Dreams come true.

De wolken trokken samen, de lucht werd angstaanjagend donker. De zon probeerde er nog door te komen, maar de zwarte wolken maakten dat onmogelijk. Regen stortte zich naar beneden, alsof er boven mensen met bakken water klaar stonden. Een harde wind woei door Het Zilveren Meer. De bomen gingen gevaarlijk heen en weer. Yara keek omhoog. Storm, onweer. Ze was er bang voor geweest, maar nu niet meer. Ze hielt van de onvoorspelbaarheid van de Natuur. Met opgeheven staart draafde ze rond, haar vacht doorweekt. Haar manen plakten aan haar hals, haar staart dreef op de wind. Je zou niet zeggen dat het lente was.

De merrie liep door naar het meer en dronk was. Langzaam trok het noodweer weg, maar de zon brak niet door. De wolken werden lichter, en de wind trok weg. Yara schudde zich uit en zuchtte. Ze keek om zich heen. Hier had ze Madness ontmoed. En Plata was ook mee naar de slechte kant gegaan. Plata... Ze miste hem. Ze kon haar gedachten niet van hem af houden, maar ze dacht tegelijk ook aan Itz. Ze viel voor zijn mysterieus heid. Wilde ze wel aan partner schap beginnen? Wilde hij wel met haar. Maar wie bedoelde ze nu met 'hij'? Ze schudde haar hoofd en zuchtte. Ze zou vanzelf zien hoe haar leven zou lopen.

-Itz!-

Oud. Iedereen werd oud. Het was onvermijdelijk. Oud worden hoorde bij het vak. Gelukkig was hij nog jong. 4 jaar mochten zijn benen hem dragen. En hopelijk mogen zijn benen hem nog veel langer dragen.
Peinzend baande hij zijn weg door het zilveren meer. De zon was verstopt tussen de wolken. ’Zou het zometeen gaan regenen?’ peinsde hij hardop.
Na een paar minuten begon het inderdaad te regenen, begon met miezer regen, daarna stortte alles naar beneden. Itz’ grijze vacht werd nog donkerder en zijn appeltjes vervaagden. Hier had hij Sunset ontmoet. De bonte ijslander die onzeker was over zichzelf. Hij snoof en glimlachte bij het idee. De merrie wist niet half hoe intelligent ze was.
’Als je het over de duvel hebt.’ Itz’ lage bromstem klonk ietwat verbaast toen hij de merrie zag. Automatisch glimlachte hij beleefd naar de jongere merrie en knikte.

’Als je het over de duvel hebt.’ Itz’ lage bromstem klonk ietwat verbaast toen hij de merrie zag. Yara hief haar hoofd. "Itz!" bracht ze verbaast maar blij uit. Ze had niet verwacht hem te zien. Verlegen bleef ze staan, niet wetend of ze naar hem toe moest lopen of niet. Dus schraapte ze ongemakkelijk met haar hoef over de grond. "Hoe gaat het met je?" het was een tijd geleden dat ze elkaar hadden ontmoet. Ze had de hengst gemogen, maar het duurde nog voordat ze hem durfde te vertrouwen. Ze had hem daarna alles verteld. Wat zou hij nu wel niet van haar denken? Hij wist alles, van Madness... Ze was stom geweest.

Ach, Yara kende hem nog. Wat leuk.
Itz grijnsde breder toen hij zijn naam hoorde, vooral omdat Yara hem uit riep. In een klein drafje ging hij dichter bij haar staan. ’Het gaat heel goed met mij. En hoe is het met jou? Nog last van kwaaie paarden?’ Hij trok zijn grijns weer terug tot een rustige glimlach. Yara was niets veranderd, misschien iets groter geworden en ze leek nu wat spontaner maar dat wist Itz helemaal niet zeker.
Nadenkend friemelde hij met zijn lip en stak die vooruit. Hij keek Yara rustig aan en luisterde naar de geluiden van de natuur. ’Nog last van Madness of hoe die ook moge heten?’ vroeg hij nieuwsgierig.

flut, geen inzpi

In een drafje kwam hij dichterbij haar. Ze glimlachte vriendelijk. ’Het gaat heel goed met mij. En hoe is het met jou? Nog last van kwaaie paarden?’ Hij trok zijn grijns weer terug tot een rustige glimlach. Haar glimlach verdween toen ze aan Fether dacht. Maar die zou ze niet meer tegen komen. "Ja. Fether, ze heeft met Madness samen gewerkt. Ik kwam haar tegen, en was nog al brutaal, te brutaal. Ze heeft me op mijn plek gezet toen ik Madness' geur bij haar rook. Ik schrok, daar maakte zij gebruik van." ze keek voor de zoveelste keer naar de grond. Stom, dat was het enige wat ze kon bekenken. Ze was stom geweest.

Niet te geloven, hij werd warm vanbinnen door haar vriendelijke glimlach. Ze had echt haar plekje gevonden in zijn hart. Hij had respect voor het dametje. Itz glimlachte afstandelijk en keek langs haar heen, wazig en heel even afwezig.
Hij begreep het niet, waarom werd hij zo warm vanbinnen als ze gewoon glimlachte naar hem.
Nee, hij schudde zijn hoofd en keek weer naar Yara. ’Ja. Fether, ze heeft met Madness samen gewerkt. Ik kwam haar tegen, en ze was nogal brutaal, te brutaal. Ze heeft me op mijn plek gezet toen ik Madness’ geur bij haar rook. Ik schrok, daar maakte zij gebruik van.’ Met die woorden keek de mooie merrie naar de grond.
Door haar verlegenheid moest Itz even glimlachen, zijn mondhoek trok even. ’Fether? Wat heeft ze bij je gedaan?’ zijn stem sloeg over van bezorgdheid. Snel keek híj naar de grond. Wat was dit. Normaal was hij niet zo heftig met deze dingen.

’Fether? Wat heeft ze bij je gedaan?’ zijn stem sloeg over van bezorgdheid. Verbaast keek Yara hem aan. Deze toon had ze nog niet gehoord. Zou hij... Nee, wie viel er nou weer op haar. Onzin. "Niets. Woorden doen meer pijn dan je denkt" zei ze alleen maar. Haar ogen stonden zacht. "Maak je geen zorgen om mij, ik red me wel." zei ze er nog achter aan. Ze schudde haar manen goed en keek Itz aan. "Kan ik jouw nog ergens mee helpen. Je hebt mij ook geholpen." zei ze vriendelijk. Het liefst wilde ze haar neus in zijn manen duwen als dank, maar dat durfde ze niet. Nog niet tenminste.

Itz grinnikte om zijn felheid van net te verbergen. Hij probeerde weer kalm te ogen voordat hij weer naar haar keek. Zijn staart zwiepte eenmaal tegen zijn flanken om vervelende vliegen weg te jagen. Het was weer tijd voor ze. De hele winter had hij ze niet gemist, nu kwamen ze toch terug. Maar oke.
Met zijn kleine ogen keek Itz Yara aan. De regen kwam nog steeds met bakken uit de hemel en inmiddels was er niets meer droog van hem.
’Hmmm.’ Hij zou niet zeggen dat hij haar niet geloofde. Woorden konden wel degelijk pijn doen, vooral bij zo’n fragiel, schuchter paardje als Yara. En hij wilde ook niet zeggen dat hij niet geloofde dat ze zich wel kon redden.
Hij dacht na. Hij dacht na of hij Yara iets kon vragen maar het leek hem niet verstandig. ’Nee.’ en hij schudde zijn hoofd.
Met een vriendelijke glimlach keek hij op haar neer en probeerde geduldig te wachten.

’Hmmm.’ dat was het enige. Geloofde hij haar niet? Haar oren draaiden onzeker naar achter. Bij het horen van gevladder richte ze een oor naar het geluid. Itz dacht zo te zien na over haar vraag, maar schudde daar na zijn hoofd. ’Nee.’ zei hij. Ondanks dat ze hem niet geloofde knikte ze, en liet het daar maar bij. Er viel een ongemakkelijke stilte, iets wat ze het liefst vermeden had. Waarom moesten bij alle aardige paarden nou altijd ongemakkelijke stiltes vallen? Bij slechte paarden had ze dat nooit. Toch vreemd.

Plots was daar de ongemakkelijke stilte. Onvermijdelijk zoals het was. Itz grijnsde verontschuldigend. ’Sorry als ik je verveel, ik weet niet. Volgens mij word ik ziek.’ dat was toch de enige verklaring voor het warme gevoel in zijn lijf, de buikpijn. En toch voelde het niet vervelend. Niet akelig. ’Hmm.’ Ditkeer dacht Itz na en dan eigenlijk ook weer niet. Hij dacht na en hij dacht niet na. Misschien was het gewoon een hallicunatie.
Plots viel er nog een stukje op zijn plaats maar het beviel hem niet. Het kon toch niet? Haastig keek hij omhoog, naar Yara. Misschien. ’Sorry. Excuseer me, ik.. heb nog dingen te doen… de.. eh. M’n staart wassen. Ofzo.’ Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan voor zijn ongebruikelijke klunzigheid.
Hij glimlachte verontschuldigend en maakte zich zo snel als hij kon uit de voeten.

-topic uit?

’Sorry als ik je verveel, ik weet niet. Volgens mij word ik ziek.’ zei hij ineens. Yara keek op en keek hem bezorgt aan. Hij keek haar aan en ze zag iets in zijn ogen. Iets wat ze niet kon beschrijven. ’Sorry. Excuseer me, ik.. heb nog dingen te doen… de.. eh. M’n staart wassen. Ofzo.’ ze keek hem raar aan en hij maakte zich uit de voeten. Wat was dit? Was er iets met haar? Onzeker keek ze naar waar hij was verdwenen. Zou het aan haar liggen?