In dreams and in love there are no impossibilities.

Dit was toch prachtig? Dit was toch geweldig mooi? De glinstering van de zon die het meer en zijn omgeving zilver maakte. Hij bevond zich dan niet zo vaak in dit gebied, maar hij vond het nog steeds prachtig. Zijn hoofd hing een beetje naar beneden terwijl hij zich niet bewust van zijn doel naar het meer liep. Daar liet hij zijn neus langzaam in het verwarmde water zakken om met een geslurp het water naar binnen te brengen. Vervolgens draaide hij zich weer om en zocht de beschutting van de bomen even verderop op. Hij had gehoord van iemand die de Quiet Sparkle uit had gedaagd, een hengst genaamd Sultan had Magnifico uitgedaagd. Natuurlijk was Remember meteen een en al oor geweest. Hij kende maar een Sultan in zijn lange leven en deze Sultan was niets minder dan zijn geliefde zwarte broer. Dus Sultan was weer in Dream Horses. Remember wou zijn broer natuurlijk dolgraag weer zien, hij hield van niemand meer dan van Sultan, behalve van Magnifico natuurlijk. Maar hij wist niet echt hoe hij zich moest voelen. Opgelucht? Ja, Remember was verschrikkelijk opgelucht dat Sultan nog leefde, hij had eigenlijk het ergste gevreesd, Sultan was de jongste niet meer, maar het was een taaie. Dat wist Remember heel goed. Moest Remember blij zijn? Blij was ook, blij dat hij weer de kans had om bij te praten met zijn broer. Of moest Remember totaal anders boos zijn? Moest hij boos zijn op zijn broer dat hij zonder iets te zeggen Dream Horses had verlaten? Moest hij boos zijn op Sultan dat hij zomaar weg was gegaan, zonder afscheid te nemen? Dat hij het contact tussen de twee broers zo had laten verwateren. Of moest hij boven alles zichzelf de schuld geven? Dat hij het contact had laten verwateren, maar dat hij niet. Sultan was degene die zomaar was weggegaan. Maar Remember wou niet boos zijn op Sultan, hij kon niet boos zijn op Sultan. Hij was allang verschrikkelijk blij dat Sultan terug was. Een hinnik bereikte zijn oren, hij spitste zijn oren terwijl zijn hoofd omhoog vloog. Alsof je over de duivel sprak. Natuurlijk had niemand minder dan de enige echte Sultan hem geroepen. Remember liep een pasje of twee en stond toen weer stil, nog een pasje of twee erbij en toen stopte hij helemaal met lopen. Remember strekte zijn hals en snoof, maar hij kon de geur van Sultan nog niet ruiken. Was Sultan eigenlijk wel echt daar? Had hij wel echt gehinnikt. Voor Remember het wist stond hij daar een aantal minuten te pijnigen over zoiets nutteloos. Toen hij het merkte sprong hij dan ook een paar meter naar voren en stoof weg. Zigzaggend tussen de bomen zocht hij zijn weg naar Sultan. Hij had geen idee welke kant hij op moest, maar liep uiteindelijk zo dat de wind zijn kant op kwam, wat dus betekende dat de bekende geur van zijn broer naar hem wees. In de verte was hij al zichtbaar. Zijn zwarte broer, zijn lieve goede broer. Remember moest er spontaan van glimlachen en ging over in een draf. Zijn hoeven tikte regelmatig op de grond. Uiteindelijk stapte hij de laatste twee meter naar hem toe. Remember schudde zich uit en keek Sultan nauwkeurig aan. ,,Wel wel,’’ Zei hij, de glimlach compleet weg. Maar zijn twinkelende ogen verraadde alles, hij was nooit een geweldige acteur geweest.