Who's there? ~open!

Hij galoppeerde over het strand met zijn hoeven in het water. Het water spatte op tegen zijn buik. Langzaam maakte hij een overgang naar draf en daarna naar stap. Hij draaide zich richting de zee en galoppeerde de zee in. heerlijk vond hij dit. Hij stekte zijn hals uit en stak zijn neus in de lucht. Hij snoof een aantal keer zodat hij de geur van de zee goed kon ruiken. Hij stak zijn nek zo ver mogelijk uit en fleemde. Het was een raar gezicht maar dit deed hij altijd na een onbekende geur of na een geur die hij lang niet geroken had. Met grote passen draafde hij het water uit tot hij op het droge stond. In een langzaam tempo stapte hij verder over het strand met rechts van hem de zee en links van hem de duinen. Achter hem liet hij een spoor van hoef afdrukken die in het zand bleven staan. Hij stond stil en zakte met zijn neus naar de grond. hij rook de geur van mensen. Wat haatte hij die. Altijd als ze hem zagen probeerde ze hem te vangen. Iedere keer is hij kunnen ontsnappen maar hij weet dat hij niet heel zijn leven kan vluchten. Hij strekte zijn rechter voor been uit en kapte in het zand. Hij wou van die menselijke geur af. Hij galoppeerde de duin op en hoorde in de verte een geluid. Was het een meeuw? nee dat geluid maakte ze niet. Hij kon niet echt helder denken met die menselijke geur, dus besloot hij om er op af te gaan. Hij stapte in de richting waar het geluid vanaf kwam. Hij keek rond om te kijken of hij ergens iets kon zien. Misschien kwam dat geluid van een ander paard. Hij hinnikte met hoop op antwoord van een paard...

Perry galoppeerde door het zand. Het ging niet zo lekker in dit diepe zand dat vond ze nooit. Maar in stap duurde het nog langer, en moest ze haar benen nog hoger op trekken. Ze ging even naar het strand. Het was nog al lekker weer dus ze ging even een duik nemen. Toen het diepste zand over was ging ze even terug naar de draf. Met grote draf passen kwam ze voor uit. Een dof geluid was te horen elke keer als ze een stap zette. Dat kwam door het zand. Ze kwam tot stilstand toen ze de zee hoorde. Een goed geluid. Boven haar vlogen wat schreeuwende meeuwen. Ze waren heerlijk aan het genieten van het wind wat er stond, zo werden ze van de ene naar de andere kant geblazen. Zelf wou ze ook nog echt een keer vliegen, net zo graag als dat ze een keer naar de maan wou. Maar ze wist natuurlijk wel dat dat nooit zou gaan gebeuren. Rustig kwam ze weer in beweging, en zette wat meer kracht toen ze een duin op moest lopen. Dit zand was weer wat dieper en liep om hoog. Het zou makkelijker gaan in draf dus draafde ze aan. De geur van het zoute water drong haar neus gaten in. Hier achter zou de zee zijn, ze was er nou echt bijna. Perry hoorde een harde hinnik. Ze was dus niet alleen. Met een wat hoge hinnik, hinnikte ze terug. Ze keek even naar rechts, en zag toen een witte hengst staan boven op de duin. Perry ging even verder naar boven en draafde toen verder naar de hengst toe. Haar manen waaide als een vlag achter haar aan. Ze kwam tot stilstand en glimlachte. `Hoi, Ik ben Perry, en wie ben jij?´ Zei de witte merrie. Wat was dat een domme begroeting, maar ze wist niks anders.

~Mag ik?(A)

Nadat hij had gehinnikt kreeg hij al snel antwoord. Hij draaide zich om om te kijken van wei. Het was een witte merrie. Ze kwam naar hem toegestapt, kwam tot stilstand en glimlachte een keer. `Hoi, Ik ben Perry, en wie ben jij? ´ Zei ze vriendelijk. Hallo, ik ben Nervi. Wat heb je een prachtige naam´ Zei hij met een vriendelijke stem. Hij stak zijn neus in de lucht en snoof diep in. Wat lekker ruikt de zee toch, vind je niet?. Hij schudde een keer met zijn hoofd zodat zijn manen uit zijn ogen gingen. Hij bekeek de merrie nog eens. Haar lange witte manen golfde in de wind net als de zee. Hij keek naar de zon. Die stond al laag. Was hij hier zolang geweest dan?

[Tuurlijk mag je
Hij faalt echt!]