Let The Sun Shine ☀ [Saronse]-[Hazel]

Het was warm, heel warm. De zon stond hoog aan de lucht en leek wel te branden. Zo kon je jezelf snel verbranden. Een luide zucht verliet de keel van de palomino merrie. Haar naam was Hazel, uitgesproken als Heejzel. De zevenjarige merrie slenterde door de gebieden waar ze net aangekomen was. Ze had de hele nacht in een bos doorgebracht samen met haar veulen Gaia. Die was nog aan het slapen dus ging ze zelf even verder. Natuurlijk zou ze nooit te ver gaan want als er problemen waren kon het veulen haar spoor meteen volgen. Dat voelde al vertrouwelijk genoeg. Hazel schudde met haar lange manen en stapte weer verder. Ze was mager en hongerig, al had ze de eerste dag hier al veel kunnen eten. Ze had verschillende wonden op haar lichaam en haar amandelkleurige ogen stonden enorm dof. Ze sloeg met haar staart heen en weer om de vliegen weg te jagen. Ze snoof de geuren op en stapte tot ze de vallei tegenkwam. Hier was gras genoeg. Meteen zodra ze kon liet ze haar hals zakken en begon ze te grazen. Ze graasde tot haar maag weer gevuld was zodat ze meer melk zou produceren en ze weer wat bij kon komen. De zon brandde op haar vacht en dat voelde niet fijn. Meteen draafde ze voorzichtig naar de bomen toe die hier ook te vinden waren. Ze zocht de schaduw op en sloot even rustend haar ogen. Ze ontspande even en viel bijna in slaap. Zodra ze weg wou zakken, schoten haar ogen open. Die geur. Ze draaide nerveus met haar oren en keek om haar heen. Een hengst. Er was een hengst in de buurt. Hazel begon lichtelijk te trillen op haar benen en stapte dichter bij de boom toe om haar te kunnen verbergen. Ze was bang. Ze drukte angstig haar oren naar achteren en zocht naar de hengst. Hij stond een eind verderop te grazen. Gelukkig maar. Als de wind goed zat, kon hij haar nooit ruiken. Dan kon ze meteen vluchten naar het bos toe. Weg van de hengst. Hazel liet haar blik even over de rest van de omgeving glijden, maar ze waren de enige paarden hier. Ze hoopte echt dat hij niet naar haar toe kwam. Dan zou ze vluchten. Weg van dit enge geslacht.

Kalm at Saronse verder. Totaal in zijn harmonie. Geen zorgen, hij had zelfs de merrie niet opgemerkt die daar blijkbaar al een hele tijd stond. Hij was nou ook niet het type dat als ie een paard zag er meteen naar toe holde. Saronse was niet zo. Uiteindelijk had hij meer dan genoeg van dat eten. Zijn oog viel even nieuwsgierig naar de vreemde merrie. Hij merkte op dat ze nerveus reageerde op zijn aanwezigheid. Saronse fronste bedenkelijk. Kalm naderde hij een paar stappen en stopte nog steeds ver genoeg van haar. Hij liet zijn hoofd heel laag en liet zijn vriendelijke oren naar het midden hangen. Zijn ijs blauwe ogen keken haar kalm aan. Het straalde warmte uit. Hij wilde niets verkeerd doen. Saronse wist dat de merrie zijn aanwezigheid niet duld. Dat was duidelijk aan haar lichaamstaal. Maar hij KON zich niet omdraaien en die arme dame achter zich laten. Saronse was niet zo. '',Vergeef me, ik wil je absoluut niet onrustig maken.,'' Sprak Saronse zacht, zijn heerlijke klanken aangenaam in de oren. Zijn ogen gleden even over haar verwaarloosde lichaam. En keek al weer naar de grond. Zodat de merrie niet het gevoel kreeg dat hij haar aanstaarde. Vieze wonden, zwaar ondervoed... Ze heeft wat meegemaakt. Saronse had meerdere slachtoffers ontmoet in zulke toestanden. Merries die naar hem toe gevlucht waren. Zwaar misbruikt door de macht van hengsten. '',Je hoeft me niet vertrouwen, of mijn aanwezigheid te dulden. Laat me je enkel speciale kruiden bieden. Die je terug op krachten zullen laten komen. Die je weer beter zullen maken. Dan pas kan ik mijn rug naar je toe keren...,'' Sprak Saronse eerlijk. Hij had een gave, een gave die al je problemen weg wasten. Hij kon de pijn verlichten en je lichaam van binnen laten verwarmen. Zijn prachtige ogen schitterden levendig. Zijn mooie lange manen hingen sierlijk over zijn hals. Hij hield nog steeds zijn kwetsbare houding aan. Als de merrie een poging deed om te vluchten, dan zou hij niet achter haar na gaan. Dan kon Saronse haar helaas niet helpen.

Please look at me, and believe in my good nature

Nerveus staarde de merrie naar de verte waar de bonte hengst zich geplaatst had. Hij leek rustig te eten, maar je weet nooit hoe ze werkelijk waren. Ze slikte even toen hij stopte met eten en haar leek te zien. Ze zette meteen een stap achteruit zodat ze meer in de schaduw stond. Haar oren draaiden onrustig heen en weer. Wat nu? Ze zag dat hij in haar richting kwam gelopen en geschrokken drukte ze haar tegen de boom aan. Ze drukte angstig haar oren in haar nek en hield haar hoofd hoog. Ze snoof luid en sloeg angstig met haar staart heen en weer. '',Vergeef me, ik wil je absoluut niet onrustig maken.,'' Ze zweeg en keek hem angstig aan. Wat moest ze zeggen? Wat moest ze doen? Ze wist niet goed wat. Ze was blij dat haar kleine veulen hier niet was. Die zou helemaal in elkaar kruipen van angst. Hazel zelf had wat minder angsten. Ze kon haar best verweren als het echt moest. Ze zweeg nog steeds en zei niets. '',Je hoeft me niet vertrouwen, of mijn aanwezigheid te dulden. Laat me je enkel speciale kruiden bieden. Die je terug op krachten zullen laten komen. Die je weer beter zullen maken. Dan pas kan ik mijn rug naar je toe keren...,'' Ze keek hem aan. Ze snapte het niet. Hij was echt vriendelijk of was hij haar aan het verleiden om daarna los te breken? Ze keek naar de ijsblauwe ogen en een rilling liep over haar lijf. Ze klemde haar staart tussen haar benen en keek angstig, zoals altijd. Ze schudde kort met haar hoofd en snoof zacht en nerveus. Ze wist niet dat ze de kruiden wel zou durven aannemen. Wat als het gif was? "Ik.. Ik.. Ik weet het niet. Ik ken je niet en ik neem niet graag iets aan van... Vreemden." Eigenlijk zou ze hengsten moeten zeggen. Ze wilde ze echt niet in haar buurt of zeker niet in de buurt van haar dochter. Ze keek kort naar de omgeving, maar meteen richtte ze haar op de hengst. Ze wilde hem niet uit het oog verliezen. Ze schraapte kort over de grond met haar hoef en had haar spieren gespannen. Ze voelde de warmte en begon licht te zweten van alles. De stress werd haar teveel. Ze slikte even en keek hem nog steeds onrustig aan.

Ze merkte duidelijk op dat de hengst medelijden met haar had en haar begreep. Hij deed het rustig aan en was enorm voorzichtig. Hij was groot, maar hield zich klein zodat het iets fijner aanvoelde. Dat was wel waar. Als veulen vond ze het ook eng als een groot paard voor haar neus stond. Als ze hun neus laag hielden werd ze altijd nieuwsgieriger. Haar oren werden voorzichtig naar voren gehaald, maar je zag dat ze nog niet volledig op haar gemak was. Ze begon hem al wel te vertrouwen, maar nog niet helemaal. Ze zou nooit een hengst in een maand meteen vertrouwen. Vertrouwen moest je steeds rustig opbouwen. Ze snoof zacht en sloeg met haar staart heen en weer om de vliegen weg te kunnen jagen. Ze kwamen op haar wonden af. Ze had er een hele diepe op haar schoft, maar die was al goed dichtgegroeid. Ook littekens op haar borst, zij en benen. Ze zuchtte even en keek de bonte hengst voorzichtig aan. Ze keek kort naar de omgeving en dan weer naar hem. Ze kon al best in de buurt blijven zonder echt bang te zijn. Ze luisterde voorzichtig naar zijn woorden. '',Ik beloof je dat het niet giftig is of dergelijke, mijn pleegmoeder had me veel over genezende planten geleerd. Je proeft zo als iets giftig is. En als je wil eet ik eerst de helft op zodat je kan zien dat ik je niets kwaad wil doen.,'' '',Blijf alstublieft hier, dan breng ik het zo naar je. Je hebt dringend iets nodig of je kan koorts aanmaken en dan loopt het heel slecht af met je.,'' Ze knikte zwak en keek hem angstig aan. Ze wilde er niet aan denken dat ze nog zieker en slechter zou worden. Ze mocht haar dochter echt niet achterlaten. Wat zou er dan met kleine Gaia gebeuren? Ze slikte even en keek hem wanhopig aan. "Ik doe het, maar alsjeblieft. Geef me wat extra mee voor mijn kleine veulen. Ze is er erger aan toe dan mij en ze zit veilig in een grot. Ik wil haar niet verliezen." Zacht en bang om haar dochter sprak ze hem aan. Nee, ze wilde haar dochter niet zien sterven. Ze was nu al zo bang haar kwijt te raken doordat ze zo'n honger hadden en verwond waren.