Yeah, well new start isn't it?

Bonte manen wapperden heen en weer. Slanke hoeven denderden over de verharde ondergrond. Haar witte neusgaten stonden wijd open. Haar ijsblauwe ogen strak voor haar gericht. Haar slechte oor zoals altijd tussen haar manen gedrukt. Ze wist altijd wel een spectaculair verhaal te vertellen over hoe ze die was kwijt geraakt. Haar linkeroor was nog maar half zo lang als het andere. De waarheid was gewoon dat ze ermee was geboren als een soort afwijking. Niet dat iemand die waarheid kende. De mensenhanden op haar voorhand hadden felle rode kleuren. De pluimen in het witte stuk van haar manen waren stevig vast gemaakt. Ze zou ze niet snel kwijt raken. Ze had een tijdje bij oorlogsindianen geleefd. Ze kon er wel mee leven dat een halve wilde op haar rug zat. Ze kreeg tenminste de oorlogen mee. Ze was het lievelingetje van het opperhoofd. Ze was een vals kreng. Tijdens de oorlog schakelde ze de paarden in de galop uit. Terwijl de tweevoeter toesloeg op de andere wist Kiowa altijd wel uit te halen naar het andere paard zodat de tegenstander zijn evenwicht verloor en zo de strijd verloor. Maar die tijd was nu over. Ze was teruggekeerd naar de wildernis. Ze was altijd vrij geweest te vertrekken. Zodra ze het beu werd was ze dan ook vertrokken. Ze had de geuren van haar Sis Nar opgepikt en het gevolgd. Volgens haar was de merrie altijd jaloers geweest op haar aftekeningen op der hoofd. Kiowa moest geen schedel op der kop meedragen om wit te zijn op der hoofd. Want ze had dan ook enorm leuke aftekeningen. Enkel aan der hoofd had ze wit, de rest was allemaal palomino bruin. Ze snoof eens. Ze was geen standaard slecht paard. Ze had wel een bepaalde aardigheid in haar maar ze was echt vals. Ze speelde spelletjes. Ze was ooit neutraal geweest tot haar hart vermorzeld werd. Maar maakte het uiteindelijk nog uit hoe ze geworden was hoe ze nu was? Neen, voor haar niet. Ze was hier om een nieuwe start te maken. Misschien haar zus eens op te zoeken, ze wist dat ze hier ergens rond spookte. De kudde die ze zou joinen was ooit van haar geweest. Dat vond Kiowa wel frappant. Der zus stond nou niet bepaald bekend als iemand die iets van der liet af nemen als ze zich nog goed herinnerde. Maar wat kon het haar wat schelen? Juist ja, geen enkele moer. Ze keek eens om zich heen. dit plateau in de drakenberg was perfect voor een gesprek met de leidster van de horcrux. Een duidelijk heldere hinnik verliet haar keel. Haar blauwe ogen starend in de verte. Haar kleine, ranke lichaam netjes geplaatst. Die leider zou niet weten wat haar te wachten stond. Ze zou waarschijnlijk denken dat dit een slechte grap was tot ze de Kiowa leerde kennen die zij echt was.

-en Aaliyah-

Het geknap van droge takken die doormidden werden gebroken vulden al de hele ochtend haar gehoor, wat alleen kon betekenen dat ze voor de zoveelste keer bezoek had. Zeer irritant bezoek. Het was namelijk Eyes, die zijn verveling probeerde te doden door bij haar te blijven. Niet alleen hij, maar ook de jonge Moses. Die ze zo snel mogelijk zou lozen. Maar voor nu hield ze ze maar bij haar, al zou ze het niet waarderen als ze domme dingen ging doen.
De zucht uit haar neusgaten was niet gevuld met ergernis zoals ze de laatste tijd wel had gedaan. Misschien was het omdat het niet zo benauwd warm was zoals vaker was geweest? Misschien was het gewoon omdat ze een goede bui had. Ze kon het niet zeggen, waarschijnlijk niemand niet.
Aaliyah liet haar ogen over de kont van Eyes glijden, die haast vrolijk door over de stenen heen huppelde. Hoe kón zo’n mormel altijd zo vol vreugde zitten? Zelfs de wildste gok zou ernaast zitten. Gelukkig zat het niet zo met Mose, die bleek serieus te zijn en liep met trots achter zijn vader.
Het gewei van Eyes was afgelopen jaren al flink gegroeid en was uitgekomen tot majestueus ding. Het was handig, want je kon hem bijna niet kwijtraken, wat, overigens, ook een negatief punt was.
Het misvormde geluid uit de bek van één van de knollen galmde door de drakenberg, en beide herten namen een andere afslag dan dat Aaliyah deed, iets wat goed was, want dan was ze ze alvast kwijtgeraakt. Liever laat dan nooit. De bruine ogen zigzagden over de rotsen heen, op zoek naar een punt waar ze naar toe kwam. Misschien dat ze vandaag een keer voor de verandering zélf een praat ging maken, of iemand lastig ging vallen. Gewoon om wat socialer over te komen? Nah, dat zag ze zichzelf nog niet doen. Helaas.
De hinnik die overal bovenuit kwam was waarschijnlijk weer gericht naar de leidster van de Horcrux. Rara wie was de leidster? Aaliyah. Wat happened to be zijzelf. Eerst stopte ze bij een klein regenpoeltje om haar dorst dat plots kwam binnenvallen te lessen, nog voordat ze er überhaupt aan dacht om het paard dat haar riep te gaan gehoorzamen en gelijk te komen. Maar omdat het haar goede dag was was het zo dat ze inderdaad snel kwam en het paard met de witte kop en het bruine lijf tegemoetkwam.
Geïnteresseerd hief ze haar hoofd en liet haar donkerbruine ogen over het lijf gaan, slechts voor een fractie van een seconde. ‘Je riep voor de Horcrux neem ik aan?’
Klop klop Aaliyah is hier,’ dacht ze er nog snel achteraan.




Af (:

Kiowa's blauwe ogen staarden in de verte. Een glimlachje speelde rond haar lippen. Haar oor als een rader in het rond gaand. Ze zag er niet uit als een standaard slecht paard. Ze zag er redelijk vriendelijk uit. Toch had ze een heel vreemd pad gekozen in haar leven. Die van de slechte kant. Iets heel anders als haar zusje dacht ze. Maar Nar was ook een speciaal geval. Met haar schedel op de hoofd was ze nu niet bepaald een doorsnee merrie vond ze zelf. Niet dat ze het echt aantrekkelijk vond. Ze vond haar prachtige aftekening op haar voorhoofd veel mooier dan een schedel. Al leek het best op een afgebroken schedel ofzo die haar voorhoofd sierde. Het was lekker mooier. Daar kon je haar niet vanaf brengen. Kiowa was dan ook een koppige kleine merrie. Ze was met haar meter 50 maar net een paard te noemen. Of ze er complexen van had? Helemaal niet! Het speelde in haar voordeel zelfs. Paarden onderschatte haar altijd. Maar ze was een klein rond paardje. Een paardje dat haar bestaan tussen de oorlogsindianen had doorgebracht. Ze was het lievelingetje geweest van iedereen daar. Totdat ze voorop door de rook heen ging. Hoe ze het opperhoofd naar de overwinning bracht. Hoe ze triomfeerde. Telkens als ze thuis kwamen werd Kiowa overweldigd met voedsel en gewaden die in haar manen gevlochten werden. Helaas groeiden ze er keer na keer uit. Wat ze nooit had geweten was dat het de scalp was van het vermoorde opperhoofd van de stam dat ze verslagen hadden. Nu hing er nog maar eentje in haar witte pluk manen. Het zat met een felrood touwtje vastgemaakt. Hoelang het er nog in zou blijven hangen wist ze niet. Misschien dat ze het er binnenkort al af schuurde. Dat deed ze wel vaker bij haar manen. Nu hing haar volle voorpluk voor haar blauwe ogen. Starend naar de palomino merrie voor haar. Lichtjes knikte ze eens. Ze knikte rustig naar de merrie op haar vraag.
"Inderdaad, ik wil de ex kudde van mijn sissie joinen." Merkte ze haast vrolijk op. Een grijnsje sierde haar slanke lippen. Haar amandelvormige ogen licht naar boven kijkend. Dat was toch hetgene wat ze gehoord had. Dat Nar die kudde geleid had gehad. Kiowa's slechte oor had ze nog steeds tussen haar dikke bos manen steken. Het andere naar voren, anders hoorde ze nu eenmaal niets.

Haar donkere ogen gleden over het lichaam van de merrie. Er was interesse in haar blik te zien; niet iedere dag zag je een merrie met mensenhanden op de voorhand, en pluimen in de manen, samen met een ander ding, vastgemaakt met een felrood touwtje. Dit zou nog eens een leuk geval kunnen worden, en ze waren nog eens bijna even oud ook!
Aaliyah verzette haar gewicht zodat ze op haar achterpoten leunde. Eventjes stapte ze een stukje naar voren, waarna haar gewicht weer verdeeld werd. Stilstaan was niet altijd even prettig, ze was zo’n geval dat het liefst in beweging was, al was het dan niet meer dan loom geslof.
Ze had een rust genomen van het moeras. Kon de irritant jeukende modder op haar benen niet meer aan, evenals de dikke korsten in de kootholte, ook wel ‘mok’ genoemd. Bewegen was pijnlijk geworden, en vanaf dat het echt begon te irriteren was ze haar wereld weer enigszins gaan uitbreiden naar de bewoonde wereld. Tot dusver was het moeras rustig genoeg om alleen te laten, zo was ze hier gekomen, bij het aparte ‘indianen’ geval. Als ze het goed inschatte dan.
Haast vrolijk en met een grijns beantwoordde het paard haar vraag. Vraagtekens ontstonden in Aaliyah’s ogen: De Horcrux was al zovaak van leider naar leider gegaan dat ze niet eens wist wiens zus het was. Misschien Fether, het witte geval, of Nar, Deina, Segue, en wie nog wel niet verder? Ze gokte niet op Segue, die was de oprichtster van de kudde, maar ze had geen idee waar die nu uitspookte. ‘Fether of Nar? Deina perhaps? Al gok ik op Fether en Nar,’ vroeg ze, niet zo vrolijk als de merrie voor haar had gedaan, maar ook niet met een zuur gezicht.
Met haar hoofd schuddend wierp ze vliegen van haar lichaam af; de beesten jeukten als hel, en unlike de merrie voor haar had Aaliyah geen dikke bos manen die haar een beetje beschermde.
Met een lichte frons waagde ze het nog dichter bij de merrie, snoof lichtjes uit, waarna ze weer inademde. ‘Ik heb nog nooit een paard gezien met accessoires. Alhoewel, misschien wel, maar dat was een idioot.’ voegde ze er nog met een grijnsje eraan toe. De hengst die ze was tegengekomen had een tijdje meegedraaid in de kudde, waarna hij – lafaard dat het was – verdween en uit de kudde stapte. Of eerst uit de kudde stapte, en dan verdween. Kon de pressure van het moeras wellicht niet aan? Of was hij al weg voordat ze haar plannen bekend maakte? Het maakte haar niet zoveel uit, de hengst was weg, en hij bleef dan maar weg ook.
‘En voordat ik verder praat is het misschien handig om te weten wie ik voor me heb?’ vroeg ze met een lichte spot in haar stem. Misschien onnodig, maar ach; zij was ook nog maar een kid.

Flut T.T'