Heart Attack

Zijn donkere ogen gleden het gebied rond. Het was koud, maar dat deerde hem eigenlijk niets. Een lichte ruk wind zorgde ervoor dat zijn manen de lucht in werden getrokken, om vervolgens weer soepel en warrig op zijn nek te vallen. Zijn hoeven stampten op de ijzige ondergrond. Het enigste belangrijke waar hij nu op moest letten was dat hij op zijn stappen lette zodat hij niet uitgleed, dat was alles. Niemand anders was te bekennen in het gebied. Enkel Kearn. Kort brieste hij, schudde zijn hoofd en liep vervolgens door. Hij kwam inmiddels steeds dichter en dichter bij de berg die bedekt was door een dikke laag ijs. Waarschijnlijk was hij hier naartoe gekomen om het gevaar op te zoeken. Daarom was het vast rustig, de meeste paarden zochten het gevaar juist niet. Al moest hij toegeven dat hij ook maar één enkele keer van te voren een gletsjer had beklommen en het was hem nog eens vies tegen gevallen ook. Op zijn lichaam waren er zelfs enkele littekens van de vallen die hij op de gletsjer had gemaakt te zien. Nee, die klim was niet niks. Daarom wilde hij de berg beklimmen. Kijken of hij het nog kon op zijn - volgens Kearn zelf - oude dag.

Zijn spieren trokken samen, zijn achterbenen zette nog eens kracht en duwde zijn lichaam omhoog. Mislukt. Nogmaals probeerde hij zichzelf af te zetten, dit keer met succes. Beetje bij beetje kwam hij stukjes vooruit, om vervolgens weer een eind terug te vallen. Zo deed hij het een aantal keren en kwam hij steeds hoger en hoger. Zijn plan had dus goed uitgepakt; zo had hij het de keer daarvoor ook gedaan en was hij er immers ook gekomen. Het leek of een paar van zijn oude wonden weer open gingen en er bloed uitkwam. Niet dat het hem tegenhield, iedere keer als hij viel werd die wond dan toch weer verkoeld óf verder opengehaald, hij wist het niet en wilde het niet weten. Zijn ogen keken strak voor zich uit. "Nog een klein stukje.." Mompelde hij haast onhoorbaar, meer in zichzelf. Vervolgens sloeg zijn staart een aantal keer en duwde hij zijn lichaam weer omhoog. Nog enkele meters was hij verwijderd van de top en dat betekende dus dat hij de klim weer goed had voltooid. Nogmaals herhaalde zijn lichaam de beweging die hij gebruikte om zichzelf omhoog te laten komen en klampte zijn hoeven zich vast in de top van de berg, om zijn achterhand omhoog te trekken. Boven op de berg lag namelijk een pak sneeuw, waardoor hij dus niet meer uit zou glijden. Kearn draaide zijn lichaam, keek even naar beneden en een grijns verscheen rond zijn snuit. Het was hem weer gelukt.

Ineens drong een onbekende geur door in zijn neusgaten, waardoor hij zijn hoofd hief en druk zoekend de omgeving rondkeek. Niemand te zien. Het leek hem sterk dat hij niemand zag, aangezien de geur niet van ver kwam zo te ruiken én gezien het feit dat de geur niet oud was. Voordat hij het wist zag hij een gedaante voor hem verschijnen. Nog makkelijker, hoefde Kearn niet meer te gaan zoeken. Het witte paard voor hem, op zo'n tien meter afstand, sloeg met haar hoef op de grond. Kearn zijn reactie was meteen dat hij verbaasd naar de merrie keek. "Dacht je dat ik je niet had gezien?" Oh. Voordat hij het besefte had hij het uitgesproken. Niet dat het vaak voorkwam dat hij zei wat hij dacht, maar zo nu en dan kon het wel eens. Zoals nu. Kort bekeken zijn donkere ogen haar, zag dat ze wonden had, zag hij het bloeden. Ook eentje die dus naar boven was geklommen. Eigenlijk had hij niemand verwacht hier, aangezien je ook zo de klif in kon vallen. Daarom waagden sommige paarden het niet eens. Toen hij merkte dat hij wat afdwaalde, sloeg hij met zijn staart en richtte zijn blik en aandacht weer volledig op de merrie. "Maar goed, merrie, wat is je naam?" Altijd leuk om te weten. Zo hoefde hij haar niet steeds 'merrie' te noemen.

Toen de hengst eenmaal boven was, richtte ze haar ijsblauwe ogen op hem. Zijn woorden zorgde ervoor dat een grijns met haar gelaat speelde. Pablo zette een aantal, kalme stappen zijn richting in, waardoor de afstand tussen hen steeds kleiner werd. ‘Awh, ik wilde je gewoon niet laten schrikken.’ Na haar woorden knipoogde ze een keer grijnzend naar hem. Haar ogen gleden over hem heen, maar al snel waren haar ogen weer op de zijne gericht. Het was duidelijk dat hij niet van de goede kant afkwam, voor de rest was er vrij weinig aan hem te zien. Opnieuw deed ze een aantal stappen zijn richting in, waardoor ze nog maar een enkele meter van elkaar verwijderd stonden. Een kille wind blies haar manen kort op, Pablo vernauwde haar ogen lichtjes en kantelde haar hoofd toen de hengst haar iets vroeg.
‘Omdat je het zo graag wilt weten, mijn naam is Pablo.’ Haar stem klonk kalm, ook haar lichaamshouding was ontspannen en absoluut niet vijandig. Daar had ze ook geen reden voor, het enigste wat ze wilde, was haarzelf een beetje vermaken deze middag. Iets beters had ze immers toch niet te doen. Zodra ze haar ogen op de lucht richtte, vielen dikke sneeuwvlokken naar beneden. Awesome. Sneeuw. Als ze ergens een hekel aan had, was het dat wel. ‘En hoe mag ik jou noemen, hengst?’ Het woordje hengst had ze extra duidelijk uitgesproken. Pablo had nog steeds een amuserende grijns op haar gelaat staan, tot nu toe was hun gesprek niet heel bijzonder, maar zodra ze hem een beetje zou leren kennen, zou het vast op iets vermakelijks uitlopen. Ze zou het wel zien.
‘Wat doe je hier? Zo’n kwetsbare, ellendige, miserabele hengst zoals jou, zou hier niet alleen moeten komen.’ Haar stem klonk vol met medelijden, terwijl haar ogen het tegenovergestelde lieten zien. ‘Wie weet doet iemand je iets aan.’ Plakte ze er nog aan vast, waarna ze een scheve grijns rond haar lippen plakte. Pablo wandelde een keertje op en neer, keek met een dramatische blik over het landschap heen. Al snel had ze haar hoofd weer naar de hengst gedraaid. ‘Ik zou het verschrikkelijk vinden als iemand je iets aan zou doen.’ Nog steeds stond de overdreven dramatische blik in haar ogen, ondanks dat, was er een duidelijke sarcastische toon in haar stem te horen. Ook de brede grijns rond haar lippen was niet verdwenen, hij moest ook wel iets verschrikkelijks doen, zou die grijns nog verdwijnen. Pablo wilde alleen maar een spelletje spelen, verder niets. Als ze hier toch de hele middag rond zou hangen, kon ze er net zo goed een leuke middag van maken. Toevallig dat ze een ander paard tegenkwam.
Op de een of andere manier had ze het idee dat hij wel in was voor een spelletje, hij begreep vast wel dat ze absoluut niet serieus was. Elke idioot zou dat begrijpen, behalve de goodies dan. Achterlijke knollen dat het waren. Die beesten waren echt niets waard. Pablo schudde kort met haar hoofd, richtte haar bittere blik weer terug op de hengst en wachtte geduldig af op een reactie.

Haar woorden lieten hem nadenken. Schrikken? Kearn was al heel lang niet meer geschrokken eerlijk gezegd. Op de een of andere manier voelde hij alle onverwachte dingen aankomen. De merrie voor hem knipoogde naar hem, waardoor hij haar lichtelijk verwaand aankeek. Right. Kearn trok zich altijd niks aan van zulk soort dingen. Soms leek het zelfs of hij het niet begreep. Zoals dat hij bijvoorbeeld nooit had begrepen dat paarden van alles konden houden, dus ook van elkaar. Nee. Bahbah, hij moest er niet aan denken. Al had hij het ook nooit meegemaakt dat hij iemand 'leuk' vond. Tsja soms liepen er wel eens beeldschone merrie's voorbij natuurlijk - want ja, hij bleef nog altijd hengst en die keken graag naar merrie's - maar nooit voelde hij zich aangetrokken. Ofzoiets, wat het dan ook was. Hij kende het niet en zou het waarschijnlijk ook nooit kennen. Nee een paar vijanden en vrienden waren goed genoeg voor hem en voor de rest had hij niets nodig. Hij had het toch altijd zelf gedaan, dus kon hij ook niets anders.
Pablo. Eigenlijk had hij alleen nog maar een paar paarden gekend die zo heette, in alle gevallen waren het hengsten. Maar deze Pablo was een merrie. Pablo.. Ach. Die naam was best cool. Ook voor een merrie. Misschien wás Pablo wel cool. Maar dat wist hij niet. De merrie leek in geen enkele manier vijandig, hij deed dus haar evenbeeld na. Kearn had geen zin om te vechten, een grote mond te geven of nog meer verwondingen te krijgen. Als hij nou maar gewoon een keer een fijne dag had, vond hij alles best. Zijn oren stonden deels naar voren toe, niet helemaal in plat in zijn nek, zoals normaal. Ook toonde zijn lichaam geen spanning, wat voor de merrie dus misschien zou betekenen dat ook hij niet vijandig was op deze dag. Sneeuwvlokken belandde op de grond, zo dus ook op zijn vacht en langzaam voelde hij hoe zijn vacht natter en natter werd. Kort liet hij zijn hals strekken, gleed zijn neus een klein beetje door de sneeuw ondergrond maar hief hij abrupt zijn hals toen hij de stem van Pablo hoorde. "Deze hengst heet Kearn." Hij was nou niet echt bepaald iemand die iets lang uit ging leggen, wat je ook kort kon verwoorden. Dat deed hij dus meestal ook. Als hij sprak was het negen van de tien keer kort maar krachtig. En had het een betekenis. Pablo's opeenvolgende vraag liet hem aarzelend met zijn hoofd zachtjes heen en weer bewegen. "Nou, een betere vraag is; wie zou ik anders mee moeten nemen?" Zo kon je het ook bekijken natuurlijk. Soms was hij graag in het bijzijn van andere paarden, maar soms ook weer niet. Kwetsbaar? Viel wel mee, toch? Zijn lichaam had zeker niet de minste bespiering en het meest zwakste slachtoffer was hij nou toch ook weer niet? "Oh, vast niet. Durven ze niet." In zijn ondertoon was een duidelijke sarcasme te horen. Natuurlijk durfden ze dat wel, maar nadat hij bijvoorbeeld een gevecht aan was gegaan, waren ze daar vast niet meer zo zeker van. Kearn was nou niet bepaald een verliezer en wilde ook niet zo gezien worden. Dat was hem altijd bijgebleven. "En sinds wanneer maak jij je daar zorgen om? Zorg zelf maar dat je heelhuids uit elk gebied verdwijnt, want aan je verwondingen te zien, loopt dat maar net goed af." Zo. Als zij de bal kaatste kon ze hem terug verwachten. Vrijwel altijd had hij wel iets om terug te zeggen, op te merken of iets anders in die trant. De dramatische blik in haar ogen was hem zeker niet ontlopen, maar veranderde zelf niets aan zijn uitdrukking. Nog steeds stond hij even kalm haar aan te kijken, zijn blik versteend. Erge dramatiek kon hij niet zo goed tegen, vandaar dat hij het zelf ook niet deed. Zo had hij wel meer dingen waar hij niet tegen kon maar dat was er in ieder geval één.

Oh, zijn naam was dus Kearn. Interessant. Pablo haalde haar neus kort een keertje op, sloeg haar staart tegen haar lichaam aan en schudde vervolgens haar hals, om het grootste deel van de sneeuwvlokken van haar af te krijgen. Niet dat dat succes had, want na enkele minuten zat ze toch weer helemaal vol. ‘Geen idee. Ik zou niet weten wie je allemaal kent. Maar als je niemand kent, kun je hier beter niet alleen komen. Vooral iemand zoals jou niet.’ Pablo glimlachtte even kort naar hem, waarna ze haar lichaam een kwartslag draaide, zodat ze weer recht tegenover hem stond. De wind was sterk, blies de dikke sneeuwvlokken bij elke windvlaag tegen de rechtkant van haar lichaam aan. Een rilling liep over haar ruggengraat, echt lekker warm was het niet hier.
Een spottend lachje verliet haar keelgat toen ze zijn woorden hoorde. Durven ze niet? Natuurlijk had ze door dat het sarcastisch bedoeld was, maar desondanks had ze haar lach niet in kunnen houden. ‘Zelfs een gehandicapte idioot zou jou nog van de berg af durven en kunnen duwen.’ Pablo rolde kort met haar ogen, zette haar linker achterbeen op rust, zodat de meeste kracht op haar rechterhand viel. Zo kon ze haarzelf nog staande houde met de hevige wind die over het gebied blies. Op de hoge bergen was dat natuurlijk alleen maar erger. ‘Die verwondingen zijn niet aangebracht door een ander paard. Dus ik hoef me nergens zorgen over te maken. Overigens zie ik er ook niet zo kwetsbaar uit als jou.’ Een klein, bescheiden grijnsje verscheen op haar gelaat en ondertussen had ze haar lichaam omgedraaid, was ze op het puntje van de berg gaan staan en hief ze haar hoofd hoog op. Pablo sloot haar ogen, nam de geur goed op en draaide haar lichaam vervolgens om, maar bleef op haar plek staan, waardoor de afstand tussen haar en Kearn groter was geworden. ‘Maar om terug te komen op mijn vraag, waar ik overigens nog steeds geen antwoord op heb, wat doe je hier?’ Pablo deed weer een aantal stappen in de richting van de hengst, snoof zijn geur even kort op en vernauwde haar ijsblauwe ogen.
Ze had duidelijk gezien dat hij zich ergerde aan het dramatische gedoe van haar, maar daardoor genoot ze er alleen maar meer van en dat was duidelijk aan haar te zien. Pablo liep de hengst voorbij, zakte een klein beetje door haar achterbenen terwijl ze haar voorbenen uitstrekte, zich uiteindelijk langzaam een weg naar beneden baande en toen ze eenmaal beneden was, keek ze omhoog. ‘Blijf je daar in je eentje staan of wat?’ Na haar woorden keek ze meteen weg, liep een stukje verder naar een pad waar enkel sneeuw op lag. Vanuit daar vervolgde ze haar weg, keek niet eens meer achterom of de hengst meekwam. Als hij mee wilde, kwam hij mee, wilde hij dat niet, bleef hij daar maar doelloos in zijn eentje staan. Pablo ging een interessanter plekje opzoeken, want op die berg was verder ook niets meer te zien. Overigens was ze benieuwd of er nog wat leven was hier bij de gletsjers. Misschien een goodie die ze in een klif kon gooien. Had ze toch nog wat lol gehad vandaag.

Wie hij allemaal kon? Even denken.. Niet zoveel eigenlijk, maar goed ook, als hij teveel drukte om zich heen had zou hij daar echt gek van worden. Ofzoiets. "Waarom; iemand zoals mij. Ik kan dat even goed aan jou vragen, Pablo. Waarom ben jij alleen? Oók niet bang voor de risico's die je hebt als je omhoog klimt?" Het was waar. Sommige paarden haalden niet eens de top, vielen in de kloof of denderden steeds terug naar beneden. Ach, hem was het niet overkomen. Misschien omdat het zijn tweede keer was dat hij had geklommen, maar dat kon hij nog niet weten. Het leek of het steeds harder en harder ging sneeuwen. Zijn lichaam werd kouder, natter en voelde niet fijn aan. Sneeuw was één van de dingen die hij als een boer met kiespijn kon missen.
Een spottende lach weerklonk in zijn oren, trok zijn aandacht en vragend keek hij Pablo aan. Begreep ze hem niet? Dacht ze dat hij loog? Nou, nee. Niet echt. "Ach, die zal vast niet snel genoeg zijn." Raar antwoord, maar voor de rest kon Kearn nergens op komen. Meestal had hij wel zijn woordje klaarliggen, maar toch was het deze keer anders. Pablo was op de een of andere manier minder voorspelbaar dan alle andere paarden die hij tegen was gekomen. Haar antwoord op zijn vraag liet hem kort een peinzend gezicht brengen. "Oh, dus je doet jezelf pijn? Goedzo Pablo." Kort knipoogde hij naar haar. Zonder dat hij het wist deed hij dat met zijn slechtere oog, zijn oog waar hij twee krassen op had. Domme panter. Die had even gedacht dat hij onder zijn hoeven uit had kunnen kruipen. Mooi niet, maar hij had er wel twee littekens aan overgehouden. Die kat had hem nog mooi gekrabd met zijn klauwen, net voordat zijn keel door werd geknepen.
Vervolgens vroeg ze wat hij hier deed. Eigenlijk had hij niet echt een reden dat hij hier naartoe was gekomen maar.. "Wat ik hier doe.. Goede vraag. Eigenlijk wilde ik niet persé hier boven op komen, ik wilde eerlijk gezegd gewoon kijken of ik nog de gletsjer op kwam." Ergens had hij twijfel gehad of het hem wel ging lukken, maar na vandaag had hij daar geen zorgen meer over. "Dus, Pablo, wat doe jij hier? Ook dezelfde gedachten?" Normaal zou Kearn misschien niet zo rustig zijn gebleven om met iemand een gesprek te voeren. Maar doordat hij toch niets had te doen, zat er niets anders op om een goedlopend gesprek te houden. En zo'n slecht gezelschap was ze nou ook weer niet, ze was altijd beter dan een goodie. Pablo zette steeds meer stappen zijn kant op, draaide haarzelf vervolgens om en gleed naar beneden. Haar vraag aan hem zorgde ervoor dat hij haar actie imiteerde en zo ook beneden kwam. "Wat ga je doen Paab?" Meteen werden zijn ogen groot. Had hij nou werkelijk 'Paab' gezegd? Kort slikte hij, schudde zijn hoofd en zocht naar de juiste woorden. "Pablo.. Bedoel ik." Een onschuldig glimlachje sierde zijn lippen. Lang geleden dat hij dat had gedaan.

Toen ze zijn woorden hoorde, draaide ze breed grijnzend haar hoofd zijn richting in. 'Ik ben hier alleen omdat ik hier vaker geweest ben. Als er iets gebeurd, ben ik erop voorbereid. Jij duidelijk niet. En nee. Ik ben niet bang.' Na die woorden had ze haar blauwe ogen weer op het lange pad voor haar gericht. De sneeuw negeerde ze maar, ze kon haarzelf er wel aan gaan irriteren, maar dat zorgde er niet voor dat het weg zou gaan. Vandaar dat ze er niet al teveel op lette. De sneeuw kraakte onder haar hoeven, liet een spoor van hoefadrukken af, waardoor paarden haar gemakkelijk zouden kunnen vinden en achtervolgen.
Zijn volgende reactie op haar woorden zorgde ervoor dat ze lachend haar hoofd schudde. Ja, tuurlijk. Pablo besloot er verder maar niet op in te gaan, dat maakte het gesprek immers niet interessanter. Pablo kwam tot stilstand, hief haar hoofd hoog op toen ze zag dat Kearn nog steeds op het topje van de berg stond. Was hij te bang om naar beneden te komen, of wat? Desondanks hoorde ze zijn woorden duidelijk. 'Ik kwam hier voor mijn rust. En ik hád rust. Tot dat jij je kop liet zien.' Kaatste ze terug, waarna ze haar hoofd weer naar voren draaide en haar passen voortzette. Hoefstappen kwamen steeds dichterbij en toen ze haar hoofd naar de linkerkant draaide, zag ze dat Kearn had besloten met haar mee te gaan. Een grijns speelde met haar lippen. Ondanks dat ze het niet vaak met andere paarden kon vinden, vond ze het niet eens erg dat Kearn met haar meeliep. Hij speelde haar spelletje tenminste mee, dan kon ze zich nog een béétje amuseren.
Paab? Zei hij nou serieus Paab? 'Noem. Me. Nooit. Meer. Paab.' Tijdens haar woorden was ze tot stilstand gekomen, had ze hem een bittere blik gegeven en haar neusgaten even wijd gesperd. Haar woorden waren kort, maar zeer duidelijk. 'En wat ik ga doen? Lopen. Dat zie je toch.' Nadat ze was uitgepraat draaide ze haar hoofd langzaam opnieuw naar voren, volgde het kronkelende pad tussen de hoge bergen door en liet haar blik even kort op Kearn noemen. 'Helaas is er voor jou geen belachelijke bijnaam.' Merkte ze op, waarna ze kort met haar ogen rolde. Echt veel was er hier in het gebied niet te doen, dus zo erg was het nog niet dat ze Kearn tegen gekomen was. Dan had ze tenminste iets te doen, want hier alleen ronddwalen ging ook al snel vervelen. Het solitaire leven verveelde overigens zo wie zo snel. Pablo had weinig paarden nodig, maar misschien dat een kudde toch iets voor haar zou zijn. 'Waarom loop je trouwens met me mee?' Haar stem klonk licht brutaal, desondanks was er een kalme ondertoon in te vinden. Afwachtend naar zijn reactie had ze haar ogen op het pad gericht, keek ze goed waar ze liep en ontweek de grote ijsblokken die een deel van het pad versperdde.

De sneeuw was nog zo vers dat iedere keer als hij een stap zette, het kraakte onder zijn hoeven. Bij het diepe ademhalen kwamen er rookwolkjes uit zijn neusgaten, dat kwam doordat zijn eigen warmte warmer was dan die van de omgeving. Het was een lang pad, maar met iemand waarmee hij nog kon praten viel het best wel mee. "Rust? Mijn kop? Zeg, madame, jij was degene die naar mij toe kwam!" Kearn wees haar er nog maar even op dat zij contact met hem had gezocht en naar hem toe was gekomen, niet andersom. Al waren er toch bijna geen andere paarden hier te bekennen, dus zou ze nergens anders met iemand contact kunnen zoeken.
Pablo's reactie over Paab liet hem lichtjes grinniken. "Oke. Paab.. Lo." Meteen verbeterde hij zichzelf goed, met een lichte grijns rond zijn lippen. Ach, nu wist hij iets waar ze niet tegen kon en daar zou ze dan nog vaak mee geconfronteerd worden. Gewoon omdat hij dat leuk vond en Pablo niet. Dat amuseerde hem juist. Haar antwoord liet hem even zuchten, waarna hij rolde met zijn ogen en een enkele keer met zijn staart sloeg. Een bijnaam.. Ehm.. Nee eerlijk gezegd kon hij ook geen bijnaam voor zichzelf bedenken. "Keer? Kern? Nou, volgensmij heb je gelijk."
Haar opeenvolgende vraag liet hem kort nadenken. Waarom vroeg ze dat eigenlijk? "Ehm, jij vroeg toch zelf aan mij of ik nog kwam? En ja; hier ben ik dus." Ineens schoot er een vraag door zijn gedachten heen. "Of wílde je niet dat ik meeging?" Als ze dat niet wilde ging hij ook wel gewoon weg. Zo'n probleem was het ook niet. Ondertussen ontweek hij een paar ijsblokken die het pad verdunde. "Maar o-zo geweldige Pablo, waar ga je eigenlijk naartoe?" Met een grijns van oor tot oor had hij het aan haar gevraagd. Van overdreven hield hij soms wel, maar zonder al te veel dramatiek. De witte merrie liep vlak voor hem en Kearn kon het niet laten haar te vervelen. Kearn strekte zijn hals en krabbelde vervolgens kort met zijn tanden over haar achterhand, net boven haar staart. "Oeps. Ik gleed uit." Sprak hij vervolgens nadat hij weer normaal doorliep. Hij wist dat Pablo het niet goed zou vinden. Dat verwachtte hij tenminste.

Bij zijn woorden schudde Pablo meteen haar hoofd. Zij kwam naar hem toe? Niet dus. Ze maakte alleen duidelijk dat ze hem had gezien; dat hij haar op zou merken. Pablo was nooit naar hem toe gekomen. 'Ohnee. Jij was degene die de berg op kwam lopen. Ik stond er allang.' Kaatste ze terug. Als hij zo wilde beginnen, prima, maar dan ging Pablo haar mond niet houden. Nijdig snoof ze een keertje, sloeg haar staart tegen haar doorweekte vacht aan en liet haar ogen kort door haar omgeving glijden. Alles was op haar gezichtsveld verscheen, bekeek ze aandachtig. Niet dat er veel boeiends te zien was, echt levendig was het hier niet.
'Je bent niet grappig.' Maakte ze hem duidelijk, waarna ze haar hoofd weer van hem wegdraaide. Toen ze zijn reactie op haar woorden hoorde, kon ze een brede grijns niet onderdrukken. 'Gelijk? Ik heb áltijd gelijk.' Siste ze in zijn richting, waarna haar ogen kort vernauwd werden tot spleetjes. Pablo haalde haar neus kort op, liet haar rechtervoorhoef krachtig tegen een klein ijsblokje aankomen, die langzaam richting de rand van de klif rolde, om vervolgens een eindeloze val naar beneden te maken. Ondertussen had ze haar aandacht weer op Kearn gericht. 'Het enigste wat ik vroeg was of je in je eentje op de berg bleef staan. Ik heb nooit gezegd of je mee wilde.' Haar woorden klonken vastberaden en haar ogen waren alweer voor haar uit gericht. Oplettend waar ze liep, want als ze even niet uitkeek lag ze zo tegen de grond.
'Heb je me dat ooit horen zeggen? Nee. Precies.' Kort nam ze een pauze. 'Overigens interesseerd het me niet of je mee loopt of niet. Zolang je je achterlijke opmerkingen maar voor je houdt.' Na haar woorden lachtte ze een keer nonchalant naar hem, schudde kort met haar hoofd waardoor haar donkere manen kort van haar hals afkwamen. Een ijzige windvlaag zorgde ervoor dat een rilling over haar gehele lichaam liep. Een grijns sierde haar gelaat toen ze opnieuw wat idiote woorden uit de mond van Kearn hoorde komen. 'O zo geweldige Kearn, ik zou het niet weten en het interesseerd me ook niet.' Het laatste stukje van haar woorden had ze licht geïrriteerd, maar duidelijk uitgesproken.
Toen ze zijn tanden net boven haar staart voelde, draaide ze meteen haar lichaam om en greep hem bij zijn neusbrug. Haar tanden beten even flink door. 'Raak. Me. Nooit. Meer. Aan.' Terwijl ze zijn neusbrug nog vast had, sprak ze de woorden uit. Vervolgens liet ze hem los. 'Is dat duidelijk?' Haar stem klonk bitter, geïrriteerd en waarschuwend. Al snel verscheen er een grijns op haar gelaat. Ze had duidelijk gemaakt hoe ze er over dacht, de volgende keer zou hij vast wel twee keer nadenken voordat hij zoiets flikte.

Ach, veel zin om een discussie erover aan te gaan wie nou naar wie kwam had hij niet zoveel, hij had wel wat beters te doen. Of nee, eigenlijk niet, maar dat maakte niet uit. Zijn vacht was inmiddels doorweekt, voelde koud aan en een fijn gevoel was het niet echt. Kort snoof hij even, kwamen de rookwolkjes weer uit zijn neusgaten en richtte hij zijn donkere ogen op de lucht. Het leek of de sneeuw niet ging stoppen en het heel de tijd bleef sneeuwen, maar dat kon hij niet weten en stiekem hoopte hij ergens dat zijn gedachten ongelijk waren en het zo snel mogelijk droog zou worden. Maar niemand kon het voorspellen, dus was het een kwestie van tijd en wachten.
Níet grappig? "Dat spijt me dan héél erg." Sprak hij dit maal, met een honingzoete stem opzettend en een kleine herkenning van sarcasme in zijn stem. "Oké oké, maar niet meteen overdrijven." Altijd gelijk.. In zichzelf grinnikte hij diep. Wat ze zei was zeker niet waar, dat kon zelfs een idioot weten. Bij Pablo's opeenvolgende woorden zuchtte hij kort, rolde hij even snel met zijn ogen en dacht hij na. Misschien had hij het dan anders verwoord dan dat hij had bedoeld, maar goed, zo te merken was Pablo wel een merrie van het discusseren en gelijk willen hebben. Niet dat hij daar problemen mee had, Kearn zelf zou ook vaak genoeg dingen door kunnen drammen totdat ze zelfs je strot uit kwamen. Maar negen van de tien keer kon hij een discussie toch nooit winnen, dus kapte hij middenin meestal af, dan wist hij immers al dat zijn mening te zwak was en de mening van de ander sterker. "Achterlijke opmerkingen? Dat valt toch wel mee?" Ergens had ze wel gelijk. Hm, zo bracht hij haar toch weer op twijfels dat ze overal gelijk in had. Oké dan moest hij toegeven; in bijna alle gevallen. Soms kon Kearn nogal raar uit de bocht komen. Maar zo was hij nou eenmaal en het veranderen kon hij niet.
Geweldige Kearn? Juist, ze zei het precies goed. Of nouja, eerlijk gezegd sprak ze hem alleen na alleen dan met zijn naam erin. Maar goed het ging om het feit dat ze hem wel zo had genoemen, waardoor hij lichtjes grijnsde. Hmpf. Whatever. Het interesseerde haar niets.
Meteen werden Pablo's tanden door zijn neusbrug geboord, niet al te pijnlijk maar een fijn gevoel was anders. Knarsetandend keek hij haar strak in haar ogen aan. Maar een actie voor verzetten deed hij niet. Overigens was de pijn nog goed dragelijk. Al leek het wel of het lichtjes bloedde, want de geur van ijzer drong door tot zijn reukzintuig. "Ik doe wat ik wil." Had hij snel terug gezegd, maar daarna slikte hij toch even. "Maar goed, omdat je het zo 'lief' zegt." Pablo had zijn neus ondertussen losgelaten, waarna hij even flink met zijn neus over zijn borst wreef en vervolgens zijn stappen vervolgde. Waar ze naartoe gingen wist hij niet, maar dat zou de eigenwijze merrie voor hem zeker wel weten. Zin om erna te vragen had hij echter niet, want een reactie op Pablo's woorden had hij meestal niet. Damn. Wat deed ze hem aan? Zijn hersenen werden wazig, aangezien hij bij deze merrie niks van haar kon voorspellen. Ze was gewoon té onvoorspelbaar.

Het horen van zijn honingzoete stem zorgde ervoor dat Pablo opnieuw haar ogen even kort liet rollen. Stug stapte ze door, had ook nadat hij zijn woorden had uitgesproken niet meer omgekeken. Als ze daarop doorging, werd het een eindeloze discussie en daar had ze vrij weinig zin in. Het enigste wat haar nu interesseerde, was dat ze een plekje moest zoeken waar ze kon overnachtten, aangezien het donker begon te worden en dan was het hier alleen maar gevaarlijker. Dat ging ze niet riskeren.
'Ik overdrijf niet.' Nadat ze haar woorden had uitgesproken, draaide ze haar hoofd toch zijn richting in en haalde haar wenkbrauwen kort op. Al snel had ze haar aandacht weer op het steeds smaller wordende pad voor haar gericht. Als er niet snel ergens een splitsing kwam in het pad, zou het waarschijnlijk uiteindelijk dood lopen. De enorm muur van ijs die aan de linkerkant van het pad stond kwam steeds dichterbij. Toen haar voorhoef lichtjes weggleed, snoof ze luid, draaide haar hoofd naar Kearn. 'Volgensmij heb je zelf niet eens door wat je zegt.' Was haar reactie op zijn woorden. Alsof hij zelf niet wist dat zijn opmerkingen achterlijk waren. Zoals Pablo al had gehoopt, splitste het pad in tweeën. Meteen maakte ze een lichte wending naar links, volgde het pad dat tussen de twee enorme bergen heen liep. Dan hadden ze tenminste geen kans meer om in de klif te vallen.
Na een hele tijd lopen, hoorde ze opnieuw woorden uit de mond van Kearn komen. Licht grijnsde ze. 'Braaf.' Haar stem klonk hard, duidelijk, maar ergens was er een kalme ondertoon in te vinden. Ondanks dat ze haar af en toe dood irriteerde aan Kearn, vond ze het hilarisch hoe achterlijk hij eigenlijk was. De smaak van ijzer hing in haar mond en met een misselijke blik smakte ze een aantal keer. Er waren slechte paarden die graag bloed dronken blijkbaar, maar Pablo vond het ontzettend smerig. Wat dachten die idioten eigenlijk? Dat ze vampier waren? Afkeurend schudde ze met haar hoofd, liep uiteindelijk een klein bergje op en toen ze daar eenmaal bovenop stond, speurde haar ogen kort over het spierwitte gebied.
Hmm. Er was nergens plaats om even te schuilen of uit te rusten, dus besloot ze maar weer langzaam van het bergje af te glijden en Kearn aan te kijken. Een diepe zucht gliptte tussen haar lippen door. Fijn. Ze waren verdwaald. 'We zijn verdwaald.' Was het enigste wat ze zei, waarna ze haar hoofd omdraaide en eigenwijs weer doorstapte. Waarschijnlijk nog verder weg van de uitgang van dit gebied, maar het maakte haar ook geen bal meer uit. Ze had het toch al koud, haar vacht was helemaal doorweekt en het kon vast niet meer erger worden, right? 'Ik heb absoluut geen idee waar we zijn, maar het zou fijn zijn als jij misschien ook mee zou zoeken, zodat we vandaag nog uit dit klote gebied kunnen komen.' Haar stem klonk chagrijnig en kwaad schopte ze opnieuw een ijsblokje voor haar uit. Ugh.