Big river

Koud was het water nog. Hij klom de kant weer op, het water uit en direct voelde hij de warme zon op zijn benen, die bijna meteen weer warm aanvoelden. De druppels vielen nog van zijn neus, hij had gulzig gedronken, en voelde de pijn in zijn buik langzaam weer wegtrekken. Hij wist nu al iets meer. Er was dus de Horcrux, de slechte kudde. En er waren nog twee kudde's alleen wist hij niet welke. Zijn zwarte vacht werd weer lichter, maar het was nog zwart vond hij. Misschien bleef hij wel zwart nu hij ouder werd. Dat kwam wel vaker voor. Had zijn vader ook gehad. Aragorn schudde het zand van zijn vacht en sloeg met zijn staart naar de vliegen. Had hij nu vrienden? Ja, Gracefull, en hij kon het ook redelijk vinden met Anaïs, vond hij. Maar misschien dat zij daar anders over dacht. Maar wat was de geaardheid van Gracefull? Zou ze het erg vinden als hij Anaïs als kennis beschouwde? Als ze goed was, had ze een hekel aan Anaïs. Maar waarom maakte hij zich daar druk om?

Het stormde die avond. Donkere grijze wolken trokken over het gebied, het riviertje dat ontsprong in de bergen eventjes verderop kabbelde normaal altijd rustig en vredig rond. Maar dagen werden donkerder en de afgelopen dagen leek het riviertje rusteloos, het raasde heen en weer. Water spetters vlogen in het rond. X’aryon bevond zich veel rond de rivier, de woestheid van het ding gaf hem een rust een plek om zijn plannen beter uit te stippelen. Een betere plek dan ooit tevoren. Hij was anders dan de rest van de kudde, iedereen leefde maar zo stom in het nu. X’aryon dacht over de toekomst, het verleden liet hij achter zich. Het heden probeerde hij te redden als hij het redden kon, de toekomst probeerde hij zo te maken dat er geen redding nodig was. Hij had nooit echt vrienden gehad als een veulen. Maar hij hoefde geen vrienden hij was een beetje een einzelgänger. Dus nu was eindelijk de storm van de eeuw hier. De wind gierde, zijn manen en staart bliezen alle kanten op. Maar er was meer, hoefgetrappel. Het leek op een reus die dichter en dichter bij kwam. Het was een groep paarden die met zijn allen op de kudde kwam afgeraasd. X’aryon snoof en draafde verder naar het riviertje. Hij zag de kudde paarden voorbij trekken, met zijn allen rennend. De hele kudde was in rep en roer. De bruine hengst wist dat dit zijn enigste kans was, dus op een afstand volgde hij de groep paarden in een stevige galop. Hij hoorde gedonder en gehinnik achter zich, toen hij omkeek was zijn kudde verdwenen. Een gat in de grond was het enige wat overgebleven was. Het bewijs dat al zijn kennissen dood waren. Maar het boeide hem geen ene zier. Dus volgde hij de groep, hij zorgde ervoor dat ze hem nooit zagen. Tot de dag aanbrak waarop hij de groep binnen kwam lopen. Doodleuk alsof hij het al dagen deed. Vanaf die dag reisde hij mee met de groep. Als een van hen.


Langzaam zette hij pas voor pas een stap dichterbij het gebied van de Rivier. Hij was al een tijdje in het gebied van Dream Horses. Hij was hier aangekomen met Athos. Maar hij was gek geworden van de hengst en was er eventjes tussen uit geknepen. Ja natuurlijk wou hij Anaïs ook vinden. Maar niet net zo graag als Athos. De bejaarde hengst had Anaïs als obsessie gekozen. X’aryon werd er letterlijk gek van. Hij had de hengst al laten weten wat hij er van vond, maar toch wou hij eventjes rust hebben. Rust die hij kwam zoeken bij de rivier. X’aryon had er al veel verwachtingen van gehad, de rivier was gewoon een simpele naam, maar toch liet hij je iets wilds verwachten. En dat wilde vond hij. De rivier klotste tegen zijn ‘banken’ aan. Het maakte een oorverdovend kabaal. X’aryon kon zich voorstellen dat je met een storm niemand meer kon horen. Maar nu was het weer aardig rustig, hoewel dat geen invloed leek de hebben op de rivier. Een hengst kwam in zijn beeld, het was een zwarte Andalusiër kruising. X’aryon trok een sinistere glimlach rond zijn gezicht en ging tegenover de hengst staan. Eventjes was hij stil terwijl zijn ogen kieskeurig en brandend over de hengst gleden. ,,Wel wel.’’ Klonk zijn luide stem plots, hij had een stem met een schor randje, sinister en rauw.

Een bruine hengst kwam via de bossen naar de rivier toegelopen. Toen hij Aragorn in de gaten kreeg liep hij naar hem toe en ging voor hem staan. De ogen van de hengst gleden over hem heen. "Wel, wel" sprak hij met een rauwe stem. Aragorn keek hem kalm aan. "Wat hebben we hier?" voegde hij er vragend aan toe. Hij zuchtte. "Ik zoek geen ruzie, hengst." zei hij rustig. Hij had geen behoefte aan slechte paarden die stoer gingen doen om hun status eens te laten zien, die ze niet eens hadden. Geduld had hij, maar dat was ook niet eeuwig. Hij was niet altijd in een even goede bui, en vandaag was een van die dagen dat zijn bui minder goed was. Dat merkte hij. Het was niet dat hij woede aanvallen had ofzo, nee. Maar hij was gewoon heel stil en teruggetrokken. Hoe hij vroeger was geweest, voordat hij de leiding over de kudde kreeg. Toen zijn vader nog leefde, en hem absoluut niet mocht. Kon hij zijn zoon zijn? De hengst had het niet gelooft. Aragorn had geen spieren, nu nog niet. Hij was een renner. Dat kwam door zijn moeders bloed, had hij bedacht. Maar het ras was hij er niet voor. Misschien dat zijn voorouders wel iets van Arabisch bloed hadden. Hij wist het niet.

-flut..-

Hier warme, gele zonlicht viel door de bomen, kroop door het bladerdak en verwarmde de aarde onder zijn hoeven. Athos greep een graspol beet en scheurde in een geoefende beweging het groene gras van zijn wortelen. Een beweging die hij al honderdduizenden keren in zijn leven gedaan had. Iets wat zo’n routine was, daar hoefde je je gedachten niet bij te houden. Athos’ gedachten zaten dan ook heel ergens anders. Hij overdacht het principe van fotosynthese, een proces dat hem jaren terug had gefascineerd. Het idee dat bomen en planten hun eigen voedsel kon produceren was eigenlijk verbazingwekkend. Het was hun eten, dan zou het toch ondergeschikt aan hun moeten zijn? Toch konden zij iets wat geen enkel ander levend wezen kon; voedsel maken. Daarnaast zou hij en alle andere dieren niet kunnen bestaan zonder deze planten. Niet alleen was het hun voedsel, hun brandstof, daarnaast brachten ze ook nog eens zuurstof in hun wereld en verwerkten ze CO2. Bedachtzaam kauwde Athos op zijn gras. Langzaam hief hij zijn hoofd en liet zijn blik over de omgeving gaan. Bomen, sommigen jaren oud, anderen maanden jong, omringden hem. In de bomen hipten vogels over de takken, schoten eekhoorns langs de stammen en krioelde de haast onzichtbare bladluizen over de bladeren. Ondanks al deze levensvormen was hij alleen. En dat was niet goed.

Boosheid welde in hem op en Athos brieste geïrriteerd. X’aryon was hem gesmeerd. Athos knarste even met zijn tanden. Die verdomde, betweterige, irritante…… De hengst haalde even diep adem. Hoe moest hij in hemelsnaam Anaïs vinden als hij zijn reisgenoot steeds kwijt was? Het was tijdverspilling om de jonge hengst op te zoeken. Maar wat als X’aryon haar vond en Athos was heel ergens anders? Ze hadden geen manieren om elkaar op langere afstand te bereiken. De Andalusiër haalde even zwaar adem door zijn neus. Hoewel hij het deed om te kalmeren vind hij toevallig X’aryons geur op. Athos draaide zijn hoofd in de richting van de geur, zuchtte even en zette zich toen tot een voortvarende draf. Hij voelde zich net een verdomde oppas.

Athos moest toegeven dat Dream Horses een prettig land was om in te zijn. De gebieden waren divers en uniek, er was voldoende te eten en de grootste populatie dieren bleek uit paarden te bestaan. Dat moest behoorlijk interessant situaties opleveren. Athos had al vernomen dat er drie kuddes in het gebied waren, maar toch waren verreweg de meeste paarden hier solitair. Best apart voor een kuddedier. Het geluid van klotsend water bereikte zijn oren. Blijkbaar was er een rivier in de buurt. X’aryons geur leidde er heen. Het wilde water kwam al gauw in zich en Athos minderde vaart. Zijn blik ging rond en hij vond al gauw het bruine gestalte van X’aryon. Athos merkte nog net op dat hij bij een zwarte hengst stond, maar zijn aandacht was gefocust op zijn reisgenoot. “Verdomme X’aryon!” brieste de Andalusiër, terwijl hij zijn manen naar achter zwiepte. Athos ging bij de bruine hengst staan, zijn lichaam haaks geplaatst op die van X’aryon. Hij schonk de bruine hengst een geïrriteerde blik. Zijn oog gleed even naar de zwarte hengst bij de rivier. “Hier hebben we geen tijd voor,” beet hij X’aryon toe. Hij snoof ongeduldig en negeerde de zwarte hengst verder volledig. Hij kon nu al zien dat het een totaal oninteressant individu was.

De hengst begon met praten iets over ruzie. X’aryon maakte een soort spastische beweging met een raar geluid dat veel weg had van een lachende proest. Hij keek de hengst weer aan, plots weer een en al serieus. ,,Ruzie zoekt jou.’’ Zei hij simpelweg tegen de zwarte hengst. Daarna zei de hengst niks meer een hele tijd niets. Wat was dit voor een saai zwart mormel? Kwam zijn creativiteit nou echt niet verder dan ‘ik zoek geen ruzie, hengst.’ Dat woord ‘hengst’ erbij had het plaatje wel compleet gemaakt. Het plaatje van een ontzettende sukkel. Hij liep langs de hengst op, beukte hem als het ware aan de kant, hij deed geen eens moeite om één meter voor de hengst om te lopen. ,,Meet you in hell loser.’’ Zei hij bitterkoud tegen de hengst. Precies toen hij weg wou lopen rook hij een bekende geur, hij stond nog naast de andere hengst toen hij abrupt stil stond. Athos. Al gauw werd het gestalte van de witte en oude hengst zichtbaar. X’aryon snoof eventjes. ,,Bitch.’’ Siste hij tussen zijn tanden door, zo zacht dat niemand het zou verstaan. De hengst zette zijn humeur soms echt op het laatste pitje. Was X’aryon eindelijk verlost van die hengst met zijn obsessie voor het terug vinden van Anaïs. Ja, X’aryon vond Anaïs ook een interessant schepsel, maar om daar dag en nacht voor door te reizen? Nooit, blijkbaar wel aangezien Athos hem daar zo ongeveer toe gedreven had. Oké, misschien overdreef X’aryon. Maar hij was lang niet zo obsessief als Athos was. Hoe kon die oude hengst ooit in zijn leven nog zo fit zijn? Alsof zijn obsessie hem nieuwe energie gaf. Lang verloren energie of zoiets. “Verdomme X’aryon!” Daar kreeg je het gezeik van de hengst al. Het begon met een simpel verdomme en zijn naam. X’aryon wierp een laatste minachtende blik op het zwarte mormel naast hem en stapte toen opzij. Geen zin om zo dicht op de hengst te staan. Daarna negeerde hij de hengst, de hengst was totaal oninteressant. “Hier hebben we geen tijd voor,” X’aryon kon het niet laten om bitter met zijn ogen te rollen. ,,Jij hebt daar geen tijd voor.’’ Kaatste hij de Athos terug. X’aryon snoof eventjes en mepte wat heen en weer met zijn staart. Hij lette er niet op of hij het onbekende schepsel raakte. Deze was totaal oninteressant. X’aryon was hier niet gekomen omdat de hengst er was. De hengst was niet geheel toevallig in zijn pad beland en X’aryon nam deze kans op vermaak maar al te graag aan. Iets wat algauw weer verpest werd door de oncreativiteit tijd van de oninteressante hengst en door de obsessie van Athos. ,,Athos hou verdomme voor een dag op met die obsessie van je, het is maar een merrie.’’ Natuurlijk was het niet maar een merrie en vond hij de merrie die de naam Anaïs droeg ook interessanter dan gewoon een merrie, maar dat hoefde hij nu eventjes niet te laten weten.