen. Lieten mij over de grond rollen. Wacht. Lieten mij over de grond rollen? Ik vloog voorover en tuimelde over de harde stenen, ik gleed voorover en probeerde mezelf staande te houden uiteindelijk belande ik met een plof op mijn zij. Ik voelde iets warms over mijn wang glijden en zag wazig in mijn rechter oog hoek. Een rare bittere smaak bereikte mijn mondhoek. Bloed, ik bloedde. Een dun straaltje bloed rolde over mijn wang heen waar hij onder aan mijn kin bleef hangen en in een tragische val naar beneden viel op de grond, waar het als het ware de grond in gezogen werd. Op de knie van mijn linker voorbeen biggelde ook een klein straaltje bloed, maar verder was ik er toch heelhuids vanaf gekomen. Ik strompelde overeind en opende mijn mondhoek een stukje, toen smakte ik eventjes en schudde mijn hoofd. Dus dit was hoe bloed smaakt? Ik zal eerlijk zijn en er niet omheen draaien, ik heb in mijn saaie leventje nog nooit bloed geproefd. Geen één enkele keer. De gemiddelde jaarling had zelfs al bloed geproefd, misschien alleen omdat hij/zij zich geschaafd had, maar ze hadden bloed geproefd en dan kom ik aanzetten met mijn zesjarige leeftijd, dat ik nog nóóit bloed geproefd. Never ever. Dat was niet alleen zielig, dat was gewoon triest. Dámn wat was mijn leven bagger. Maar nu zou alles veranderen, ik was hier nog geen uur en had al bloed geproefd, betekende dat niet wat? Was dat geen teken? Dus liep ik vol goede moed verder. De wind in mijn manen en staart voelde heerlijk, alsof ik eindelijk vrij was, eindelijk verlost was. Ik liep verder, nu wat voorzichtiger dan eerst. Bang om weer te vallen. Nog steeds liep het bloed vrijelijk over mijn wang en been, maar ik negeerde het, wat kon ik er ook aan doen. Een paard. Een ander paard. De witte merrie kwam al snel in mijn zicht. Ik spitste mijn oren en draafde op de merrie af. Ik cirkelde om de merrie heen, mijn staart zwiepte soms wat heen en weer. In feite maakte ik een rondje om de merrie heen om haar goed te ‘inspecteren.’ Ik kon haar leeftijd niet echt goed inschatten, daar was ik nooit echt een ster in geweest. ’’Elen síla lúmenn’ omentielvo’’ Mijn stem was een beetje brutaal, haast roekeloos. Ik zelf zag er ook wel een beetje brutaal uit, stoer niet roekeloos. Avonturistisch waren mijn stem en ik. Mijn woorden kwamen op hetzelfde neer als ‘hallo.’ Het was de taal die sommige paarden uit mijn oude gebied spraken, het enige wat ik ervan kon was tot ziens en hallo zeggen, verder niets. Ik stopte voor de merrie. ’’Peregrijn Toek is mijn naam, maar in ruil dat jij mij jouw naam vertelt, mag je mij Pippin noemen.’’ Zei hij, alsof dit de beste deal was die er ooit gemaakt was.



OOC: INSPI INSPI COME TO ME Yay

Gracefull

Gracefull
VIP

Hm, hoeven? Was het zeker? Had ze het echt goed gehoord of was het haar verbeelding? Hoeven? Nee, ja? Ah! ze werd gek van zichzelf. Chagrijnig deed ze een paar stappen, nog een paar tot ze een rondje nijdig had gestapt. Weer dat doffe geklepper, geklepper? Is dat wel het juiste woord. Ze wist het niet, het deerde haar niet zo veel. Ze schudde zich uit, eerder, ze schudde alles van zich af. Stof, chagrijnige stemming en de spanning. Ze vond het hier nog steeds wel eng, en een lange schaduw, dat veracht veel op een paard leek, deed haar weer achteruit springen. Tot ze daadwerkelijk een bruine hengst op haar af zacht draven. Ze liet weer een lieve, bijna enge glimlach toe op haar gezicht. Een glimlach van overduidelijk enthousiasme en een vrolijke stemming. Een beetje gespeeld, maar wat zou het. Ze wilde een misschien wel nieuwe vriend niet laten merken dat ze überhaupt over een slechte bui na kon denken.

Gracefull hield haar hoofdje wat laag, haar beide oortjes nu zeer twijfelend naar achter gericht. Ze deed een stapje achteruit. De hengst draafde een rondje rond haar heen. Het maakte haar een beetje zenuwachtig. Ze hield haar hoofd omhoog en haar oren volgden de kant waar de hengst heen ging. Haar neusgaten waren open gesperd, evenals haar ogen. Ze volgde hem nog steeds. Wie was dat paard? Voor ze überhaupt verder kon denken zei het paard wat in een voor haar debiele taal. Ze keek hem niet begrijpend aan en haar ogen vlogen naar hem toe, toen hij voor haar tot stilstand gekomen was. Wie o wie? De hengst maakte absoluut nieuwsgierigheid bij haar los. Maar ze wist niet hoe ze het in godsnaam in woorden zou moeten zeggen. Hij had iets .. mysterieus? Ze wist het niet, ze kon hem niet zo goed thuis brengen. Wie? Toen zei de hengst, na wat voor haar eindeloos duurde maar in werkelijkheid een paar seconde was, zijn naam. Pippin, om het even makkelijk te doen. Ook al wist ze zijn naam, namen deden er niet toe, ze wist niks over hem. Waarom was hij hier? Was hij nu goed of slecht? Hij leek goed, maar dat kon ook een soort masker zijn waarachter hij zich verschool, niet waar? De hengst vroeg om haar naam te zeggen, misschien op een vreemde manier. “Wel, hallo Pippin. Ik ben Gracefull .. “. Een trilling was in haar stem te horen, een trilling van aarzeling. Ze sloeg wat met haar staart om een vliegje weg te jagen. Toch gleed er weer een vriendelijke grijns over haar gezicht. “Zeg eens, Pippin, Wat brengt jou hier op deze bijzonder koude dag?” . Gracefull was van het vragen, zo zag ze zichzelf als een .. Ja .. ze kon het niet goed verwoorden. Een sterkere positie? Nee, dat was het niet, maar het zat in ieder geval in de buurt.

Ze was nog steeds een beetje onzeker. Ze was altijd veel sneller op haar gemak als het bleek dat paarden net als haar een tikkeltje geschift waren, dat deed haar goed. En het leek erop dat deze hengst daar óf niet ver vandaan zat of gewoon net als haar prettig gestoord was. Ze was niet normaal, en trouwens; wat is normaal? Wie heeft ooit besloten wat normaal is? Normaal is zoals jij denkt dat normaal hoort te zijn. En Gracefull zag zichzelf als normaal en de rest die niet zo als haar waren, waren niet normaal. Maar ook al leek dat de hengst niet helemaal normaal was, was ze een beetje onzeker.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » N O O R D E N » De Drakenberg » I am like scared to the death || Pippin

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum