To the valley -open-

Woede gierde door het lijf van de bruine merrie. Vaak was ze redelijk rustig door de hitte. Nu was ze agressief. Als je één verkeerd woord zou zeggen viel ze aan. Typisch. Ze snoof en voelde het doffe as onder haar hoeven. Je hoorde haar niet snel aankomen, maar je rook haar geur erg sterk. Het was tijd, dé tijd. Tijd voor veulens en hengstige merrie's, net als zij. Ze was enorm nijdig en dat mocht iedereen in de buurt weten. Een slang kwam onder haar hoeven terecht en de oren vlogen in haar nek. Ze begon als een woesteling te trappen en ontblootte haar tanden. Ze gaf de slang een hap en voelde ook hoe zijn tanden haar been doorboorde. Hij beet, maar het was geen gifslang. Het was een gewone wurgslang, maar uit angst had hij haar gebeten. Anaïs voelde het lijf van het dier onder haar hoeven kalmeren en verslappen. Ze snoof en stapte over het levenloze lichaam heen, verder naar waar ze heen wilde. De vulkaan van de ash valley. Hier kwam ze steeds vaker. Ze dacht altijd aan haar moeder, die ze op deze plek vermoord had. Ze had het leven afgenomen en haar eigen leven weer opgenomen. Haar moeder zou de baas nooit meer kunnen zijn. De bruine merrie schudde met haar hoofd en zwiepte met haar staart. Ze had haar oren schuin naar achteren en zocht naar een geur. Ze had deze geur al even opgesnoven en wilde nu wel eens weten wie deze geur had. Ze stapte stevig door en een donkere hengst kwam in zicht. Ze bekeek het jonge dier. Hij was jonger en daarom ook wat kleiner. Oke, ze was dan ook een reus. Het bloed van de bekende Fries hengst zat in haar. Hij was groot. Ze schudde de gedachte weg en liep naar de hengst toe. Redelijk ongeïnteresseerd, ook al was de hengstigheid in de buurt. Ze snoof even en drukte haar oren dreigend in haar nek. Hij zou niets moeten proberen nu.

Een ander paard kwam zijn kant uit. Hij rook haar geur. Het was sterk, het was duidelijk een hengstige merrie. Hij stapte door, opzoek naar de schaduw die zijn littekens zou verbergen voor het vreemde paard. De wind begon langzaam minder sterk te worden, en de zon liet zijn warmte nu tot de grond komen, zodat ook de hengst verwarmt werd. De bomen waar hij tussen stond, hielden hem toch in de schaduw. Een grote merrie kwam er aan. Ouder dan hij was zo te zien. En ook redelijk chagrijnig. Aragorn snoof en hield zijn oren neutraal naar achter. "Ik zoek geen ruzie." was het enige wat hij zei. Ze moest zelf maar weten of ze een gesprek wilde. Waarschijnlijk niet. Ook had hij het gevoel dat ze hier langer was. Of in ieder geval eerder geweest was. En dat dit gebied veel meer voor haar betekende dan voor hem.

Haar donkere ogen schoten opzij naar de donkere hengst die tussen de bomen stond. Ze luisterde naar zijn woorden en knikte zacht. Hij had geen zin in ruzie en ze was niet de enige. Ze was te chagrijnig om ruzie te maken. Al kon ze best woedend reageren mochten ze wat verkeerd zeggen. Ze sloeg met haar staart heen en weer als een zweep om vliegen te kunnen raken of wegjagen. De warmte drong duidelijk tot haar door en dat maakte het nog lastiger. Ze draaide met haar oren en keek de hengst kalm aan. "Ik ook niet, maar een verkeerd woord kan fataal zijn." Haar stem was neutraal en kalm. Ongeïnteresseerd. Ze kon het tegen iedereen zeggen want iedereen kon verkeerd praten. De bruine merrie schudde met haar hoofd en haar omgekeerde hart kwam al snel tevoorschijn. Haar kenmerk. Het enige dat haar onderscheidde van alle andere paarden. Ze snoof even en keek de hengst aan. Meer om te zeggen had ze niet. Vaak stelde ze haar nog niet voor. Dat deed ze pas als ze het echt vroegen of wilden weten. Ze richtte haar blik weer op de hengst en wachtte af.

Fluut ><

De bruine merrie keek hem kalm aan. Ze zei dat zij ook geen ruzie zocht, maar dat ieder verkeerd woord fataal kon zijn. Een kleine glimlach kwam op zijn mond en hij knikte. "Dan mogen andere paarden wel uit kijken. Niet iedereen is even... Intelligent" zei hij. Hij zag haar ook nijdig naar de vliegen slaan met haar staart. Sterk was ze zeker, daar was echt geen twijfel aan. Je zag het gewoon aan haar lichaam. Hij was niet heel sterk. Hij was snel. Hij was een vluchter. Een ontloper. Maar dat leek niet genoeg meer. Confrontaties kwamen steeds vaker voor, en die waren niet in zijn voordeel. Hij sloeg nog een keer met zijn staart om de vliegen te verjagen en een zucht verliet zijn keel. Ze kwamen op zijn bloedende wonden af.

-mijne ook...-

Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen. Ze bekeek de jonge hengst even die minder spieren dan haar leek te hebben. Raar. De meeste hengsten hadden al meteen meer spieren dan haar. Ach, hij was vast voor snelheid gebouwd. Ze snoof zacht en luisterde kalm naar zijn woorden. Ze knikte even. Hij mocht zichzelf intelligent noemen, maar ze hield hem nog steeds in de gaten. Ze vond dat de meeste jonge hengsten geen enkele respect geleerd hadden. Sommige wel, maar velen niet. Ze draaide met haar oren en sloeg kort en duidelijk met haar hoef op de grond. Ze wist geen enkel onderwerp voor een gesprek met hem. Ze was niet zo goedgezind, maar ze wilde ook niet niets doen. Ze wilde wel eens wat praten. Anaïs zuchtte even. "Mijn naam is trouwens Anaïs." Hij leek in haar ogen ook slecht of neutraal. Geen goedzakje. Geen medelijden of iets anders. Dat was toch beter. Ze sloeg nogmaals met haar staart heen en weer terwijl ze haar op hem had gericht.

FLUUUT sorry sorry

Ze stelde zichzelf voor als Anaïs. Zou deze merrie hem kwaad doen? Nu niet. En de kans dat ze elkaar nog vaker tegen kwamen? Was die groot? Hier waren zó véél paarden. Hij moest kiezen, schuilnaam of echte naam. "Ik wordt Stapper genoemt." toch maar voor safe spelen. "Zit, of zat, je in een kudde?" vroeg hij maar om een gesprek te kunnen beginnen. Misschien zou het verkeerd binnenkomen bij de merrie, alsof hij dingen van haar wilde weten. Maar die kans achtte hij niet groot. Hij verwachtte haar toch meer in een slechte kudde, als ze al in een kudde zou zitten. Hij wist niet waarom. Gewoon een gevoel. Miste hij zijn vroegere kudde? Ja, nog altijd. Misschien kon hij er hier een uitdagen, als hij wat bekender was. Wat status had. Hij wilde wel een kudde, een familie.

De bruine merrie richtte haar op de hengst. Ze snoof even en wachtte af tot hij zou reageren. Hij stelde zich voor als Stapper. Al zei hij alleen dat ze hem zo noemden. Ze bekeek hem even en knikte dan maar. Ze luisterde naar de verdere vraag en antwoordde snel. "Ik ben geboren in de kudde Horcrux. Mijn moeder was de leidster ervan. Ze zou de kudde aan mij doorgeven als ik oud genoeg was, maar ze werd zieliger. Ze werd een echte goedzak en Nar daagde haar uit. Zij kreeg de kudde en ik heb mijn moeder vermoord. Nu is de kudde al een paar paarden doorgegeven en zit hij niet meer in mijn familie." Kalm sprak ze het verhaal. Dit was nog maar de kortere versie, want er was enorm gebeurd in haar leven. Ze snoof kort en draaide met haar ene oor om een geluid van ver af te kunnen horen. Het was een gier die nog steeds zocht naar eten. Die vlogen hier wel vaker rond. Ze schudde met haar zwarte manen en boorde haar donkere ogen in die van de jonge hengst. Benieuwd wat hij nu zou willen vertellen of vragen.

Kalm legde ze uit dat ze in de Horcrux was geboren. Aragorn knikte. "Tja, paarden veranderen snel. Niet kwaad bedoelt over je moeder hoor. Ik ben zelf ook in een kudde geboren, buiten Dream Horses. Ik kreeg de leiding erover. Maar door een storm werden heel veel van mijn leden in een afgrond geblazen. Daarna kwam er een kudde en die moorden mijn kudde uit. Daarna joegen ze me weg. Ik had een neutrale kudde, we hadden hun nooit iets aangedaan. Gewoon zielig. In het pikkedonker, vele zagen ze niet eens." zijn stem werd bitter en hard. Ja, hij zou het hem nooit vergeven. Dat zielige paard, met zijn stomme lintjes, en vriendjes. Als Aragorn hem hier tegen het lijf zou lopen zou hij hem wel eens terug pakken. Hij zou boeten. Maar hij was neutraal. Maar dit was voor zichzelf, toch? Wat maakte het uit. Hij wilde wraak.