Shine bright like a diamond

Navayo's hazelbruine ogen stond foxwild. Hij was a caint of high. Niet letterlijk ofcourse maar zo leek het wel een beetje. Alsof hij spul had genomen. Zo gelukkig zag hij er uit. Maar nee hij was clean, altijd geweest. Maar het was precies alsof hij zich nu pas realiseerde hoe gelukkig hij was. En hij was dan ook nog eens echt gelukkig. Hij had zijn plekje nu wel gevonden. Hij had een goede rang trouwens in de kudde. Daar was hij het meest van alles trots op. Pas nu besefte Navayo dat hij wel degelijk goed was in iets buiten anders zijn. Navayo was gewoon door en door hipster maar zelfs dat werd te mainstreem. Hij kende de hipe wel, duckface. Sigh zo dom. Doe dan gewoon fishface or something. Dat was nog eens iets anders als al die doorsnee wezens. Hij wou anders zijn. Hij was geen normaal paard, maar dat was oké. Hij kon er mee leven. Waarom normaal zijn als je speciaal kon zijn? Je was toch speciaal geboren? Waarom dan saai worden in de loop van je leven? Maar hij moest toegeven, hier in dh waren meerdere originele paarden. Hij was verbaasd geweest door sommige verhalen van de paarden. Ze leken van alle hoeken over de wereld te komen op zoek naar soort genoten en hier kwamen ze elkaar tegen. In het prachtige DH. Het leek niet echt of hier paarden, die hier vertrokken, echt weg bleven. De meesten vonden hier hun einde wel dacht hij. Navayo was al heel zijn leven op zoek geweest naar een plaats zoals deze. Een plek waar hij eindelijk gelukkig kon zijn. En ja dat was hij echt wel. Hier kon hij zijn eigen zijn. But wait, hoe lang was hij hier al? Toch al een hele tijd, niet? Misschien realiseerde hij zich nu pas dat hij zo gelukkig was doordat hij erachter was gekomen wat hij al had gerealiseerd. Ook gesprekken voeren met anderen ging al beter. hij kon al heel wat beter een normaal gesprek voeren. Zonder awkward stiltes erin. Daar was hij ook best trots op. Navayo was normaal een paard van weinig woorden. En als hij al iets zei kwam zijn vaag Braziliaans accent wat naar boven en door zijn schorre stem leek hij net een playboy. Maar naah dat was hij vast en zeker niet. Hij snapte het nooit wanneer een merrie met hem flirte. En hij keek altijd met een domme blik als ze hem aan raakten. Jep totaal navayo.

De zon scheen op zijn vacht. Hij straalde, hij leek zelf wel een zonnetje te zijn. De door de zon belichte vacht leek wel van goud te zijn. Zijn aalstreep op zijn rug was roetzwart net als een heel deel van zijn benen en neus. Opvallen deed hij sowieso. En als je hem zag lopen dacht je vast dat hij uren liep te trainen maar juist niets. Hij had geluk met zijn afstamming. Het was iets typisch van zijn ras dat ze er gespierd uit zagen en zeker hun hals. Hij was gewoon een blok spier die wel eens hielt van een passage hier en daar als hij alleen was. Dressuur zat in zijn bloed en dat ging er niet uit. Hij liep meestal in verzamelde passen. Zijn draf was dan ook heel sierlijk. Zijn hoeven raakten amper de grond als hij bewoog. Toch dachten nog steeds enkele dieren dat hij hen ineenkeer zou vermoorden. Why wist hij niet. Het was soms best grappig als hij de angst zag in hun ogen. Terwijl hij nooit een vlieg kwaad deed figuurlijk gezien.

Langzaam liep de kleine zwarte merrie door. Ze slofte als het waren door een open veld. Waar ze was wist ze niet. Het boeide haar niet. Ze schudde kort met haar korte manen. De bomen maakte lange schaduwen op haar vacht. Haar witte kol en paar witte sokjes vielen op tegen haar roetzwarte vacht. Ze keek ongeïnteresseerd om haar heen. Oh, ze was in het bos of zo. De bomen gingen steeds verder uit elkaar staan, het gras leek steeds langer te worden. En des te verder ze liep des te meer vogels er floten. Vlinders fladderden rond haar oren. Direct legde ze haar oren plat tegen haar schedel, een teken van “Rot op”. Die vlinders waren gewoon irritant. Eén van de vlinders ging op haar neus zitten. Ze snoof zodat het op vloog en ze er naar kon bijten. Haar tanden schoten rakelings langs de vleugels van het beestje. De vlinder vloog direct geschrokken weg en met een triomfantelijke grijns liep de roetzwarte merrie verder. Keijra, dat was de naam van de merrie. En ze was trots om die naam te mogen dragen. Ze was trots op de manier waarop ze was. Ze was blij met haarzelf. En nee, dat was zeker niet altijd geweest. De merrie schudde met haar kop. Ze brieste kort en bleef op hetzelfde langzame tempo door lopen.

Zonder het echt in de gaten te hebben liep ze het bloemenveld in. Een veld waar alleen de echte goede paarden kwamen. De plek waar enkel paarden zonder echt leven kwamen. Niets nutten. Paarden die .. ach whatever. Ze had het niet op die rasechte goede paarden. Haar oren vlogen naar achter, tegen haar schedel plat gedrukt in haar manen. Ze liet haar passen met de seconde langer worden. Ze draafde aan en kort daarna galoppeerde ze aan. Ze had haar oren nog steeds in haar nek gedrukt. Ze liet een spoor van verderf achter, plat gedrukte bloemen, dood gedrukte insecten. Dat liet haar enigszins grijnzen. Haar roetzwarte vacht glom in de middag zon. De korte manen wapperden in de wind die haar galopsprongen veroorzaakte. Haar korte pasjes maakte misschien dat ze er schattig uit zag. Ze snoof minachtend. Schattig? Ha. Ha. Natuurlijk. Licht eraan wat jij schattig noemt. Enerzijds was het logisch, maar als je haar beter leerde kennen. Ze snoof weer minachtend.

Daar. Daar zag ze een paard. Een immens grote hengst. Vond Keijra dan. Hij was een buckskin. Hij had een zwarte streep op zijn rug. De mens noemde dat een aalstreep. Dat is toch een rare naam? Wat is in godsnaam een aal? Die streep snapte ze, maar het aal gedeelte? Ze schudde haar hoofd en galoppeerde nog steeds op de hengst af. Ze kon hem niet aanvallen. Nee, daar was ze te klein voor. Ze maakte haar passen nog kleiner dan ze al waren en maakte een snelle overgang naar draf en daarna stap. Tot slot kwam ze tot stilstand voor de hengst. Ze moest omhoog kijken. Vreselijk gewoon. Ze keek hem aan. “Hallo .. hengst met een buckskin vacht met een onbekende naam.”. Kwam er vlot en een beetje chagrijnig uit haar mond vliegen.

Soo majesty Keijra in tha house 8D

Keijra een kleine zwarte merrie, twee jaar oud. Haar eigenwijze kop gericht op de hengst voor haar. Haar lijmgroene oogjes stonden verveeld, saai. Ze had eigenlijk helemaal geen zin in een gezellig gesprek met één of andere idioot die dacht dat hij god was, omdat hij in één of andere kudde zat. Ze snoof minachtend. Pff, natuurlijk. Ze waren absoluut god. Ha. Nooit. Die goodies die zijn gewoon.. pff. Ja, je kon een heleboel woorden hebben voor hun. Maar ook voor paarden van háár soort. Velen vonden haar een monster. Maar weet je, dat is als een compliment voor haar. Dat streelt haar ego. Maar goed, dat zou ze natuurlijk nooit zeggen tegen een paard als deze die voor haar stond. De hengst leek zich totaal niet bewust te zijn van het kwaad voor hem. Dat zorgde wél voor een deuk in haar ego. Het was jammer dat niemand haar verafschuwde alsof ze slechter was dan de monsters uit hel. Het was jammer dat ze geen gevreesde bijnaam had of zoiets. Dat paarden haar naam niet vol angst na fluisterden als zij haar spoor van vernieling achter liet. Helaas, niemand leek zich ervan bewust welk kwaad er in haar groeide al vanaf haar geboorte. Ze snoof. Haar vader noemde haar ook altijd het kwaad. Dat was best grappig als je het vergelijkt met dat haar vader toen der tijd een slechte kudde runde. In háár wereld. Háár wereld. Ghehe. Keijra had ieder paard daar om haar kleine hoefjes gewikkeld. Zij was de baas. Als zij iets wilde dat gebeurde dat. Dat had haar echter geen goed gedaan in de loop van haar leven toen ze het moest op nemen tegen wolven. Maar agh, ze was nu wel wie ze was.
De hengst voor haar trok zijn smoelwerk open. “Well, it would be easy if I told my name, but I think that would be to easy for you." Ha. Hij wilde haar te slim af zijn. Ghehe. Ze grijnsde. “Nou, dan hoef je ook niet moeilijk te gaan doen, niet waar?” . Snauwde ze de hengst bitter toe. Nee, ze liet niet over haar heen lopen. "Vertel eens, merrie, al ooit oog in oog gestaan met je grootste nachtmerrie. Voor jou misschien wel een droom. De dood?". Ze grinnikte. Ze werd blij van deze vraag. “Maar natuurlijk jij bad eend.”. Zei ze spottend. Ze schudde met haar manen en grijnsde. Haar grijns was breed genoeg om haar tanden te kunnen zien die blikkerde in de waterig lente zon. “Iedere keer als ik in de spiegel kijk.”